Αξίζει τελικά, αυτό το κυνήγι;

[Έσπερος]

Θα έλεγα ότι όσοι θεωρούν μονόδρομο την εκπαίδευση, τελικά εγκλωβίζονται στην αρχική επιλογή τους και τελικά καταλήγουν εκεί. Δεν το αξιολογώ ως καλό ή ως αποτυχία, κι εγω μ αυτή τη νοοτροπία μεγάλωσα και ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να με φανταστώ να κάνω άλλο επάγγελμα πλην της έρευνας. Πολλοί άλλοι όμως το έκαναν. Από ρεαλισμό ή από ανάγκη. Θυμάμαι συμφοιτήτριες που έδωσαν εξετάσεις στον διαγωνισμό της Εθνικής Τράπεζας που γινόταν λίγο πριν από φοιτήσουμε. Πρόωρο ακουγόταν τότε και μάλλον ηττοπαθες, με δεδομένο ότι τότε γινόταν και διαγωνισμός εκπαιδευτικών, όμως το προτίμησαν αυτό. Και σε κάποιους δούλεψε θετικά. Άλλοι έδωσαν στη σχολή δημόσιας διοίκησης, άλλοι ασχολήθηκαν με τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα, άλλοι στράφηκαν στον χώρο του βιβλίου. Και μιλώ μόνο για φιλολόγους, που δεν είναι και ο πιο εύκολος κλάδος.

[PDE ads]

[georgia4]

Οι μαθητές μου πάντα περνάνε σε καλές πανεπιστημιακές σχολές! Αυτό αποδεικνύει την προσφορά ενός καλού εκπαιδευτικού! Εγώ γενικά σαν άτομο είμαι ήσυχη! Δυστυχώς σε αρκετά σχολεία της Ελλάδας εκπαιδευτικοί προβάλλονται ως "αυθεντίες". Θεωρούν ότι έτσι θα επιβληθούν. Εγώ είμαι ήσυχη! Σε κάποιες δευτεροβάθμιες εκτίμησαν τον ήσυχο χαρακτήρα μου και την απλότητα μου, σε άλλες δευτεροβάθμιες όχι!

[georgia4]

Βέβαια ποτέ δεν μου έκαναν κάποια παρατήρηση από Δευτεροβάθμια! Μόνο σε μια Δευτεροβάθμια μία διευθύντρια δεν με συμπαθούσε... Εκπαιδευτικοί της συγκεκριμένης δευτεροβάθμιας με συμπαθούσαν πολύ!

[erietta]

Φυσικά και η εκπαίδευση είναι καλή επαγγελματική επιλογή. Οι συνομήλικές μου που δεν έχουν σπουδάσει ή δουλεύουν καθαρίστριες ή σε σουπερμάρκετ στην καλύτερη περίπτωση. Υπάρχουν κι άλλες που έχουν σπουδάσει, αλλά προτίμησαν τον ιδιωτικό τομέα και όταν έκαναν παιδιά τα παράτησαν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Συμφωνώ με Έσπερος. Στην Αθήνα είμαστε αντιμέτωποι με την παιδική εγκληματικότητα (ναρκωτικά, κλεψιές, παιδιά επιθετικά,  παραμελημένα από τους γονείς, bullying), σε βαθμό που έχω συναντήσει καθηγήτριες άνω των 60 έτοιμες να ζητήσουν πρόωρη γιατί δεν αντέχουν την κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Νομίζω ότι αυτό σιγά - σιγά θα επεκταθεί, ήδη βλέπετε και στα κανάλια ότι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πριν 10-12 χρόνια, αυτά δεν υπήρχαν στον βαθμό που τα ζούμε τώρα.
Η δουλειά αυτή είναι δύσκολη από ψυχολογικής άποψης, για να είμαι σαφής.

[PDE ads]

[georgia4]

Μπορεί, όμως, και να γίνει πιο καλή η κατάσταση στα σχολεία αν εμείς οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουμε σωστά μαθητές πιο ανήσυχους! Χρειάζεται να αναπτύξουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τη "συναισθηματική νοημοσύνη"

[Έσπερος]

@erietta όμως το μέτρο σύγκρισης μας δεν μπορεί να είναι αυτός που δεν σπούδασε. Άσε που η επαγγελματική αποκατάσταση εξαρτάται και από το αν είσαι Αθήνα ή επαρχία και το τι έκαναν οι γονείς σου. Εδώ στο νησί που είμαι πχ, πολλά νέα παιδιά χωρίς σπουδές συνεχίζουν απλώς την οικογενειακή επιχείρηση και ειναι μια χαρά, πράγμα που δεν ισχύει φυσικά για τα αστικά κέντρα, όπου δεν υπάρχουν τόσες μικρές επιχειρήσεις τέτοιου τύπου. Επίσης το κατά πόσον η εκπαίδευση ειναι μονόδρομος εξαρτάται και από τις προσλαμβάνουσες που έχει καθένας από την οικογένεια του, όσοι είμαστε παιδιά μορφωμένων δημοσίων υπαλλήλων με μικροαστική νοοτροπία μάλλον μεγαλώσαμε θεωρώντας το μονόδρομο, κάτι που δεν θα έλεγα ότι συνέβη με συμφοιτήτριες - συμφοιτητές μου από οικογένειες άλλης νοοτροπίας (όχι απαραίτητα άλλων οικονομικών).

Όσο για την οικογένεια, να λέμε και την άλλη πλευρά, πολλές κοπέλες ιδίως αλλά και άντρες έμειναν χωρίς οικογένεια εξαιτίας της μακροχρόνιας παραμονής σε νησιά ή σε προβληματικά επαρχιακά μερη στα χρόνια που δεν γίνονταν μεταθέσεις ή επειδή η κατάσταση του αναπληρωτή δεν γινόταν ανεκτή από πιθανούς συντρόφους. Από την άλλη, γνωριζω και γυναίκες που αφησαν τα ιδιαίτερα/φροντιστήρια για να δουλεύουν πρωί, δοκίμασαν την αναπλήρωση 2-3 χρόνια και μετά τα παιδιά τους δεν δέχονταν να ακολουθούν ή δεν δέχονταν να χωρίζονται οι γονείς, και τα παράτησαν πάλι, χάνοντας και τον κυκλο επαφών που είχαν πριν.

Γι αυτό επιμενω. Δεν υπάρχει μια απάντηση για όλους, ειδικά όταν ελαφρά τη καρδιά λες τι ωραία τελεια δουλειά που σε ανταμείβει το χαμόγελο και διακοπουλες στα νησιά και οκ αν είσαι μόνος σου τα βγάζεις πέρα (δεν ισχύει). Ο καθένας έχει διαφορετικές προτεραιότητες. Και μια τρίτεκνη μάνα που το ήθελε διακαώς μπορεί να βγαίνει να λέει τι λατρεία που ειναι και σκέφτεται και τέταρτο, ειναι αυτό αντιπροσωπευτικό για όλες τις οικογένειες; όχι προφανώς. Ούτε αντικειμενικά έχουμε όλοι τις ίδιες συνθήκες, ούτε ίδιοι χαρακτήρες είμαστε. Μια σφαιρική παρουσίαση των συνθηκών, από τη θετική κ αρνητική πλευρά όπως το βιώνει καθένας, αρκεί. Το αν αξίζει ή όχι, ας το διαπιστώσει στην πράξη ο κάθε ενδιαφερόμενος.

[georgia4]

Εμένα μου αρέσει το επάγγελμα και παρά τις δυσκολίες θέλω να το συνεχίσω! Και επειδή είμαι αισιόδοξη, θεωρώ ότι η κατάσταση σε κάποια δύσκολα σχολεία μπορεί να βελτιωθεί!!!!!!

[Έσπερος]

Κι εμάς μας αρέσει η δουλειά μας. Το ότι επισημαίνουμε κάποιες δυσκολίες δεν σημαίνει ότι δεν μας αρέσει ή ότι μετανιώσαμε. Απλώς έχουμε μια ευρύτερη οπτική διαφορετική πλέον από τα χρόνια που αποφασίσαμε να διοριστούμε. Και γιατί μεγαλώνουμε και γιατί ωριμάζουμε και γιαυι αλλάζουν οι συνθήκες.

[domaria]

@Έσπερος θεωρώ ότι γι αυτό υπάρχουνε τα φόρουμ, για να συζητιέται ενα θέμα από πολλές πλευρές.

Και θελω να πιστεύω ότι όσοι παρακολουθούμε το φορουμ καταλαβαίνουμε οτι το ίδιο ακριβώς θέμα αλλιώς το βλεπεις αν ξεκινας ως αναπληρωτής, αλλιώς ως νεοδιόριστος κι αλλιώς λίγα χρόνια πριν τη συνταξη. Πόσω μάλλον όταν ο καθένας εδώ ανήκει σε άλλη ειδικότητα.

Όσο για τη διαχείριση κρίσεων, συμφωνω. Ο καθε επιστήμονας της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχει εκπαιδευτεί να διδασκει το αντικείμενό του. Οι όποιες επιμορφωσεις βοηθούν μόνο σε ελαφριά/επιφανειακά προβλήματα.

[Εγώ είμαι]

Καταρχάς να πω ότι διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όλες τις απαντήσεις.
Προσωπικά, θα συμφωνήσω ότι το αν αξίζει ή όχι είναι μία καθαρά προσωπική άποψη και ''γνωμάτευση''. Όταν αποφοίτησα (2008) μου είχε φανεί μονόδρομος λόγω ειδικότητας (ΠΕ02) να αναζητήσω εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Εργάστηκα σχεδόν 8 χρόνια σε φροντιστήρια όπου η έκφραση εργασιακός μεσαίωνας αποτελεί μία λάιτ εκδοχή των πραγματικών συνθηκών όπου βίωσα (ανασφάλιστες ώρες, παρακαλητό για πληρωμή, επιπλέον αρμοδιότητες εκτός της διδασκαλίας, απλήρωτες συνοδείες σε εκδρομές, απογεύματα γονέων, έξτρα ΣΚ όταν έγραφαν τα διαγωνίσματα υποχρεωτικής παρουσίας στο φροντιστήριο κ.α.).
Παράλληλα, είχα κάνει τα χαρτιά μου για την εισαγωγή μου στους πίνακες χωρίς προυπηρεσία και ένας Δίας ξέρει σε ποια χιλιάδα βρήκε το όνομα μου καταφύγιο, οπότε και αποφάσισα ν΄απέχω οριστικά από αυτή τη διαδικασία. Κάποτε, η τύχη τα έφερε έτσι και βρέθηκα να διδάσκω σε ιδιωτικό ΑΓΓΛΙΚΟ σχολείο ( το τονίζω) Ελληνικά ως δεύτερη- ξένη γλώσσα. Οι συνθήκες είναι αρκετά καλές, ο μισθός πολύ παραπάνω του δημοσίου,-σχεδόν διπλός,  παίρνω δώρα τα πάντα κανονικά, έχουμε δύο έξτρα εβδομάδες μέσα στη χρονιά διακοπές και το ωράριο μου είναι 9-3 ... Για μένα λοιπόν όχι δεν θα άξιζε τελικά να μπω στη διαδικασία της αναπληρώτριας με την έννοια ότι έδωσα προτεραιότητα στις οικονομικές απολαβές και στην παραμονή μου στην πόλη.
Για κάποιον νέο όμως, χωρίς υποχρεώσεις οι επιλογές και οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές.

[Έσπερος]

Στις σοβαρές χώρες, τα σοβαρα πανεπιστήμια έχουν επαφή με τους αποφοίτους τους και συγκεντρώνουν στοιχεία για την μετέπειτα πορεία τους. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το πού κατέληξαν τα 500+ άτομα που σπουδάσαμε μαζί στην Αθήνα την ίδια χρόνια, να μην πω και για τους σχεδον 1000 που μπήκαν την ίδια χρόνια σε φιλολογικά και συναφή τμήματα σε όλη τη χώρα. Πόσοι έδωσαν ΑΣΕΠ; (έγιναν δυο μετά την αποφοίτησή μας), πόσοι δοκίμασαν την αναπλήρωση; Πόσοι έμειναν σε φροντιστήρια; Πόσοι ασχολήθηκαν με κάτι άλλο επίσης σχετικό πχ μετάφραση, επιμέλεια κειμένων; Πόσοι ασχολήθηκαν με τη διδασκαλία άλλης φύσης πχ ελληνικά σε ξένους ή άλλη γλώσσα; Πόσοι δοκίμασαν κάτι τελείως άλλο αλλά θέση ΠΕ; Πόσοι σπούδασαν δεύτερη σχολή και άλλαξαν δρόμο; Πόσοι έκαναν κάτι τελείως άσχετο;

Έχω ένα δείγμα με κάποιους καθηγητές ΑΕΙ πλέον ή ερευνητες (μη αντιπροσωπευτικό γιατί η παρέα μου ήταν τετοια), επιτυχούσες στην εθνική τράπεζα, επιτυχόντα στην σχολή δημόσιας διοίκησης, δυο κάνουν ελληνικά σε ξένους (με πολύ καλές προϋποθεσεις, η μια ουσιαστικά είναι επιχειρηματίας), μια ιδιοκτήτρια φροντιστηρίου (στην επαρχία), μια σε ιδιαίτερα επισης στην επαρχία που ουσιαστικά είναι επιχειρηματίας επίσης, μια διδάσκει άλλη γλώσσα, άλλος στράφηκε στον χώρο του θεάματος (στο εξωτερικό), άλλη έγινε δημοσιογράφος, έναν αστυνομικό, μια λιμενικό, πολλές φυτοζωούν μεταξύ ιδιαίτερων, φροντιστηρίων, σποραδικών προσλήψεων αναπληρωτων και ανεργίας, κάποιοι από τον ευρύτερο κυκλο διορίστηκαν στους τότε ΑΣΕΠ, δυο διορίστηκαν στους περσινούς διορισμούς έχοντας κάνει διδακτορικό, χωρίς σχεδον  προϋπηρεσια. Θα έλεγα λοιπόν ότι όσοι το θεώρησαν μονόδρομο, όντως απέβη μονόδρομος γι αυτούς. Όσοι ήταν ευέλικτοι, βρήκαν άλλους δρόμους. Καλούς ή κακούς, μόνο
εκείνοι το γνωρίζουν.

[belief]

Όλα παιδιά νομίζω οτι είναι θέμα συγκυριών. Έχω περάσει κ εγω απο διάφορα στάδια κ ακόμα ψάχνω κ ελπίζω για το καλύτερο ή για να έχω τη δυνατότητα της επιλογής.. στον ιδιωτικό τομέα όμως δεν θα επέστρεφα με τίποτα και πολύ περισσότερο ως υπάλληλος άλλου, με τίποτα!

[harac]

Από ό,τι γνωρίζω, μία εναλλακτική διέξοδος για φιλολόγους, είναι είναι και τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας ως ξένης γλώσσας, εξ αποστάσεως σε ξένους.

[dimi94]

Θα έλεγα ότι όσοι θεωρούν μονόδρομο την εκπαίδευση, τελικά εγκλωβίζονται στην αρχική επιλογή τους και τελικά καταλήγουν εκεί. Δεν το αξιολογώ ως καλό ή ως αποτυχία, κι εγω μ αυτή τη νοοτροπία μεγάλωσα και ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να με φανταστώ να κάνω άλλο επάγγελμα πλην της έρευνας. Πολλοί άλλοι όμως το έκαναν. Από ρεαλισμό ή από ανάγκη. Θυμάμαι συμφοιτήτριες που έδωσαν εξετάσεις στον διαγωνισμό της Εθνικής Τράπεζας που γινόταν λίγο πριν από φοιτήσουμε. Πρόωρο ακουγόταν τότε και μάλλον ηττοπαθες, με δεδομένο ότι τότε γινόταν και διαγωνισμός εκπαιδευτικών, όμως το προτίμησαν αυτό. Και σε κάποιους δούλεψε θετικά. Άλλοι έδωσαν στη σχολή δημόσιας διοίκησης, άλλοι ασχολήθηκαν με τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα, άλλοι στράφηκαν στον χώρο του βιβλίου. Και μιλώ μόνο για φιλολόγους, που δεν είναι και ο πιο εύκολος κλάδος.

Το επάγγελμα του φιλόλογου έχε όμως περισσότερες διεξόδους περά από τη διδασκαλία σε σχέση   από το επάγγελμα των δασκάλων,
Οι δάσκαλοι ουσιαστικά προωθούνται σε στελέχη εκπαίδευσης αν δεν θέλουν να συνεχίσουν να είναι μάχιμοι, διαθέτοντας τα κατάλληλα προσόντα βέβαια, ή να παίρνουν αποσπάσεις σε φορείς για αποσυμπίεση από την τάξη.