0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Και λέω "σχεδόν", γιατί η έλξη αναφορικής αντωνυμίας, που κανονικά έπρεπε να βρίσκεται σε ονομαστική, είναι σπανιότατη. Αλιεύω ένα παράδειγμα από τον Smyth (2523) που προέρχεται από τον Θουκυδίδη (7,67,3): "βλάπτεσθαι ἀφ' ὧν (= ἀπὸ ἐκείνων ἃ) ἡμῖν παρεσκεύασται", για το οποίο ο Marchant λέει ότι είναι το μοναδικό στον Θουκυδίδη.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι μόνο αν γίνεται έλξη από λέξη της κύριας, αλλά αν έμπαινε απευθείας σε αιτιατική η αντωνυμία όπως συμβαίνει σήμερα. Το δεύτερο μου είπες ότι δεν το βρήκες πουθενά.
Έτσι όπως είναι το σχήμα (ου...αλλά), θα έλεγα πως η σύνταξη που προκύπτει είναι αυτή που λες.
Επεί υμίν ταύτα δέδοκται, αλλά την σκευήν αναλαβόντα με και άσαντα θρήνον τινα εάσατε ρίψαι εμαυτόν εις την θάλατταν.Να πω τη σκέψη μου; Θα έλεγα ότι η δευτερεύουσα είναι αιτιολογική. Εδώ το ἀλλά μετά από αιτιολογική πρόταση έχει τη σημασία του ''τουλάχιστον''.Νομίζω ότι ταιριάζει και στη μετάφραση: ''Επειδή αυτά έχουν αποφασιστεί από εσάς, τουλάχιστον αφήστε με να πέσω στη θάλασσα αφού πάρω τον εξοπλισμό μου (; ) και τραγουδήσω κάποιο θρήνο.''
Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 07, 2012, 02:38:26 μμΈτσι όπως είναι το σχήμα (ου...αλλά), θα έλεγα πως η σύνταξη που προκύπτει είναι αυτή που λες.Ρωτώ γιατί δεν ξέρω αν το "αδικώ" συντάσσεται με 2 αντικείμενα, δηλ. δεν μπορώ να το δικαιολογήσω με βάση τη θεωρία. Πάντως, το σύστοιχο λέμε ότι είναι και έμμεσο στην περίπτωση αυτή;
Παιδιά, θα ήθελα τη βοήθειά σας:ἐνόμιζον δέ οὐδεμίαν εἶναι σωτηρίαν τοῦ μή παθεῖν ἅ οὐ τιμωρούμενοι ἐποίησαν ἀλλά διά τήν ὕβριν ἠδίκουν ἀνθρώπους μικροπολίταςΞενοφών, Ελληνικά=και νόμιζαν ότι δεν υπήρχε καμία σωτηρία για να μην πάθουν όσα έκαναν, όχι επειδή ήθελαν να τιμωρήσουν για εκδίκηση, αλλά όσες αδικίες έκαναν εξαιτίας της αλαζονείας τους απέναντι σε πολίτες αδύναμων πόλεωνΘα ήθελα να ρωτήσω: στην πρόταση "αλλά ... μικροπολίτας" θα εννοήσουμε το "α", οπότε είναι κι αυτή αναφορική;Κι αν ναι, τότε το "α" είναι σύστοιχο και έμμεσο αντικείμενο στο "ηδίκουν" και το "ανθρώπους" άμεσο;Ευχαριστώ!
Σε βάζω σε μεγάλο κόπο, Βλάσση. Πάντως, θα έχει ενδιαφέρον αν ανακαλύψεις σε πια εποχή περίπου εμφανίστηκε στην ελληνική αυτό το φαινόμενο. Ίσως να ξεκίνησε αναγκαστικά από περιπτώσεις εμπροθέτων (π.χ πολλοί απ' όσους έρχονταν μουρμουρούσαν/βλάπτεσθαι ἀφ' ὧν (= ἀπὸ ἐκείνων ἃ) ἡμῖν παρεσκεύασται) και αργότερα να εφαρμόστηκε και στην περίπτωση που η πρόταση λειτουργούσε ως αντικείμενο. Το λέω ως υπόθεση εργασίας.
Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 03, 2012, 07:59:56 μμΣε βάζω σε μεγάλο κόπο, Βλάσση. Πάντως, θα έχει ενδιαφέρον αν ανακαλύψεις σε πια εποχή περίπου εμφανίστηκε στην ελληνική αυτό το φαινόμενο. Ίσως να ξεκίνησε αναγκαστικά από περιπτώσεις εμπροθέτων (π.χ πολλοί απ' όσους έρχονταν μουρμουρούσαν/βλάπτεσθαι ἀφ' ὧν (= ἀπὸ ἐκείνων ἃ) ἡμῖν παρεσκεύασται) και αργότερα να εφαρμόστηκε και στην περίπτωση που η πρόταση λειτουργούσε ως αντικείμενο. Το λέω ως υπόθεση εργασίας. Apri, έψαξα από τον 1ο ως τον 15ο μεταχριστιανικό αιώνα με "κλειδιά" τις λέξεις: ὅντινα, οὕστινας, ὅν, οὕς, ὅσους. Τέτοια σύνταξη (αιτιατική αντί ονομαστικής) δεν βρέθηκε. Φαίνεται, λοιπόν, πως πρόκειται μάλλον για νεοελληνική δομή, δεν μπορώ να ξέρω όμως από πότε εμφανίστηκε. Το λογισμικό που διαθέτω φτάνει μέχρι τον 15ο μ.Χ. αιώνα.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την έρευνα