Να μην ξεχνάμε ότι είναι παιδιά!

[elytron]

Υπηρετώ σε μειονοτικό γυμνάσιο και έχω α΄ γυμνασίου. Τους έβαλα λοιπόν θέμα έκθεσης στη Νεοελληνική Γλώσσα, να μου γράψουν για τη χειρότερη μέρα τους στο σχολείο. Δε θα σχολιάσω τα ελληνικά τους, που βρίσκονται κατά κανόνα σε τραγικό επίπεδο (αλήθεια, οι ελληνόφωνοι δάσκαλοι στα μειονοτικά δημοτικά τι κάνουν εκτός από το να πετάνε χαρταετό;). Σε αυτά τα φτενά ελληνικά τους, λοιπόν, διάβασα για πρώτη φορά εκθέσεις που με έκαναν να δακρύσω, γιατί με την  πολύ μεγάλη αμεσότητα που χαρακτηρίζει ένα παιδί 12 (ενίοτε και 13, και 14) χρονών, έγραψαν όλα αυτά που τα αγχώνουν και τα φοβίζουν και, πολύ πολύ συχνά μένουν έξω από το "κάδρο" μας. Το λεωφορείο που αργεί και φοβούνται μήπως φάνε απουσία, η τιμωρία από τον καθηγητή και πώς θα το πούνε στην οικογένεια, τα οικογενειακά προβλήματα, το διαγώνισμα που δεν κατάλαβαν ότι θα γράψουν ή εκείνο όπου, ενώ διάβασαν, έγραψαν χαμηλό βαθμό, το να μην αισθάνονται καλά και να μην μπορούν να το πουν, οι παρεξηγήσεις με τους φίλους, η βία από τα άλλα παιδιά και η προσπάθεια να μην το δείξουν ότι θέλουν να κλάψουν, το να κλαις και να μην ενδιαφέρεται κανείς, το να είσαι πρώτες μέρες σε ένα σχολείο και να μη γνωρίζεις κανέναν, το να είσαι μόνος μέσα σε εξακόσια παιδιά και κανείς να μη σου δίνει σημασία, το να θέλεις να πεις το πρόβλημά σου και να μη σε καταλαβαίνουν κι εσύ να λες "εντάξει, δεν πειράζει" και να λουφάζεις στη γωνιά σου και πόσα ακόμα...

Εννοείται ότι αυτά τα προβλήματα δε γνωρίζουν ούτε γλώσσα, ούτε θρησκεία ούτε κουλτούρα. Κι αν τα δικά μου παιδιά δραματοποιούν στο έπακρο αυτό που σημαίνει το ρήμα "πασχίζω" όταν προσπαθούν να βρουν και να ταιριάξουν τις λέξεις για να μου πουν κάτι, αυτό συμβαίνει και με πολλά αλλοδαπά παιδιά που δε φοιτούν σε μειονοτικά. Εκείνο που ήθελα να μοιραστώ είναι η σκέψη ότι συχνά κρίνουμε τους μαθητές μας με τη φαντασίωση ότι ζουν μόνο για το σχολείο, ενσαρκώνονται την ώρα που πατάνε το πόδι τους στο προαύλιο και εξαϋλώνονται μόλις χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα, και στο διάστημα που παραμένουν ενσαρκωμένα το μυαλό τους πρέπει να είναι προσηλωμένο στο μάθημα και μόνο σ'  αυτό. Αλίμονο, δεν προτείνω να το παίξουμε Σαμαρείτες και να τα κάνουμε όλα μπάχαλο, ούτε να συγχωρούμε την κάθε βλακεία που θα κάνουν, αλλά να θυμόμαστε που και που ότι είναι παιδιά. Προχτές είδα ένα μαθητή μου στο δρόμο και μου χαμογέλασε. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν τον είχα ξαναδεί να χαμογελάει. Τον έβλεπα μόνο στο σχολείο κι εκεί ΠΟΤΕ ΔΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ! Αυτό είναι το σχολείο που θέλουμε;

[PDE ads]

[utenar]

Εκείνο που ήθελα να μοιραστώ είναι η σκέψη ότι συχνά κρίνουμε τους μαθητές μας με τη φαντασίωση ότι ζουν μόνο για το σχολείο, ενσαρκώνονται την ώρα που πατάνε το πόδι τους στο προαύλιο και εξαϋλώνονται μόλις χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα, και στο διάστημα που παραμένουν ενσαρκωμένα το μυαλό τους πρέπει να είναι προσηλωμένο στο μάθημα και μόνο σ'  αυτό.

Νομιζω αυτην τη φαντασιωση μπορει να την εχει μονο ενας καθηγητης που ειτε δεν εχει ξαναδιδαξει σε σχολειο ειτε εχει διδαξει μονο σε χαϊ περιοχες.

[aphrodite]

Πολύ καλός ο προβληματισμός σου και μου αρέσει που συνεχίζουν να υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι βλέπουν γύρω τους και συλλέγουν πληροφορίες από παντού. Εγώ, φέτος, έχω για πρώτη φορά εμπειρία από ολοήμερο αν και εμπειρία από φροντιστήρια και ιδιαίτερα έχω εδώ και τρία χρόνια. Σαν ποσότητα, λοιπόν, η εμπειρία  μου μπορεί και να μη «λέει» πολλά αλλά από ποιότητα...
Αυτό που ήθελα να «εξομολογηθώ» αρχικά είναι ότι έχω περάσει στην αρχή της εργασιακής μου εμπειρίας την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι μαθητές (πρέπει να) αγαπάνε το μάθημα, να διαβάζουν, να ζουν και ν' αναπνέουν, εν ολίγοις, για το σχολείο, φροντίστηριο, ιδιαίτερο. Ευτυχώς, το κομμάτι αυτό το έχω ξεπεράσει εδώ και καιρό!
Έρχομαι όμως να θέσω έναν άλλο προβληματισμό που προλύπτει από τη φετινή μου εμπειρία. Τι κάνεις όταν έχεις παιδιά δημοτικού(!) και βλέπεις μπροστά σου το φαινόμενο bullying στην καλύτερή του εκτέλεση, τους μόνιμους συναδέλφους να φωνάζουν μόνο κι αυτό ενίοτε και κυρίως με στόχο τα παιδιά που είναι θύματα των νταήδων συμμαθητών τους (γιατί αυτοί εκτίθενται στο τέλος), συμμορίες λες και βρίσκεσαι σε ζούγκλα όπου επιβιώνουν μόνο όσοι «κρύβονται» μέσα σε μια αγέλη...
Υποθέτω ότι τα συγκεκριμένα παιδιά δεν έχουν μάθει να συνεργάζονται και λειτουργούν σύμφωνα με τα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον τους. Γιατί, τα δικά σου παιδά, elytron, προφανώς αναζητούν κάποιον να τους παρατηρήσει στο χώρο και δεν ντρέπονται να το πουν. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό επιζητούν και τα παιδιά που έχω εγώ αλλά πώς μπορώ να τους προσεγγίσω όταν έχουν τις πόρτες τους κλειστές και δεν παραδέχονται ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό ότι κάτι δεν τους πάει καλά;

[morgan]

Εμένα πάλι, κάθε φορά που μπαίνω σε τάξη για πρώτη φορά, μου κάνει εντύπωση το πόσο "κουμπωμένα" είναι τα παιδιά. Φοβούνται να μιλήσουν, να ρωτήσουν, να εκφραστούν, τους κάνεις μια πλάκα να σπάσεις τον πάγο και διστάζουν να γελάσουν.

[PDE ads]

[Nina P]

Ένα θα σου πω.

[BOEMISSA]

Είμαι αναπληρώτρια σε νησί των Δωδεκανήσων. Η πρώτη ημέρα μου ήταν συγκινητική, χρόνια ολόκληρα περίμενα να μπω σε τάξη, οι επόμενες μέρες όμως ήταν τραγικές. Φασαρία, αναρχία, επιθετικότητα μεταξύ των μαθητών (μιλάμε για Γυμνάσιο), συμπεριφορά νηπίων. Ωστόσο, διάβασα και εγώ εκθεσεις στη Γ΄Γυμνασίου με θέμα "πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του σύγχρονου κόσμου" και συγκινήθηκα. Τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, ειδικά σε μέρη χωρίς πολλά ερεθισματα, είναι ευαίσθητα και δεν παύουν να αγωνιούν. Πιστεύω πως τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων χάνουν την παιδικότητα και την αγνότητα της ηλικίας τους. Τα παιδιά του νησιού, όπου είμαι διορισμένη δεν την έχουν χάσει-ευτυχώς-αλλά δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και πειθαρχία. Είναι βέβαια και θέμα ανατροφής. Όλο το νησί έχει πρόβλημα στην πειθαρχία και στην τάξη. Φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούν, τρώνε, περπατούν, κινούνται. Αθάνατη ελληνική ψυχη!Από την άλλη θρησκόληπτοι, αλλά μεταξύ τους τρώγονται. Το ελληνικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο.

[daniel]

Είμαι αναπληρώτρια σε νησί των Δωδεκανήσων. Η πρώτη ημέρα μου ήταν συγκινητική, χρόνια ολόκληρα περίμενα να μπω σε τάξη, οι επόμενες μέρες όμως ήταν τραγικές. Φασαρία, αναρχία, επιθετικότητα μεταξύ των μαθητών (μιλάμε για Γυμνάσιο), συμπεριφορά νηπίων. Ωστόσο, διάβασα και εγώ εκθεσεις στη Γ΄Γυμνασίου με θέμα "πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του σύγχρονου κόσμου" και συγκινήθηκα. Τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, ειδικά σε μέρη χωρίς πολλά ερεθισματα, είναι ευαίσθητα και δεν παύουν να αγωνιούν. Πιστεύω πως τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων χάνουν την παιδικότητα και την αγνότητα της ηλικίας τους. Τα παιδιά του νησιού, όπου είμαι διορισμένη δεν την έχουν χάσει-ευτυχώς-αλλά δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και πειθαρχία. Είναι βέβαια και θέμα ανατροφής. Όλο το νησί έχει πρόβλημα στην πειθαρχία και στην τάξη. Φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούν, τρώνε, περπατούν, κινούνται. Αθάνατη ελληνική ψυχη!Από την άλλη θρησκόληπτοι, αλλά μεταξύ τους τρώγονται. Το ελληνικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο.

Μια απ' τα ίδια!! Σα να το γραφα εγώ.. Εδώ είναι Δωδεκάνησα, δεν είναι παίξε γέλασε..   

[aphrodite]

Παίδες, και στην Κεντρική Μακεδονία τα ίδια ισχύουν!  Και όπως είπα και παραπάνω εγώ μιλάω για παιδιά δημοτικού!!!

[elranna]

Και στην ανατολική Κρήτη μια από τα ίδια. Τρελή ενεργητικότητα οι καπετάν-φασαρίες, όπως τους λέω συνήθως! Αφού μια φορά άκουσα κάποιον να περπατάει αντί να τρέχει και έτρεξα έξω νομίζοντας ότι κάποιο από τα παιδιά χτύπησε ή είναι άρρωστο! Τελικά, ήταν απλά γονιός...

Πάντως, μερικές φορές, όταν με τα χίλια ζόρια έχεις καταφέρει να τους κεντρίσεις το ενδιαφέρον, σε κοιτάζουν με αυτά τα αθώα ματάκια τους, γεμάτα όρεξη... και τα ξεχνάς όλα. Νομίζω ότι για αυτές τις στιγμές αξίζει η προσπάθεια που κάνουμε 

[mat]

Είμαι αναπληρώτρια σε νησί των Δωδεκανήσων. Η πρώτη ημέρα μου ήταν συγκινητική, χρόνια ολόκληρα περίμενα να μπω σε τάξη, οι επόμενες μέρες όμως ήταν τραγικές. Φασαρία, αναρχία, επιθετικότητα μεταξύ των μαθητών (μιλάμε για Γυμνάσιο), συμπεριφορά νηπίων. Ωστόσο, διάβασα και εγώ εκθεσεις στη Γ΄Γυμνασίου με θέμα "πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του σύγχρονου κόσμου" και συγκινήθηκα. Τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, ειδικά σε μέρη χωρίς πολλά ερεθισματα, είναι ευαίσθητα και δεν παύουν να αγωνιούν. Πιστεύω πως τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων χάνουν την παιδικότητα και την αγνότητα της ηλικίας τους. Τα παιδιά του νησιού, όπου είμαι διορισμένη δεν την έχουν χάσει-ευτυχώς-αλλά δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και πειθαρχία. Είναι βέβαια και θέμα ανατροφής. Όλο το νησί έχει πρόβλημα στην πειθαρχία και στην τάξη. Φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούν, τρώνε, περπατούν, κινούνται. Αθάνατη ελληνική ψυχη!Από την άλλη θρησκόληπτοι, αλλά μεταξύ τους τρώγονται. Το ελληνικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο.

Aν κι ακόμη δεν μπήκα σε τάξη , υπομονή μέχρι του χρόνου, θέλω να πω πως όσα περιγράφεις Boemissa για τα παιδιά και κατ' επέκταση τους κατοίκους του νησιού που βρέθηκες με άγγιξαν διότι κάτι ανάλογο ζω κι εγώ στο νησί που έχω βρεθεί έστω και αν η δουλειά μου δεν είναι σχετική με την εκπαίδευση και παρότι εδω είναι Επτάνησα
Είναι σαν να ανακάλυψα την Ελλάδα από την αρχή.  Φαίνεται πως η "πραγματική" ελλάδα πράγματι είναι ή γίνεται φανερή αλλού, πέρα από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Και για να μη σας βγάλω εκτός θέματος να προσθέσω πως και τα παιδιά δεν μπορούν να αντικατοπτρίζουν παρά αυτό που είναι και οι μεγάλοι με τη διαφορά πως είναι στην πιο αγνή, αυθεντική έκφραση τους. Πάντως επειδή απέναντι από το γραφείο μου βρίσκονται το Γυμνάσιο και το Λύκειο έχω κι εγώ διαπιστώσει πόσο ζωηρά είναι τα παιδιά.
Αλλά "εκτός χορού" σκέφτομαι πως αν τα παιδιά δεν ήταν έτσι τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο τραγικά γι' αυτά. Πως να εκτονωθεί η ενέργεια και η ορμή τους για ζωή? Το έχετε σκεφτεί αυτό? Είναι ένας τρόπος να δηλώσουν πως είναι εδώ, ευτυχώς γι' αυτά, όλο ζωντάνια.

[Siobaras]

Πολύ σημαντικό (και άργησα να το διαπιστώσω) είναι να γνωρίζουμε το τι επικρατεί στο σπίτι πολλών παιδιών, όταν σκεφτόμαστε "γιατί συμπεριφέρεται έτσι".
Διδάσκω σε 5 τμήματα με συνολικό αριθμό μαθητών : 85. Ανάμεσα σ'αυτούς :
--->Ένα κορίτσι τρώει ξύλο από τον πατέρα της, με αποτέλεσμα να μη μιλάει καθόλου και να φοβάται όποιον βρεθεί σε απόσταση ενός μέτρου ή κοντύτερα.
--->Ένα άλλο κορίτσι είχε υιοθετηθεί από μια οικογένεια, αλλά οι θετοί της γονείς σκοτώθηκαν σε τροχαίο και είναι αδιευκρίνηστο ποιος τη μεγαλώνει (κάποιος παππούς-γιαγία ίσως)
--->Ενός αγοριού ο πατέρας βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα από την φυλακή!!
--->Ενός άλλου αγοριού ο πατέρας βγήκε πριν από ένα μήνα από την εντατική και η αδελφή του (επίσης μαθήτρια του σχολείου) έχει λευχαιμία.
--->Ένα άλλο αγόρι ζει με κάποιους θειους-θείες του γιατί οι γονείς του χωρίσανε και ΚΑΝΕΝΑΣ δε θέλει την επιμέλεια του παιδιού!! Το συγκεκριμένο παιδί μια μέρα πέρυσι, έφυγε από το σχολείο, μπήκε στο λεωφορείο για Ρόδο και μετά πήρε καράβι για Κω, όπου μένει η μάνα του!!

Θα συμπλήρωνα στον τίτλο του θέματος "...και δεν ξέρουμε τι κουπί τραβάει το καθένα..."

[mat]

Μπράβο Siobaras, νομίζω ότι "φωτίζεις" μια πολύ σημαντική πλευρά της ζωής των παιδιών που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά ορισμένων από αυτά και την οποία πολλές φορές ο δάσκαλος ή ο καθηγητής απο κεκτημένη ταχύτητα δεν την λαμβάνει υπόψη του.

[elytron]

Siobaras, έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν ξέρουμε τι κουπί τραβάει το καθένα. Στην α΄ γυμνασίου έχω δύο μαθητές που έχουν έρθει από τη Γερμανία. Ξέρουν μόνον τουρκικά και γερμανικά, ελληνικά δεν έχουν ξανακούσει στη ζωή τους. Οι ιστορίες τους είναι πανομοιότυπες, και μου τις διηγήθηκε ο ένας σε μια εξομολόγηση (στα γερμανικά): οι γονείς δουλεύουν στη Γερμανία, εκεί γεννήθηκαν και τα παιδιά. Οι γονείς χώρισαν και έστειλαν τα παιδιά στους παπούδες στην Ελλάδα. Η έκφραση που χρησιμοποίησε ο μαθητής ήταν "δε με ήθελαν άλλο οι γονείς μου και με έστειλαν στους παπούδες μου". Δεν μπορώ καν να αρχίσω να φαντάζομαι τι σημαίνει για ένα παιδί δώδεκα χρονών να διαπιστώνει ότι είναι ανεπιθύμητο, και γι αυτό αλλάζει σχολείο, χώρα και οικογένεια, έρχεται σε έναν ξένο τόπο που δεν ξέρει τη γλώσσα του, και είναι υποχρεωμένο τρεις - τέσσερις ώρες τη μέρα να κάθεται στην τάξη και να παρακολουθεί μαθήματα τη γλώσσα των οποίων δεν καταλαβαίνει. Όχι ότι στα τουρκικά τα πηγαίνουν καλύτερα, αφού τα μιλούσαν μόνο στο σπίτι. Μετά απ'  αυτό δεν είναι τυχαίο ότι παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας και έχουν από πενήντα αδικαιολόγητες απουσίες ο καθένας - ήδη!

[utenar]

--->Ένα κορίτσι τρώει ξύλο από τον πατέρα της, με αποτέλεσμα να μη μιλάει καθόλου και να φοβάται όποιον βρεθεί σε απόσταση ενός μέτρου ή κοντύτερα.

Με παραξενευει ο ενεστωτας! Δεν εχει κανει κανεις τιποτα γι'αυτο? Εσυ εχεις κανει κατι? Αν φοβασαι ν'ανακατευτεις επωνυμα ή με την ιδιοτητα σου ως καθηγητης, μπορεις να τηλεφωνησεις ανωνυμα στο Χαμογελο του Παιδιου (1056) το οποιο θα ερευνησει την καταγγελια. Αν φοβασαι να κανεις εστω κι ανωνυμη καταγγελια, στειλε μου πμ με τα στοιχεια του κοριτσιου και την περιοχη που ζει και θα τους παρω εγω τηλεφωνο.

Προσεξε, αυτο το κοριτσι μπορει σημερα να ερχεται στο σχολειο με μαυρισμενο ματι ή μελανιασμενο χερι, αλλά αυριο μπορει να μην ερθει καθολου! Μπορει να το σκασει, μπορει να τραυματιστει σοβαρα απο μια γροθια ή κλωτσια σε λαθος σημειο, μπορει ν'αυτοκτονησει, πολλα πραγματα ΜΠΟΡΕΙ να συμβουν, αλλα το μονο ΣΙΓΟΥΡΟ ειναι οτι η ψυχη της θα ειναι τραυματισμενη για παντα, ειδικα οταν βλεπει οτι οι παντες γυρω της ξερουν και δεν κανουν τιποτα. Τα θυματα της βιας κατηγορουν τον εαυτο τους για τη βια που υφιστανται κι οταν οι γυρω τους αδρανουν, επιβεβαιωνονται οτι οι ενοχες τους ειναι βασιμες κι οτι αξιζουν αυτο που υφιστανται. ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ δεν το αξιζει αυτο.

Συναδελφε, περιμενω να μας πεις τι εκανες.