0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Η τεχνική του συγκερασμού των πάντων είναι σχετική με τους συνειρμούς κ πρόκειται για τη σύνθεση πολλών υλικών (ψηφίδες της καθημερινότητας) που μεταμορφώνονται. Αλλιώς: η αφήγηση είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης ενός πολύμορφου υλικού, που αποτελείται από διάφορα θεματικά στοιχεία, τα οποία οργανώνονται ανάλογα με τον στόχο του αφηγητή.Δηλαδή βιωματικά στοιχεία ενώνονται στα πεζογραφήματά του με μη βιωματικά (λαϊκός πολιτισμός κ.λπ.) -γενικά διάφορα θέματα συνενώνονται- και η σύνδεσή αυτή γίνεται μέσω των συνειρμών.
Συμφωνώ ότι αυτό είναι η τεχνικη του συγκερασμού αλλά διάβασα και κάτι άλλο και θέλω να ρωτήσω αν σας φαίνεται σωστό. Διάβασα ότι υπάρχει συγκερασμός και στη σύνθεση παρόντος - παρελθόντος. Πχ. Στους προσφυγικούς αναφέρεται στο παρελθόν (αρχαία φύλα, έλευση των προσφύγων) και μετά στο παρόν (αστικός τρόπος ζωής). Και στου Κεμάλ συμβαίνει το ίδιο. Πχ. το παρελθόν (το ψηφιδωτό) εντάσσεται σε ένα περιβάλλον του παρόντος (ανέγερση οικοδομών). Τι λέτε; Επίσης, τι είναι η αφηγηματική σύμβαση της προφορικότητας; Έχει να κάνει με την καθημερινή γλώσσα και ύφος;
Κορίτσια μπορείτε να με βοηθήσετε στο παρακάτω σχόλιο του Βιστωνίτη για τον Αναγνωστάκη ;;<<Όταν λέμε πως ο Αναγνωστάκης είναι ποιητής με έντονη πολιτική συνείδηση ή ακόμη και με ορισμένη πολιτική συνείδηση, δεν πρέπει να απομονώνουμε τη συνείδηση αυτή από το βιωματικό της πυρήνα. Εκείνο που στοιχειώνει το μεταπολεμικό τοπίο στην Ελλάδα είναι οι πράξεις και οι εικόνες των ανθρώπων που τις πραγματοποίησαν. Η καταστροφή του τοπίου, οι γκρεμισμένοι τοίχοι, τα χαλάσματα είναι αντίγραφα και αντίστοιχα ζωής κατεστραμμένων ανθρώπων.>>Αυτό που χρειάζεται , δηλαδή , είναι να μιλήσουμε για τον αγώνα και τη φυλάκιση του σε συνδυασμό με τη χαλαρή και λιτή περιγραφή της δραματικής κατάστασης της εποχής ;;