Μουσικές διαδρομές (2008)

[BOEMISSA]

Αν και μεσημέρι ένα τραγούδι για τη νύχτα. Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Γιάννη που μεγαλουργεί τη νύχτα. Τι κομμάτια επέλεξες πάλι, φίλε! Και ο Ρόρυ εκπληκτικός.
 Από την υπέροχη φωνή της Αφροδίτης Μανου:
 Η νύχτα         
 
Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Αφροδίτη Μάνου
Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου

Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται
Μαζί μας πίνει, ξενυχτάει και το πρωί για ύπνο πάει
Η νύχτα θέλει ν' αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται
Καπνίζει, βρίζει και διαβάζει, κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει

Η νύχτα παίζει και κιθάρα και μένει πάντα από τσιγάρα
Γράφει τραγούδια και ζηλεύει, γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει
Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα
Τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να ναι

Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ότι θέλει
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει
 


http://www.youtube.com/watch?v=aKh9PHt5bYQ&feature=related

[PDE ads]

[apri]

Συνεχίζω συνειρμικά από χθες και από το κανονάκι πάω σε ένα παρεμφερές λατρεμένο όργανο, το σαντούρι.

Δεν ξέρω πόσοι είχατε την ευκαιρία περνώντας από την Ερμού στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια να ακούσετε τον Ομίντ Ταχμασεμπούρ (Omid Tahmasebpur). Δεν υπήρχε φορά που να περάσω και να μη μαγέψει. Πραγματική όαση στο κέντρο της πόλης. Καθόταν επί ώρες σταυροπόδι και έπαιζε στο σαντούρι του δικές του συνθέσεις ή παραδοσιακές μελωδίες από την Περσία. Κάποτε δεν κρατήθηκα και του έδωσα συγχαρητήρια. Αγόρασα μάλιστα και τα δυο cd που πουλούσε. Με ευχαρίστησε ταπεινά με κατεβασμένο το κεφάλι. Ύστερα χάθηκε και απ' ό,τι φαίνεται,  βρήκε το δρόμου του.... εκτός του δρόμου.



Παραθέτω το βιογραφικό του, το οποίο με εντυπωσίασε, αν σκεφθεί κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος έπαιζε κατάχαμα μες στο δρόμο και πολλοί δεν του έδιναν καν σημασία.

"Ο Ομίντ Ταχμασεμπούρ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Αμόλλ της επαρχίας του Μαζανταράν στη Βόρεια Περσία, μία καταπράσινη περιοχή που βρίσκεται από την Κασπία Θάλασσα. Μεγάλωσε σε μουσικό περιβάλλον, μιας και ο πατέρας του είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές του Αμόλλ ενώ η μητέρα του παίζει σετάρ. Έχει επίσης τέσσερα μικρότερα αδέλφια που όλα ασχολούνται με την μουσική. Ο Ομίντ ξεκίνησε να μελετά σαντούρι (το οποίο είναι το πιο διαδεδομένο παραδοσιακό όργανο της Περσίας) σε ηλικία 8 χρονών και μαθήτευσε σε σπουδαίους δασκάλους του οργάνου όπως ο Εσμαήλ Αμίρσαλεϊ, Εσμαήλ Ποργοβέ και κατόπιν ο Αρνταβάν Καμκάρ.

Μετά από 3 χρόνια σπουδών με τον κ. Περγοβέ πήρε το πρώτο του πτυχίο μουσικής. Στη συνέχεια υπήρξε μαθητής σε ανώτερο ωδείο κατασκευής και παιξίματος περσικού σαντουριού απ' όπου πήρε το δίπλωμα κατασκευαστή αυτού του μουσικού οργάνου. Από την ηλικία των 17 ετών και για τρία χρόνια σπούδασε στο Ανώτατο Ωδείο της Τεχεράνης Αρνταβάν Καμκάρ παίρνοντας την ειδίκευση στο σαντούρι και ολοκληρώνοντας έτσι τις σπουδές του στο έγχορδο αυτό όργανο.
Αργότερα ίδρυσε το συγκρότημα «Τανίν» που σημαίνει: όμορφος ήχος.

Με τους Τανίν έδωσε συναυλίες σε όλο το Ιράν, αλλά και αλλού όπως Ιταλία, Γερμανία, Ρουμανία, Αγγλία, Αρμενία με τελευταία στάση την Τουρκία. Στην Τουρκία έζησε για τα επόμενα 2 χρόνια παραδίδοντας μαθήματα μουσικής και ιδρύοντας ένα νέο συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής με Τούρκους και Ιρανούς μουσικούς.

Από το 2000 μέχρι και σήμερα βρίσκεται στην Ελλάδα. Εδώ έκανε δημόσιες εμφανίσεις και έφτιαξε το τρίτο μουσικό σύνολο με 15 καλλιτέχνες από τη Περσία και την Ελλάδα. Το όνομα αυτού του συνόλου είναι «Περσέπολις». Από τα 6 χρόνια που ζεί στην Ελλάδα έχει μοιράσει τον πρώτο χρόνο στην Αθήνα και τον υπόλοιπο καιρό στην Θεσσαλονίκη."

(Οι πληροφορίες από το http://lyk-mous-thess.thess.sch.gr/DRASTHRIOTHTES/ANOIXTO_SXOLEIO/OMID/Omid.htm, όπου θα βρείτε και παρουσίαση των δύο δίσκων του. Αν πετύχετε πουθενά το δίσκο Entezar, σας τον συστήνω).

Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βρω πολλά αντιπροσωπευτικά link με κομμάτια του.

Παραθέτω ένα ταξίμι του, την Πεταλούδα, απλώς για να αντιληφθείτε τη δεξιοτεχνία του.

-------------  http://ct-prometheus.aegean.gr//vetsos/OMID/Track07.mp3

[Sambora]

Firehouse - all she wrote...............φανταστικό κομμάτι από ένα εκπληκτικό συγκρότημα των '80s ........αυριο θα είναι Θεσσαλονίκη και θα τους δω από κοντά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=5bBnvKw_-A4

αντε και το Overnight Sensation!!!! απο τους ίδιους.......
http://www.youtube.com/watch?v=2ZeusJhgCl8 !!!!!

[limnioti]

Για να ακούσουμε και  το  WHY  από τον OMAR FARUK TEKBILEK


http://www.youtube.com/watch?v=zmvKQ0fmBdU

[PDE ads]

[daniel]

Πριν δυο χρόνια περίπου κυκλοφόρησε ένας αρκετά καλός δίσκος μιας πρωτοεμφανιζόμενης (και πολλά υποσχόμενης) νέας τραγουδίστριας της Μαρίας Λούκα με τίτλο "Καλημέρα"...

Σε πολλούς είναι γνωστή από τις εμφανίσεις της στο πλευρό του Μάλαμα (συμμετέχει σε δυο τραγούδια του δίσκου), ενώ έχει συνεργαστει με Σαββόπουλο, Παπάζογλου, Παπακωνσταντίνου (Θανάση), Ζούδιαρη κ.α...

Από το ντεμπούτο της (έχει γράψει μουσική και στα 12 τραγούδια και στίχους στα 9 από αυτά), λέω να ακούσουμε το τραγούδι "Χιόνι" σε μουσική Νίκου Ζουρνή.. Δεύτερη φωνή στο ρεφρέν ο Σωκράτης Μάλαμας..

Επειδή δεν υπάρχει σχετικό βιντεακι ακουστε το εδώ (μαζί με άλλα τραγουδια του δισκου)..Πατηστε το λινκ και περιμενετε ελάχιστα.. Θα εμφανιστει μια λίστα δεξιά με έναν player και πατήστε Χιόνι:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=212230938

Χιόνι...                (Μουσική: Νίκος Ζουρνής, Στίχοι-Ερμηνεία: Μαρία 
                                                                                  Λούκα)


Κόκκινα μάτια και παράθυρα κλειστά
πριν λίγο ήταν που κρατούσα, τα δυο σου χέρια τα ζεστά
τώρα η σιωπή μέσα στην πόλη είναι ακόμα πιο μεγάλη απ'τις φωνές
λες κι έχουν μείνει όλες οι αλήθειες μου γυμνές

Πάλι εδώ, το θαύμα ξημερώνει
κι όσοι είναι μόνοι
χτίζουνε τα παλάτια τους στο χιόνι...

Δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από το χτες ή το μετά
αφήνω τα μαλλιά λυτά να 'ρθείς να πλέξεις σκάλα
κι όσο για τ'άλλα της καρδιάς μου τα ανείπωτα
από την πρώτη μου ζωή δεν έχει αλλάξει τίποτα

Πάλι εδώ, το θαύμα ξημερώνει
κι όσοι είναι μόνοι
χτίζουνε τα παλάτια τους στο χιόνι...



Αυριο πρωϊ θα βάλουμε το ωραιότατο "Καλημέρα"...  

Βάσω σ' ευχαριστώ πολύ  , apri και limnioti πολύ καλές οι επιλογές σας... 

[daniel]

Kαι για καληνύχτα κάτι σχετικά καινούριο...

Ένα πανέμορφο απολογητικό τραγούδι ενός ιδιαίτερου τραγουδοποιού που προτιμα να μιλα με τα τραγούδια του περισσότερο και με την Ελευθερία στην ερμηνεία μεστή όσο ποτέ...

http://www.youtube.com/watch?v=Hymksnu5riM


Μέτρησα               (Στίχοι/Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης)


Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω
αν προλαβαίνω να σου πω
Από μένα πόσα δεν μπορώ

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν' τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...


Καληνύχτες (ή ..καλημερες, όπως το βλέπει κανείς.. )

[daniel]

Κι αφού έκανα την ..πατατιά μου  (το "Μέτρησα" το έβαλε η Κέλυ στη σελίδα 6 - με ..έπιασα!! ), ας ακούσουμε για καλημέρα το ..."Καλημέρα" της Μαρίας Λούκα...

Κι επειδή είπαμε δεν υπάρχει σχετικό βιντεακι ακουστε το εδώ (μαζί με άλλα τραγουδια του δισκου)..Πατηστε το λινκ και περιμενετε ελάχιστα.. Θα εμφανιστει μια λίστα δεξιά με έναν player και πατήστε Καλημέρα:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=212230938


Καλημέρα              (Μουσική: Χάρης Μανουσάκης, Στίχοι-Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Λούκα)


Είχα κρατήσει λάφυρο τ' όνειρο του χειμώνα
να μη με βρει η άνοιξη με χέρια αδειανά
κι απ' το παράθυρο μες τον δικό μου αιώνα
κοιτάζω με κατάνυξη τον ήλιο να περνά..

Να σε δώ να ξυπνάς
να σε λούζει το φώς κι'ένας άγιος κρυφός
να τρυπώνει στη μέρα
δίχως να με ρωτάς
ν' ανασαίνεις φιλιά και γλυκά να μου λες
καλημέρα..

Μέσα στον ύπνο μη χαθείς γιατί αν σε δει η σελήνη
θα κλέψει την αγκάλη σου για να 'χει συντροφιά
κι αν φέγγεις στο στερέωμα μονάχος του θα μείνει
ο ουρανός μου που διψά ν' αγγίξει τη στεριά..


Καλημέρα σε όλους...

[apri]

"H γλυκιά Ίρμα" (Irma la  douce) ήταν μουσική κωμωδία των Alexandre Breffort και Marguerite Monnot.

Η ιστορία της, αρκετά ευφάνταστη, γι’ αυτό και την παραθέτω:

«Ο αφελής, πλην τίμιος χωροφύλακας Νεστόρ, αποφασίζει να διεξαγάγει μόνος του μια «επιχείρηση αρετής» στη συνοικία των Αλ, στο Παρίσι. Πραγματοποιεί έφοδο σε ένα κακόφημο ξενοδοχείο, όπου μεταξύ των πελατών ανακαλύπτει και … το διευθυντή της αστυνομίας του Παρισιού, ο οποίος τον απολύει.

Μία από τις κοπέλες που εκδίδονταν στο ξενοδοχείο αυτό, η Ίρμα, τον συμπαθεί και τον περιμαζεύει. Ο Νεστόρ «κατατροπώνει» –μέσα από φαρσικές συνθήκες και διάφορες παρεξηγήσεις– τους μαστροπούς και αναδεικνύεται ο ίδιος σε προστάτη της. Ερωτευμένος με την Ίρμα, προσπαθεί να την πείσει να εγκαταλείψει το επάγγελμα• ματαίως όμως, διότι γι’ αυτήν είναι ζήτημα προσωπικής υπερηφάνειας να έχει «υψηλές επαγγελματικές επιδόσεις» και να είναι σε θέση να τρέφει τον προστάτη της. Τρελός τότε από ζήλεια, εξομολογείται το πρόβλημά του στον μπάρμαν της γειτονιάς, και, υπό την υπόδειξη και τη «σκηνοθετική καθοδήγηση» του τελευταίου, αποφασίζει να ακολουθήσει το εξής σχέδιο: μεταμφιέζεται σε άγγλο αριστοκράτη, εμφανίζεται σε αυτήν ως πελάτης και της λέει ότι δυστυχώς είναι σεξουαλικά ανίκανος και ότι το μόνο που θέλει απ’ αυτήν είναι να την πληρώνει για να περνάνε μαζί την ώρα και να παίζουν πασιέντζες.

Για να μπορεί όμως να συνεχίσει τις επισκέψεις αυτές, που φυσικά κοστίζουν, ο Νεστόρ αναγκάζεται να δουλεύει κρυφά τις νύχτες στη λαχαναγορά των Αλ. Η όλη σκηνοθεσία καταντάει εξοντωτική για τον πρώην χωροφύλακα, ο οποίος επιπλέον ζηλεύει τον (φανταστικό, πλην πολύ υπαρκτό) Λόρδο για τη συμπάθεια που του δείχνει η Ίρμα. Έτσι, αποφασίζει να σκηνοθετήσει … το θάνατο του Λόρδου. Αυτό και κάνει, πλην όμως συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για δολοφονία! Η Ίρμα, νομίζοντας ότι ο Νεστόρ σκότωσε τον Λόρδο για χάρη της, συγκινείται και του δηλώνει ότι τον αγαπά και θα τον περιμένει μέχρι να βγει απ’ τη φυλακή.

Με τη βοήθεια και πάλι του δαιμόνιου και παντογνώστη μπάρμαν, ο Νεστόρ δραπετεύει, ξαναμεταμφιέζεται σε Λόρδο και εμφανίζεται μπροστά στα μάτια των έκπληκτων αστυνομικών. Έτσι, αυτοί πείθονται για την αθωότητα του Νεστόρ και τον αφήνουν ελεύθερο να παντρευτεί την καλή του, η οποία έχει ήδη εγκαταλείψει το επάγγελμα και είναι έγκυος. Αμέσως μετά το γάμο, ενόσω βρίσκεται ακόμη στην εκκλησία, η Ίρμα φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, το οποίο η ίδια νομίζει ότι είναι του Λόρδου.

Στην τελική σκηνή, ο μπάρμαν αφήνει το Νεστόρ με το παιδί του και βγαίνει στο χώρο της εκκλησίας, όπου βλέπει έκπληκτος σε ένα στασίδι να κάθεται … ο Λόρδος! «Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία», μονολογεί και βγαίνει.» 
(http://www.theseis.com/76-/theseis/t86/t86f/akis.htm)


Στο Χόλλυγουντ γυρίστηκε ως ταινία το 1963 (στα ελληνικά ο τίτλος ήταν  «Η τροτέζα») με βασικούς πρωταγωνιστές τον Τζακ Λέμον και τη Σίρλεϊ Μακλέιν.

Στην Ελλάδα ανέβηκε στο θέατρο Μπροντγουέϊ το 1971-72 από το θίασο της Έλλης Λαμπέτη (στο ρόλο της Ίρμα) και με τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Δημήτρη Μαλαβέτα κά.  Τη μουσική της παράστασης είχε γράψει ο Γιάννης Σπανός και τους στίχους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Από αυτήν την παράσταση θα σας χαρίσω δυο τραγούδια:

1. Η Ίρμα η γλυκιά (ερμηνεία: Έλλη Λαμπέτη)

http://www.youtube.com/watch?v=Fg48Kg2CfVQ&feature=related

Παρίσι κι όνειρα
καρδιές κι αισθήματα
όλα είναι χάρτινα
όλα είναι ψεύτικα
ρεκλάμες πράσινες
λαμπιόνια κίτρινα
η μόνη αλήθεια
είν' η πίκρα μου

Η Ιρμα η γλυκιά
κουρέλι στο βοριά
Η Ιρμα η γλυκιά
που δεν υπάρχει πια
Ο έρωτας καπνός
που χάνεται μακρυά
κι ο γκρίζος ουρανός
μαχαίρι στη καρδιά

Χάθηκε η αγάπη μου
και το τραγούδι μου
κι αυτά που πίστευα
όλα γκρεμίστηκαν
όσο λιγότερη
είναι η ελπίδα μου
τόσο περισσότερο
είναι αβάσταχτη

Αν γύριζε ξανά
ο άνδρας που αγαπώ
μα τι σαν νοιάζει εσάς
αν θα ψοφήσω εγώ
Αφήστε με λοιπόν
κι εσείς για να μπορώ
τη νύχτα μόνη μου
να τον ονειρευτώ

Κι όμως αν γίνονταν
και ξαναρχότανε
όλα θα λάμπανε
όλα θα γιόρταζαν
νοιώθω τα πόδια μου
να τρεμουλιάζουνε
καθώς τον σκέφτομαι
μπρος μου να στέκεται

Αν γύριζε ξανά
φωτιές βεγγαλικά
θα χόρευαν παντού
τριγύρω απ' την Πιγκάλ
αν γύριζε ξανά
θα πίστευα ξανά
πως πράγματι ο Θεός
υπάρχει και για μας.



2. Θα σ’ αγαπώ (ερμηνεία: Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρης Μαλαβέτας)

http://www.youtube.com/watch?v=6XTtzEu1PDM&feature=related

-Θα σ’ αγαπώ
-Θα σ’αγαπώ
-Θα μ’αγαπάς
-Θα μ’αγαπάς
Στην άπλα του μεσημεριού, στης βραδιάς τ’ ανηφόρια, στης αυγής τα σκαλιά

-Θα μ’αγαπάς
-Θα μ’αγαπάς
-Θα σ’ αγαπώ
-Θα σ’αγαπώ
Στις όχθες του καλοκαιριού, στις βροχιές, στα λιοβόρια, στην πικρή αντηλιά.

-Θα σ’ αγαπώ, θα σ’αγαπώ
Και ο καιρός δεν θα μπορεί τις χαρές να ζυγιάσει, στ’ ασημένιο του τάσι.
-Θα σ’ αγαπώ
-Θα σ’αγαπώ
-Θα μ’αγαπάς
-Θα μ’αγαπάς

[anmais]

Puressence - Casting Lazy Shadows

http://www.youtube.com/watch?v=aynb7m9UIi4

Looking through my window,
I can see a thin glow,
I don't get depressed though,
I'm casting lazy shadows,
It's all I need to stop me thinking,
Every single day though,
I throw myself away though,
It's all I need to stop me thinking,
Get my head-straight, get my head-straight, get it straight,
Don't you ever, don't you, don't, don't you ever let go,
You take it all back, take it back, take your money back,
Don't you ever, don't you, don't, don't you ever let go,
All I need's to stop me thinking,
Looking through this window,
I need a change of view though,
Looking through last year though,
But all I saw was you, though,
You're all I need to stop me thinking,
Get my head-straight, get my head-straight, get it straight,
Don't you ever, don't you, don't, don't you ever let go,
You take it all back, take it back, take your money back,
Don't you ever, don't you, don't, don't you ever let go,
All I wanted was to chicken out,
And simmer down,
You've got your head gear on again,
And you feel like you've been left out,
Don't you ever, don't you, don't you ever, don't you,
Don't you ever, don't you, don't you ever, don't you,
I've gotta get my head-straight, get my head-straight, get it straight,
Don't you ever, don't you, don't you never, don't, let go,
And that is all right,
Get my head-straight, get my head-straight, get my head,
Don't you ever, don't you, don't, don't you ever let go,
And that is all right,
Get my head-straight, get my head-straight, get my head,
Don't you ever, don't you, don't, do

[ioanna89]

O Peter Hammill, μια ιδιαίτερη, χαμηλών τόνων, παρουσία -και ιδιαίτερη φωνή-, με διαδρομή χρόνων στο χώρο της μουσικής... Αν και προερχόμενος από τον χώρο του progressive rock, αγαπήθηκε και από τους "εχθρούς" του είδους, τόσο μέσα από τα προσωπικά του άλμπουμ με τους ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες, όσο και από το εκπληκτικό συγκρότημά του στα 70s, τους Van der Graaf Generator -στα όρια του progressive, αλλά μακριά από "μεγαλοστομίες" και μεγάλα στάδια...
Από το 1975, ένα πανέμορφο τραγούδι που συμβαδίζει με τη σημερινή μελαγχολική μου διάθεση...
Αφιερωμένο σε όλους, και ειδικά στη sophie, τη VICA και τον anmais, που υποψιάζομαι ότι (θα) τους αρέσει επίσης 

Peter Hammill - Shingle Song
http://www.4shared.com/file/68478242/c199033a/Peter_Hamill-Shingle_Song.html
Και live από το 2001:
http://www.youtube.com/watch?v=pT1s3lB2Db0

You can see in the 1st light that's graced as dawn
that there's nothing in my heart but pain
as I stand, facing sea, knowing that you're gone
all the elements rage to explain
that I should really be on my way;
but there is something
which ensures I must stay.

Beneath the roar of the seething surf,
beneath the caterwaul of scattered call wind
thoughts and gestures unspoken, unheard -
and now the dance of rapture begins
as the waves rush along across the beach:
like you, like your love
forever out of reach.

Look at the sky, but it's empty now;
look at the sea, it holds nothing but despair.
I raise my eyes, but my head stays bower...
I look to my side, but you're not there.
And I can't get you out of my mind,
no, no, no, no, I just can't get you from my mind

[daniel]

"Οι άνθρωποι, ασχολούνται μαζί μου....
Θέλουν να ξέρουν που βρίσκομαι και τι κάνω, επειδή δεν ξέρουν που βρίσκονται και τι κάνουν αυτοί."

                                                                                               Μπομπ Ντύλαν
 

To πιάνω από κει που το άφησε η Μαρία (σε ύφος) και το εξαίρετο τραγούδι των Van der Graaf του Hamill, με μια εμβληματική (αλλά και "σκοτεινή") κομματάρα του τεράστιου Ντύλαν, το πασίγνωστο "Ballad of a thin man", ένα από τα κορυφαία τραγούδια του που βρίσκεται στο "Highway 61 Revisited" του 1965... (Να αναφέρω ενδεικτικά ότι η μπάντα που παίζει στο δίσκο είναι ένας κι ένας: Al Kooper, Mike Bloomfield, Charlie McCoy κ.α., ενώ η παραγωγή είναι του "Μίδα" Phil Spector..)

Πρόκειται για ένα τραγούδι που περικλείει όλη την ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας , την αμφισβήτηση,  όλο το πνεύμα της δεκαετίας του '60 (και όχι μόνο..).

Εδώ ο Ντύλαν μέσω της μόνιμης επωδού του "something is happening here But you don't know what it is, Do you, Mister Jones?'' που "φυλάει" για τον "ήρωά του" του Mr Jones (ενός πολύ συνηθισμένου ονόματος, του μέσου Αμερικανού, του κύριου "Κατίνου" δηλαδή), "χώνει" πολύ άγρια σ' αυτόν τον τύπο ανθρώπου, που "ζει" μέσα από θεάματα που περιφέρουν τη δυστυχία των άλλων (βλέπε ριάλιτυ σήμερα και κουτσομπολίστικα), που προσποιείται τον σπουδαίο μέσα στην ημιμάθεια και την ασχετοσύνη του, που κάνει οτιδήποτε για να "ανέβει" και να δείχνει σε όλους τον "κούφιο", επιφανειακό εαυτό του, χωρίς να του αρέσει όμως να πληρώσει το τίμημα γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα, γιατί και κείνος θέαμα είναι χωρίς να το ξέρει, για κείνον που αδιαφορεί γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω του αρκεί να τον εξαγοράζουν με πάσης μορφής "καθρεφτάκια" για να παραβλέπει οτιδήποτε... κάνοντας τον καθένα μας να αναρωτηθεί: "oh my god, am Ι here all alone?"...

Σαρκάζει τον κύριο Τζόουνς που κρύβεται στον εαυτό μας, στο διπλανό μας, στους πιο κοντινους μας, στους εκατομμύρια Τζόουνς-κουτσομπόληδες, θιασώτες του κίτρινου τύπου και της ευτέλειας, τις "Κατίνες"..

Και δεν σταματάει να τον ειρωνεύεται (αλλά και να υπονομεύει) πως "κάτι συμβαίνει εδώ αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς, έτσι δεν είναι κύριε Τζόουνς;...", για έναν κόσμο που αλλάζει , που έχει διάθεση να ανατρέψει τα πράγματα, να σηκωθεί λίγο ψηλότερα, να ξεφύγει από τη μιζέρια και την ανθρωποφαγία...   

http://www.youtube.com/watch?v=ZFYlhw3g4P8
κι εδώ live μετά ..κραξίματος λόγω των ...ηλεκτρικών του αναζητήσεων: http://www.youtube.com/watch?v=aCpYYjyerZw&feature=related

Ballad of A Thin Man               (Bob Dylan)


You walk into the room
With your pencil in your hand
You see somebody naked
And you say, "Who is that man ?"
You try so hard
But you don't understand
Just what you'll say
When you get home.

Because something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones ?

You raise up your head
And you ask, "Is this where it is ?"
And somebody points to you and says
"It's his"
And you says, "What's mine ?"
And somebody else says, "Where what is ?"
And you say, "Oh my God
Am I here all alone ?"

But something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones ?

You hand in your ticket
And you go watch the geek
Who immediately walks up to you
When he hears you speak
And says, "How does it feel
To be such a freak ?"
And you say, "Impossible"
As he hands you a bone.

And something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones ?

You have many contacts
Among the lumberjacks
To get you facts
When someone attacks your imagination
But nobody has any respect
Anyway they already expect you
To all give a check
To tax-deductible charity organizations.
You've been with the professors
And they've all liked your looks
With great lawyers you have
Discussed lepers and crooks
You've been through all of
F. Scott Fitzgerald's books
You're very well read
It's well known.

But something is happening here
And you don't know what it is
Do you, Mister Jones ?

Well, the sword swallower, he comes up to you
And then he kneels
He crosses himself
And then he clicks his high heels
And without further notice
He asks you how it feels
And he says, "Here is your throat back
Thanks for the loan".

And you know something is happening
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones ?

Now you see this one-eyed midget
Shouting the word "NOW"
And you say, "For what reason ?"
And he says, "How ?"
And you say, "What does this mean ?"
And he screams back, "You're a cow
Give me some milk
Or else go home".

Because something is happening
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones ?

Well, you walk into the room
Like a camel and then you frown
You put your eyes in your pocket
And your nose on the ground
There ought to be a law
Against you comin' around
You should be made
To wear earphones.

Does something is happening
And you don't know what it is
Do you, Mister Jones?

[apri]

Το κορίτσι κάτω από το φανάρι ("Das Mädchen unter der Laterne") ή η Lili Marleen.

"Το τραγούδι αυτό είναι το γνωστό σε όλους «Lili Marleen», το πιο διάσημο τραγούδι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο η συλλογική μνήμη έχει ταυτίσει σαν έναν άτυπο ναζιστικό ύμνο, λάθος βέβαια αντίληψη, που δεν ισχύει, καθώς ούτε η υφή του ήταν ναζιστική, αλλά ούτε και η δημοφιλία του περιοριζόταν στο γερμανικό και μόνο στρατόπεδο.

Είπαμε Β' Παγκοσμίου Πολέμου γιατί τότε βέβαια μελοποιήθηκε, η ιστορία όμως και η αναφορά του έχει τις ρίζες της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα στο ποίημα που ο Γερμανός στρατιώτης (και δάσκαλος από το Αμβούργο) Hans Leip με τίτλο «Das Lied eines jungen Soldaten auf der Wacht/The song of a young sentry» έγραψε το 1915 λίγο πριν φύγει για το Ρώσικο Μέτωπο.
Το όνομα Lili Marleen είναι ένας συνδυασμός από το Lili που ονομαζόταν η κοπέλα του στη Γερμανία και Marleen που ήταν μια νεαρή νοσοκόμα που η εικόνα της είχε χαραχτεί ανεξίτηλη στο μυαλό του Leip βλέποντας τη από τη σκοπιά του να χάνεται μέσα στην ομίχλη, (μπορούμε να υποθέσουμε ασφαλώς ότι θα ήταν εκπάγλου καλλονής).


Με βάση αυτά έγραψε το παρακάτω ποιηματάκι που στην γερμανική και αγγλική version του πάει κάπως έτσι:

1.  Γερμανική εκδοχή (Οι στίχοι του Hans Leip)

Vor der Kaserne
Vor dem groίen Tor
Stand eine Laterne
Und steht sie noch davor
So woll'n wir uns da wieder seh'n
Bei der Laterne wollen wir steh'n
Wie einst Lili Marleen.
Unsere beide Schatten
Sah'n wie einer aus
Daί wir so lieb uns hatten
Das sah man gleich daraus
Und alle Leute soll'n es seh'n
Wenn wir bei der Laterne steh'n
Wie einst Lili Marleen.
Schon rief der Posten,
Sie blasen Zapfenstreich
Das kann drei Tage kosten
Kam'rad, ich komm sogleich
Da sagten wir auf Wiedersehen
Wie gerne wollt ich mit dir geh'n
Mit dir Lili Marleen.
Schon rief der Posten
Sie blasen Zapfenstreich
Das kann drei Tage kosten
Kam'rad, ich komm sogleich
Da sagten wir auf Wiedersehen
Wie gerne wollt ich mit dir geh'n
Mit dir Lili Marleen.
Aus dem stillen Raume,
Aus der Erde Grund
Hebt mich wie im Traume
Dein verliebter Mund
Wenn sich die spδten Nebel drehn
Werd' ich bei der Laterne steh'n
Wie einst Lili Marleen.



2. Αγγλική εκδοχή (Οι στίχοι του Tommie Connor)

Underneath the lantern by the barrack gate,
Darling I remember the way you used to wait;
'Twas there that you whispered tenderly,
That you lov'd me, you'd always be,
My Lilli of the lamplight,
My own Lilli Marlene.


Time would come for roll call time for us to part
Darling I'd carress you and press you to my heart.
And there 'neath that far off lantern light
I'd hold you tight we'd kiss goodnight,
My Lillie of the lamplight,
My own Lilli Marlene.


Orders came for sailing somewhere over there,
All confined to barracks was more than I could bear;
I knew you were waiting in the street,
I heard your feet, but could not meet,
My Lillie of the lamplight,
My own Lilli Marlene.


Resting in a billet just behind the line
Even tho' we're parted your lips are close to mine,
You wait where that lantern softly gleams
Your sweet face seems to haunt my dreams,
My Lillie of the lamplight,
My own Lilli Marlene.

Tο ποίημα είναι εν πρώτοις ερωτικό αλλά κυρίως συμβολίζει τη γυναίκα-έρωτα-ζωή τα οποία αφήνει πίσω του ο κάθε στρατιώτης που πηγαίνει να πολεμήσει και που πρωτίστως αποζητά και λαχταρά (Και άσε τους πολιτικοστρατιωτικούς ηγέτες να μιλάνε για ένδοξους θανάτους και τα σχετικά. Η εικόνα ενός κοριτσιού κάτω από ένα φανάρι του δρόμου, που περιμένει το φανταράκι να βγει από την πύλη, είναι πολύ πιο επιθυμητή και ονειρική από οποιαδήποτε κανονιού).

Η ιστορία του ως τραγουδιού τώρα, ξεκινά το 1938 και συγκεκριμένα από τον συνθέτη Norbert Schultze που το διαβάζει, του αρέσει και το μελοποιεί. Aυτό όμως δε σήμανε και την άμεση επιτυχία του καθώς ο Υπουργός Προπαγάνδας -όνομα και μη χωριό- Γιόζεφ Γκέμπελς δε το βρήκε καθόλου του γούστου του-ήθελε προφανώς κάτι πιο ηρωικό με αίματα, αυτοθυσίες, γενναίους Άριους και τα σχετικά- ούτε και η τραγουδίστρια που τελικά το ερμήνευσε η Lale Andersen ήθελε αρχικά να το τραγουδήσει, ενώ και ο μουσικός παραγωγός που έπρεπε να το προωθήσει το γείωσε κανονικότατα και με το νόμο που λένε. Mετά απ' όλα αυτά είναι απορίας άξιον πώς τελικά επιβίωσε.

Βασικά η εκτίναξη του οφείλεται στο διευθυντή του Στρατιωτικού Ραδιόφωνου του Βελιγραδίου, το οποίο λόγω της θέσης του και μετά την κατάληψη της πόλης από τους Γερμανούς, αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα Ραδιοφωνικά Κέντρα, γιατί οι εκπομπές του ακούγονταν ευδιάκριτα και καθαρά σε όλη την Ευρώπη, Μεσόγειο αλλά και Αφρική, με την τελευταία τότε να αποτελεί το βασικό θέατρο της μάχης όπου είχαμε Afrika Korps vs. Συμμάχων.

Έλαχε τώρα ανάμεσα στους 700 κάτοχους του δίσκου με το τραγούδι να είναι και κάποιος αξιωματικός του Afrika Korps που ζήτησε από το φίλο του στο Βελιγράδι να το βρει και να του το παίξει (οι ραδιοφωνικές αφιερώσεις είναι τελικά ένα πανάρχαιο και αταβιστικό έθιμο) και έτσι στις 18 Αυγούστου του 1941 ...
-Στον φίλο μου τον Χάνς εξαιρετικά αφιερωμένο καθώς και σε όλα τα παλιόπαιδα που παίζουν στη άμμο αφήνοντας εμάς να παγώνουμε στο Βελιγράδι .....yeaaaaah!

Η επιτυχία ήταν άμεση και άγγιξε από τον τελευταίο δεκανέα μέχρι και τον πολλά βαρύ και όχι στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ που διέταξε πάραυτα να παίζεται κάθε μέρα στις 09:55 ακριβώς πριν το κλείσιμο της μουσικής εκπομπής. Είπαμε όμως ότι το Ράδιο Βελιγράδι έπιανε παντού, οπότε το ακούγανε και όλοι οι Σύμμαχοι που όλως τυχαίως βρίσκονταν στα ίδια μέρη με τους Γερμανούς και -κοίτα να δεις τι δύναμη που μπορεί να έχει ένα τραγούδι- οι Σύμμαχοι αμέσως σχεδόν το αγαπήσανε, το υιοθετήσανε και το σιγοσφυρίζανε μολονότι στα γερμανικά (ο Γκέμπελς δεν ήταν τόσο πονόψυχος ώστε να τους το μεταφράσει κιόλας). Ποιος ξέρει, ίσως από ένστικτο να καταλάβανε την ουσία του (παγκόσμια γλώσσα η μουσική γαρ). Άλλωστε η αγάπη για τη ζωή και μια κοπέλα να σε περιμένει κάτω από ένα φανάρι του δρόμου έξω από το στρατόπεδο είναι κοινή για κάθε στρατιώτη, κάθε στρατού και κάθε πολέμου.
Φυσικά οι Βρετανοί αξιωματικοί έβγαζαν φλύκταινες ακούγοντας τους στρατιώτες τους να σιγοτραγουδούν γερμανιστί « Wie einst Lili Marleen » και μια και δεν μπορούσαν να το απαγορεύσουν (βασικά το μπορούσαν καθόσον και στρατός) αλλά επειδή είδαν την επιτυχία του αποφάσισαν πιο έξυπνα να το μεταφράσουν και να το εκσυμμαχίσουν (εντάξει απαίσια λέξη αλλά είναι καλύτερη από το εκβρεττανίσουν).
Και έτσι έγινε και η 1η μετάφραση της Λιλή Μαρλέν, από τις πάμπολλες που ακολούθησαν έπειτα. H πρώτη αγγλόφωνη τραγουδίστρια που το ερμήνευσε για τους Συμμάχους ήταν η Anne Shelton (ή αλλιώς η Αγγλίδα Σοφία Βέμπω) και αμέσως μετά ακολούθησε η Vera Lynn.

Κάποτε όταν ο πόλεμος τελείωσε αφήνοντας σε όσους επέζησαν πολλά για να θυμούνται (να ένα από τα καλά ενός Παγκοσμίου Πολέμου-αφήνει πολλές αναμνήσεις) και μια μελωδία να ταλανίζει τη θύμηση, τη Lili Marleen, βρέθηκε λοιπόν και η ενσάρκωση της στο πρόσωπο μιας άλλης Μάρλεν της Ντίντριχ-μακράν η πιο κατάλληλη από όλες τις απόψεις για να το τραγουδήσει-μοναδικά- και να το καταστήσει πια και διαχρονικό.
Μετά βέβαια το πήραν και άλλοι και το ξαναέπαιξαν σε πολλές version ποντάροντας στην επιτυχία του, όπως στα 1960s από τον θρύλο της country music Hank Snow, ακόμη καλλιτέχνες όπως Hildegarde (Decca) και Martha Tilton (Coral), Al Martino (Capitol Records) και άλλοι πολλοί, με πιο πρόσφατο τον Neil Hannon του ιρλανδικού pop group The Divine Comedy σαν ένα B-side του 2006 single "A Lady Of A Certain Age".

Είναι αστείο πάντως να σκεφτεί κανείς ότι ένα τραγούδι κατά βάση αντιπολεμικό, έγινε το βασικό άκουσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έχει μείνει αξέχαστο μέσα από ένα συνονθύλευμα από μυριάδες ύμνους, εμβατήρια και τροπάρια που αποτελούν και τα διαχρονικά political correct στρατιωτικά ακούσματα.
Η Λιλή Μαρλέν αποτέλεσε μια εξαίρεση στον κανόνα γιατί πάνω απ' όλα τραγούδαγε για τη ζωή, μια έννοια που εύλογα συγκινεί οποιονδήποτε βαδίζει προς το θάνατο. Και όπως έλεγε και εκείνη που πρώτη το ερμήνευσε η Lale Andersen, προσπαθώντας αργότερα να εξηγήσει τη δημοφιλία του τραγουδιού «Can the wind explain why it became a storm?» .....”

(Οι πληροφορίες από το http://allotino.pblogs.gr/2008/10/338020.html)


Εδώ θα ακούσετε και τις δυο εκδοχές:

1. H υπέροχη ερμηνεία της Marlene Dietrich στα γερμανικά στο τέλος του πολέμου    http://www.youtube.com/watch?v=GtPBv0KEQNc,
 και η πρώτη ερμηνεία του τραγουδιού από την Lale Andersen (1939) με την παράνοια του ναζιστικού καθεστώτος αποτυπωμένη στο video που το συνοδεύει  http://www.youtube.com/watch?v=0ry9NjJJDoU


2.  Η αγγλική εκδοχή ερμηνευμένη από την Anne Shelton  http://www.youtube.com/watch?v=GI0lY8GQh_Y
και τη Vera Lynn          http://www.youtube.com/watch?v=hO8XeS3lsgc

[sophie]

Από το 1975, ένα πανέμορφο τραγούδι που συμβαδίζει με τη σημερινή μελαγχολική μου διάθεση...
Αφιερωμένο σε όλους, και ειδικά στη sophie, τη VICA και τον anmais, που υποψιάζομαι ότι (θα) τους αρέσει επίσης 

++++++++++++++++1111111111........Όπως πάντα, δεν έπεσες έξω!!! (και κατάφερες, σήμερα ειδικά, να το ταιριάξεις και με τη δική μου μελαγχολική διάθεση... )
Μου έχει λείψει η "Μουσική", μου έχει λείψει το pde , αλλά...κάτι έχω πάθει και δεν ξέρω πώς καταφέρνω φέτος να μη βρίσκω ελεύθερο χρόνο και, κυρίως, ΗΡΕΜΙΑ...
Πάντα στα κλεφτά όμως  απολαμβάνω τις εξαιρετικές επιλογές "παλιών" και "νέων" στη μουσική παρεούλα...
Ελπίζω να είστε όλοι καλά!!!!

[ioanna89]

sophie...   

Μερικά τραγούδια στο κλίμα της ημέρας που τελειώνει...

Πρώτα ένα ελληνικό αντάρτικο, από αυτά που μπορούν να θεωρηθούν τα τελευταία δημοτικά τραγούδια, καθώς γράφτηκαν από ανώνυμους ανθρώπους και τραγουδήθηκαν από τους μαχητές του βουνού, αλλά και στα χωριά που εκείνοι έδρασαν. Ήταν, κατά κάποιο τρόπο, συνέχεια της παράδοσης του κλέφτικου τραγουδιού.
Το τραγούδι "Του Καπετάν Άρη" ή "Του Άρη Βελουχιώτη" ή "Ο Άρης κάνει πόλεμο" γράφτηκε το 1942 (δεν δισκογραφήθηκε, βέβαια, τότε), μετά τη μεγάλη νίκη των ανταρτών του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη, εναντίον των ιταλικών στρατευμάτων κατοχής και την απελευθέρωση πολλών περιοχών της Ευρυτανίας.  Το ακούμε από τον Πάνο Τζαβέλα, πρώην αντάρτη και τραγουδιστή που ειδικεύτηκε στα αντάρτικα τραγούδια, όταν αυτά επανήλθαν στο προσκήνιο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης...

Πάνος Τζαβέλας - Του Άρη Βελουχιώτη (Ανώνυμου)
Εδώ μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο
http://www.4shared.com/file/68776020/1c021463/Panos_Tzavelas-Tou_Ari_Velouxioti.html
Κι εδώ το μεγαλύτερο μέρος του, σε ένα βιντεάκι:
http://www.youtube.com/watch?v=oX9kxBdW2xw

Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια ανάρια,
ο Άρης κάνει πόλεμο, μ' αντάρτες παλικάρια.

Έλα, βρε άπιστε Ιταλέ, φασίστα Μουσολίνι,
να μετρηθούμε οι δυο μαζί, να ιδείς το τι θα γίνει

Δεν έχεις γέρους κι αρρώστους, μικρά παιδιά να σφάξεις,
ούτε κορίτσια ντροπαλά, ούτε χωριά να κάψεις,
παπάδες για να τυραννάς, στη μέση στο παζάρι,
έχεις μπροστά σου σήμερα τον καπετάνιο Άρη,
που γρήγορος σαν τον αητό, σαν το γοργό τ' αγέρι,
φασίστες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.