Λατινικά Γ' Λυκείου

[apri]

Η παθητική περιφραστική συζυγία απαντά σε υποτακτική σε κύριες προτάσεις, δηλαδή σε προτρεπτική υποτακτική; Έδωσα για τροπή σε παθητική περιφραστική συζυγία το amemus patriam και το pareamus senatui, αλλά τελικά δεν ξέρω αν στέκει.

Λίγο δύσκολο μου φαίνεται, γιατί το γερουνδιακό από μόνο του έχει δεοντική έννοια. Θα ήταν υπερβολή να έχει δίπλα του και προτρεπτική υποτακτική.


Από όσο ξέρω, γενικά, η υποτακτική των περιφραστικών συζυγιών εξέφραζε επιστημική τροπικότητα, δηλ τη χρησιμοποιούσαν, για να εκφράσουν υποκειμενική κρίση για μελλοντικό γεγονός.
Λχ με υποτακτική ενεστώτα/παρατατικού ενεργ.περιφρ.συζυγ. μετέφεραν στον πλάγιο λόγο την οριστική μέλλοντα (πρβλ στα αρχαία ελληνικά τη χρήση της ευκτικής μέλλοντα για τον ίδιο λόγο): πχ Quid faciet?-----> Rogat quid facturus sit.
Αν ήθελαν να εκφράσουν μελλοντική επιθυμία, αρκούσε η υποτακτική ενεστώτα μόνη της.

Αλλά ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση του πλαγίου λόγου, μη θεωρείς ότι στην παθητική φωνή θα χρησιμοποιούσαν την παθητική περιφραστική συζυγία (ο Woodcock και ο Benett το αποκλείουν), γιατί λόγω της δεοντικής σημασίας τη θεωρούσαν κάτι διαφορετικό.

Έτσι,  μπορεί κανείς να υποθέσει ότι σε μία πρόταση σαν την παρακάτω "Quanto satius est quid faciendum sit quam quid factum quaerere", το faciendum sit μάλλον αποδίδει ένα "faciendum est" του ευθέος λόγου παρά ένα "facietur".
Χρησιμοποιείται, όμως, για να εκφράσει υποκειμενική κρίση για το μέλλον.

[PDE ads]

[Dwrina]

Ευχαριστώ πολύ, apri!

[Dwrina]

Σε ποια σελίδα στο βιβλίο του καθηγητή το αναφέρει;

 Το ψηφιακό βοήθημα γράφει "στη μετατροπή από πλάγιο σε ευθύ λόγο δεν είναι απαραίτητη η μετατροπή των αντωνυμιών του γ΄προσώπου ille, is σε hic, iste (σύμφωνα με το σχολικό εγχειρίδιο Λατινικά (Βιβλίο του Καθηγητή)", αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το βρίσκω στο βιβλίο του καθηγητή, τώρα που κοίταξα, μετά την ερώτησή σου για συγκεκριμένη σελίδα.

[nikolaos 0305]

Κι εγώ στο ΨΕΒ το διάβασα. Αλλά ανατρέχοντας στο βιβλίο δε βρήκα σχετική αναφορά. Περίεργο! Τελικά;

[PDE ads]

[nikolaos 0305]

Υπάρχει τύπος pluria, ως ουδέτερο συγκριτικού βαθμού; Απαντάται σε κείμενο;

[apri]

Υπάρχει τύπος pluria, ως ουδέτερο συγκριτικού βαθμού; Απαντάται σε κείμενο;

Το λεξικό Lewis& Short αναφέρει ότι το pluria ήταν προκλασικός τύπος.(βλ https://logeion.uchicago.edu/multus)

Σου παραθέτω το ακριβές απόσπασμα:

For the class. neuter of the plur., plura, the form pluria was used in ante-class. Latinity.
Gellius cites M. Cato, Q. Claudius, Valerius Antias, L. Aelius, P. Nigidius, and M. Varro as authorities for this form, Gell. 5, 21, 6; yet Plautus and Terence have only plura; and the earlier reading pluria, in Lucr. 1, 877; 2, 1135; 4, 1085, is now supplanted by the critically certain plura and plurima.

[Sali]

Στον Κάτωνα και τον Βάρρωνα δεν βρήκα παραδείγματα με τον τύπο pluria. Στους άλλους μόνο σε αποσπάσματα, όχι σε πλήρες κείμενο.

Το θέμα στον Γέλλιο συζητείται εδώ (https://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Gel.+5.21&fromdoc=Perseus%3Atext%3A2007.01.0071) και έχει ενδιαφέρον.

[apri]

Το θέμα στον Γέλλιο συζητείται εδώ (https://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Gel.+5.21&fromdoc=Perseus%3Atext%3A2007.01.0071) και έχει ενδιαφέρον.

Έχει, πράγματι, ενδιαφέρον, γιατί προκύπτουν δυο σημαντικές γλωσσολογικές πληροφορίες, που φωτίζουν την ιστορία της λέξης:

Πρώτον, λέει ότι αρκετοί ομιλητές δεν αντιλαμβάνονταν το plus ως συγκριτικό βαθμό του multus (absolutum esse et simplex, non, ut tibi videtur, comparativum), αλλά ουσιαστικά ως συνώνυμό του.
Αυτό δικαιολογεί γιατί το έκλιναν σαν επίθετο θετικού βαθμού σχηματίζοντας τους τύπους "pluria" και "plurium" (δεν σώζεται σε κείμενο η αφαιρετική ενικού, αλλά κατά πάσα πιθανότατα, με αυτήν τη λογική θα ήταν pluri).

Δεύτερον, το γεγονός ότι ο διάλογος περιστρέφεται μόνο γύρω από το pluria δείχνει ότι όλοι οι υπόλοιποι ομιλητές, που καταλάβαιναν τη συγκριτική σημασία της λέξης, είχαν αντιληφθεί και στιγμάτιζαν μόνο αυτήν την απόκλιση και όχι και το "plurium". Γιατί; Πιθανότατα, επειδή οι τύποι της ονομαστικής και της αιτιατικής είναι συχνότεροι στον λόγο και τους χτύπαγε το "λάθος".
Αυτό δικαιολογεί γιατί το "pluria" ως στιγματισμένο τελικά δεν επικράτησε, ενώ το "plurium" επικράτησε, αν και ήταν ίδιας λογικής απόκλιση.