0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Λίγο πριν τελειώσει το τετράμηνο και βάλω βαθμούς, ζητάω από όποιον θέλει στην Α'Λυκείου να μου πει να τον εξετάσω, ώστε να βοηθηθούν οι αδύναμοι. Ενώ, όμως, ρωτάω κάποια άτομα, είναι ένα παληκαράκι που σηκώνει χέρι."Μιχάλη, ρωτάω τώρα τον Κώστα. Δεν έχει νόημα να σηκώνεις χέρι, μπορώ να σε ρωτήσω στη συνέχεια".Ο Κώστας απαντάει μια ερώτηση, τον ρωτάω δεύτερη. Ο Μιχάλης πάλι."Ρε, Μιχάλη, δεν είπαμε να σεβαστούμε τον Κώστα που προσπαθεί να σκεφτεί; Μη σηκώνεις χέρι, σε παρακαλώ, θα περάσουμε μετά σε' σένα"."Ναι, κύριε".Τρίτη ερώτηση στον Κώστα και ο Μιχάλης... εκεί!"Ε, καλά, πλάκα μου κάνεις ρε παιδί μου;"Και ο Μιχάλης: "Εεε, κύριε, τι να κάνω; Αυτόματα μου σηκώνεται..."Όλη η τάξη έσκασε στα γέλια, περιττό να το πω.Εγώ προσπάθησα να συγκρατηθώ και, χαμογελώντας, του είπα: "Πρέπει να μάθεις να το ελέγχεις..."Ααααχ, είναι απόλαυση τα παιδάκια μου!
Κι άλλα παραθετικά... μικρή - μικρότερη - ψείρα.....
Απ' το νηπιαγωγείο της γυναίκας μου:Εποχή Πολυτεχνείου κι είναι στο σπίτι τους ο μεγαλύτερος αδελφός που πάει στα στα νήπια και ο μικρότερος αδελφός που παίζει και κάνει διάφορα χαζά. Η μάνα μπουζουριάζει το μικρό και τον βάζει στο πάρκο. Γυρίζει λοιπόν το νήπιο και λέει στο μικρότερο αδελφό:"Εχασες την ελευθερία σου. Πρόσεξε μη χάσεις και το ψωμί σου και την παιδεία σου!"