0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δεν ξέρω αν η έκφραση τὸ κοινὸν τοῦ θεάτρου είναι γνήσια ή πεποιημένη. Φυσικά και στέκει λογικά, αρκεί να θεωρήσουμε ότι η λ. θέατρον χρησιμοποιείται μετωνυμικά αντί του θεαταί (Ηροδ. VI, 21 ἐς δάκρυα ἔπεσε τὸ θέητρον). Έτσι έχουμε: τὸ κοινὸν τῶν θεατῶν. Κάνω λοιπόν μια απλούστερη σκέψη: μήπως η γενική θα μπορούσε να είναι ό,τι και οι γενικές σε εκφράσεις όπως: τὸ κοινὸν τῶν Βοιωτῶν, τὸ κοινὸν τῶν ἀρχόντων, τὸ κοινὸν τῶν τεκτόνων κ.λπ.; Δείτε και το LSJ, κοινὸς ΙΙ, 2, a-b). Έχω δε την αίσθηση ότι αυτή η γενική μόνο ως γενική του περιεχομένου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού προσδιορίζει λέξη περιεκτικού περιεχομένου (όπως: δῆμος, στρατός, πλῆθος κ.τ.ό.). Τι λέτε;
Δεν ξέρω αν η έκφραση τὸ κοινὸν τοῦ θεάτρου είναι γνήσια ή πεποιημένη.
Φυσικά και στέκει λογικά, αρκεί να θεωρήσουμε ότι η λ. θέατρον χρησιμοποιείται μετωνυμικά αντί του θεαταί (Ηροδ. VI, 21 ἐς δάκρυα ἔπεσε τὸ θέητρον). Έτσι έχουμε: τὸ κοινὸν τῶν θεατῶν. Κάνω λοιπόν μια απλούστερη σκέψη: μήπως η γενική θα μπορούσε να είναι ό,τι και οι γενικές σε εκφράσεις όπως: τὸ κοινὸν τῶν Βοιωτῶν, τὸ κοινὸν τῶν ἀρχόντων, τὸ κοινὸν τῶν τεκτόνων κ.λπ.; Δείτε και το LSJ, κοινὸς ΙΙ, 2, a-b). Έχω δε την αίσθηση ότι αυτή η γενική μόνο ως γενική του περιεχομένου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού προσδιορίζει λέξη περιεκτικού περιεχομένου (όπως: δῆμος, στρατός, πλῆθος κ.τ.ό.). Τι λέτε;
Δεν συμφωνώ στο ότι έχουμε μετωνυμία στη φράση "το κοινόν του θεάτρου". Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε και τις φράσεις "το κοινό του σινεμά", το "κοινό της τηλεόρασης", το "κοινό του ραδιοφώνου"....Και νομίζω πως μας είναι σαφές ότι το κοινό σημαίνει θεατές και το όνομα σε γενική δείχνει το είδος του θεάματος, του ψυχαγωγικού μέσου/φαινομένου.
Έτσι είναι, αρκεί να δεχτούμε ότι στην έκφραση τὸ κοινὸν τοῦ θεάτρου η γενική δηλώνει όντως το ψυχαγωγικό μέσον και όχι τους θεατές.
Γιατί να πεις "το κοινό του θεάτρου" εννοώντας "το κοινό των θεατών του θεάτρου", όταν αρκεί να πεις μετωνυμικά "το θέατρο";
Δεν ξέρω, ίσως να στέκει ως πλεονασμός. Περιφράσεις αντί για μία λέξη, ή ακόμη και ταυτολογίες παρουσιάζονται όχι σπάνια στον λόγο.
Πάντως, ματαιοπονούμε, αν η έκφραση αυτή δεν είναι δόκιμη.
Όμως, έχω την αίσθηση ότι τέτοιες ελεύθερες αναφορικές (που λειτουργούν ως αντικείμενο, αλλά η αναφορική αντωνυμία είναι σε ονομαστική) δεν συνηθίζονταν μ' αυτήν τη μορφή στην κλασική εποχή. Δεν το λέω με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν υπήρχαν τέτοιες προτάσεις.
Γιατί δεν χρησιμοποιείς για σιγουριά υπαρκτές προτάσεις αντί για φτιαχτές;
Υπάρχει το καὶ Βοιωτῶν τε παραχρῆμα ξυνέλαβον ὅσοι ἦσαν ἐν τῇ Ἀττικῇ, αλλά κάτι άλλο δεν μου έρχεται ούτε εμένα.
Πες με περίεργη, αλλά δεν συμφωνώ καθόλου με την τάση κάποιων να φτιάχνουν δικά τους παραδείγματα στα αρχαία (ή ακόμα και να τα προφέρουν με την τότε προφορά), γιατί είναι σαν να το παίζουν φυσικοί ομιλητές αυτής της γλώσσας, ενώ δεν είναι. Κι αυτό το λέω και για εμάς τους Έλληνες. Όσο οικεία και να μας φαίνεται η αρχαία ελληνική, όσα και να ξέρουμε γι' αυτήν, δεν παύει να είναι μια γλωσσική μορφή που δεν ακούσαμε ποτέ και δεν μιλήσαμε ποτέ από παιδιά.
Βρήκα και ένα γνήσιο με δοτική σοὶ δοκεῖ ἐμμένειν οἷς ἄρτι ἔδοξεν ἡμῖν, το οποίο συμπτύσσεται ωραιότατα σε μετοχή δοτικής πτώσης.
Μήπως έχετε υπ’ όψιν σας αν σε αποφατικές προτάσεις η χρήση της τις αντί της οὐδείς /μηδεὶς αποτελεί απλώς εξαίρεση ή αν αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους; Για παράδειγμα, στο ἐὰν μή τις χρήματα διδῷ η χρήση της τις λογικά οφείλεται στο ότι η αντωνυμία αναφέρεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο, στον Κύρο.
Στο ὅσ' ἂν οὐδὲ καταρώμενος εὗρέ τις αὐτοῖς, τοσαῦτα πεπόνθασι κακά (μτφρ. «όσες δεν θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί γι᾽ αυτούς») οφείλεται στο ότι φαινομενικά δεν υπάρχει άρνηση στο ρήμα της πρότασης ή είναι τυχαίο;
διὰ τὰς τῶν χρεῶν ἀποκοπάς: σε ανάλογες περιπτώσεις, για να δούμε αν η γενική είναι αντικειμενική ή υποκειμενική κατά κανόνα τρέπουμε το ουσιαστικό σε ρήμα ενεργητικής διάθεσης. Ο Τζουγανάτος όμως γράφει ότι η γενική είναι υποκειμενική, γιατί το ἀποκοπάς έχει παθητική σημασία. Από πού προκύπτει αυτό; Πώς καταλαβαίνουμε ότι ένα ουσιαστικό έχει παθητική σημασία; Πάντως από τον ορισμό των Λεξικών δεν βλέπω να φαίνεται κάτι τέτοιο.