PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Δεν έχω ακούσει κάτι από τα άλλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση, Σύριζα τι λένε; Γιατί φαντάζομαι ότι τα ακροδεξιά κόμματα θα πουν ναι.

Αν δεν κάνω λάθος, το γεγονός ότι η παρούσα Βουλή είναι αναθεωρητική σημαίνει ότι όσα άρθρα προταθούν προς αναθεώρηση πρέπει να συγκεντρώσουν 180 ψήφους και η επόμενη Βουλή θα μπορεί να αποφασίσει επ’ αυτών των άρθρων μόνο με 151 ψήφους το περιεχόμενό της. Όμως, αν επίσης δεν κάνω λάθος, ισχύει και η αντίστροφη φορά. Δηλαδή ότι μπορούν να προταθούν άρθρα που τώρα θα συγκεντρώσουν 151 ψήφους, και η επόμενη Βουλή θα πρέπει να αποφασίσει επί του περιεχομένου της για αυτά τα άρθρα με τουλάχιστον 180 ψήφους. Αν πράγματι ισχύει αυτό, τότε η κυβέρνηση δεν χρειάζεται τώρα ούτε καν τη συναίνεση άλλων κομμάτων ως προς το αναθεωρητέο ή μη. Δηλαδή, αν αποφασιστεί με απλή πλειοψηφία επί του συνόλου των εδρών ότι θα αναθεωρηθεί το άρθρο 103, πιστεύετε ότι θα είναι δύσκολο να βρεθούν στην επόμενη Βουλή οι 180 που θα αποφασίσουν (ως περιεχόμενο αναθεώρησης) να αρθεί η μονιμότητα; Εγώ πιστεύω ότι θα είναι πιο εύκολο να βρεθούν (από άλλα κόμματα) οι 180 τότε, παρά να βρίσκονταν τώρα.

Για τα ακροδεξιά κόμματα, θεωρώ κι εγώ ότι -ειδικά στην επόμενη Βουλή- η σημερινή κυβέρνηση, αν επανεκλεγεί, θα τα έχει στο τσεπάκι της για το συγκεκριμένο θέμα. Το ίδιο θα ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τη σημερινή, εκβιαζόμενη ηγεσία του, αλλά και με κάποιους επίδοξους αποστάτες που θρέφει στον κόρφο της κοινοβουλευτικής του ομάδας, θα βρει έναν τρόπο να «δικαιολογήσει» στο πόπολο το δαγκωτό «ναι σε όλα» που θα πει όταν έρθει η ώρα.

Άρχισαν τα όργανα:

https://www.dnews.gr/eidhseis/politikes-eidhseis/528002/arsi-monimotitas-sto-dimosio-me-sfragida-mitsotaki

δεν θα γκρινιάξουν για ελεύθερο χρόνο, δεν θα δυσανασχετήσουν σε ξεναγήσεις,

Τι θα πει «ελεύθερος χρόνος» σε τέτοιες περιπτώσεις; Όταν τα πας σε μουσεία, σε μνημεία, σε επιστημονικά εργαστήρια, σε βιβλιοθήκες, σε εκπαιδευτικές βιωματικές δραστηριότητες, σε ο,τιδήποτε τέτοιο τέλος πάντων, δεν είναι «μάθημα» με την τρέχουσα έννοια της καθημερινότητας και δεν είναι «υποχρεωμένα» να έχουν τεταμένη την προσοχή τους συνεχώς, ούτε θα τους ζητηθεί να εκπονήσουν μετά κάποια εργασία -αν και εγώ θα το θεωρούσα πολύ χρήσιμο ώστε να βλέπαμε πώς αφομοιώνουν τα όσα βλέπουν και ακούνε-, άρα δεν χρειάζεται «ελεύθερος χρόνος». Δεν είναι ταξίδι αναψυχής, και αυτό οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν ήδη από τη γνωστοποίηση ότι η συμμετοχή π.χ. στον τάδε όμιλο ή στο δείνα πρόγραμμα περιέχει και εκδρομή. Οταν το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής εκδρομής γίνεται εκ των προτέρων γνωστό (πριν καν τη δήλωση συμμετοχών), με αυτονόητη υποχρέωσή τους να γνωρίζουν ότι θα τηρηθεί ευλαβικά και χωρίς παρεκκλίσεις ειδεμή μόνο σε περίπτωση ανωτέρας βίας, δεν μπορούν μετά να επικαλεστούν ότι «άλλα νόμιζα και άλλα βλέπω να ισχύουν». Ως μόνος «ελεύθερος χρόνος» (πρέπει να) νοείται ο χρόνος των γευμάτων και των μετακινήσεων. Εκεί, ας συζητήσουν, ας χαβαλεδιάσουν, ας «αποφορτιστούν» (αν θεωρούν «πίεση» την πρόσληψη καινούργιων ερεθισμάτων).

Αν μας τρομάζει η ιδέα της επίρριψης ευθυνών, σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε πώς τα παιδιά γενικα δεν είναι αξιόπιστα. Άρα δεχόμαστε ότι σ αυτή τη μορφή οι εκδρομές είναι τεράστιο ρίσκο. Άρα ή ζητάμε να καταργηθούν ή ζητάμε να αλλάξουν πλαίσιο. Πλαίσιο να αλλάξουν οι εκδρομές όμως, όχι οι ευθύνες μας. Δεν ξέρω αν είναι εφικτό, αλλά είναι μια ειλικρινής συζήτηση.

Τι είδους «αξιοπιστία» περιμένετε από έφηβους, που σε αυτή την ηλικία ανακαλύπτουν αφ’ ενός τα όριά τους και αφ’ ετέρου τον κόσμο; Μήπως φταίμε εμείς γι’ αυτό, που ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως πολίτες στο φινάλε, με τις επιλογές μας τούς έχουμε βυθίσει στον κυνισμό; Πάντως τείνω να συμφωνήσω με την επισήμανσή σας για την ανάγκη αναπλαισίωσης των εκδρομών.

Αυτή η μητέρα που έκανε καταγγελία γιατί θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί δεν πρόσεξαν να μην πιει αλκοόλ η κόρη της (…)

Αυτή η μητέρα δεν αποκλείεται να είναι και η ίδια -σίγουρα είναι του ιδίου φυράματος- με τους γονείς της παρακάτω περίπτωσης που έμαθα ότι συνέβη (χωρίς να το έχω ακόμα διασταυρώσει):

Το γυμνάσιο Χ και το γυμνάσιο Υ είναι όμορα (τα χωρίζει ένας δρόμος). Τα χωρίζει επίσης και μια υποφώσκουσα αντιπαλότητα ήσσονος σημασίας. Κάθε χρόνο, «παραδοσιακά» τις τελευταίες μέρες των μαθημάτων, οι μαθητές τους «ανταλλάσσουν» νερόμπομπες, κυρίως στο δρόμο που χωρίζει τα δύο σχολεία μετά τη λήξη του ωραρίου. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ο διευθυντής του γυμνασίου Χ έπιασε έναν μαθητή του γυμνασίου Υ στα πράσα, να εκτοξεύει νερόμπομπες εναντίον δικού του μαθητή. Ωστόσο, ο μαθητής του γυμνασίου Υ δεν μάσησε, στράφηκε εναντίον του διευθυντή του γυμνασίου Χ, και κουβέντα στην κουβέντα άρχιζε να τον βρίζει και να τον σπρώχνει. Μέσα στις αντεγκλήσεις, κάποια στιγμή ο διευθυντής προσπάθησε να του πάρει τη νερόμπομπα από το χέρι, αυτός δεν την άφηνε, και ο διευθυντής τού χτύπησε το χέρι για να πέσει κάτω η νερόμπομπα. Αποτέλεσμα -που επαναλαμβάνω ότι δεν έχω ακόμα διασταυρώσει- ήταν να… μηνυθεί ο διευθυντής από τους γονείς του παραβάτη…

Οπότε, τι να λέμε τώρα για το αν οι γονείς καταλαβαίνουν ποιος εκτίθεται και ποιος όχι;

αν θέταμε τον (όχι αυτονόητο για όλους) όρο, οτι κανένας δεν θα κάνει δυο τετοια μεγάλα ταξίδια την ίδια χρονιά.

Γνωρίζω, πάλι, περίπτωση σχολείου που φέτος διοργάνωσε, στα πλαίσια ομίλων/προγραμμάτων, τρεις εκδρομές. Μία στη Θεσσαλονίκη, μία στην Κυανή Ακτή (αμφότερες σχετιζόμενες με διαγωνισμούς) και μία στην Κωνσταντινούπολη. Τον Οκτώβριο, δε, είχε πάει στο CERN που αναφέρατε (η επίσκεψη είχε κανονιστεί από πέρσι και αφορούσε τάξεις πλην της φετινής Α’). Υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις μαθητών που είχαν δηλώσει να πάνε και στις τέσσερεις εκδρομές (η τελευταία ματαιώθηκε δύο μέρες πριν την αναχώρηση, μετά τα επεισόδια για τη σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης), καθώς δεν υπήρχε κάποιος περιορισμός σαν αυτόν που βάζετε εσείς, παρά μόνο το κριτήριο για το δικαίωμα συμμετοχής στην εκδρομή ήταν προφανώς η συνεπής συμμετοχή στις αντίστοιχες δράσεις όλη τη χρονιά.

οι λαχειοφόροι για συγκέντρωση χρημάτων, δεν είναι ευτελισμός;

Μου διέφυγε νωρίτερα: για ποια «μόδα» μιλάμε, όταν η συγκεκριμένη πρακτική (λαχειοφόρος, μετά χοροεσπερίδος μάλιστα) ήταν κοινός τόπος ήδη από τη δεκαετία του ‘80, με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για τη λεγόμενη «πενταήμερη»; Ίσως όταν πήγατε εσείς στο λύκειο να είχαν σταματήσει οι χοροεσπερίδες και να μην τις προλάβατε, εμείς οι παλαιότεροι όμως τις προλάβαμε και αυτές, και τις λαχειοφόρους. Δεν πρόκειται λοιπόν για «μόδα». Απλώς, έτσι όπως βλέπω να πηγαίνει το πράγμα με τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο στις ζωές μας, σε λίγο θα υποχρεωθούν τα μαθητικά συμβούλια να αποκτήσουν ΑΦΜ και να φορολογούνται για τις εισφορές που δέχονται…