0 μέλη και 4 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δεν πήγαινα όμως σε σχολείο της γειτονιάς. Σίγουρα στα σχολεία της γειτονιάς θα υπήρχε αλλά για το πώς μεγάλωσα εγω, αυτό δεν ήταν κάτι φυσιολογικό, ήταν αλητεία, και παιδιά με τα οποία κανένα σωστά μεγαλωμενο παιδί δεν θα έκανε παρέα.
Εγω δεν θυμάμαι κάπνισμα στο σχολείο που ήμουν μαθήτρια. Δεν πήγαινα όμως σε σχολείο της γειτονιάς. Σίγουρα στα σχολεία της γειτονιάς θα υπήρχε αλλά για το πώς μεγάλωσα εγω, αυτό δεν ήταν κάτι φυσιολογικό, ήταν αλητεία, και παιδιά με τα οποία κανένα σωστά μεγαλωμενο παιδί δεν θα έκανε παρέα.
Δεν έχω ξανα-ακούσει μαθητής/τρια να θεωρείται αλήτης μόνο επειδή καπνίζει. Από την άλλη, αυτή η θέση εξηγεί αρκετά πράγματα.
Εγώ εδώ θα επιμείνω και πάλι στη θέση μου πως ένα είναι το πολύ σοβαρό θέμα σήμερα στα σχολειά. Ο χρυσαυγιτισμός. Υπήρχε και τις περασμένες δεκαετίες, αλλά έχει γιγαντωθεί στη μαθητιώσα νεολαία του σήμερα.
Σε σχολείο της επαρχίας, δεν θεωρούσαμε το κάπνισμα αλητεία, αλλά μάλλον αταξία. (…) Θα ήταν καλύτερο να θεωρούμε το κάπνισμα ως επικίνδυνο εθισμό, καθώς αυτό είναι.
Σε κάποιο λύκειο πέριξ του Αγίου Παντελεήμονα διδάσκετε; Αν όχι, μήπως γενικεύετε λιγάκι; Μήπως κρίνετε μόνο από τον επικρατούντα «ενδυματολογικό κώδικα» των μαθητών σήμερα, που (ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας) παραπέμπει λίγο στο χρυσαυγίτικο στερεότυπο (μαύρο χρώμα, κολλητή κοψιά); Μόδα είναι (εμφανισιακά), δεν είναι αναγκαστικά ιδεολογία. Εκτός αν βλέπετε και άλλα σημάδια πάνω στα ρούχα, π.χ. μαιάνδρους, διπλούς πελέκεις κ.λπ.
Η ακροδεξιά ιδεολογία τα 2-3 τελευταία χρόνια είναι εντονότατη. Δεν υπερβάλλει ο leon.
Μήπως μπορείτε παρακαλώ να μας πείτε, με ποιους τρόπους έχετε προσωπικά παρατηρήσει να γίνεται αυτή η ιδεολογία αντιληπτή εντός του σχολικού χώρου; Για παράδειγμα, ακούτε να εκφράζονται, με παρρησία μάλιστα, ρατσιστικές, ομοφοβικές ή άλλες παρόμοιες απόψεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος (π.χ. σε τυχόν συζήτηση εκθέσεων ιδεών); Ή πώς αλλιώς, τέλος πάντων; Επαναλαμβάνω, ας μην κρίνουμε μόνο από τα επιφαινόμενα (ντύσιμο). Ούτε μόνο από τα θεάματα/ακροάματα των μαθητών, π.χ. τραπ.