0 μέλη και 8 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Για όποιους έχουν την απορίαΕίμαι εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα και μόλις έκλεισα 6 χρόνια. Του χρόνου απολύομαι και διορίζομαι αυτόματα σε σχολείο στην περιοχή μου βάσει νόμου αφού δούλεψα 6 ολόκληρα χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση και δεν καθόμουν στην δημόσια.
Τιμόθεος , θεωρείς οτι με αυτό τον τρόπο χτυπάς την Αννούλα?? Δεν έβγαλε μόνο αυτή η γενιά ανόητους!!!!!!!!
Λοιπόν, για μένα η εικόνα των εκπαιδευτικών που παρουσιάστηκε και γενικά παρουσιάζεται δέν ήταν σοβαρή εικόνα εκπαιδευτικών.Νομίζω ότι πρεπει να καταλάβουμε ότι αυτές οι μορφές αγώνα, με τις πορείες, τα πανώ, τα γιαούρτια, το ''μπουκάρισμα'' σε χώρους εκδηλώσεων και η διακοπή αυτών ανήκουν σε μια άλλη εποχή που καμμιά σχέση δεν έχει με το σήμερα. Αυτό που βλέπει ο περισσότερος κόσμος έτσι, είναι μια σοβαρή υπουργό με όραμα, πρόγραμμα και διάθεση να καλυτερεύσει τη παιδεία και από την άλλη αγρίμια που θέλουν να τα διαλύσουν όλα,να τα ακυρώσουν όλα . Ο αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον για μάς θα έπρεπε να γίνεται με διάλογο, με ήρεμες φωνές, επιχειρήματα, ερωτήσεις και απαντήσεις. Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο να πεί κάποιος με ήρεμη φωνή χωρίς να ουρλιάζει ''Κυρία Υπουργέ, εσείς μας είχατε υποσχεθεί ότι θα καταργήσετε την ωρομισθία και δεν το κάνατε, έχετε δηλώσει ότι οι ωρομίσθιοι έχουν πληρωθεί και εμείς δουλεύουμε χωρίς να έχουμε πληρωθεί,και για μας κυρία υπουργέ είναι πάνω απ όλα ο μαθητής και γι αυτό παλεύουμε, για την καλύτερη παιδεία, κι εμείς θέλουμε αξιοκρατία, κι εμείς θέλουμε καλύτερο σχολείο, καταλαβαίνετε όμως ότι θα χρειαστούν και χρήματακτλ'' Αντ αυτού εμφανίζεται μια ομάδα που δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο των ωρομίσθιων να ζητάει 2 πράγματα, να μείνουν οι πίνακες όπως είναι και να καταργηθεί ο ΑΣΕΠ. Είναι τώρα προτάσεις αυτές που περιμένουν και κόσμο να τις υποστηρίξει και να βγεί στους δρόμους?Είναι σαν να λέμε ότι δεν θέλουμε καμμια αξιολόγηση, καμμιά προσπάθεια δε θέλουμε να κάνουμε και μας αρέσει που υπάρχουν τα βύσματα.Γιατί μέσα στους πίνακες δεν είναι μόνο αυτοί που έτρεχαν από το ένα μέρος στο άλλο είναι και πολλοί άλλοι που δεν κουράστηκαν ιδιαίτερα.Επρεπε να ζητάμε ενιαίο τρόπο διορισμού είτε αυτός είναι μέσω ενός διαγωνισμού , που αν είναι ασεπ να ζητάμε να γίνει αντικειμενικότερος, είτε μέσω πρυπηρεσίας στην οποία όμως θα είχαν όλοι την ίδια πρόσβαση, την ίδια ευκαιρία απόκτησής της. Επίσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι παραδειγματικός τρόπος διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας για τον οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι στους μαθητές μας οι φωνές και τα γιαούρτια, θα έπρεπε να είναι ο διάλογος.Δεν γράφω συχνά στο forum αλλά το παρακολουθώ καιρό. Αυτά ήταν μερικές σκέψεις από μια "νέα" 40χρονη, " χαμηλοεπιτυχούσα" χωρίς πρυπηρεσία σε δημόσιο σχολείο χωρίς πρόσβαση σε κανένα παράθυρο με μοναδική προυπηρεσία την ''ανύπαρκτη'' φροντιστηριακή εμπειρία.