To ποίημα της ημέρας

[aghathi]

Με ξάφνιασε δυσάρεστα η είδηση ότι ο Μάνος Ξυδούς "έφυγε" από κοντά μας...Ας μου επιτραπεί να μεταφέρω κάποιους στίχους του στο "χώρο" αυτό .

Ετσι είναι ο Έλληνας

Στις γειτονιές όταν βραδιάζει τα παιδιά
λένε τραγούδια σαν το κύμα λυπημένα
και ψιθυρίζουν προσευχές σε φυλαχτά
που έχουν πάντα στον λαιμό τους κρεμασμένα

Σαββατοκύριακα στης μπάλας το ρυθμό
βλέπουνε πράσινα τα κόκκινα φανάρια
σε μία θέση στην εξέδρα τον φτωχών
αναζητούνε την χαμένη υπερηφάνεια

Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις

Στις παραλίες απόγευμα γυμνοί
η ζέστη αυτή μπορεί να σε τρελάνει
χωρίς να νοιάζονται για ότι κι αν συμβεί
ανακατεύουν της ψυχής τους το χαρμάνι

Ανεμοστρόβιλος φουρτούνες και βροχή
από νοτιάς το 'χει γυρίσει ντραμουντάνα
μ' αυτοί την πέφτουν σε μια ξέμπαρκη μικρή
και ας μην έχουνε στην τσέπη τους δεκάρα

Έτσι είναι ο Έλληνας και δεν φοβάται
τρελοί αγγέλοι πάνω του όταν κοιμάται
Έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον μπερδέψεις
να ξέρεις δύσκολα πολύ θα ξεμπερδέψεις..



και http://www.youtube.com/watch?v=oLc-JOZYL7w

για όσους επιθυμείτε να το ακούσετε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Υπέροχο. Θα μας λείψει η φωνή του Μάνου.

[PDE ads]

[aghathi]

Ἀρ. Κουρτίδης
Τὸ Ἑλενάκι καὶ τὸ πετειναράκι


Ἕνα μικρὸ πετειναράκι
τὸ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
ἀπὸ τὸν ὕπνο τὸ γλυκό.
«Γιατὶ ξυπνᾶς πετειναράκι,
τὸ ἔμορφο τὸ Ἑλενάκι,
γιατὶ εἶσαι ἀδιάκριτο κακό;»

Μὰ μιὰ ἡμέρα τὸ Λενάκι
κοιτάζει τὸ πετειναράκι
σφαγμένο κάτω στὴν αὐλή.
Τὸ ἴδιο τὸ πετειναράκι
ποὺ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
μὲ τὴ φωνή του τὴν ψιλή.

Καὶ τὸ μικρὸ τὸ Ἑλενάκι
λυπήθη τὸ πετειναράκι
ποὺ τὄσφαξαν γιὰ τὸ φαγί.
Καὶ λέγει τότε τὸ Λενάκι:
«Ἂς ζοῦσες σὺ πετειναράκι,
κι ἂς μὲ ξυπνοῦσες τὴν αὐγή».


(συγκινηθηκα....!!!)


 

Γιατί το έκανες αυτό; Έχουμε κόκορα χωριάτικο με μακαρόνια σήμερα. Πώς θα φάω τώρα;

[MARKOS]

ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ

Όταν το σώμα
υποσχεθεί στον εαυτό του
κι εκπληρώσει την υπόσχεσή του
επιθυμώντας με φωνές
που ξεχύνονται στον κήπο
και κολλάν στους κλάδους
σαν ρετσίνι,
όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας
"υπάρχω απόλυτα στο χάος"
και κάτω από δυνατούς γλόμπους
ανοίξει στα δύο
για να χωθεί μισό
στο άλλο μισό του άλλου,
όταν ο λόγος του γίνεται
κατακόρυφη γραμμή
που το συνδέει με τα ουράνια,
όταν το σώμα
φαρμακωθεί απ΄τους χυμούς
φασκιωθεί απ΄τ΄αγγίγματα
φανερωθεί σαν ολομόναχο
και συνεπαρμένο,
όταν όσα δίνει καταπίνει
όπου πιέζει ενδίδει,
όταν η μετρημένη επιφάνειά του
έχει μετρηθεί άπειρες φορές
με το μάτι, το στόμα
το φακό του χρόνου εξονυχιστικό
πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο
όταν κουλουριαστούν ξέπνοες
οι ωραίες αναλογίες
κι εξαντληθεί το επιχειρήμα
¨ερωτεύομαι άρα υπάρχω¨
οι φωνές ξαναγυρίζουν
στις ρίζες των νεφρών
κι ένα πουλί κρυμμένο
αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά
πετάει, φεύγει πίσω
απ΄τον ερημότοπο
σπαρμένο δόντια και μαλλιά,
που άφησε πίσω του το σώμα,
όταν το σώμα...

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ενάντιος Έρωτας, Ποιήματα, 1982.

K.Π. Kαβάφη, Ποιήματα, II, (1919-1933),

Θυμήσου Σώμα 

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή —  και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα. 
 

[MARKOS]

Ἀρ. Κουρτίδης
Τὸ Ἑλενάκι καὶ τὸ πετειναράκι


Ἕνα μικρὸ πετειναράκι
τὸ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
ἀπὸ τὸν ὕπνο τὸ γλυκό.
«Γιατὶ ξυπνᾶς πετειναράκι,
τὸ ἔμορφο τὸ Ἑλενάκι,
γιατὶ εἶσαι ἀδιάκριτο κακό;»

Μὰ μιὰ ἡμέρα τὸ Λενάκι
κοιτάζει τὸ πετειναράκι
σφαγμένο κάτω στὴν αὐλή.
Τὸ ἴδιο τὸ πετειναράκι
ποὺ ξύπναγε τὸ Ἑλενάκι
μὲ τὴ φωνή του τὴν ψιλή.

Καὶ τὸ μικρὸ τὸ Ἑλενάκι
λυπήθη τὸ πετειναράκι
ποὺ τὄσφαξαν γιὰ τὸ φαγί.
Καὶ λέγει τότε τὸ Λενάκι:
«Ἂς ζοῦσες σὺ πετειναράκι,
κι ἂς μὲ ξυπνοῦσες τὴν αὐγή».


(συγκινηθηκα....!!!)


 

Γιατί το έκανες αυτό; Έχουμε κόκορα χωριάτικο με μακαρόνια σήμερα. Πώς θα φάω τώρα;

Τί ; κοκκορα με χοντρο μακαρόνι ;;;;  το καλυτερο μου!! 
μαλλον εσυ μου ανοιξες την ορεξη....
ωχ, πως να επανορθωσω αυτο το παραστρατημα μου τωρα ? βοήθα!   
 

[PDE ads]

[aeee]

Ντύλαν Τόμας - Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρα μόνο άνθρωποι
 
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

[ageliki87]

Ντύλαν Τόμας - Χωρίς να είμαστε τίποτε άλλο παρα μόνο άνθρωποι
 

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης, 1953

[MARKOS]

Υπάρχουν  κάτι μέρες

Υπάρχουν  κάτι μέρες, 

που στην καρδιά μου ψηλαφώ  ένα μεγάλο κενό

που κάποτε πληθωρικά το γέμιζε

η παρουσία σου.

Υπάρχουν  κάτι μέρες 

 που μου θυμίζουν  όσα δεν είπαμε ποτέ,

στον βραδινό περίπατο στο δάσος με τους κέδρους

εσύ και εγώ.

Υπάρχουν  κάτι μέρες

που  ο νεφοσκεπής ανάστερος  ουρανός, 

βαθιά μελαγχολία  την ψυχή μου πλημμυρίζει

στην απουσία σου.

Υπάρχουν  κάτι μέρες

που το  μυαλό μου σύγχυση  το  έχει  καταβάλλει,

και σαν ν’ ακούω να μου λες πως  βρίσκεσαι  μαζί μου

για πάντα νοερά

Και ένα δάκρυ κυλάει  από τα κλειστά τα βλέφαρα

και μου  ψιθυρίζει  ρυθμικά  σαν  αρχαίος επωδός 

«Όταν  Σε ακούω να γελάς

τ’ αυτιά μου γεμίζουν   ουράνια μελωδία..... ».

Μα  το μυαλό μου σταματά  εδώ

και λόγια ασυνάρτητα τα χείλη μου ψελλίζουν

«Η παρουσία σου ,

 εσύ και εγώ ,

στην απουσία σου,

για πάντα νοερά.»

[ageliki87]

ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα
αδιάφορος-
δεν έχω πια τί άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το
τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και
λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ενδοξες μέρες.
Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.

Μιχάλης Κατσαρός, Ανθολογία Ποιημάτων, 1979.

[ekfrasi]

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Wilhelm Busch  που είπε: "Wer in die Fuβtapfen anderer tritt hinterläβt keine eigenen Spuren"
(ελ. μετ. όποιος βαδίζει στων άλλων τις πατημασιές, δεν αφήνει πίσω δικά του ίχνη)"

Και ο Matthew Arnold που καθισμένος στις  Ακτές του Ντόβερ, μάλλον την Ελλάδα σκεφτόταν...

 Dover Beach,

Ήσυχη η θάλασσα απόψε
Πλήρης η παλίρροια, όμορφο το φεγγάρι
Πάνω από τα στενά. στη γαλλική ακτή ένα φως
Φέγγει και χάνεται, στέκουν οι βράχοι της Αγγλίας
Αχνοφώτιστοι κι απέραντοι, γύρω στον ακύμαντο κόλπο.

Έλα στο παράθυρο, είναι ευχάριστη η νυχτερινή αύρα!
Μα να, από τη μακριά λωρίδα του αφρού
Εκεί που η θάλασσα ανταμώνει τη χλωμόφεγγη γη
Άκου! Διακρίνεις ένα σύρσιμο, ένα βουητό

Το κύμα σέρνει βότσαλα, πετώντας τα πάλι με ορμή
Στην επιστροφή του, ψηλά πάνω στο βράχο,
Ρίχνεται και καταλαγιάζει κι ύστερα ρίχνεται ξανά,
Με τρεμάμενο νωχελικό ρυθμό, μας θυμίζει
Την αιώνια μελωδία της θλίψης.

Πολύ παλιά ο Σοφοκλής
Ακούγοντας του Αιγαίου τη βοή, σκεφτόταν
Τη λασπωμένη άμπωτη και πλημμυρίδα
Της ανθρώπινης αθλιότητας. Και μεις
Ανακαλύπτουμε στον ήχο μια σκέψη,
Αγρικώντας τον από τούτη τη μακρινή βόρεια θάλασσα.

Η Θάλασσα της Πίστης
Ήταν κι αυτή κάποτε πλήρης και τύλιγε τις ακτές της γης
Όπως τυλίγεται μια ζώνη στολισμένη, αστραφτερή
Αλλά τώρα μόνο ακούω
Το μελαγχολικό, συρτό βουητό της εγκατάλειψης

Καθώς αποσύρεται, στην αναπνοή του ανέμου
Που νυχτοκοπά, πέρα τις απερπάτητες παρυφές
Και τ’ απογυμνωμένα τρόχαλα του κόσμου
Ω, αγάπη, είθε να είμαστε αληθινοί
Ο ένας προς τον άλλο! γιατί ο κόσμος που
Κείτεται εμπρός μας σαν ένας ονειρότοπος,
Ποικιλόμορφος, και φρέσκος, και όμορφος,

Στ’ αλήθεια ούτε χαρά, ούτε αγάπη, ούτε φως δεν έχει,
Μα ούτε ασφάλεια, ή ειρήνη, ή για τον πόνο βάλσαμο
Κι είμαστε τώρα εδώ ωσάν σε σκοτεινούς λειμώνες
Μια πέφτουμε στη μάχη και μια γλιστράμε στη φυγή,
Στρατοί που αντιμάχονται μες την αμάθεια και τη νύχτα

[MARKOS]

«Το σχολείο»

Κάθε μέρα στο σχολείο
τις ημέρες μου περνώ
στα μαθήματα προσέχω
και δεν χάνω τον καιρό.

Μου αρέσει να μαθαίνω
ποιήματα και ιστορίες
και σε χώρες που δεν είδα
να πηγαίνω με σελίδες.

Αγαπώ τον δάσκαλο μου
και τον έχω οδηγό
μες της γνώσης το ποτάμι
για να μην, ποτέ, χαθώ.

Τα βιβλία μου διαβάζω
και ποτέ δεν αμελώ
να κοιτώ το πρόγραμμα μου
και να είμαι τακτικό.

Είναι ο δρόμος μου μεγάλος
δύσκολος, κουραστικός,
μα το κέρδος για το πνεύμα
ένας Θείος θησαυρός.

Γιατί όποιος μελετάει
ξέρει πάντα πιο πολλά
και μες τη ζωή βαδίζει
σίγουρα και σταθερά.

[domenica]

Μια πέφτουμε στη μάχη και μια γλιστράμε στη φυγή,
Στρατοί που αντιμάχονται μες την αμάθεια και τη νύχτα

Φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
με όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Γιώργος Σεφέρης

[MARKOS]

Το πιο μεγάλο

Από κάτω απ' το ραδίκι
Κάθονται δύο πιτσιρίκοι
Και ρωτάν ο ένας τον άλλο
Ποιο 'ναν απ όλα πιο μεγάλο.

Τους ακούει ένα σκαθάρι
και τους λεει το <κουκουνάρι>!
Toυς ακούει ένα τριζόνι
και τους λεει < το πεπόνι>!
Τους ακούει κι ένα τσιμπούρι
Και τους λεει < το γαιδούρι>!

Γέλασαν οι πιτσιρίκοι
γέλασε και το ραδίκι
κι ένας με μεγάλο στόμα
βάτραχος γελάει ακόμα.

Βασίλης Ρώτας


και το  αινιγμα της ημερας,

Τρεις μήνες είναι αδειανό και τους εννιά γεμάτο.
(βιβλίο)
Μικροκαμωμένη κοπελιά μεγάλες πίτες κάνει.
(μέλισσα)

Όλο τον κόσμο ντύνει κι αυτή είναι γυμνή.
(βελόνα)

[aghathi]

Κέφια βλέπω σήμερα! Είμαστε εδώ και μερικοί με χαμηλή προΥπηρεσία, μακριά και κάτω από το 24 που αναρωτιώμαστε: Τι είχαμε τι χάσαμε;
Κάπως έτσι:

Σαν χαμστεράκι μες στη ρόδα,
σαν οδηγός σε αιώνιο αγώνα,
σα γύπας που πεινασμένος περιμένει
την τελευταία ανάσα σαν την λύτρωση να 'ρθει.
Σαν την ελπίδα που αθάνατη υπομένει
να σβήσουν όλα για να ξεκουραστεί.

[aeee]

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.