To ποίημα της ημέρας

[aeee]

σαν σημερα το 1921 γεννηθηκε ο Τασος Λειβαδιτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος            
  
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
 
Επίσης αξιζει:


http://www.youtube.com/watch?v=T_ifuRBuCP0

[PDE ads]

[domenica]

σαν σημερα το 1921 γεννηθηκε ο Τασος Λειβαδιτης

Γιος του Λύσανδρου και της

[ekfrasi]

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα...   

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα —
είναι προ πολλών ετών —
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Λυρικήν την φαντασίαν
είχον, κι αν απατηλήν,
μ’ εχορήγει ευτυχίαν
όμως ζώσαν και θερμήν.

Σ’ ό,τι έβλεπε το μάτι
πλούσιαν έδιδε θωριά·
της αγάπης μου, παλάτι
μοι εφαίνετο η φωλιά.

Και το τσίτινο φουστάνι
εφορούσε το φθηνό·
σας ομνύω μοι εφάνη
κατ’ αρχάς μεταξωτό.

Της εστόλιζαν τα χέρια
δυο βραχιόλια φτωχικά·
δι’ εμένα τζοβαέρια
ήσανε αρχοντικά.

Στο κεφάλι μαζεμένα
άνθη εφόρει απ’ το βουνό —
ποια ανθοδέσμη δι’ εμένα
είχε τέτοιον στολισμό;

Ομαλούς τους περιπάτους
πάντα βρίσκαμε μαζί,
και ή δεν είχε τότε βάτους,
ή τας έκρυπτεν η γη.

Δεν με πείθει νυν το πνεύμα
των ρητόρων και σοφών
όσον έν εκείνης νεύμα,
κατ’ εκείνον τον καιρόν.

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα —
είναι προ πολλών ετών —
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Κ.Π. Καβάφης - Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923

[aghathi]

Συχωρέστε την αθλιότητα μου.... είμαι τόσο sad 



Πρέβεζα
Με την πένα του Κώστα Καρυωτάκη τη μουσική του Μουσική του Δήμου Μούτση την εκτέλεση του Χρήστου Λεττονου, απο τη ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ


Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι, (Σε ένα δρόμο, για ένα σκυλί, χάθηκε στα 35 του)
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

[PDE ads]

[aeee]

Συγνωμη, τα συλλυπητήρια μου.

Φαίδων Θεοφίλου, Στιγμιότυπο κάτω απ' το φεγγάρι

Δεν ήξερα
ότι ο Θάνατος
παραμονεύει μειδιώντας
εκεί που δυναμώνουν τα αισθήματα…
Έχοντας πιει μισό μπουκάλι
άφησα τ' άλλο μισό
να το κοιτάς από ψηλά, να φέγγεις.
Οι σκέψεις ναρκισσεύονταν
στο στήθος μου
σαν το δοξάρι στο βιολί
ενώ τα αισθήματα έπιαναν χορό
τραγουδώντας μου εκείνο το:
«Τα αισθήματα αξίζουν
μόνο σαν κινδυνεύουν να χαθούν
κι ήταν η απ' έξω μου Σιωπή
τόσο παράφορη,
που σκιάχτηκεν ο Θάνατος.
Οπισθοχώρησε δυο βήματα,
κι έχασε το μειδίαμ' απ’ τα χείλη…

Kύκλος της Κοντινής Ξαδέλφης (Μονόλογοι προς τη Σαπφώ)

[ekfrasi]

Σάν σήμερα η Ελλάδα είχε ήδη χούντα και το 1943 είχε γεννηθεί η ποιήτρια Louise Glück

Happiness


Ένας άντρας και μια γυναίκα κοιμούνται στα λευκά.
Είναι πρωί. Νομίζω
Θα ΄ναι ξύπνιοι σύντομα.
Στο τραπεζάκι, δίπλα, ένα βάζο
κρίνα, το φως του ήλιου
λιμνάζει στο λαιμό τους.
Τον κοιτάζω που στρέφει σ’ εκείνη
σαν για να πει τ’ όνομά της
σιωπηλά, βαθιά μες στο στόμα της –
Απ’ το παράθυρο
μια, δυο φορές,
ένα πουλί κελαηδά.
Τότε εκείνη σαλεύει, το σώμα της
γεμίζει απ’ την ανάσα του.

Ανοίγω τα μάτια, με κοιτάζεις.
Ο ήλιος γλιστρά
γύρω στο δωμάτιο.
Δες το πρόσωπό σου, λες,
με το δικό σου τόσο κοντά μου
να γίνεται καθρέφτης.
Πόσο ήρεμος είσαι. Και ο φλεγόμενος τροχός
μας προσπερνά ήσυχα.

[domenica]

Είναι πρωί.
 
Απ’ το παράθυρο
μια, δυο φορές,
ένα πουλί κελαηδά.

Ο ήλιος γλιστρά
γύρω στο δωμάτιο.

Ὑμνος στὴν ἄνοιξη
Ι
Πρωί. – Καὶ καθὼς ἄνοιξα διάπλατα στὴν ἡμέρα
ἄξαφνα τὸ παράθυρο καὶ στάθηκα ὀρθός,
Ἄνοιξη, μπῆκες μέσα μου μαζὶ μὲ τὸν ἀγέρα,
τὶς μυρωδιές, τὰ χρώματα καὶ τὸ ἱλαρὸ τὸ φῶς.
Ἄνοιξη, μπῆκες μέσα μου καὶ φούσκωσε σὰ δέντρο
ἀπὸ χυμὸ ὑποσχετικὸ καὶ πλούσιο τὸ κορμί μου,
– ἄκουσα μέσα μου λαὸ πουλιὰ νὰ τραγουδᾶνε
κι εἶναι πλατάνι ποὺ θροεῖ στὴν αὔραν ἡ ψυχή μου.
Σὲ εἶδα νὰ μοῦ χαμογελᾶς μέσα ἀπὸ τὰ λουλούδια,
νὰ μοῦ χαϊδεύεις τὰ μαλλιὰ μὲ τὴν τρελὴ τὴν αὔρα
– καὶ ἡ χαρὰ ἀπ’ τὰ στήθια μου ἀνάβλυσε καὶ ἐχύθη
ὡς ἀπ’ τοὺς ἄμμους μιᾶς πηγῆς κρύων νερῶν ἀνάβρα.
Πῶς νὰ τὴν πῶ τέτοια χαρά, πὼς νὰ τὴν τραγουδήσω,
τέτοια χαρὰ ποὺ μέσα μου σὰν τὸ πουλὶ σκιρτάει,
ποὺ ἁπλώνεται ὡς τὸ ρόδινο τὸ φῶς σὲ μιὰ κοιλάδα,
ὅταν ἀπάνου στὴν κορφὴ βουνοῦ ὁ ἥλιος σκάει…
ΙΙ
Εἶμαι σὰν πάρκο δροσερό, ποὺ ζεύγη ἐρωτεμένα
περνᾶνε ἀργὰ καὶ χαρωπά, κρατούμενα ἀπ’ τὰ χέρια,
εἶμαι σὰ μιὰ δεξαμενὴ γεμάτη πυκνοὺς ἴσκιους,
ποὺ στὰ νερὰ τῆς ἔρχουνται νὰ πιοῦνε περιστέρια.

Κώστας Ουράνης

Ἀπὸ τὰ «Τραγούδια», 1953

[aeee]

Καλημέρα domenica
 τι ωραια πεταλούδα!!!!!!
μου θυμισε όταν μικρη τραγουδουσα το:

Μια ωραία πεταλούδα
Μια ωραία πεταλούδα
σ’ένα κήπο μια φορά
καμαρώνει και απλώνει
τα γαλάζια της φτερά

Όλο τον καιρό γυρίζει
Όλο τον καιρό γυρίζει
και τα άνθη χαιρετά
πότε κάθεται στο ένα
πότε φεύγει και πετά
Λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
Λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
στα γαλάζια της φτερά
λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
στα γαλάζια της φτερά

Όταν έρθει ο χειμώνας
Όταν έρθει ο χειμώνας
πέφτει κάτω και ψοφά
κι όταν έρθει καλοκαίρι
ζωντανεύει και πετά

[rozy4]

                                         Παραλληλισμοί - Νίκος Καββαδίας
                                         από την ποιητική συλλογή Μαραμπού

                                     


                                          Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
                                          Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
                                          των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
                                          και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

                                          Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
                                          παρ? όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
                                          μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
                                          η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

[aeee]

                                         Παραλληλισμοί - Νίκος Καββαδίας
                                   
                                          Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
                                          Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
                                          των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
                                          και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

                                          Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
                                          παρ? όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
                                          μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
                                          η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

Δυστυχώς!     

[nikgre]

Τα παράθυρα
Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[domenica]

Τα παράθυρα

Ερημία

Ἔξω ἀπό μας πεθαίνουν τὰ πράγματα
Ἀπ’ ὅπου περάσης νύχτα, ἀκοῦς σὰν ἕνα ψίθυρο
Νὰ βγαίνη ἀπὸ τοὺς δρόμους ποὺ δὲν πάτησες,
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ δὲν ἐπισκέφθηκες,
Ἀπ’ τὰ παράθυρα ποὺ δὲν ἄνοιξες,
Ἀπ’ τὰ ποτάμια ποὺ δὲν ἔσκυψες νὰ πιῆς νερό,
Ἀπὸ τὰ πλοῖα ποὺ δὲν ταξίδεψες.
Ἔξω ἀπό μᾶς πεθαίνουν τὰ δέντρα ποὺ δὲν γνωρίσαμε.
Ὁ ἄνεμος περνᾶ ἀπὸ δάση ἀφανισμένα.
Πεθαίνουν τὰ ζῶα ἀπὸ ἀνωνυμία καὶ τὰ πουλιὰ ἀπὸ σιωπή.
Τὰ σώματα πεθαίνουν σιγὰ - σιγὰ ἀπὸ ἐγκατάλειψη
Μαζὶ μὲ τὰ παλιά μας φορέματα μὲς στὰ σεντούκια.
Πεθαίνουν τὰ χέρια, ποὺ δὲν ἀγγίσαμε, ἀπὸ μοναξιά.
Τὰ ὄνειρα, ποὺ δὲν εἴδαμε, ἀπὸ στέρηση φωτός.
Ἔξω ἀπό μᾶς ἀρχίζει ἡ ἐρημία τοῦ θανάτου.

Γ. Θέμελη, Ποιήματα I, ἀνθολόγηση 1986

[domenica]

Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
 αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
 το παμπάλαιο χώμα πατώντας
 και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.
 Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
 στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά
 
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

[koth]

....
Πεθαίνουν τὰ χέρια, ποὺ δὲν ἀγγίσαμε, ἀπὸ μοναξιά.
Τὰ ὄνειρα, ποὺ δὲν εἴδαμε, ἀπὸ στέρηση φωτός.
Ἔξω ἀπό μᾶς ἀρχίζει ἡ ἐρημία τοῦ θανάτου.

[/b]
[/quote]

...η μιζέρια μας...

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

...και οι άλλοι...