To ποίημα της ημέρας

[LK]

Eυτυχώς, πέτυχα τη φωτογραφία. Επίσης, σταματήστε τον Καρυωτάκη. Αν και είναι από τους αγαπημένους ποιητές, βάζετε ιδέες σε τέτοιες δύσκολες εποχές που διάγουμε σε υποψήφιους ιδανικούς αυτόχειρες.

[PDE ads]

[ageliki87]

Eυτυχώς, πέτυχα τη φωτογραφία. Επίσης, σταματήστε τον Καρυωτάκη. Αν και είναι από τους αγαπημένους ποιητές, βάζετε ιδέες σε τέτοιες δύσκολες εποχές που διάγουμε σε υποψήφιους ιδανικούς αυτόχειρες.

Επίτρεψε μου... δεν το νομίζω.
Αν είναι κάποιος υποψήφιος, απλώς το κάνει και φυσικά δεν προειδοποιεί για να εξασφαλίσει την προσοχή των ανθρώπων γύρω του.
Μιλάω καθαρά βιωματικά ...
... οπότε σίγουρα ο αγαπημένος Καρυωτάκης δεν θα είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος... 

[MARKOS]

domenica, aeee, ageliki87 μου τι λετε ? δεν καταλαβα?
ΟΚ. θα σας βαλω κατι το απογευμα που ελπιζω να αποκαταστησω την ιδεα σας για μενα.

τωρα παλευω ακομα τη φορολογικη μου δηλωση......Τίιιιι ? τί βλεπουν τα ματακια μου?  πότε πηρα ρε παιδια τετοιο ποσό?!!  
αντε, να το δικαιολογησω τωρα....

[MARKOS]

Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos!

εμενα ο Ξενόπουλος .....(Διαπλασις των παιδων)

[PDE ads]

[ageliki87]

H Κατερίνα Γώγου έγραψε επίσης...


Πώς με κοιτάζει έτσι
αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου
αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...
Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο
κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά
δείχνει παντού και πουθενά
τι θέλει το φεγγάρι...
Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα
κάνει τόση αντήχηση μέσα μου
μού διογκώνει το Εγώ μου...
Ποιανής σελήνης έκλειψη
ποιου φεγγαριού η χάση
μαζί σηκώνει μέσα μου
άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...
πώς με κοιτουν
Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει
αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

Πάω στοίχημα οτι διάβαζε το: Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

Και οι δύο αυτοκτόνησαν πάντως...  Και στις δύο περιπτώσεις η αυτοκτονία δεν είναι απλώς μια λέξη... Στην περίπτωση του Καρυωτάκη σφράγισε το τέλος μιας εποχής (Γενιά του '20) και την αρχή μιας άλλης (Γενιά του ΄30: Νόμπελ Λογοτεχνίας- προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας κ.ά.)... Στην περίπτωση της Γώγου έχουμε πάλι μια οριακή εποχή... μια κοινωνία στ΄απόνερα της γενιάς των Βeat (1950: Αμερική, 1970: Ελλάδα), η δικτατορία και η έξοδος απ΄αυτήν,  ο καταναλωτισμός, η προδοσία αξιών... Οι ποιητές της αμιφισβήτησης συσπειρώνονται γύρω από τα περιοδικά: Πάλι, Παντέρμα...
 
Ο Καρυωτάκης και η Γώγου είναι οι αγαπημένοι μου ποιητές.... sorry Markos!

Tώρα μου ήρθε στο μυαλό το ακόλουθο ποίημα του Καρυωτάκη...νομίζω ταιριάζει απόλυτα!

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.

Πριν λίγο έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα που νομίζω πως ταιριάζει ιδιαίτερα...
Ανήκει σε μια πρόσφατη ποιητική συλλογή (εκδόθηκε το 2002) και λέγεται ¨Κοιτάζοντας τα δάση¨.

ΚΑΡΙΕΡΑ

Στον σταυρό θα κρεμιέμαι παράξενο
αναρριχητικό από σάρκα
και οι πόλεις απέναντί μου θα θεωρούν
-φουγάρα, μέγαρα, λιμάνια, πλήθη-

(κάργιες και σύννεφα κερένια
και μια ουλή βαθιά ο ήλιος,
το σκηνικό του πάθους μου θα βρέχει
αίμα-νερό να το ξεβάφει)

κυλιόμενες σκάλες, όπου θ΄αναδυθώ
από τα έγκατα υπόγειων σταθμών,
αιφνιδίως, ο νεκρός του εφήμερου
αναστάς εκ του τάφου

μεσημέρι θα βρεθώ με τα στίγματα
εκεί στον ανελκυστήρα που θα με πάει
ψηλά- η ανάληψη έβδομου ορόφου,
γραφείο του υπουργού

πτεροφόρος θα έρθει ο γραμματέας
παγερά να με οδηγήσει στο θάλαμο
τον αεροστεγή όπου ο πατέρας μου
θα στέκει κρατώντας ένα οφίκιο

(προσφορά επαίνου για όσα τράβηξα
επί ξύλου) κι απ΄την έξοδο βγαίνοντας
μικρόφωνα θα με αναμένουν, βουρκωμένος
μπροστά τους να πω: " Αγαπατε αλλήλους!"

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
 
Κώστας Καρυωτάκης (Γενιά του ΄20), Κατερίνα Γώγου (Γενιά του ΄70), Στρατής Πασχάλης (αθέατη γενιά)... : (Να ένα καλό θέμα για μεταπτυχιακό!)

Βλέπουμε λοιπόν την επανάσταση στον άξονα της διαχρονίας.

[alceste]

Μαρκο,τον Ρουλη σου και το λουλουδι του,το μοιρασα χθες στην πεμπτη δημοτικου μαζι με ενα γαλλικο ποιηματακι ,μεταφρασμενο,για την ημερα της μητερας.Τους ειπα,το βρηκα απο ενα συναδερφο φιλολογο.Πως τον λενε κυρια;με ρωτησαν.Μαρκο τους λεω.Τους αρεσε πολυ,φτιαξαμε και καρτουλες με τα ποιηματα,τελεια!Μη μου πειραζετε την Γωγου

[ageliki87]

Μη μου πειραζετε την Γωγου

  Ευχαριστώ!

[MARKOS]

Μαρκο,τον Ρουλη σου και το λουλουδι του,το μοιρασα χθες στην πεμπτη δημοτικου μαζι με ενα γαλλικο ποιηματακι ,μεταφρασμενο,για την ημερα της μητερας.Τους ειπα,το βρηκα απο ενα συναδερφο φιλολογο.Πως τον λενε κυρια;με ρωτησαν.Μαρκο τους λεω.Τους αρεσε πολυ,φτιαξαμε και καρτουλες με τα ποιηματα,τελεια!Μη μου πειραζετε την Γωγου

σε ευχαριστω πολυ alceste !!
εχω μεγαλη αδυναμια στα παιδια. κυριολεκτικα τα λατρευω. και γω ο ιδιος προσπαθω να μεινω παιδι,...

ενα παιδι που....ομως καπνιζει υπερ-βολικα !! 

[aristos2]

Ωδή σ' ένα παιδάκι (αρκεί να μην καπνίζει ...!)
 
 

Αρι, μαζί με σένα
έφυγαν όλοι τώρα.
Αφρόντιστα έχουν μείνει
τα έπιπλα, και τα δώρα
γυρεύουν τα χεράκια
που σαλεύουν σαν κρίνοι.

Ερημικά, σωπαίνουν,
πρωτογνώριστα μέρη,
οι σκάλες, τα δωμάτια.
Ούτε κανείς πια ξέρει
αν πάλι θ' ανατείλουν
τα παιδικά σου μάτια.

Ανοιγοκλείνω τις πόρτες,
μπαίνω παντού, μιλάω
λόγια πικρά στους τοίχους,
χωρίς αιτία γελάω,
θέλοντας να ξυπνήσω
τους κοιμισμένους ήχους.

Στην άδεια ζαρντινιέρα
τα παιχνίδια σου βάνω.
Η μαϊμού σου καβάλα
στο προβατάκι πάνω.
Ύστερα η πεταλούδα
με τα φτερά μεγάλα.

(Κλυδωνίζεται τώρα,
ως τα θεμέλια φρίττει,
και το πηγαίνει ο Χρόνος
το πατρικό μου σπίτι.
Αξαφνα βλέπω να 'μαι
ο τελευταίος, ο μόνος.)

Ευτυχίζω σε σένα
τις ερχόμενες τύχες,
την άγνοια του  κόσμου,
το χαμόγελο που είχες,
ω άγγελε παραστάτη,
ω παρήγορο φως μου!

(και άλλος ...) Κ. Καρυωτάκης.
 

[ageliki87]

Για σήμερα, ένα απ΄τα αγαπημένα μου ποιήματα που αν δεν κάνω λάθος πρέπει να υπάρχει στο σχολικό εγχειρίδιο της Γ΄Λυκείου (γενικής παιδείας)...

Για όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς (αλλά και μη)... Τα λόγια είναι περιττά!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.

«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»

Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Στόχος (1970)

[ekfrasi]

Σαν σήμερα ο Ernest Hemingway κέρδισε το Pulitzer Prize, έχει πάρει και  Nobel .

Απο τα επιλεγόμενα του Άντρες χωρίς γυναίκες

Δεν υπάρχει έλεος. Δεν ελεείται η ύπαρξη. Η Γυναίκα απουσιάζει, κι αυτή η απουσία οδηγεί στην απόγνωση. Χωρίς γυναίκα ο άντρας αρνείται να ποντάρει στο μέλλον. Χωρίς όραμα του μέλλοντος η ύπαρξη κηρύσσεται μάταιη. Η ζωή γίνεται αβέβαιη και η μοίρα είναι μια παγίδα. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα να περιμένεις.


Γιώργος Σαραντάρης  Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα».



Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ' ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ 'λέγε πὼς μ' ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ 'λέγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία

Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ' ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη

[MARKOS]

για την alceste και τους μικρους φιλους μου που τωρα πια με γνωριζουν! Απο τον Μαρκο να τους πεις που σας αγαπα πολυ!!!!!


Ήταν ένα μικρό καράβι Ήταν ένα μικρό καράβι


ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
που ήταν αταξίδευτο
οεοέ οε οε

Κι έκαν' ένα μακρύ ταξίδι
κι έκαν' ένα μικρό ταξίδι
μέσα εις την Μεσόγειο
μέσα εις την Μεσόγειο
οεοέ οε οε

Και σε πεντέξι εβδομάδες
και σε πεντέξι εβδομάδες
χαθήκαν ο - ο - όλες οι τροφές
χαθήκαν ο - ο - όλες οι τροφές
οεοέ οε οε

Και τότε ρίξανε τον κλήρο
και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί
να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί
οεοέ οε οε

Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
που ήταν α - α - αταξίδευτος
που ήταν α - α - αταξίδευτος
οεοέ οε οε

Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα
που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα
οεοέ οε οε

Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
που ήταν σαν σαν σαν πριγκίπισσες
που ήταν σαν σαν σαν πριγκίπισσες
οεοέ οε οε

[ageliki87]

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ

Σαν ταιριάσει στο εγώ μου η σιωπή
ίσως η γαλήνη της φύσης ν΄απλωθεί
πάνω στη γνώση,
και εις δημιουργία τ΄όνειρο να βγει
ουσιαστικώτερο να με θερμαίνει
να μου μακραίνει τη ζωή...

Γιώργος Σαραντάρης, 20.1.1932

[ekfrasi]

Σαν σήμερα το 44 στην  Κλεισούρα οι Ναζί ξεκληρίζουν το χωριό...

αν ζούσε τότε ο Περίδης μπορεί να έλεγε:
 
Θάνατο θέλω τραγικό    

Εκεί που βόλτα θα πηγαίνω στο βουνό
να πέσει μια χελώνα στο κεφάλι μου
που ένας αϊτός από ψηλά θα 'χει αφήσει
που ένας αϊτός από ψηλά θα 'χει αφήσει

Θάνατο θέλω να 'χω τραγικό
καθώς αρμόζει σ' έναν ποιητή μεγάλο
και να με ρίξουν με τα σκουπίδια στη φωτιά
στην υψικάμινο με τα ναρκωτικά

Εκεί με πάθος που θα λέω ένα τραγούδι
να μη μου φτάσει η ανάσα και να σβήσω
σε μια κορώνα που θ' αφήσω στο ρεφρέν
σε μια κορώνα που θ' αφήσω στο ρεφρέν

Θάνατο θέλω να 'χω δοξασμένο
κατά πως πρέπει σε τραγουδιστή μεγάλο
και να καώ, δεν θέλω τάφο και στολίσματα
μες το καμίνι με τα πλαστά χαρτονομίσματα

αλλά σιγά μην ήταν τέτοιος ο τραγικός τους, ένδοξος... σκ@t^$