To ποίημα της ημέρας

[ageliki87]

ΣΧΕΔΟΝ ΑΙΝΙΓΜΑ (απόσπασμα)

α'
Χλωμή φωνή
δίχως δόντια σκυλί
και δαγκώνει.
Τό κέρμα;

β΄
Έλα, λοιπόν, πες μου πού είσαι.
Ολόκληρη η ιστορία να είναι
πόνος δικός σου. Ζηλότυπα
κρυμμένη κι εσύ τις νύχτες
πού είσαι;
Αντιστέκεσαι μες στο κεφάλι μου.
Και υπάρχεις στη διάσπαρτη και
αλλόκοτη μοναξιά σου.

γ΄
Σημαδεύω το χάρτη.
Εκεί.
Σημαιάκι της τελευταίας
παρέλασης καρφιτσώνω.
Ακούω που μουρμουρίζεις
το δικό σου εμβατήριο.
Το μαύρο γίνεται λιγότερο μαύρο
και το καφέ συρρικνώνεται.

δ΄
Είναι νωρίς να φανώ στην αυλή
των θαυμάτων σου. Ο χρόνος
που λείπεις και γίνεσαι
γλυκιά προσμονή και ώρα
που βρίσκεσαι. Είναι νωρίς
κι εσύ κρυφογέρνεις δειλά
και σχεδόν μυστικά. Το ασύρματο
παιχνίδι ν΄αρχίσει
ώσπου ο χρόνος να ιδρώσει.

ε΄
Βγάζω τα παπούτσια μου και
έρχομαι. Δεν είμαι πια
η κοκκινοσκουφίτσα.
Τα μαλλιά μου ξανθά
και τα ρούχα μου μαύρα.

στ΄                                                              
Το κτεσινό νωρίς                          ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ aeee   Παράβλεπε: Κική Δημουλά, Συνέντευξις
αργά για σήμερα.
Αύριο οριστικά και σχεδόν
νυκτωμένα. Αυτή η στιγμή.
Ο χρόνος. Άχρηστος
άχρηστος ας είναι
όσο ακόμη ονειρεύεται.

ζ'
Μια χελώνα κρύβει το κεφάλι της
ένας αχινός
τεντώνει τ΄αγκάθια του
και το άγριο περιστέρι δεν μπορείς
να το χαϊδέψεις.

Άντεια Φραντζή, Σχεδόν αίνιγμα, 1987.

[PDE ads]

[aeee]

ΣΧΕΔΟΝ ΑΙΝΙΓΜΑ (απόσπασμα)
                                                               
Το κτεσινό νωρίς                         
αργά για σήμερα.
Αύριο οριστικά και σχεδόν
νυκτωμένα. Αυτή η στιγμή.
Ο χρόνος. Άχρηστος
άχρηστος ας είναι
όσο ακόμη ονειρεύεται.

Γιώργος Σαραντάρης, Θεός

Ποίηση. Ο κόσμος είναι θάλασσα. Ο νους μου
αόρατος υποφέρει
Ο νους μου εγώ θέλω λάβει σώμα
ομοούσιο
άνθος στην επιφάνεια της όρασης
φλοίσβος επί της ροής
Ο ήλιος τραγούδι αλαφρώνει τη θάλασσα
τα κύματά της πλάθει καθαρά
Εγώ παντού αισθάνομαι
Βλέπω τη θάλασσα
τον ήλιο
το τίποτα ίσως άνθρωπο ονειρεύομαι

Οι αγάπες του χρόνου (1933)

[ioanna89]

Η αγάπη είναι ο φόβος


Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

[ageliki87]

Καλησπέρα! Για σήμερα ένα ποίημα αρκετά επίκαιρο:

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Από την άλλη πλευρά
της φωτογραφίας γράφω για να θυμάμαι
όχι το πού και το πότε αλλά ποιος

Δεν είμαι εγώ στη φωτογραφία

Τίποτα δεν μας άφησαν
να πάρουμε μαζί μας
Μονάχα ετούτη τη φωτογραφία

Άν τη γυρίσετε από την άλλη θα με δείτε

Εσύ είσαι στη φωτογραφία; με ρωτούν
Δεν ξέρω τί να σας πω

Γιώργος Χουλιάρας, Fast Food Classics, 1992.

[PDE ads]

[aeee]

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ


Εμπρός εμπρός με ακούτε; Εμπρός
Από μακριά τηλεφωνώ.
Δεν ακούγομαι τι,
ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν;
Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα;
Τον ουρανό αυτόν μου έχουν δώσει.
Δεν είναι κει;
Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της,
είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε
κι εγώ μικρό παιδί, κατουρημένο γοερά,
μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
κι ακόμα να στεγνώσει.

Ν’ αρθει να τον αλλάξει.
Αν δεν μπορέσει,
της λέτε ότι ωρίμασε εκείνη η παλιά φοβέρα της,
πως θα με φάει ο γέρος αν δεν τελειώσω το φαγητό μου.
Ωρίμασε,
έγινα γεύμα γήρατος,
όχι σε ταβερνάκι ονείρου.
Σε κάποιο λαϊκό μαγέρικο
που άνοιξε
ο καθρέφτης.

Κικη Δημουλά  Ήχος απομακρύνσεων

[aeee]

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι

Ανθή Δοξιάδη-Τριπ
 
Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

[zst]

H πληρωμή ενός δασκάλου σε σχέση με ένα … υδραυλικό. Φυσικά πρόκειται για μια σειρά απλών συλλογισμών που έστειλε ένας φίλος. Η πλάκα είναι πως η...

αριθμητική του είναι σωστή, δικαιώνει τις απόψεις των συνδικάτων, παρότι το ζήτημα έχει και άλλες τεράστιες εκπαιδευτικές και κοινωνικές πλευρές….

«Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός όταν θεωρεί
φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις
αποχετεύσεις του παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών
του». J. F. Kennedy

Με τους παχυλούς μισθούς τους βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος και δουλεύουν μόνο 9 μήνες τον χρόνο! Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό που πραγματικά κάνουν….baby-sitting (προσέχουν τα παιδιά μας)!

Μπορούμε να πετύχουμε να το κάνουν με λιγότερο από τον βασικό μισθό. Κάτι τέτοιο θα ήταν δίκαιο. Θα τους έδινα 3 ευρώ την ώρα και μόνο
για τις ώρες που δουλεύουν και όχι για όλο τον χρόνο. Αυτό σημαίνει 15ευρώ την ημέρα (8:15 πμ to 1:30 μμ ). Κάθε γονιός θα πρέπει να πληρώνει 15ευρώ την ημέρα στους δασκάλους που κρατάνε τα παιδιά του.

Τώρα πόσα παιδιά διδάσκουν την ημέρα; Γύρω στα 25; Δηλαδή 15Χ25=375 ευρώ την ημέρα.. Όμως θυμηθείτε δουλεύουν μόνο 180 μέρες τον χρόνο! Δεν πρόκειται να τους πληρώνουμε για να κάνουν διακοπές!!! Για να δούμε…αυτό είναι 375 Χ 180 = 67.500 ευρώ τον χρόνο. (Περίεργο! μάλλον η αριθμομηχανή μου θέλει μπαταρίες!) Και τι γίνεται με τους δασκάλους ειδικής αγωγής και αυτούς που έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους;

Για να είμαστε και λίγο δίκαιοι θα τους πληρώνουμε το βασικό ωρομίσθιο που για λόγους στρογγυλοποίησης είναι 7ευρώ. αυτό σημαίνει 7 επί 5 ώρες επί 25 παιδιά επί 180 μέρες= 157.500 ευρώ τον χρόνο! Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι σίγουρα λάθος!

*****
Κάντε ένα δάσκαλο να χαμογελάσει, στείλτε το σε κάποιον που καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι Δάσκαλος!!! (Μέσος μισθός Δασκάλου 20,000/180 μέρες = 111 ευρώ την ημέρα /25 μαθητές =4.44/5 ώρες = 0.88 ευρώ την ώρα ανά μαθητή.) Τρομερά φτηνή φροντίδα και φύλαξη παιδιών και από πάνω μορφώνουν και τα παιδιά σας. Τρελό εεε; Τα νούμερα από την αρχική δημοσίευση έχουν αλλάξει για να ταιριάζουν με τον μέσο μισθό των δασκάλων στην Ελλάδα!

ΥΓ: Και σκεφτείτε ότι το κείμενο γράφτηκε για πολλές χώρες και ότι πια στην χώρα μας οι μισθοί και των δασκάλων συνεχώς μειώνονται, ενώ ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται και τα αντικίνητρα για την σύνταξη κορυφώνονται… Τι αξία έχουν τα δημόσια και συλλογικά αγαθά. Έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να αρχίσουμε να την κατανοούμε… Ή μήπως πρέπει να πέσουμε μέσα στο ρέμα;

[epak]

Καλησπέρα....ένα από τα πιο αγαπημένα μου του μεγάλου Σεφέρη

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Μᾶς βαραίνουν οἱ φίλοι
ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς νὰ πεθάνουν.

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει
κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια
κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

[ageliki87]

T΄ΑΗΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Έλεγα μητέρα και
πατέρα και
Τί εννοούσα όμως
τραβώντας απ΄τις φωνές τους
τ΄αηδόνια του κινδύνου

Κατεβαίνοντας
τα υπόγεια της μέρας
φανταζόμουν άλλα

Τα χάδια και το στόμα τυφλό
και έλεγα
Τί εννοούσα όμως

Κι αυτός ο πρώτος έρωτας
μ΄έσπρωχνε
να τον εναγκαλίζομαι όταν εγώ
όταν
μόνο τη φωτογραφία εκοίταζα
πως άλλαζε
μέρα με τη μέρα

και η όψη μου στον καθρέφτη
και η φωτογραφία στο νερό

Ζέφη Δαράκη, Το σώμα δίχως αντικλείδι, 2000

[ekfrasi]

Σαν σήμερα το '92 πέθανε ο Νίκος Γκάτσος, έγραψε και τι δεν έγραψε... και ποιος δε τραγούδησε στίχους του.

Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς

Και
Δεν έχω σπίτι κι όνομα
και κώδικες και νόμους
αιώνες τώρα περπατώ
σε στοιχειωμένους δρόμους

Την πίκρα έχω μάνα μου
γυναίκα την ανάγκη
στα χώματα που χόρεψαν
Αγαρηνοί και Φράγκοι

Είν' απ' το δέντρο του Θεού
η ρίζα που κρατεί με
δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι

Δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι

[epak]

Πολύ ωραίο ekfrasi

Από μένα....αυτό....

Αθανασία                 
    
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ' αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς

[ageliki87]

Για σήμερα Νίκος Γκάτσος λοιπόν κι από μένα...

ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ

Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά.

Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είν' ο κόσμος πιο μικρός.

[aeee]

Ν. Γκατσος Αμοργος

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε νὰ κοροϊδέψουν τ᾿ ἄστρα
Μόνο φυτρώνουν ἄλογα στὶς μυρμηγκοφωλιὲς
Καὶ νυχτερίδες τρῶν πουλιὰ καὶ κατουρᾶνε σπέρμα.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ δὲ βασιλεύει ἡ νύχτα
Μόνο ξερνᾶν οἱ φυλλωσιὲς ἕνα ποτάμι δάκρυα
Ὅταν περνάει ὁ διάβολος νὰ καβαλήσει τὰ σκυλιὰ
Καὶ τὰ κοράκια κολυμπᾶν σ᾿ ἕνα πηγάδι μ᾿ αἷμα.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ τὸ μάτι ἔχει στερέψει
Ἔχει παγώσει τὸ μυαλὸ κι ἔχει ἡ καρδιὰ πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιῶν στὰ δόντια τῆς ἀράχνης
Σκούζουν ἀκρίδες νηστικὲς σὲ βρυκολάκων πόδια.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ βγαίνει χορτάρι μαῦρο
Μόνο ἕνα βράδυ τοῦ Μαγιοῦ πέρασε ἕνας ἀγέρας
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.

Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη
Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

[MARKOS]

για ολους οσοι θελουν να "ξενιτευτουν".....

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη
Άλλες ερμηνείες: Αρλέτα || Γιώργος Μούτσιος

Τώρα που πας στη ξενιτειά
πουλί θα γίνω του νοτιά
γρήγορα να σ' ανταμώσω.
Για να σου φέρω τον σταυρό
που μου παράγγειλες να βρω
δαχτυλίδι να σου δώσω.

Ήσουν κυπαρίσσι στην αυλή μου αγαπημένο
ποιος θα μου χαρίσει το φιλί που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι καρτερώ να μου 'ρθεις πάλι
σαν μικρό χαρούμενο πουλί. (δις)

Χρυσή μου αγάπη έχε γεια
να 'ναι μαζί σου η Παναγιά
κι όταν 'ρθει το περιστέρι.

Θα χω κρεμάσει φυλαχτό
στο παραθύρι τ' ανοιχτό
την καρδιά μου σαν αστέρι.

Ήσουν κυπαρίσσι στην αυλή μου αγαπημένο
ποιος θα μου χαρίσει το φιλί που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι καρτερώ να μου ρθεις πάλι
σαν μικρό χαρούμενο πουλί. (δις)