To ποίημα της ημέρας

[aetius]

«Το κυκλάμινο», Μαρίνας Παναγιωτάκη


Ένα  κυκλάμινο πάνω στο περβάζι
είναι η ψυχή μου που στη φλόγα σου βουλιάζει
με φόντο του ήλιου την πορφύρα
και του ουρανού τα δάκρυα πλημμύρα.
Διαγράφω από το χρόνο τη φθορά
και ανοίγω μεσοπέλαγα τα φτερά
δραπετεύω απ’ του ονείρου μου τη δύση
και λυτρώνομαι με τη ζωή που
απλόχερα μου έχεις χαρίσει!


www.mypoems.gr

[PDE ads]

[domenica]

Πρωϊνό άστρο


Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

...................................

Κοιμήσου,

Να μεγαλώσεις γρήγορα.

Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,

κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

..................................

Κοιμήσου, κοριτσάκι.

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς

μακρύς, μακρύς ο δρόμος.

...................................

Τα δέντρα ανθίζουν,

δεν ξέρουν γιατί,

ανθίζουν.

Τα λουλούδια δε νοιάζονται

να γίνουν καρποί,

γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,

δεν ξέρω γιατί,

τραγουδάω.

.............................

Έχω ένα κοριτσάκι

έχω ένα κοριτσάκι.

Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.

..........................................

Κράτησέ με, κοριτσάκι,

με παίρνει ο αέρας

πάνω απ' τα βουνά

ψηλά, ψηλά,

γαλανά φτερά,

φτερά, φτερά,

μια θάλασσα φτερά

η χαρά.

Κράτησέ με.

......................................

Μονάχα το χαμόγελό σου

ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.

Κράτησέ με.

..............................

Μια κίνηση

του τρυφερού χεριού σου

έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.

Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,

πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους

που στέκουν και παραμονεύουν

πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;

..............................

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

να μάθεις μόνο

εκείνο που είσαι

εκείνο που έχεις γίνει,

είναι να γίνεις

ό,τι σου λέει

κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

κι η μακρινή σελήνη

στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά

δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.


Γιάννης Ρίτσος

[mardz]

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;


Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τους ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
* * *
Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
* * *
Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
* * *
Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.


Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
* * *
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
* * *
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
* * *

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ (1853-1919)

[aeee]

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ

Είμαι μεσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Ειν' ωραίος ο κόσμος

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δεντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα

Ενα μονοπατι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ' τις μουριές
Eίμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν' ανθίζουν τα γαρούφαλλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών

Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι


Ναζίμ Χικμέτ

[PDE ads]

[aeee]

Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη

που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει

μη γνωρίζοντας, αν τα επινοώ όλα εγώ

ή εάν όλα ανίδεα είναι.

************

Η λίμνη τίποτα δε λέει. Το αεράκι

Σαλεύει μα δε με αγγίζει,

δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής

ούτε αν επιθυμώ να είμαι.

************

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν

Πάνω στα κοιμισμένα νερά.

Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα

τη μόνη ζωή που έχω..


Φερνάντο Πεσσόα

[/font]

[domenica]

Το αεράκι
Σαλεύει μα δε με αγγίζει,

Σαν αεράκι

Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που 'χεις εσύ για μένα...

Της λίμνης τ' αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθόπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα...!!!

Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και - μόνη τί να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο...
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω - απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη... Τί να κάμω!!!

Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν' αναστενάξει ξέρει...
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

[samou]

Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

[aeee]

 ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ:  ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ


Μέχρι πριν λίγο άκουγα μόνο
το φάγωμα τής καρδιάς μου απ’ τα ποντίκια
σώπαινα καθώς σαλεύαν τα χέρια τους
τα τέρατα πού είχε θρέψει η ερημιά μου,
όλα τα πρόσωπα τα χιλιάδες
πού είχ’ αγκαλιάσει, είχα σκοτώσει.
Μέχρι πριν λίγο τα χέρια πού άγγιζα
ήταν κρύα, σαν πόμολο μιας πόρτας
πού σού αρνήθηκε ψωμί και πενταροδεκάρες
(τί άλλο ζήτησα ο φτωχός; σαν τα σκυλιά
τού δρόμου πού ακολουθάνε όποιον λάχει
κυρίως θέλοντας να δώσουν παρά να πάρουν)

ξανά όμως σήμερα όπως χαιρετούσες
όπως ανάσαινες
ακούστηκε μες στο μυαλό μου πυροβολισμός,
ένα λουλούδι πού άνοιγε, πρώτη τού Μάρτη,
και πάλι -πώς μπορεί να ξαναγίνονται θάματα;
ή βρύση πού άνοιξε ατό πλαϊνό διαμέρισμα
μού θύμισε πως κάποιος πίνει νερό
ερωτεύεται
βάζει τα χέρια του στα βλέφαρα τού άλλου
και πια τίποτα
μόνο έρωτας
είναι ωραίος ό ύπνος
ή νύχτα μερώνει τα δαιμονικά της
κορίτσια αγόρια ανεβοκατεβαίνουν σκάλες¬-
μη με κοιτάς στα μάτια μόνο
αυτό ήταν το πρώτο μου φιλί
άλλο δεν έδωσα, δεν έχω μνήμη, δε θυμάμαι,
όταν ο Άδης επιτρέπει την έξοδο
δεν έχουμε όνομα, δε ρωτάμε,
φίλησέ με πάλι να μάθω τα χείλια μου
χάιδεψε τις φλέβες μου όπως πριν
για ν’ αποκτήσω χέρια
βάφτισέ με
πες μου ποιος είμαι..........

[O_dysseas]

˙

[aeee]

Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...

Είσαι για μένα το παν στη ζωή  


Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης


Αγάπες εγνώρισα πολλές
μα μόνο εσύ τ’ αγαπώ γλυκά το λες
εσύ που σαν άστρο μια βραδιά
στην άδεια μου έπεσες καρδιά.

Είσαι για μένα το παν στη ζωή
κι ως τη στερνή μου πνοή
αγάπη μου το 'χω σκοπό
να σ’ αγαπώ.

Όλος ο κόσμος για μένα είσαι συ
ελπίδα χαρά μου χρυσή
και όσο η καρδιά μου χτυπά
θα σ’ αγαπά.

Τα πρώτα σου γιασεμιά
μου γέμισαν την ερημιά
αγαπούλα μου
δεν μοιάζεις εσύ με καμιά.

Είσαι για μένα το παν στη ζωή
κι ως τη στερνή μου πνοή
αγάπη μου τό’ χω σκοπό
να σ’ αγαπώ.

[aeee]

Το ναυάγιο

 Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Πρώτη εκτέλεση: Πέτρος Πανδής


Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
που πήγαν οι άλλες βάρκες ποιοι γλίτωσαν
εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
ένα νησί ερημικό
εκεί θα στήσουμε τα σπίτια μας
γύρω-γύρω στη μεγάλη πλατεία
και στη μέση μια εκκλησιά
θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
του καπετάνιου μας που χάθηκε ψηλά-ψηλά
λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου πιο χαμηλά του τρίτου
θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
κι ύστερα θα καλαφατήσουμε ένα μεγάλο καράβι καινούργιο
ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα
θά 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε
μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας.

[Damien]

Δημόσιοι Υπάλληλοι

Κ.Γ. Καρυωτάκης

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

[rozy4]

Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. 'Αλφρεντ Προύφροκ
Τ.Σ. Έλιοτ
...
Μες στο δωμάτιο οι κυρίες έρχονται και πάνε
Και για τον Μικελάντζελο μιλάνε.

Κι αλήθεια θα υπάρξει χρόνος
Να αναρωτηθώ "Τολμώ; Τολμώ;"
Χρόνος για να γυρίσω, τα σκαλιά να κατεβώ,
Μ' ένα σημείο φαλακρό στη μέση του κρανίου μου -
(Θα πουν: "Α, πώς αδυνατίζουν τα μαλλιά του!"
Το πρωινό παλτό μου, το κολάρο μου σφιγμένο κάτω απ' το πιγούνι,
Ο λαιμοδέτης μου πλούσιος και σεμνός, στερεωμένος όμως
από μια απλή καρφίτσα -
(Θα πουν: "Μα πόσο είναι αδύνατα τα χέρια και τα πόδια του!"
Τολμώ
Να ενοχλώ το σύμπαν;

Σε μια στιγμή υπάρχει χρόνος
Για αποφάσεις κι αναθεωρήσεις που μια στιγμή θα ανατρέψει.
...

[MARKOS]

Αξημερωτη  φιλοσοφια

Κάθε πρωί, ξημέρωμα,
Που τα φυτά ψηλώνουν,
Και τα ποντίκια κάνουν sex,
Κι οι κάμπιες ξεσαλώνουν

και τα φρικιά ξεραίνονται
κι οι γέροι ξεπετιόνται
απʼ τα κρεβάτια σα στοιχειά
καθότι κατουργιόνται,

Αυτή την ώρα του καφέ,
Ο οίστρος μου με πιάνει,
Και γράφω ποιήματα για σε,
Κοιτώντας το ταβάνι.

Και ψάχνοντας για τα κοινά
Σημεία μεταξύ μας,
Μπουκώνω όλα τα κενά,
Της συγκατοίκησής μας.

Και όντως, βρίσκω αρκετά,
Καθώς μαζί πεινάμε,
Τρώμε, κοιμόμαστε μαζί
Κι ενίοτε ξυπνάμε.

Κι εδώ, αρχίζει δυστυχώς,
Σαν πρωινή βεντέτα,
Να θέλουμε αποκλειστικώς,
Την ίδια τουαλέτα.

Και να χωρίσουμε ζητάς,
Την προίκα να πουλήσεις,
Να πάρουμε δυο καμπινέ,
Να με ξαναγαπήσεις.