To ποίημα της ημέρας

[epak]

Καλημέρα
Edgar Allan Poe "Άναμπελ Λη"


Άναμπελ Λη
Κάποτε, πολύ παλιά, σ' ένα βασίλειο, σε μιαν ακτή
ζούσε κάποια παρθένα. Θα την γνωρίζετε, ασφα-
λώς. Ήταν η Άναμπελ Λη. Κι αυτή η παρθένα ήθελε
να με λατρεύει να τη λατρεύω μοναχά. Ήμουν παιδί
κι ήταν παιδί σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνη την ακτή.
Κι ήταν η αγάπη μας, αγάπη που δεν ξανάγινε στη γη.
Εγώ κι η Άναμπελ Λη, η Άναμπελ Λη κι εγώ...Φτε-
ρούγιζαν στον ουρανό τα Σεραφείμ και ζήλευαν τέτοιαν
αγάπη αγγελική.

Κι ίσως γι' αυτό-βέβαια, γι' αυτό!-κάποτε, πολύ πα-
λιά, σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνην την ακτή, σύν-
νεφο ήρθε σκοτεινό κι άνεμος πήρε να φυσάει κι οι άρ-
χοντες γονείς της μου πήραν παγωμένη την όμορφη
Άναμπελ Λη. Την πήραν, μου την έκλεισαν σε τύμβο-
φυλακή. Σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνη την ακτή.

Οι άγγελοι στον ουρανό δεν είχαν καν μισή από την
ευτυχία μας. Ζήλεψαν, ναι! Γι' αυτό (έχουνε να το λέ-
νε σ' εκείνο το βασίλειο, σ' εκείνη την ακτή) το σύν-
νεφο ήρθε σκοτεινό κι ο άνεμος μου πάγωσε, το σύν-
νεφο μου πήρε την όμορφή μου Άναμπελ Λη.

Μα ούτε παλιών ούτε σοφών αγάπη άλλη είχε σταθεί
απ' τη δική μας πιο βαθιά, πιο δυνατή. Γι' αυτό οι άγ-
γελοι ψηλά στον ουρανό, κι οι δαίμονες στη θάλασσα
βαθιά, δεν θα μπορούσανε ποτέ να μου στερήσουν την
ψυχή της όμορφής μου Άναμπελ Λη.

Γιατί δεν βγαίνει-καν αχνό-φεγγάρι από τότε, δίχως
να ονειρευτώ την όμορφή μου Άναμπελ Λη. Κι αστέ-
ρι δεν φωτίζει στον ουρανό δίχως να δω το βλέμμα της
το ζωντανό. Και κάθε που αγριεύει το πέλαγο των
σκοταδιών, πάω και γέρνω πλάι της-πλάι στη γλυκιά
μου, λατρευτή γυναίκα και ζωή-στον τύμβο πλάι, στη
φυλακή, στο μνήμα της, πλάι στην ακτή, στη θάλασ-
σα που τη θρηνεί.



Μετάφραση: Γ. Μπλάνας

[PDE ads]

[aeee]

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
για μπάλσαμο και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.



Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου ‘ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.

Κ. Καρυωτάκης

[aristos2]

Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο
να 'χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
κράτησε στα χείλη τη δροσιά

... γαι την aeee, τη domenica και άλλους τριγύρω (εννοώ, ηλεκτρονικά) που κάπως ξέρουν από ... θερινά όνειρα ...

[aeee]

thanks Aristos2.... οχι μονο θερινα...... και εαρινα .....και  χειμερινα  .......   

Έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ

Τώρα το δέντρο σε κοιτάει κατάματα μέσα απ' τα φύλλα του,
η ρίζα σου δείχνει όλο το δρόμο της,
εσύ κοιτάς κατάματα τον κόσμο δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.
Τα χέρια σου είναι καθαρά, πλυμένα με το χοντρό σαπούνι του ήλιου,
τα χέρια σου τ' αφήνεις στο συντροφικό τραπέζι ξέσκεπα,
τα εμπιστεύεσαι στα χέρια των συντρόφων σου.
Η κίνησή τους είναι απλή, γεμάτη ακρίβεια.
Κι όταν ακόμη βγάζεις μια τρίχα απ' το σακάκι του φίλου σου,
είναι σαν να βγάζεις ένα φύλλο απ' το ημερολόγιο
επιταχύνοντας το ρυθμό του κόσμου.



Μ' όλο που το ξέρεις πως έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Γιάννης Ρίτσος

[PDE ads]

[ekfrasi]

Αν και δεν έιναι ποιητής σαν σήμερα γεννήθηκε... Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 60 ετών πια...

Ενα τραγουδάκι που έγραψε τους στίχους ο ίδιος:

Κοιμήσου εσύ     



Κοιμήσου εσύ     

Η νύχτα πέφτει πάντα, και σκοτώνεται,
σκορπίζεται, κομμάτια στα στενά.
Μαζί μου κάθε βράδυ, ανταμώνεται,
κομμάτι με κομμάτι, αγκαλιά.

Τρομάξαν, κάτι αδέσποτα και κρύφτηκαν,
στις γάμπες, με τα κόκκινα καλσόν,
σκιές μες στην ομίχλη, που ξεχάστηκαν,
σαν όνειρα σε κάδους σκουπιδιών.

Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
ζεστά-ζεστά, και σκεπασμένα.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
θα ζω εγώ, για σένα.

Με πήρε πάλι απόψε, το παράπονο,
στα στέκια με τραβάει, απ' το γιακά,
με βρήκε το ξημέρωμα, το άπονο,
σε μπάρες με ποτήρια, αδειανά.

Τα φώτα, ένα-ένα, παραδίνονται,
χαράζει, στις ταράτσες η αλήθεια,
εκείνους που ξεχάσανε, να δίνονται,
πισώπλατα χτυπάει, η συνήθεια.

Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
ζεστά-ζεστά, και σκεπασμένα.
Κοιμήσου εσύ, κοιμήσου εσύ,
θα ζω εγώ, για σένα.

[domenica]

Στρίγκλισμα

Μέσα κι ἔξω ἀπ’ τὶς μεγαλουπόλεις μὲ πείνα μὲ τόλμη
μὲ ἁγιότητα σούρανε τὰ μακρουλά τους ποδάρια
Τὰ σβησμένα ἀπ’ τὸ ὄπιο μάτια τοὺς τ’ ἀλουμινένια
πιάτα τοὺς τὰ κουρέλια τους στὸ χωματόδρομο
Τὰ παιδιὰ τῆς γενιᾶς μου γίνανε ἀφίσες τῶν τοίχων
Ξερατὸ καὶ λουλούδια ἐνὸς πολιτισμοῦ ἄθλιου
Ὁ δρόμος ἔχει τὴν ἀγωνία του τοὺς θλιβεροὺς μαντρότοιχους
μὲ τ’ ἀγκωνάρια τῆς παραφορᾶς
Καὶ στὴ βάση κάτ’ ἀπ’ τὸ δέντρο ὁ ἐλεύθερος
ἀπλώνοντας ρίζες καὶ κλωνάρια
Ὁ δραπέτης τῆς ζούγκλας τῶν πόλεων
Σχεδὸν ριπίδι σχεδὸν ἀκάθαρτη συμμετρία
Ὥριμος γιὰ τὴ στιγμὴ τῆς κρίσης
Ἡ ἀγάπη τὸν κυριεύει, ἐπουλώνει τὴ λέπρα τῆς ἐσωτερικῆς γῆς
Ἄνθρωπε τῆς ἐποχῆς μου παράδειγμα
Δόξα σ’ αὐτὸν ποὺ τὸ σκάει
Ποδοπατώντας σάπιες ἀξίες βαραθρώνοντας τέλματα
Μὲ τὰ παπούτσια στὸ κούτελο τῆς καλοπέρασης
Ἔστω καὶ μὲ τὴ στολὴ τοῦ νικημένου
Μακαρίζω αὐτοὺς ποὺ τὸ στῆθος τους οὐρλιάζει
στὴ μυστηριακὴ ἐρημιὰ τοῦ κόσμου
σὰν ἄστρο.
Αὐτοὺς ποὺ ἀνοίγουν στὸ μέλλον δρόμο
κομμένα ἁγνὰ προϊόντα της φύσης
Στὴν ἀνώνυμη ἱστορία.
Τὸ μπρίκι
Εἶναι τὸ αἰώνιο τσίγκινο μπρίκι
αὐτὸ πού μου ἔδωσε ὅ,τι καλύτερο εἶχε
αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ μᾶλλον ὁλότελα ξαφνικὰ
χωρὶς οὔτε ἀρχὴ μήτε τέλος.
Νὰ ψήνει καφὲ καὶ νὰ ντιντινίζει στὸ ράφι.
Εἶναι τὸ δηλητηριῶδες τσίγκινο μπρίκι
ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ξυριστικὴ μηχανή.
Δείχνει μὲ τὸ δάχτυλο τὸ τέλος τοῦ χειμώνα
σὲ θερμότητα κανονικὴ σὰν ἐκείνη τοῦ ἥλιου.
Μουντζουρωμένο καὶ μαλακὸ ἀλλὰ ὄχι γιὰ πέταμα.

Λευτέρης Πούλιος

Για τους φίλους "δραπέτες" :aeee ,ekfrasi ,aristo2 ,rozy4 και όλους όσους δεν εφησυχάζουν....

[apri]

Και μια άλλη εκδοχή της διάσημης "Ιθάκης" του Καβάφη, την οποία είχα αναφέρει και στο ...απώτατο παρελθόν.
Ο ένας και μοναδικός Σον Κόνερι διαβάζει το ποίημα μεταφρασμένο στα αγγλικά, σε μουσική υπόκρουση του Βαγγέλη Παπαθανασίου και υπέροχες εικόνες....

http://www.youtube.com/watch?v=9puxoJ1f6YU&feature=player_embedded

[aristos2]

Ο Άμω που αναμένει να καταστεί Άκω θα ονομάζεται, χάριν συντομίας, Αμώκ ....

Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άμω, Αμώρ ...

Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άκω, τρελός ...

Όποιος εκ των προαναφερθέντων αναμένει να διοριστεί άμεσα, χιουμορίστας ...

Οι παραπάνω "άστεγες" σκέψεις συμπτωματικώς "φιλοξενούνται" στο παρών θέμα, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του και, πρωτίστως, οι διαχειριστές ...  

[aeee]

Σώπα, μη μιλάς
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπασε".

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα η επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το
βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο αχρηστος.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις
Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!..............

[domenica]

Στην τιμή ρεκόρ των 2240 ευρώ πουλήθηκε στη δημοπρασία βιβλίων του οίκου Π. Βέργος η πρώτη έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του Κώστα Καρυωτάκη (είχε εκτιμηθεί 300-400 ευρώ).
Ο «Πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων», όπως τιτλοφορείται η συλλογή, κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1919 σε 120 μόνο αντίτυπα.
Το αντίτυπο της δημοπρασίας ήταν ένα από τα 20 που τυπώθηκαν σε χαρτί πολυτελείας και έφερε ιδιόχειρη αφιέρωση του ποιητή.

(http://www.newskosmos.com/index.php?option=com_content&view=article&id=12022:2010-06-24-09-06-29&catid=37:greece&Itemid=56)

Θάλασσα

Ομως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.

Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της -- μπλαβό εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο --
κάποια παράξενη θωριά.

[epak]

Γεια χαρά!


http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/53/ent101.gif

[Boldini]

Ο Άμω που αναμένει να καταστεί Άκω θα ονομάζεται, χάριν συντομίας, Αμώκ ....

Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άμω, Αμώρ ...

Ο ωρομίσθιος που αναμένει να καταστεί Άκω, τρελός ...

Όποιος εκ των προαναφερθέντων αναμένει να διοριστεί άμεσα, χιουμορίστας ...

Οι παραπάνω "άστεγες" σκέψεις συμπτωματικώς "φιλοξενούνται" στο παρών θέμα, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του και, πρωτίστως, οι διαχειριστές ...  

πολύ εύστοχο aristos2 

[aristos2]

Κ. Καρυωτάκης



Μυγδαλιά

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

[aristos2]

Ντίνος Χρισιανόπουλος ...

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

 
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ


Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.

ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Τ' αφιερώνω σε όσους επιθυμούμε να "κουρνιάσουμε" - αν καταστεί δυνατό, δημιουργικά - "σὲ δυσκολοκατάχτητο" σχολειό ...