To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

μαλλον δεν τον εχεις διαβασει...

... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!

χριστιανη μου;;;;;;   συ ειπας!!!

... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;

[PDE ads]

[Αναστασια 76]

μαλλον δεν τον εχεις διαβασει...

... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!

χριστιανη μου;;;;;;   συ ειπας!!!

... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;

  καλοοο τσου λοιπον...ουτε αυτο..

[aristos2]

μαλλον δεν τον εχεις διαβασει...

... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!

χριστιανη μου;;;;;;   συ ειπας!!!

... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;

  καλοοο τσου λοιπον...ουτε αυτο..

Άααα ..., πιστη ...! 

[Αναστασια 76]

μαλλον δεν τον εχεις διαβασει...

... αστειεύομαι χριστιανή μου, εξαιρετικός ο γράφων ..., δεν αντιλέγω ...!

χριστιανη μου;;;;;;   συ ειπας!!!

... μουσουλμάνα ..., μπούργκα ...;

  καλοοο τσου λοιπον...ουτε αυτο..

Άααα ..., πιστη ...! 

παρε τη βοηθεια του κοινου!!!

[PDE ads]

[aristos2]

... θα πάρω τη βοήθεια ... του ύπνου ..., καλό ξημέρωμα και ... με πίστη ... 

[Αναστασια 76]

... θα πάρω τη βοήθεια ... του ύπνου ..., καλό ξημέρωμα και ... με πίστη ... 

;καλον υπνο ετσι για να μην μπερδευεται και ο μαρκος...οσο για την πιστη συμφωνω ....αληθινη και μια υπαρχει;;;;;

[aristos2]

Ο Nicolás Cristóbal Guillén Batista (1902 – 1989) είναι ο Εθνικός Ποιητής της Κούβας – μαζί με το Χοσέ Μαρτί, που αναφέρεται περισσότερο ως Εθνικός Ήρωας. Γεννήθηκε στο Καμαγκουέι και σπούδασε νομικά στην Αβάνα. Εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την ποίηση. Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας από το 1937 με έντονη πολιτική και αγωνιστική δράση. Ταξίδεψε στην Ισπανία, όπου κάλυψε τον Εμφύλιο Πόλεμο ως ρεπόρτερ, και σε πολλές άλλες χώρες. Το 1953 του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Κούβα από το δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Θα ξαναγίνει δεκτός πανηγυρικά το 1959, μετά το θρίαμβο της Επανάστασης των γενειοφόρων ανταρτών του Φιντέλ και του Τσε.

Συγκαταλέγεται στους “στρατευμένους” ποιητές, από τους πιο θερμούς υμνητές της Κουβανικής Επανάστασης και τιμημένος το 1954 με το βραβείο Λένιν. Επιπλέον, ως αφροκουβανός, θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους της “νέγρικης ποίησης” και το έργο του διαπνέεται έντονα από τη μίξη της λευκής και της μαύρης κουλτούρας της Καραϊβικής.


Παρακάτω παρατίθεται ένα από τα ποιήματά του, το Tengo (Έχω). Ως μη προνομιούχος και επιπλέον μαύρος, ο Γκιγιέν περιγράφει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο η φυλή του τα χρόνια της ισπανικής και βορειοαμερικής ηγεμονίας στο νησί, που καταργήθηκαν εμφατικά με το θρίαμβο της Επανάστασης. Δεν είναι υπερβολή τίποτα από αυτά που περιγράφει. Στους μαύρους Κουβανούς δεν απαγόρευαν την είσοδο μόνο στα νυχτερινά κέντρα και τις ιδιωτικές λέσχες της “υψηλής κοινωνίας”, αλλά ακόμα και το μπάνιο σε κάποιες πλαζ, με το αιτιολογικό ότι θα μπορούσαν να τις… μολύνουν λόγω του χρώματός τους!

 
Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Εγώ ο Χουάν με Τίποτα μόλις χθες
Εγώ ο Χουάν με τα Πάντα σήμερα,
Σήμερα με τα πάντα,
Γυρίζω τα μάτια μου και κοιτάζω
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Κι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβεί.
 
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να γυρίσω τη χώρα μου
Και να είναι δικά μου όλα όσα έχει,
Κοιτάζοντας από κοντά ό,τι
Δεν είχα ούτε μπορούσα να έχω πιο πριν.
Μπορώ να πω ζαχαροκάλαμο,
Να πω βουνό,
Να πω πόλη,
Να πω στρατός,
Τώρα και για πάντα δικά μου και δικά σου, δικά μας,
Κι η απέραντη λάμψη
Της ηλιαχτίδας, του αστεριού, του λουλουδιού.
 
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να τριγυρίζω,
Εγώ, ένας χωρικός, ένας εργάτης, ένας απλός άνθρωπος,
Έχω τη χαρά να πηγαίνω
(για παράδειγμα)
Σε μια τράπεζα και να μιλάω στον διευθυντή,
Όχι στα αγγλικά, χωρίς να λέω “señor”,
αλλά compañero, όπως λέμε στα ισπανικά. 
 
Ας δούμε τι έχω,
Επειδή είμαι Μαύρος
Κανείς δεν θα με σταματήσει στην πόρτα μιας αίθουσας χορού ή σ’ ένα μπαρ.
Ούτε πάλι στην πόρτα ενός ξενοδοχείου,
Δεν θα μου φωνάξουν ότι δεν έχουν δωμάτια,
Έστω ένα μικρό δωμάτιο, όχι κάτι κολοσσιαίο,
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που θα μπορούσα να το νοικιάσω.
 

Ας δούμε τι έχω,
Δεν υπάρχει πια χωροφυλακή
Να με συλλάβει και να με κλειδώσει σε μακρινή φυλακή
Ή να με διώξει από τη γη μου και να με πετάξει
Στη μέση του δρόμου.
Τώρα έχοντας τη γη έχω τη θάλασσα,
Όχι λέσχες στην εξοχή, όχι ζωή του σαλονιού,
Ούτε τέννις κι ούτε γιώτ,
Αλλά από ακτή σε ακτή και από κύμα σε κύμα
Γιγάντια γαλάζια ανοιχτή δημοκρατική:
Με μια κουβέντα έχω τη θάλασσα.
   

Τι άλλο έχω, ας δούμε,
Έχω μάθει να διαβάζω,
Να μετρώ,
Έχω μάθει να γράφω,
Και να σκέφτομαι.
Και να γελώ.
Έχω… έχω τώρα
Κάπου να δουλεύω
Και να κερδίζω
Ό,τι έχω να φάω.
Έχω, ας δούμε,
Έχω ό,τι έπρεπε να έχω.

Νικολάς Γκιγιέν, Έχω (1964)

 

[aeee]

Το Πιόνι


Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν
η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[Boldini]

Ο Nicolás Cristóbal Guillén Batista (1902 – 1989) είναι ο Εθνικός Ποιητής της Κούβας – μαζί με το Χοσέ Μαρτί, που αναφέρεται περισσότερο ως Εθνικός Ήρωας. Γεννήθηκε στο Καμαγκουέι και σπούδασε νομικά στην Αβάνα. Εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την ποίηση. Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας από το 1937 με έντονη πολιτική και αγωνιστική δράση. Ταξίδεψε στην Ισπανία, όπου κάλυψε τον Εμφύλιο Πόλεμο ως ρεπόρτερ, και σε πολλές άλλες χώρες. Το 1953 του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Κούβα από το δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Θα ξαναγίνει δεκτός πανηγυρικά το 1959, μετά το θρίαμβο της Επανάστασης των γενειοφόρων ανταρτών του Φιντέλ και του Τσε.

Συγκαταλέγεται στους “στρατευμένους” ποιητές, από τους πιο θερμούς υμνητές της Κουβανικής Επανάστασης και τιμημένος το 1954 με το βραβείο Λένιν. Επιπλέον, ως αφροκουβανός, θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους της “νέγρικης ποίησης” και το έργο του διαπνέεται έντονα από τη μίξη της λευκής και της μαύρης κουλτούρας της Καραϊβικής.


Παρακάτω παρατίθεται ένα από τα ποιήματά του, το Tengo (Έχω). Ως μη προνομιούχος και επιπλέον μαύρος, ο Γκιγιέν περιγράφει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις ταπεινώσεις που υφίστατο η φυλή του τα χρόνια της ισπανικής και βορειοαμερικής ηγεμονίας στο νησί, που καταργήθηκαν εμφατικά με το θρίαμβο της Επανάστασης. Δεν είναι υπερβολή τίποτα από αυτά που περιγράφει. Στους μαύρους Κουβανούς δεν απαγόρευαν την είσοδο μόνο στα νυχτερινά κέντρα και τις ιδιωτικές λέσχες της “υψηλής κοινωνίας”, αλλά ακόμα και το μπάνιο σε κάποιες πλαζ, με το αιτιολογικό ότι θα μπορούσαν να τις… μολύνουν λόγω του χρώματός τους!

 
Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Εγώ ο Χουάν με Τίποτα μόλις χθες
Εγώ ο Χουάν με τα Πάντα σήμερα,
Σήμερα με τα πάντα,
Γυρίζω τα μάτια μου και κοιτάζω
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αγγίζω τον εαυτό μου
Κι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβεί.
 
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να γυρίσω τη χώρα μου
Και να είναι δικά μου όλα όσα έχει,
Κοιτάζοντας από κοντά ό,τι
Δεν είχα ούτε μπορούσα να έχω πιο πριν.
Μπορώ να πω ζαχαροκάλαμο,
Να πω βουνό,
Να πω πόλη,
Να πω στρατός,
Τώρα και για πάντα δικά μου και δικά σου, δικά μας,
Κι η απέραντη λάμψη
Της ηλιαχτίδας, του αστεριού, του λουλουδιού.
 
Έχω, ας δούμε,
Έχω τη χαρά να τριγυρίζω,
Εγώ, ένας χωρικός, ένας εργάτης, ένας απλός άνθρωπος,
Έχω τη χαρά να πηγαίνω
(για παράδειγμα)
Σε μια τράπεζα και να μιλάω στον διευθυντή,
Όχι στα αγγλικά, χωρίς να λέω “señor”,
αλλά compañero, όπως λέμε στα ισπανικά. 
 
Ας δούμε τι έχω,
Επειδή είμαι Μαύρος
Κανείς δεν θα με σταματήσει στην πόρτα μιας αίθουσας χορού ή σ’ ένα μπαρ.
Ούτε πάλι στην πόρτα ενός ξενοδοχείου,
Δεν θα μου φωνάξουν ότι δεν έχουν δωμάτια,
Έστω ένα μικρό δωμάτιο, όχι κάτι κολοσσιαίο,
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που θα μπορούσα να το νοικιάσω.
 

Ας δούμε τι έχω,
Δεν υπάρχει πια χωροφυλακή
Να με συλλάβει και να με κλειδώσει σε μακρινή φυλακή
Ή να με διώξει από τη γη μου και να με πετάξει
Στη μέση του δρόμου.
Τώρα έχοντας τη γη έχω τη θάλασσα,
Όχι λέσχες στην εξοχή, όχι ζωή του σαλονιού,
Ούτε τέννις κι ούτε γιώτ,
Αλλά από ακτή σε ακτή και από κύμα σε κύμα
Γιγάντια γαλάζια ανοιχτή δημοκρατική:
Με μια κουβέντα έχω τη θάλασσα.
   

Τι άλλο έχω, ας δούμε,
Έχω μάθει να διαβάζω,
Να μετρώ,
Έχω μάθει να γράφω,
Και να σκέφτομαι.
Και να γελώ.
Έχω… έχω τώρα
Κάπου να δουλεύω
Και να κερδίζω
Ό,τι έχω να φάω.
Έχω, ας δούμε,
Έχω ό,τι έπρεπε να έχω.

Νικολάς Γκιγιέν, Έχω (1964)

 

πολύ ωραίο aristos2

[aristos2]

Το Πιόνι


Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν
η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στο σκάκι και ιδιαίτερα στο αγωνιστικό σκάκι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς (και ας μη το ξέρει αν είναι νέος στο άθλημα) είναι να ...χάνει. Δεν είναι κακό να χάνεις. Είναι απλώς σκληρό. Είναι η δύναμη που βάζεις στο χέρι σου για να το σηκώσεις και να το δώσεις στον αντίπαλό σου παραδεχόμενος την ήττα. Είναι τα βλέφαρα που θα αφήσουν το ασπρόμαυρο φόντο και θα σηκωθούν και αυτά να κάνουν ένα νεύμα στα μάτια του αντιπάλου.

Τι υπάρχει όμως πίσω απ΄ όλα αυτά τα ανθρώπινα? Υπάρχει η αγάπη. Όχι για την ήττα βεβαίως, αλλά για το «αντικείμενο». Όσοι αγάπησαν το σκάκι π.χ. συνέχισαν και μετά το απόγειο της ισχύς τους να αγωνίζονται. Άλλοι πάλι (ακόμη και παγκόσμιοι πρωταθλητές) αποσύρθηκαν όσο ήταν ακόμη πρώτοι διότι δεν άντεχαν την ήττα. Ο φόβος της ήττας υπερέβαινε ακόμη και την αδιαμφισβήτητη αγάπη τους για το άθλημα.


Ο καπετάν-Μανώλης Αναγνωστάκης χαρακτηρίστηκε : «Ο ποιητής της ήττας» διότι σε πολλά από τα ποιήματα του αποτυπώθηκε η μεγάλη του αγάπη. Οι ηθικές αξίες της αριστεράς οι οποίες…ηττήθηκαν. Και άλλες κλάπηκαν. Ο ακτινολόγος στο επάγγελμα, διανοούμενος κατά τα λοιπά, καπετάν-Μανώλης αγαπήθηκε από σχεδόν όλους, όχι απαραίτητα για τη συγκεκριμένη του αγάπη. Αλλά αγαπήθηκε γιατί ήξερε πότε, πως και γιατί να αποσυρθεί από την τέχνη του. Τα λόγια του:

«Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω», είχε ξεκαθαρίσει, γιατί «το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή». Ίσως επειδή, όπως είχε πει σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, «η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Αυτά τα έχουν οι νέοι. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου. Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό».

[Pixie]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «Ε

[aristos2]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «Ε

[Pixie]

	Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ
	στον Χρήστο Μπράβο		το ποίημα κάθεσαι και το ξενυχτάς σαν τον νεκρό
	Στις δώδεκα και μισή τη νύχτα την ίδια ώρα και συγχρόνως φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και στο παράθυρό μου ο Ντύλαν Τόμας μ' ένα αναμμένο κόκκινο κερί στο στόμα νεκρός βέβαια κι άγιος και τρελός όπως τόχω ξαναπεί — Έλα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου σάπισες εδώ πέρα έλα στα βορινά φαράγγια της πατρίδας μου εδώ ζεις σ' ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες κι η πάπια δε γενάει πια πάγο γενάει κόκκινο αυγό Αυτά τα λίγα μου είπε ο μεγάλος ποιητής όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το χορτάρι μισός από τη μέση και κάτω στο σκοτάδι κάτω από το φως.
	15 Αυγούστου '81
	της Παναγίας
	Μίλτος Σαχτούρης

[aristos2]

Ποιητικά ανήσυχη, σήμερα, θαυματουργείς Ioanna89 ...