To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

 
  "Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες.'Ο κόσμος είναι ένα θέατρο και η ζωή ένα δράμα: έρχεσαι,βλέπεις και φέυγεις"
 
 Δημόκριτος  (Φιλόσοφος-Μαθηματικός-Αστρονόμος) 

[PDE ads]

[lion22]

" του αδελφου"


Πονάς έ;
Και ποιός δεν πονά σε αυτόν
τον κόσμο αδελφέ μου;

[aristos2]

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τόνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇

κι αν έχει, πριν ανοίξη, το λουλούδι,
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πώς ποτέ δε θα ειπωθή ̇

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ, -
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια πούζησα ζωή !

[aristos2]

ΣΤΕΡΙΑΝΗ ΖΑΛΗ (Νίκος Καββαδίας)

Ο λοστρόμος κρατά μια καραβέλα,
μισή μποτίλια τζίν και δυο μιγάδες,
τη νύχτα μετοικούν οι Συμπληγάδες
στα μπαρ του λιμανιού και στα μπορντέλα.
 

Πηχτό πούσι σκεπάζει τα καρνάγια.
West End – Thame’s street και διπλός έρως.
Ας φυσάνε στο Πλάτα τα Παμπέρος,
ας ρολάρει το κύμα στη Μπισκάγια.
 

Χαμηλός ουρανός γιομάτος άστρα,
μα δε μοιάζει μ’ αυτόν που σε γνωρίζει.
Η μπαρκέτα γυρίζει ; Δε γυρίζει.
Το κορίτσι νυστάζει στην Καράστρα.
 

[PDE ads]

[aeee]

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇

Να 'χα τ' αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού 'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα

Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ' όνειρό σου  (διορισμός)
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
  
Ριτσος

[panos2]

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇

Να 'χα τ' αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού 'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα

Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ' όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
 
Ριτσος

Τι κάθομαι εδώ και περιμένω,
ο ηδονοβλεψίας.
Τελείωσε η ερωτική πράξη,
και εγώ ο ηλίθιος
δεν το κατάλαβα...


panos2

[Pixie]

	Επιτυχόντες
	Άγομεν ηλικίαν ώριμον Ορθώς φρονούμεν Ορθώς καθήμεθα –και ασφαλώς– Δικαίως κεραυνοβολούμε τους παρίες Σεβάσμιοι –και τρομεροί αν χρειαστεί– τοις πάσι. Εμείς, δεν είμαστε άνθρωποι τυχαίοι. Εδώ να φτάσουμε, ν' αρπαχτούμε απ' εδώ να κρεμαστούμε ασθμαίνοντας, να επιπλεύσουμε όπως-όπως, τι δεν απεμπολήσαμε, θέλοντας μη θέλοντας τι δεν επράξαμε, οι καημένοι.                                           * Ενάρετα γηράσκοντες, άξια διοικούντες τώρα και –φυσικά– γενναία μισθοδοτούμενοι, απ' τον Ταμία - Ήλιο.
	Πάνος Θασίτης
	Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)

[MARKOS]

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος… (Κώστας Καρυωτάκης)

Κι αν έσβυσε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά ̇

Να 'χα τ' αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού 'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα

Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ' όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου
 
Ριτσος

Τι κάθομαι εδώ και περιμένω,
ο ηδονοβλεψίας.
Τελείωσε η ερωτική πράξη,
και εγώ ο ηλίθιος
δεν το κατάλαβα...


panos2

panos2,  σιγουρα η απαντηση σου ειναι...."Καβαφης" (απο τα ερωτικα του)
ναι, καλα το καταλαβες πως δεν καταλαβες τιποτα  ;)γιατι δεν επροκειτο για ερωτικη "πραξη" αλλα  για τη προσδοκια του διορισμου και ο ερωτισμος αναφερετε στο επαγγελμα! που ευτυχως υπαρχουν ανθρωποι που πραγματικα αξιζουν για διορισμο....

[marianthid]

[...] Ένας θεωρητικά υψηλός σκοπός μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για την απογείωση, όπως επίσης μπορεί να χρησιμεύσει και ως δικαιολογία για όσους σέρνονται.

Να σου πω μια ιστορία - Διηγήσεις που με έμαθαν να ζω, Χόρχε Μπουκαϊ

[aristos2]

Επτα νυχτερινα επταστιχα

         1
Ονειρα κι ονειρα ηρθανε
Στα γενεθλια των γιασεμιων
Νυχτες και νυχτες στις λευκες
Αϋπνιες των κυκνων
Η δροσια γεννιεται μεσ'στα φυλλα
Οπως μεσ'στον απεραντο ουρανο
Το ξαστερο συναισθημα

         2
Ευνοϊκες αστροφεγγιες εφεραν τη σιωπη
Και πισω απ'τη σιωπη μια μελωδια παρεισαχτη
Ερωμενη
Αλλοτινων ηχων γοησσα
Μενει τωρα ο ισκιος που ατονει
Και η ραϊσμενη εμπιστοσυνη του
Και η αθεραπευτη σκοτοδινη του-εκει.

         3
Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα
Ολα τα δαχτυλα
Σιωπη
Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου
Σιγα σιγα ξετυλιγεται
Η εξομολογηση
Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!

        4
Ενας ωμος ολογυμνος
Σαν αληθεια
Πληρωνει την ακριβεια του
Στην ακρια τουτη της βραδιας
Που φεγγει ολομοναχη
Κατω απ'τη μυστικια ημισεληνο
Της νοσταλγιας μου.

        5
Την αφρουρητη νυχτια πηρανε θυμησες
Μαβιες
Κοκκινες
Κιτρινες
Τ'ανοιχτα μπρατσα της γεμισανε υπνο
Τα ξεκουραστα μαλλια της ανεμο
Τα ματια της σιωπη.

        6
Ανεξιχνιαστη νυχτα πικρα διχως ακρη

[marianthid]

Όλες οι σιωπές δοθήκαν ανέραστα στο μέγα κακοποιό χρόνο.
Είναι κι αυτή η προσδοκία άλλο πράγμα –θέσει γυναίκα,
σε σαγηνεύει, σε αλλάζει, σου χαράζει δρόμο και μετά
μια μέρα, ξαφνικά, δεν της κάνεις.

Σάμπως κι αν ήταν άντρας; Μεταμφιεσμένος ρεαλισμός,
ένας ξάστερος ουρανός με διάσπαρτα αστέρια,
μαθαίνεις τη γλώσσα τους, μιλάς σε Κάποιον –ακούς;-
-   Η προσδοκία ένας άγραφος χάρτης, να τον νοηματοδοτείς
ολομόναχος.

Για αυτό και μια νύχτα που το ταξίδι στα αστέρια ήταν αυτισμός
και ο ρεαλισμός ανεπαρκής σαν από μομφή γυναίκας,
η σιωπή κοιμόταν με την ερμαφρόδιτη προσδοκία
στο νεκροκρέβατό της.
Αισθάνεται την ανυπαρξία της, άρα υπάρχει.

Μέγας κακοποιός ο χρόνος και μέγας λυτρωτής.

[aristos2]

Όλες οι σιωπές δοθήκαν ανέραστα στο μέγα κακοποιό χρόνο.
Είναι κι αυτή η προσδοκία άλλο πράγμα –θέσει γυναίκα,
σε σαγηνεύει, σε αλλάζει, σου χαράζει δρόμο και μετά
μια μέρα, ξαφνικά, δεν της κάνεις.

Σάμπως κι αν ήταν άντρας; Μεταμφιεσμένος ρεαλισμός,
ένας ξάστερος ουρανός με διάσπαρτα αστέρια,
μαθαίνεις τη γλώσσα τους, μιλάς σε Κάποιον –ακούς;-
-   Η προσδοκία ένας άγραφος χάρτης, να τον νοηματοδοτείς
ολομόναχος.

Για αυτό και μια νύχτα που το ταξίδι στα αστέρια ήταν αυτισμός
και ο ρεαλισμός ανεπαρκής σαν από μομφή γυναίκας,
η σιωπή κοιμόταν με την ερμαφρόδιτη προσδοκία
στο νεκροκρέβατό της.
Αισθάνεται την ανυπαρξία της, άρα υπάρχει.

Μέγας κακοποιός ο χρόνος και μέγας λυτρωτής.

H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... 

[domenica]

Από κάποια άλλη ...Κική (που δεν επέστρεψε ακόμα ) που αν και δεν είναι ποιήτρια ,συχνά  εντρυφά στην ποίηση 
Οι παρακάτω στίχοι ανήκουν στον Λευτέρη Παπαδόπουλο και ίσως κάποιοι θυμηθούν πως τους μελοποίησε ο Γιώργος Χατζηνασιος και τους ερμήνευσε με ξεχωριστή ευαισθησία ο Γιάννης Κούτρας.


Έναστρος Ουρανός

Έναστρος ουρανός σαν του Σεφέρη
κι άπλωνες το χεράκι μια σταλιά
κι έκοβες το πιο κόκκινο αστέρι
για τα μαλλιά.

Φρέσκος, κρυφός γιαλός σαν του Ελύτη
βράχο το βράχο έτρεχες γδυτή
μόσχος γλυκός βαλάντωνε το σπίτι
σαν σε γιορτή.

Πίκρα σαν του φτωχού Παπαδιαμάντη
είχαν ντουφέκια, φόραγαν στολή
ειν' οι καιροί σκληροί σαν το διαμάντι
κι ήσουν γυαλί.

[marianthid]

H Κική επέστρεψε ..., αν και ανώνυμα, μαζί με τη διορισμένη, πλέον, Μαριάνθη ... 

Το "Κική" ήταν μεγάλο κοπλιμέντο... 
Ναι, επέστρεψα και από τη μοναχική