To ποίημα της ημέρας

[domenica]

aristos2 για σένα που κρατάς τα πανιά του ονείρου ανοιχτά ..

ΕΞΩΤΙΚΟ

To καλαφάτισα το καράβι μου,
όρθιο στους πολυήμερους κυκλώνες,
στις ατέλειωτες απανεμιές ...
Σαν το κορμί μου ,γενναίο σκαρί ,
στην ενέδρα,στο ναυάγιο!
Χωρίς σκουλήκι οι σανίδες του,
φρεσκοβαμμένο,με κόφες καινούργιες,
Στέρεο λινό για τα πανιά του το όνειρό μου..
Πολεμιστής εγώ θαλασσοπόρος για σενα.
Στη παγωνιά και στο λιοπύρι θα αφεθώ...
Ενα στολίδι απο ελεφαντοκόκαλο του Σιάμ,
θ΄αφήσω στα μαλλιά σου
στους ώμους σου κασμήρι

[PDE ads]

[xenos]

         ....... Άνευ συνειρμών.....  

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
-Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...

[horror_mis8ios]

Ασπρα μουρα ,
μαυρα μουρα ,
ειναι ...

[aristos2]

Ασπρα μουρα ,
μαυρα μουρα ,
ειναι ...

... μοναδική έμπνευση ..., εύγε ...

[PDE ads]

[dinateacher]

Ταξίδι στην ομίχλη                    
                  Του Γιάννη Ποταμιάνου

Θόλωσαν τον καθρέφτη
οι υδρατμοί
Οι γραμμές απροσδιόριστες
Τα αντικείμενα διαχέονται
στον χώρο
Θολά τα πρόσωπα
ομιχλώδη
Σαν επιβάτες που διαβαίνουν
την Αχερουσία λίμνη

Μ’ αρέσει να κοιτάζω
το πρόσωπό μου
Στον θολό καθρέφτη,
Θολώνει κι αυτό
σαν τις αναμνήσεις μου
Μου αρέσει να ταξιδεύω
στην ομίχλη
Ξεχνώ τις χαρακιές
στα μάγουλα,
που όργωσαν τα χρόνια
Προσπερνώ τις χαράδρες,
που έσκαψαν τα ποτάμια
των δακρύων μου

Το θολό τώρα αναζητώ
Όπως το διαυγές αναζητούσα
κάποτε
Μου αρέσουν τα ομιχλώδη
όνειρα
Και οι στόχοι οι θολοί,
οι ασαφείς
Των καλουπιών δραπέτες
να κυνηγάνε το ανέφικτο.

Δεν μου αρέσει πια το εφικτό,
ασφυκτιώ στα όριά του.
Όμως έχω ανάγκη τα όρια
και τους κοντινούς ορίζοντες
Για να δραπετεύω
Έχω ανάγκη τις δραπετεύσεις
και τα ταξίδια στην ομίχλη
Για να μην φαίνονται τα τείχη
που έχτισε γύρω μου η ζωή

Για να απαλύνεται η μοναξιά,
από τις παρέες των φαντασμάτων
Και των ψυχών που ψάχνουν το δρόμο
 Για τον Αχέροντα

 Στις λαμπερές λέξεις βρίσκουν
στολίδια, οι ποιητές
Και στα νοήματα τα ομιχλώδη
την ελευθερία
Με στίχους ελεύθερους, ασαφείς
αμφίσημους
Τη φαντασία αφήνουν να καλπάσει
αχαλίνωτη
Στα λιβάδια της ποίησης
Απολαμβάνοντας την ψευδαίσθηση,
της αθανασίας

Θολό και ομιχλώδες το όραμα
που σας δίνω,
Όμως εσείς φυλάξτε το
Ίσως κάποια μέρα να έχετε ανάγκη
τους θολούς ορίζοντές των ποιημάτων.

[aeee]

       Ο ίσιος δρόμος                 
  

Το τραγούδι, η ντροπή μου
η ασάλευτη ζωή μου
Δάκρυα, λατρείες, τα πείσματα
όλα παραστρατίσματα
Εμένα ο ίσιος δρόμος
είν' αυτός που θα με έφερνε
στους γύφτους χαροκόπους
που αγεροζούν ελεύθεροι
κι από θεούς κι από ανθρώπους.

Γραφείο, βιβλία το σπίτι μου,
ανημποριά μου ο τρόμος.

Κωστής Παλαμάς

[Αναστασια 76]

ΜΑΡΑΜΠΟΥ Ν. Καββαδίας

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε , γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μέσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω! ... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.

[aristos2]

Πολύμνια

Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτος μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη :
Με το παράπονο
και με το δάκρυ
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη
κ’ είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ’ την ασθένεια.
σάμπως να λυώνουνε
χέρια κερένια.
Στ’ άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει.

Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σ’ αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θα τα φιλήσω
να βρω γυρεύοντας
μεσ’ τα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου
και το παράξενο
φως του φωτός μου.

Κώστας Καρυωτάκης
[1896 - 1928]

... για όσους - δίκαια ή άδικα - έχουν (-με) βαπτίσει το διορισμό "βασίλισσα λέξη του κόσμου" ..., παραβλέποντας τις πραγματικές "βασίλισσες λέξεις του κόσμου" ...!

[aristos2]

Στὴ γυναῖκα μου

Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Κι ἂν μὲ σὲ κακιώνω στὴ κακή μου ὥρα
κι ἀρχινᾷ μουρμούρα καὶ κακογλωσσιά,
μοῦ ἀρέσει νά ῾χω καὶ ὀλίγη μπόρα,
μοῦ ἀρέσει λίγη φουσκοθαλασσιά.

Δίχως πεῖσμ᾿ ἀγάπη, δίχως λίγη πίκρα,
δὲν ἀξίζει διόλου καὶ δὲν ἔχει γλύκα.

[change73]

Mε κάτι τέτοια μ' έριξε και μένα ο δικός μου αλλά τώρα τελευταία οι διάλογοι έχουν κυρίως πρακτική αξία...Ασε  που παραλίγο να με στείλει Λουμπουμπάσι!...

[aristos2]

Mε κάτι τέτοια μ' έριξε και μένα ο δικός μου αλλά τώρα τελευταία οι διάλογοι έχουν κυρίως πρακτική αξία...Ασε  που παραλίγο να με στείλει Λουμπουμπάσι!...

TYXEROULA ...

[aetius]

«Επιστροφή στη ζωή»

Μια ζωή ακύρωσα,
μια ζωή ανάστησα,
σαν το φοίνικα
ξαναγεννήθηκα
και απ’ το μηδέν
ξανάρχισα.
Με του Θεού
τη δύναμη απ’ τα
ναυάγια επιβίωσα
και σε λιμάνια
γαλήνια την
ψυχή μου με κόπο
διαφύλαξα!


Μαρίνα Γ. Παναγιωτάκη


www.mypoems.gr

[domenica]

Οι αποδημητικές "καλημέρες"

Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται δια βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
"ποιός ξέρει τ' άλλο μου φθινόπωρο;".
Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.



από τη συλλογή : "Το λίγο του κόσμου". 1971

Κική Δημουλά

[aristos2]

"Τα ποιήματα στο δρόμο" Νίκος Χουλιαράς

--------------------------------------------------------------------------------

(απόσπασμα)

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

[από "Τα ποιήματα στο δρόμο", περιοδικό η Λέξη, Σεπτέμβρης - Οκτώβρης 1998]


... κάπου θα μου έπεσε ..., στο δρόμο ..., αν το βρω ..., θα το παραθέσω ...