To ποίημα της ημέρας

[epak]

Καλησπέρα....


..γεννήθηκα άνθρωπος...

Toni Frissell

Δεν γνωρίζω τι σημαίνει αμαρτία
τρωτός, επιρρεπής, μικρός,
θνητός και θαρραλέος

Δεν ζήτησα σκάλες εξαγνισμού
γεννήθηκα άνθρωπος
με ασπίδες και βέλη
ξυπόλητος και γυμνός

Δεν ζήτησα συγχώρεση
γεννήθηκα άνθρωπος
με σκέψη και συνείδηση
γι αυτό και υπεύθυνος

Δεν ζήτησα σκλαβιά
γεννήθηκα άνθρωπος
πόδια χωρίς αλυσίδες
πνεύμα χωρίς φυλακή
 
Δεν ζήτησα υποτέλεια
γεννήθηκα άνθρωπος
να ζω ελεύθερα μαζί σας
δεν γεννήθηκα φρουρός
 
Δεν ζήτησα κόλακες
γεννήθηκα άνθρωπος
σε αυλές που παίζουνε παιδιά
σε γειτονιές μικρές
 
Δεν κάνω θαύματα
γεννήθηκα άνθρωπος
δεν ζήτησα παρά μόνο ελπίδα
 
Γιατί γεννήθηκα άνθρωπος
Γενναίος και θαυμαστός
Κι όχι θεός

[PDE ads]

[συννεφούλα]

Κωστής Μοσκώφ, Για τον Έρωτα και την Επανάσταση

[Από την ενότητα 1]

Ο έρωτας δεν ήταν για μάς γέφυρα∙
τρόμαξες∙
έμεινες μόνη στη σκοτεινή όχθη∙
– και εγώ
σε περιμένω από την εποχή του χαλκού.

Ποιος σήκωσε τα κύματα
και τους ανέμους;
Ποιος γέννησε την ιστορία
δίχως πρόσωπο;
Ποιος σε έριξε
ακόμα ζωντανή μες στους νεκρούς;

Έχω ανάψει την πυρά
να ζεστάνω
τον κόσμο όλο
με την αγάπη μας.

Πότε θα έρθεις;

Από τη συλλογή Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)

@ domenica Χαίρομαι που σου άρεσε η Καρέλλη. Είναι μια πολύ μεγάλη ποιήτρια, αν κ δυστυχώς δεν έχει αναγνωριστεί- προβληθεί ούτε καν στην πόλη της, όσο θα της άξιζε. Ακόμη ή έστω κ μετά θάνατον. Συνεχίζω με ποιητή της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει ολόκληρη σχολή εδωπέρα...

[domenica]

@ domenica Χαίρομαι που σου άρεσε η Καρέλλη. Είναι μια πολύ μεγάλη ποιήτρια, αν κ δυστυχώς δεν έχει αναγνωριστεί- προβληθεί ούτε καν στην πόλη της, όσο θα της άξιζε. Ακόμη ή έστω κ μετά θάνατον. Συνεχίζω με ποιητή της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει ολόκληρη σχολή εδωπέρα...

Γενικότερα εκτιμώ τις επιλογές σου κι εδώ και στη Μουσική και συμφωνώ με όσα γράφεις για τους ποιητές της πόλης μας 
"Ενισχύω" λοιπόν το μινι-αφιέρωμα:

Για τους ποιητές
 
Αθόρυβα πλάσματα οι ποιητές,
δε γεμίζουν το χώρο,
δεν ενοχλούν για το θεαθήναι.
Κινούνται σκιές ανάμεσα στα σώματα,
αφουγκράζονται τις σιωπές,
στιγμές ακουμπάνε στ' ανείπωτο,
ριγούνε στις δονήσεις.
Πλάσματα της ψυχής οι ποιητές,
μάχονται σ' άνισο αγώνα με το ά-λογο
με λέξεις να το ενσαρκώσουν.
Κι είναι οι μικρές σποραδικές νίκες τους
διέξοδοι διαφυγής απ' το εγκλωβισμένο σκοτάδι.

Μαρία Ψωμά
Αδημοσίευτο (2008)

[apri]

Ένα ποίημα που πρωτοδιάβασα στο Δημοτικό και από τότε χαράχτηκε στη μνήμη μου.

Γαλήνη 

Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα
Eις την έρμη ακρογιαλιά·
Λες και η θάλασσα κοιμάται
Mες στης γης την αγκαλιά.


                          Διονύσιος Σολωμός

[PDE ads]

[domenica]

Διονύσιος Σολωμός - Γαλήνη

Δὲν ἀκούεται οὔτ' ἕνα κῦμα
εἰς τὴν ἔρμη ἀκρογιαλιά,
Λὲς καὶ ἡ θάλασσα κοιμᾶται
μὲς τῆς γῆς τὴν ἀγκαλιά

@apri απ'ότι φαίνεται έμεινε ανεξίτηλο το ποίημα και σε άλλη μνήμη 

Σ'ευχαριστω και πάλι (το έχω κάνει και παλαιότερα) γι αυτό το θέμα που άνοιξες 
Αναμενομένο απο έναν άνθρωπο που τον διακρίνουν ευαισθησία κ τρυφερότητα.

[apri]

Nα είσαι καλά, domenica. Ευχαριστώ.  

Και άλλο ένα μικρό σε έκταση ποίημα που αγαπώ πολύ.

"Όπως μέσα στα ρόδινα όστρακα
όλη η θάλασσα βαθιανασαίνει,
έτσι μεσ' από τα βάθη του είναι μου
η βοή της ζωής ανεβαίνει"
                                  
                                     Κ. Ουράνης







Και ένα ποίημα που είχα διαβάσει κάποτε σε περιοδικό ή εφημερίδα (δεν θυμάμαι) και με συγκίνησε. Ήταν ενός μαθητή Γ' Γυμνασίου  που φοιτούσε σε σχολείο υποδοχής προσφύγων.

Ο τόπος που αγαπώ

"Το μέρος που αγαπώ μ' άρεσε πολύ.
Όσους τόπους κι αν πέρασα, κανέναν δεν αγάπησα.

Τα δέντρα τα πολλά, το δάσος καταπράσινο, δέντρα αμέτρητα.
Ποτάμια, λίμνες, νερά κατακίτρινα.
Μυρίζω τα λουλούδια.
Ζώα διάφορα, μικρά και τρανά.

Όλοι οι τόποι είναι ωραίοι.
Δεν τους αγάπησα όσο τον δικό μου."

[aetius]

«Ζωή μονότονη»

Ζωή μονότονη, ζωή χαμένη,
κανένα πλοίο στον κόσμο δε με περιμένει.
Θέλω να διαφύγω, θέλω να χαθώ
και λίγη αγάπη στη ζωή μου να γευθώ.
Μέσ’ τη ρουτίνα, τίποτα δε μ’ αγγίζει
πια, βιώνω του κόσμου την απέραντη
ερημιά!


Μαρίνα Παναγιωτάκη

www.mypoems.gr

[aeee]

Γιάννης Ρίτσος - Ὧρες βροχῆς

Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια.

Βρέχει...
Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.



ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

 

[aeee]

«Ζωή μονότονη»

Ζωή μονότονη, ζωή χαμένη,
κανένα πλοίο στον κόσμο δε με περιμένει.
Θέλω να διαφύγω, θέλω να χαθώ
και λίγη αγάπη στη ζωή μου να γευθώ.
Μέσ’ τη ρουτίνα, τίποτα δε μ’ αγγίζει
πια, βιώνω του κόσμου την απέραντη
ερημιά!


Μαρίνα Παναγιωτάκη

www.mypoems.gr

-Χαρούμενα Ποιήματα σ' ένα λυπημένο κόσμο-
Μα τι γυρεύει ένα ποίημα χαρούμενο σ' αυτό το λυπημένο κόσμο;

Και τι γυρεύει ένας κόσμος λυπημένος σ' αυτό το χαρούμενο ποίημα;

Τίποτα δεν γυρεύουν.

Δεν έμαθαν ποτέ γραφή κι ανάγνωση

-Τόλης Νικηφόρου-

[aristos2]

Συγγνώμη για τη σιωπή μου ..., την ισοπέδωσε της υπερεργασίας η πεζότητα ... 

Η ποιητική σας συντροφιά είναι για μένα "αποκούμπι" ... 

[xenos]

Μπορείς τέτοιο ποίημα να μάς δώσεις;
Μπορείς έτσι ν’ αλλάξεις το ρυθμό του κόσμου;
Να χωρίζεται η ζωή του ανθρώπου σε δύο
Πριν ακούσει το λόγο σου κι άμα τον ακούσει.
Να μην είναι απλό προσφάι πολυτέλειας
να μη φραίνει μία στιγμή το ανθρώπινο λαρύγγι.
Μα νάνε το ψωμί το σίτινο που θρέφει τα κόκαλα

[aristos2]

   Επίγραμμα

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ' τον Έρωτα, έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.

Ελύτης

[aeee]

Ποιος είν' τρελός από έρωτα




Ποιος είν' τρελός από έρωτα
Ας κάνει λάκκους στην αυγή
Να πάμε εκεί να πιούμε
Τη βροχή,
Μια που εμείς σε όποια στέγη αράξουμε
Σε όποια αυλή
Ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό
Τα δέντρα
Και η στείρα γη
Μέσα σ 'εμάς βουλιάζει

Γιώργος Σαραντάρης

[apri]

Στροφές Στροφάλων (Ανδρέας Εμπειρίκος)



Ως υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξέθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ’ τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους
Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Οι αύρες μάς εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους
Προστρέχουν κι αυτές και πλαταγίζουν οι πτυχές τους
Λευκές οι μεν και πορφυρές οι δε
Πτυχές κτυποκαρδιών πτυχές χαράς
Των μελλονύμφων και των παντρεμένων.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φωνές εδώ και φάλαινες στο πέρασμά σου πάρα κάτω
Από τα ύφαλά σου αντλούνε τα παιδιά την μακαριότητα
Από το πρόσωπό σου την ομοιότητα με σένα
Και μοιάζεις με αυτούς που εσύ κ’ εγώ γνωρίζουμε
Αφού γνωρίζουμε τι θα πη φάλαινα
Και πώς ιχνηλατούν οι αλιείς τα ψάρια.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φυγομαχούν όσοι κρυφά σε μυκτηρίζουν
Όσοι πουλούν τα δίχτυα σου και τρώνε λίπος
Ενώ διασχίζεις τις θαλάσσιες πραιρίες
Και φθάνεις στα λιμάνια με τα πούπουλα
Και τα κοσμήματα της όμορφης γοργόνας
Πούχει στο στήθος της ακόμη τα φιλιά σου.

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Είναι ο καπνός σου πλόκαμος της ειμαρμένης
Που ξετυλίγεται μέσ’ στην αιθρία κι ανεβαίνει
Σαν μαύρη κόμη ηδυπαθούς παρθένας ουρανίας
Σαν λυρική κραυγή του μουεζίνη
Όταν αστράφτει η πλώρη σου στο κύμα
Όπως ο λόγος του Αλλάχ στα χείλη του Προφήτη
Κι όπως στο χέρι του η στιλπνή κι αλάνθαστή του σπάθα.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων
Που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου
Αύλακες διακορεύσεως χνάρια ηδονής που ασπαίρουν
Μέσ’ στο λιοπύρι και στο φως ή κάτω από τ’ αστέρια
Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις
Αφρό δεξιά κι αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξείδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη
Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη
Πλέχουμε προχωρούμε δίχως τύψεις
Κλωστήρια κ’ εργοστάσια εμείς
Πεδιάδες και πελάγη κ’ εντευκτήρια
Όπου συνέρχονται με τις νεάνιδες τα παλληκάρια
Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις
Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές
Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά
Εις την οποίαν έρχονται το μεσημέρι τα κορίτσια
Για να γευθούν τον έρωτα μαζύ μας
Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια
Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους
Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν
Οι στεριανές κοπέλλες τα μαλλιά τους.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε