To ποίημα της ημέρας

[xenos]

χμ....για να δούμε;;

Ο ουρανός μουντός
ισα με τη νύχτα μοιάζει
τα σπίτια κλειστά
τα καπηλειά κατασκότεινα
ποτάμια το νερό στους δρόμους
μιά ολάκερη νύχτα βρέχει.
βρέχει μα γω τριγύρω φέρνω.
ψάχνω να βρω απάγκιο
το δικό μου στεγνό για να μείνω μέχρι να περάσει και τούτο.
Μα δε με νοιάζει η βροχή, δε φοβάμαι όταν βρέχει ,όταν φυσά κι αστράφτει
Φοβάμαι τα "αγκάθι "πούχω στη φτέρνα
Αυτό που μήνες τώρα μ αγκυλώνει
Το δικό μου "αγκάθι".

paraxenos!!!

[PDE ads]

[συννεφούλα]

Παγκόσμια ημέρα Ποίησης σήμερα 21 Μαρτίου

και γιορτάστηκε με δημόσια διαμαρτυρία των ποιητών ενάντια στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
Στην κινητοποίηση συμμετείχαν εκδοτικοί οίκοι, καλλιτεχνικοί φορείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ξένα πανεπιστήμια και πολίτες.
Αφετηρία της πορείας ήταν στις 12 το μεσημέρι το βιβλιοπωλείο "Ιανός" στη Σταδίου, ενώ στάσεις έγιναν στην Εθνική

[συννεφούλα]

(Πολυαγαπημένος) Καβάφης. Γιατί η ποίηση των μεγάλων ποιητών είναι διαχρονική. "Τι κάνει ... η μεγάλη άρνηση", λοιπόν. Σαν να λέμε ένα "όχι"...

Che fece .... il gran rifiuto   

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

 
 
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

 

[elleni]

Σε αυτές τις άγριες συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία χρόνια, εχω δει πολλές εικόνες γύρω μου που μου φέρνουν στο μυαλό αυτό το ποίημα...

Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος – κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

[PDE ads]

[apri]

Χωρίς σχόλιο.



"Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.(=εάν η ανάγκη τις χτυπά)

Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.

Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
Οπού εχαίροντο πολύ,
"Σύρε νάβρης τα παιδιά σου",
"Σύρε", ελέγαν οι σκληροί.
..........................

Ταπεινότατη σου γέρνει
Η τρισάθλια κεφαλή,
Σαν πτωχού που θυροδέρνει
Κι είναι βάρος του η ζωή.
 

Αποσπάσματα από το ποίημα του Δ. Σολωμού "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" (1823)
( http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/291531/aytos-einai-olokliros-o-ethnikos-ymnos-tis-elladas )

[sharon]

χμ....για να δούμε;;

Ο ουρανός μουντός
ισα με τη νύχτα μοιάζει
τα σπίτια κλειστά
τα καπηλειά κατασκότεινα
ποτάμια το νερό στους δρόμους
μιά ολάκερη νύχτα βρέχει.
βρέχει μα γω τριγύρω φέρνω.
ψάχνω να βρω απάγκιο
το δικό μου στεγνό για να μείνω μέχρι να περάσει και τούτο.
Μα δε με νοιάζει η βροχή, δε φοβάμαι όταν βρέχει ,όταν φυσά κι αστράφτει
Φοβάμαι τα "αγκάθι "πούχω στη φτέρνα
Αυτό που μήνες τώρα μ αγκυλώνει
Το δικό μου "αγκάθι".

paraxenos!!!

!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτό που χρόνια τώρα μ αγκυλώνει
Το δικό μου ''αγκάθι''....

[συννεφούλα]

Τίτος Πατρίκιος - Ρόδα Αειθαλή

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

[MARKOS]

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΘΟΣ

Ι.

Την ώρα που ψυχή και σώμα συμμαχούν
κάτω από το βάρος του ύπνου
ορνιθοκλέφτες του παρόντος
τα όνειρα
λαγούμι σκάβουν στο σκοτάδι,
μνήμη.

ΙΙ.

Οι μέρες μπαίνουνε στην άνοιξη
Μ΄αιφνίδο πράσινο
Όπως το μέλλον σπάζει
Το όριο των ημερών
Και καταπάνω μας ολοταχώς
Ξεχύνεται.
Όπως το μέλλον θριαμβεύει πάνω μας.

ΙΙΙ.

Έτσι το ποίημα,
όπως το μήλο πιστό στη γεύση του
Προσφέρεται
Ροδόμηλο, μελίπηκτο, υδρόμηλο,
Τριπτό και μηλομέλι
Σ΄εύθρεπτες λέξεις,
Πικροκτόνες
Ιαματικές.

Μαρία Αρχιμανδρίτου, Η κατίσχυση των ρόδων

[apri]

Aφιερωμένο στους Έλληνες που όλο ξαφνιάζονται με όσα τους ενσκήπτουν


Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.     
(Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, 7)


Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
 
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) 

[Μαίρη Κ.]

Αν - R. Kipling

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν
οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και
στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς
όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς
να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,

αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν
μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη
 στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις
 να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων
δεν λες ψέματα κι εσύ,

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου
λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα
λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να
μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν
 οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν

αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να
φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…

Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει
τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική
σου!

[xenos]

Eάν ο εις και ο καθείς
κάνει σκέψεις για το εμείς
Εάν ξεχάσει το εγώ
που χει μέσα στο μυαλό.
Αν δε στέκει στη γωνία
αναμένοντας τη «λεία»
όχι να χαμογελάσει
μα να την περιγελάσει.
Εάν, όταν τα μάτια κλείσει
την συνείδηση ρωτήσει
και του απαντήσει….ναι.
έπραξες σωστά και …όχι
λίγο να τον ετσιτώσει
να τον κάνει να σκεφτεί
ρόδα είναι η ζωή
ρόδα είναι και γυρνά
και ότι σήμερα με ύφος
λοιδορείς διακωμωδείς
αύριο; ποιος ξέρει;…ίσως!!!
paraxenos.

[MARKOS]

Καλοκαίρι στο χωριό 


Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.

Δεν έχουμε πια βιβλία,δεν έχουμε πια τσάντες,
έχουμε μόνο κέφι,για ξάπλες στις βεράντες.

Τέρμα πια οι εκθέσεις ,εργασίες κι αφαιρέσεις,
ετοιμάσου με λαχτάρα, το μαγιό σου να φορέσεις.

Θα φύγουμε για ένα ταξιδάκι,να ξεπιαστούμε και λιγάκι.

[Boldini]

εκπληκτικό δικό σου..?

[MARKOS]

Θα μπορουσε,λογω των βαθυστόχαστων στιχων, αλλά όχι. Το βρηκα ψαχνοντας στο ιντερνετ.
Το εχω ξανανεβάσει (Απρίλιος του 2010)