To ποίημα της ημέρας

[aghathi]

Όταν οι χτυποι της καρδιας μετρούν τα δευτερόλεπτα
παρακαλείς να μην παγώσει ο χρονος μες στις φλέβες σου,
παρακαλείς για ένα θαύμα -μία καταστροφή ή έναν πόνο
με έξαψη το αίμα σου να κανει να κυλά
για να ζεστάνει το κορμί σου - να τ' αναστήσει.

[PDE ads]

[marion]

"Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ' ανάψουνε τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.


Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.


Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μιά φασολάδα.


Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.


Πού πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα,
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες,
να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν' αλλάζουνε τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.


Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα."

 

Στίχοι: Nίκος Γκάτσος

[anixia]

Σκέψεις...απο anixia με αγαπη!





Επαναπροσδιορισμός, αυτοκριτική, δημιουργικότητα, το αισθάνομαι η κρίση αυτή, η οικονομικοπολιτική δεν θα'ναι αφορμή για ταξικούς και πολιτικούς αγώνες!


Είναι συμπαντική και ταυτόχρονα ατομική. Αυτοτιμωρία γιατί διαλέγαμε τους πολιτικούς με λάθος κριτήρια;

Ο ηγέτης πάνω απ'όλα πρέπει νά'ναι πνευματικός, πολυδιάστατος με όρια ήθους και ανηθικότητας!

Ποια δράση, ποια επανάσταση, έχουν ξαναγίνει επαναστάσεις....Έτσι θά' ρθουν πάλι οι νέοι ηγέτες;

Μήπως πρέπει να δουλέψουμε τους εαυτούς μας, μήπως ήρθε ο καιρός αυτός;

Να πληρώσουμε το τίμημα;

Ξεχάσαμε τον εαυτό μας, τη σύνδεση του με τη φύση ανθρώπινη και μη...

Οι παιδικές καταβολές της γενιάς μας αυτοακυρώθηκαν μέσα από τις τεχνητές μας ανάγκες.

Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι ένα καστανόξανθο κορίτσι με χρυσό σταυρουδάκι στο λαιμό που εκτιμούσε τα πάντα γύρω του! Τα αρώματα, τα χρώματα, τους ήχους της φύσης, τα λόγια ενός ποιητή...

Τα παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς και ας ήταν πολλές φορές αγώνας επιβίωσης, τις σοφές κουβέντες των μεγάλων, το ζεστό ζυμωτό ψωμί που του πρόσφεραν, τη χαρά της συνεύρεσης στα πανηγύρια!

Δε λέω ...κάθε εποχή έχει τη κουλτούρα της και κάθε άτομο ή κοινωνία τα ενοχικά σύνδρομα και συνειδητά ή ασυνείδητα λάθη.

Όμως τότε εκτιμούσαμε, πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς αυτό που σου προσφέρεται, ανεξάρτητα αριθμού και βιτρίνας!

Όντως χρειαζόμασταν αυτή την απομάκρυνση από τον πρωταρχικό μας εαυτό;

Όντως χρειαζόμασταν τόσα πολλά όσο μας έκαναν να πιστέψουμε; Το όμορφο φυσικό τοπίο και αυτά που μας ζωγράφιζε στη ψυχή μας χρειαζόμασταν και όχι το τεχνητό του υπερλουξ ξενοδοχείο με τα διακοποδάνεια!

Όντως επήλθε ισορροπία μεταξύ του συγκεντρωτικού πλουτισμού και του απλού λαου με το πλαστό χρήμα; Ο κόσμος που ανήκε στον πρώτο ζούσε με λιγότερες ενοχές βλέποντας τους δεύτερους, έχοντας το δανεισμό στα χέρια τους να τους αντιγράφουν!!!


Ψάχνω το DNA μου στο αρχικό καλούπι, όχι αυτό που μεταγραφόταν από το RNA δηλ.από εξωατομικους παράγοντες, ανθρώπους, καταστάσεις.

Ας θυμηθούμε λοιπόν με τι γινόταν ευτυχισμένο εκείνο το παιδί; Με τι ευχαριστιόταν, τι του άρεσε να ακούει και να κάνει; Τι να αντιγράφει από τους μεγάλους; Να'ναι αρχηγος στο παιχνιδι; Να φροντιζει τη γη και τα ζωα του παππου; Να ζωγραφιζει οπου εβρισκε; Να πλεκει οπως η γιαγια; Και αλλα πολλα, δεν ειναι ζωη αυτα τα υλικα που ολο και αποζητουσαμε αλλά και αυτα που νιωθαμε, μαθαιναμε και βιωναμε!!!

Εικονες που μας ανηκουν, μιας αλλης εποχης, μπορει οικονομικοτεχνολογικα πολυ πιο φτωχη αλλά ειναι οι καταβολες μας, η κινητηριος δυναμη μας!

Αλοιμονο στα σημερινα παιδια που δεν εχουν τετοιες εικονες θησαυρο σχεσης με το περιβαλλον ειτε φυσικο ειτε του πλεγματος των ανθρωπινων σχεσεων ωστε να καταγραφεται σε ενα τμημα του εγκεφαλου τους που μπορει να φτιαχνει παραμυθια αρα ουσιες χαρας, ελπιδας, υπομονης και επιμονης, πεισματος ωστε να αναζητα συναισθηματα ικανοποιησης με αυτα που μπορει ο ιδιος να δημιουργησει, ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ!

Συνδυαζοντας λοιπον τον απομακρυσμενο μας πρωταρχικο εαυτο με δεξιοτητες που αποκτησαμε ή θα αποκτησουμε γινομαστε ικανα ατομα για δραση! Υποψην πολλες φορες θα χρειαστουμε βοηθεια, δεν ειναι κακο ουτε ντροπη, αλλωστε ο στοχος ειναι καποτε να γινουμε και οι ιδιοι αρωγοι με οσα θα διαθετουμε οταν θα'μαστε σε κατασταση εκκινησης!

Η ζωη πρεπει να ρεει....αλλιως δημιουργουνται ψυχικες, πνευματικες, σωματικες αλλοιωσεις, οτι γινεται για επιβεβαιωση και ματαιοδοξια μας οδηγει σε τελμα ροης αρα σε αδιεξοδο προσκρουσης με τη πορτα της νεκρωσης της αυτοπραγματωσης του καθενος μας!!!!

Σας αφιερωνω σ'αυτο το σημειο το ποιημα Αν του Κιπλινγκ


Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
 
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
 
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
 
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
 
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
 
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
 
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
 
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «

[anixia]

Επισης

Σκέψεις… από τη δικιά μας καθημερινή ζωή


 
Παιδί, παιδεύω, παιδεύομαι…

Γεννιόμαστε, αφουγκραζόμαστε και μετά παιδεύομαστε ο καθένας ξεχωριστά σε διαφορετικά περιβάλλοντα, φυσικά, οικογενειακά οικονομικοπολιτικά.

[PDE ads]

[thrileontas]

τι οίστρος φιλοσοφικός σε έπιασε βραδιάτικα ρε φιλαράκι από την Θεσσαλονίκη;

[anixia]

Eιναι κειμενα που τα εχω γραψει για ενα site....γιατι να μη βρισκονται και εδω;

[anixia]

Μερική σχέση, μερικός γάμος, άρα μερικό εγώ;;;





Γιατί αυτόν που ερωτευτήκαμε έρχονται στιγμές που τον μισούμε; Μόνο γιατί κυκλοφορούν άλλοι πιο ωραίοι, πιο νέοι και πιο ελκυστικοί υποψήφιοι σύντροφοι;


Σίγουρα η βιτρίνα ενός ατόμου είναι ένα καταλυτικό, ίσως ακόμα και το πρωτογενές ερωτικό ερέθισμα για τη σύναψη μιας σχέσης και ακόμα πιο σίγουρα είναι ένας από τους όρους ‘’συμβολαίου‘ ’της σχέσης με τα οποιαδήποτε ιδιαίτερα ποιοτικά και εκφραστικά χαρακτηριστικά της!

Αμελώντας λοιπόν την οποιαδήποτε περιποίηση της ‘’βιτρίνας’’ μας σίγουρα απορρίπτουμε ένα κομμάτι σημαντικό του εγώ μας άρα και της σχέσης … Φανταστείτε μια βιτρίνα καταστήματος με ‘’παραιτημένη’’ διακόσμηση!

Η ψυχολογική ισορροπία μας που χάθηκε; ‘’Φταίει, αυτός ο αδιάφορος, ο ψυχρός, ο κακός και ανάποδος σύντροφος μας!!!!!’’

Μήπως φταίει το ψυχοσυναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσαμε ήδη από την αρχή της σχέσης και απλά το κρύβαμε για να μην μας απορρίψει ο υποψήφιος σύντροφος ;

Μήπως φταίει ότι πιστεύαμε ότι αυτός θα έλυνε τα ‘’θεματάκια μας’’; Αλήθεια ψυχιάτρους γνωρίσαμε όλοι;;  Άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μας λοιπόν που οι ίδιοι απορρίψαμε!

Από την άλλη ….όνειρα, προσδοκίες ,τάσεις και επιθυμίες ίσως ακόμα , ιδιότυπες και ιδιόρρυθμες ,ενημερώθηκε ποτέ ο τότε υποψήφιος σύντροφος ;Και αν ναι, τι περιμέναμε αυτός να μας βάλει σ’ ένα αυτοματοποιημένο σύστημα πραγμάτωσης και ολοκλήρωσης όλων των παραπάνω;

Αυτός να βρει τις ιδέες ,αυτός να βρει τα λεφτά ,αυτός να γίνει η έμπνευση μου, αυτός να γίνει ο ψυχολόγος μου και να με φέρνει σε ισορροπία ,αυτός να ’ναι υπεύθυνος για τη γνωσιακή-πνευματική εξέλιξη μου , αυτός και να με κοινωνικοποιεί, αυτός να με επιβεβαιώνει και ειδικά μπροστά σε άλλους!!!!!!

ΉΔΗ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ…..ΑΥΤΟΣ;;;;;;;;

Μα πέρα απ’αυτό ,τελικά ποιος θα νιώθει την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης στόχων ,της σύναψης πετυχημένων φιλικών ή κοινωνικών σχέσεων και γενικότερα της αυτοπραγμάτωσης; Τη χαρά του αγωνίζομαι άρα υπάρχω, του ‘’πάω μπροστά’’ συγχωρώντας τους πάντες και τα πάντα και το ‘’με αυτοέλεγχο πετυχαίνω –κατακτώ’’ τη ζωή όσο μπορώ….

Συντροφικότητα σημαίνει μοίρασμα ρόλων και ευθυνών, συμμετοχική δραστηριότητα στις απολαύσεις, με όση λιγότερη υποκρισία, κτητικότητα και επεκτατικό εγωισμό γίνεται και από τους δυο (πάντοτε με συζήτηση για το τι αντέχει ο καθένας και από ποιες τάσεις –ταλέντα αναδεικνύεται)και το πιο σημαντικό ….η Υποχρέωση ΝΑ’ΧΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΌΝΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ Ή ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ!!!!

'' Δωστε στον ανθρωπο μια μασκα και θα σας πει την αληθεια!!!!''
 
ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ



Το αδιεξοδο.....

Μικρή πηγή ζωής
Μεγάλη έμπνευση


Με θάβεις
Με αναδύεις

Στα μάτια σου κατηφορίζει το τέλος
στα χείλη σου παιχνιδίζει η ευτυχία


Φεύγω και έρχομαι
Μ'αφήνεις και έρχεσαι...

Ερωτας δημιουργικός ή του Πάθους η θλίψη είσαι;

Τη μερα; Το γκρίζο που με πνίγει

Τη νύχτα;  χορός που κορμιά ζωντανεύει!

Λογική και τρέλα υβριδικά πλέκονται
Παρελθόν και Μέλλον ;
Όλα Εσύ τα μηδενίζεις!

Φεύγω και έρχομαι
φεύγεις και έρχεσαι ....

Του ήλιου η αγκαλιά
Του Άδη η φωτιά ...

Είσαι Εσύ

Τ'άλλο μου Εγώ και εκείνο
το τρελό.....Το αδιέξοδο!!!!!


Απο Α.Ν Θεσσαλονικη ,anixia

[apri]

« Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
 Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
 Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν

Τα μάτια σου μιλούν, εγώ χορεύω
 Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
 Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει »


Γιώργος Σαραντάρης


<a href="http://www.youtube.com/v/wfauj6tE78g&amp;list=PLF7779EAB3D162F12" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/wfauj6tE78g&amp;list=PLF7779EAB3D162F12</a>

[apri]

ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ


Μας δίναν εικονίτσες
που παρίσταναν αγίους και του Χριστού τα θαύματα.
Μάζευα προσεχτικά τις χάρτινες εικόνες
και τις βαστούσα στην παλάμη μου.
Παρηγορούσα κάθε πίκρα.

Αργότερα στη νιότη μου, όταν γύριζα βράδυ
στο άδειο μου δωμάτιο με παγωμένη την καρδιά,
ως χαλεπόν η νεότης,
άνοιγα για συντροφιά εγκόλπια με ποιήματα.
Τι ζεστασιά. Τι βάλσαμο μού τόνωνε τα σπλάχνα.

Τώρα έχω παρέα στο κονάκι μου όλους μαζί
τους παρηγορητές και τους προστάτες.
Προσεύχομαι στη χάρη τους και λέω
ευλογημένο το όνομά τους.
Καμιά φορά συγχέω τα ονόματα, βλάσφημο δεν είναι
αφού ο ίδιος ο Θεός, Ποιητής εκλήθη.
Ο Κώστας Καρυωτάκης, μυροβλήτης.
Νικόλαος Εγγονόπουλος, τροπαιοφόρος
Κωνσταντίνος Καβάφης, ομολογητής.
Η Σαπφώ, γλυκοφιλούσα, γοργοεπήκοος.
Των δημοτικών μας τραγουδιών οι ανώνυμοι
Άγιοι Πάντες.

Αθλοφόροι, ιαματικοί και ελεήμονες
τόσοι ακόμα ποιητές να με παρηγορούν
τόσοι ακόμα ποιητές να με συντρέχουν.


Γιώτα Αργυροπούλου
(από την ποιητική συλλογή «Ποιητών και Αγίων Πάντων», εκδ. Μεταίχμιο, 2013)

[nikitas]

Και λίγη άσκηση στα αγγλικά. Το παρακάτω βικτωριανό ποίημα το έγραψε  ο ποιητής  William Ernest Henley το 1875. Σημειωτέον ότι ο Henley ταλανιζόταν από πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας σε όλη του τη ζωή. Όταν ήταν παιδί, προσβλήθηκε από οστεομυελίτιδα και οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν το πόδι. Παρ' όλα αυτά, κατόρθωσε να διάγει έναν αρκετά δραστήριο βίο μέχρι το θάνατό του, σε ηλικία 53 ετών. Το κουράγιο και η στωικότητά του είναι πρόδηλα στο ποίημα που ακολουθεί με τίτλο Invictus (Ανίκητος).

Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.

To ποίημα αυτό ήταν το αγαπημένο, κατά δική του ομολογία, του Nelson Mandela, σε όλη τη διάρκεια της σαραντάχρονης περίπου φυλάκισής του από το απαρτχάιντ. Εξάλλου, πριν μερικά χρόνια γυρίστηκε και ομώνυμη ταινία με θέμα την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου rugby από την Εθνική Ομάδας της Νότιας Αφρικής, των επονομαζόμενων springbocks, το 1995, στην παρθενική συμμετοχή τους στο θεσμό, λίγο μετά την κατάρρευση του απαρτχάιντ, με τον πολύ καλό ηθοποιό Morgan Freeman στο ρόλο του Μαντέλα και τον Μatt Damon στο ρόλο του αρχηγού της ομάδας, François Pienaar.

[apri]

@Nikitas

To πνεύμα του ποιήματος μού θύμισε το ποίημα που είχε γράψει ο Ταγκόρ για τον Μαχάτμα Γκάντι.


Motherland (Aakla Chalo)

By Rabindranath Tagore
 

If no one answers your call
 you must move on alone.
 Move on alone, move on alone, and move all alone.
 If no one speaks to you, oh my hapless one,
 if everyone turns away and if everyone is afraid,
 then open your heart and speak your mind aloud, alone.
 
If everyone turns back, oh my hapless one,
 if as you travel on the dark path ,
 no one cares to join,
 then you must crush the thorns on your path
 with your bare, bleeding feet
and move on alone.
 
If no one holds up a torch,
oh my hapless one
 if on a dark, stormy, and rainy night
 everyone seeks refuge behind a closed door,
 then with the flame from a roaring lightning
 set your ribcage on fire
and burn in that pyre all alone.


Ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ μαζί με τον Γκάντι, στον οποίο έδωσε το προσωνύμιο Μαχάτμα (=μεγαλόψυχος)


ΥΓ. Ο Ταγκόρ κάποτε πέρασε και από την Αθήνα.
Ιδού πώς περιγράφει την παρουσία του ο Τάσος Αθανασιάδης στο μυθιστόρημά του "Τα παιδιά της Νιόβης":

«Αθήνα, 2 Δεκεμβρίου 1926.

Η Αθήνα φιλοξενεί τον μεγάλο Ινδό ποιητή Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ. [...]
Σεβάσμια μορφή, με βιβλική γενειάδα, μεγάλα εκφραστικά μαύρα μάτια, γλυκύ βλέμμα και φωνή υποβλητική.
Ηρθε, μας είπε, να ζήσει λίγες μέρες στη χώρα των αρχαίων Ελλήνων, των οποίων "η λογική και η μεταφυσική, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να στοχαστεί κανένας άνθρωπος της Δύσης, ενσωματώθηκαν στις πνευματικές αποσκευές της ανθρωπότητας"».

[nikitas]

Πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου παρακολούθησαν και λάτρεψαν την ταινία Dead Poets Society (Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών). Ίσως για κάποιους αποτέλεσε και το λόγο που αποφάσισαν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Η πιο γνωστή φράση της ταινίας είναι η 'Oh captain, my captain', προσφώνηση με την οποία ο πρωτοποριακός καθηγητής John Keating (τον ενσαρκώνει ο εξαιρετικός Robin Williams, στον οποίον, παρεμπιπτόντως, τελείως άδικα δεν απονεμήθηκε το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για τη συγκλονιστική ερμηνεία του) επιθυμεί να του απευθύνουν το λόγο οι μαθητές του.

Αυτό που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι ότι η φράση αυτή αποτελεί τον τίτλο μιας θρηνητικής ελεγείας, την οποία έγραψε ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς ποιητές, ο Walt Whitman,  το 1865, για να εκφράσει την οδύνη του για τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου Abraham Lincoln (τον ενσαρκώνει μοναδικά άλλος ένας κορυφαίος ηθοποιός, o Daniel Day Lewis, στην ομώνυμη ταινία) ηγέτη των βορείων στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο και υπέρμαχο της κατάργησης της δουλείας, από το Νότιο ηθοποιό John Wilkes Booth, στη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης. Άρα λοιπόν η λέξη captain συμβολίζει τον αδικοχαμένο Αμερικανό πρόεδρο.

O Captain! My Captain!

O Captain! My Captain! our fearful trip is done;
The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won;
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring:

But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up—for you the flag is flung—for you the bugle trills;
For you bouquets and ribbon'd wreaths—for you the shores a-crowding;
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;

O captain! dear father!
This arm beneath your head;
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip, the victor ship, comes in with object won;

Exult, O shores, and ring, O bells!
But I, with mournful tread,
Walk the deck my captain lies,
Fallen cold and dead.

* Παρακολουθήστε τη σκηνή της αποχώρησης του John Keating από το σχολείο, μετά την απόλυσή του, εξαιτίας της αυτοκτονίας ενός μαθητή του, για την οποία η ντόπια, συντηρητική κοινωνία, τον θεώρησε υπεύθυνο, χωρίς φυσικά να είναι. Ίσως είναι μια από τις καλύτερες σκηνές όλων των εποχών σε ταινία, κατά την άποψή μου.

<a href="http://www.youtube.com/v/UJsjNNp0foE" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/UJsjNNp0foE</a>

Υ.Γ. Γιατί γίναμε εκπαιδευτικοί; Μήπως για τα λεφτά; Σίγουρα όχι. Μήπως για να τρουπώσουμε (κατηγορία που 'φοριέται' πολύ τις τελευταίες μέρες στο forum); Μπορεί κάποιοι αλλά σίγουρα όχι όλοι. Είναι πεποίθησή μου ότι αρκετοί γίναμε για να μπορούμε να δούμε το χαμόγελο στα πρόσωπα των μαθητών μας, όταν μεταδίδουμε την ελάχιστη γνώση που διαθέτουμε μ' έναν τρόπο που τους συναρπάζει και τους γεμίζει. Αυτό το τελευταίο σχόλιό μου το γράφω εις απάντηση κάποιου συναδέλφου() που μου κόλλησε τη στάμπα του κακού εκπαιδευτικού, αν και δε με ξέρει, όχι γιατί με πείραξε, αλλά για να του πω ότι ο υπέρτατος κριτής της επάρκειας όλων μας στο λειτούργημά μας είναι οι μαθητές μας και μόνο αυτοί.

[apri]

Pablo Neruda -- Inclinado en las tardes



<a href="http://www.youtube.com/v/YWl4_SQ5t7g" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/YWl4_SQ5t7g</a>

Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
στα μάτια σου που θυμίζουν ωκεανό.

Εκεί,στη μεγαλύτερη φλόγα
η μοναξιά μου μεγαλώνει
και με κατακαίει,
τα χέρια της μοιάζουν με εκείνα ανθρώπου που πνίγεται.

Στέλνω κόκκινα σήματα μέσα από τα κενά μάτια σου
που ανοιγοκλείνουν όπως η θάλασσα γύρω από ένα φάρο.
Κρατάς μόνο το σκοτάδι
μακρυνή μου γυναίκα,
μερικές φορές αναδύεται από σένα η ακτή του φόβου.

Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
σ' εκείνη τη  θάλασσα που χτυπάει τα θαλασσινά μάτια σου.
Τα νυχτοπούλια τσιμπολογούν κάτω απ' τα πρώτα αστέρια
που λάμπουν όπως η ψυχή μου
όταν σε αγαπώ.
Η νύχτα καλπάζει πάνω στη ακαθόριστη σιλουέτα της φοράδας της
ρίχνοντας μπλε φούντες  στο χώμα.

Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
στα μάτια σου που θυμίζουν ωκεανό.

[nikitas]

Η ΚΙΘΑΡΑ (ΦΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ)

Αρχίζει ο θρήνος
της κιθάρας.
Σπάνε οι κούπες
της χαραυγής.
Αρχίζει ο θρήνος
της κιθάρας.
Αδύνατο 'ναι
να την κάνεις να σωπάσει.
Κλαίει μονότονα
ως κλαίει το νερό,
ως κλαίει ο άνεμος
πάνω στο πεσμένο χιόνι.
Αδύνατο 'ναι
να την κάνεις να σωπάσει.
Κλαίει για πράματα
μακρινά.
Αμμουδιά από ζεστό νοτιά
που πεθυμάει άσπρες καμέλιες.
Κλαίει το βέλος δίχως στόχο,
το βράδυ δίχως χαραυγή,
και το πρώτο πεθαμένο πουλί
πάνω στο κλαδί.
Ώ κιθάρα!
Καρδιά βαριοπληγωμένη
από πέντε σπαθιά.

"Ο Λόρκα είχε τα στοιχεία που μπορούν να χαρίσουν σε ένα άνθρωπο την αθανασία. Σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο και τραγικό θάνατο. Στην φιλελεύθερη Ελλάδα ήταν πάντα αγαπητός, και πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί.
Αν έπρεπε κανείς να περιγράψει τον Λόρκα με μία φράση, αυτή θα ήταν "η ψυχή της Ανδαλουσίας". Προσοχή, άλλο Ισπανία και άλλο Ανδαλουσία. Η Ανδαλουσία με πρωτεύουσα τη Σεβίλλη, είναι το νότιο μέρος της Ισπανίας, στο οποίο οι πρώτοι κάτοικοι, οι Ίβηρες μαζί με τους αργότερα ερχόμενους Κέλτες, Φοίνικες, Άραβες, Καρχηδόνιους, Εβραίους και Τσιγγάνους (όπως ο Λόρκα), δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ πολιτισμού, μοναδικής τρέλας και πάθους.
Τα στοιχεία αυτά εκφράζονται μέσω της αγάπης και ταυτόχρονα περιφρόνησης για τη ζωή, της αγάπης για την ισπανική γη, του πόνου, του τραγουδιού, του αίματος και του θανάτου. Να πεθαίνεις για κάτι είναι αυτό που μπορεί να σου χαρίσει την αθανασία και να κάνει αυτό που αγαπάς αιώνιο. Αυτό συνέβη και στον Λόρκα. Δολοφονήθηκε από τα όργανα της δικτατορίας του Φράνκο τον Αύγουστο του 1936, και με αυτό τον τρόπο έμεινε το όνομα του αθάνατο και δοξάστηκε ο αγώνας για την ελευθερία.
Στην Ανδαλουσία το ποίημα είναι τραγούδι, το τραγούδι είναι πόνος, ο πόνος είναι βαθιά αγάπη. Δεν είναι τυχαίο ότι το φλαμένκο δεν τραγουδιέται αλλά στην ουσία απαγγέλλεται. Όπως ήδη είπαμε, τα περισσότερα ποιήματα του Λόρκα έχουν μελοποιηθεί, ενώ και ο ίδιος ασχολήθηκε με την κιθάρα, το παραδοσιακό όργανο μέσω του οποίου εκφράστηκε η Ανδαλουσιάνικη ψυχή. Σημαντικό είναι να πούμε ότι είχε πολύ φιλικές σχέσεις με τον "μεγάλο δάσκαλο" τον Μανουέλ ντε Φάγια, μια τεράστια μουσική προσωπικότητα."

Το πόσο αγαπητός ήταν ο Lorca στην Ελλάδα, αποδεικνύεται από τα ποιήματα που του αφιέρωσαν ο μεγάλος σουρεαλιστής Νίκος Εγγονόπουλος και ο ανεπανάληπτος ποιητής-μαρκόνης Νίκος Καββαδίας. Ας ακούσουμε το μελοποιημένο απ' το Θάνο Μικρούτσικο ποίημα του δεύτερου, με τίτλο, τι άλλο, Frederico Carcia Lorca, ένα τραγούδι που λάτρεψα όταν το πρωτοάκουσα, πριν πολλά χρόνια, κι ακόμα το λατρεύω.

<a href="http://www.youtube.com/v/9J8zQ082zbI" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/9J8zQ082zbI</a>