To ποίημα της ημέρας

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Ενα χειμαρρος τα συναισθηματα να κυλουν.
Να τα αφησω, να μην τα εγκλωβισω.
Να μη νικησει η περηφανια, να μη νικησει η αξιοπρεπεια.
Θελω μια φορα τα παντα ν αφεθουν στην τυχη.
Να μην υπαρχουνε φραγμοι, να μην τους θεσω. 
Ενα ξημερωμα σωστο να ζησω.
Και αν εβρεχε καλυτερα.
Δρομοι που ποτε δεν διαβηκα, που δεν ειδα,
που δεν πιστεψα πως υπηρξαν.
Δρομοι που δεν αρνουμαι να διαβω σαν με νικησουν.
Δρομοι που διεκδικουν την ηττα μου.
Μια νικη αυτη η νυχτα, μια ηττα.

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

CHRISTINA ROSSETTI

Remember


Να με θυμάσαι όταν θα 'μαι μακριά,
μακριά σε χώρα σιωπηλή, να μην μπορεί
εσύ απ' το χέρι να με παίρνεις ούτε πια
μισή στραμμένη για να φύγω να 'μαι εκεί.

Να με θυμάσαι κι όταν πια δεν θα μου λες
μέρα τη μέρα σχέδιά σου για το μέλλον˙
να με θυμάσαι απλώς: καταλαβαίνεις, πλέον
θα 'ναι αργά για προσευχές ή συμβουλές.

Μα κι αν για λίγο με ξεχάσεις κι ύστερα
με θυμηθείς ξανά, μη θλίβεσαι: γιατί
εάν αφήσουν το σκοτάδι κι η φθορά

έστω ένα ίχνος από αυτά που 'χα σκεφτεί,
καλύτερα είναι να γελάς κι ας μη θυμάσαι
παρά να μη με λησμονείς και να λυπάσαι.

[tabacaria]

Έλα, ανέβα. Όπου να ‘ναι τα πιο ανάλαφρα φτερά, σκάφανδρο του αέρα, θα σε κρατήσουν απ’ τον λαιμό.

Η γη κομίζει μόνο το αναγκαίο και τα πανέμορφά σου πουλιά, χαμόγελο. Στους τόπους της θλίψης σου, όπως μια σκιά πίσω απ’ τον έρωτα, το τοπίο καλύπτει τα πάντα.

Έλα γρήγορα, τρέξε. Και το σώμα σου πάει πιο γρήγορα απ’ τις σκέψεις σου, αλλά τίποτα, ακούς; τίποτα, δεν μπορεί να σε ξεπεράσει..


Paul Éluard

μετάφραση: Ανέστης Μελιδώνης

[Φωτεινή ΠΕ07]

JOSEPH BRODSKY

Nature morte


Ηρθε η ώρα. Τώρα θ' αρχίσω.
Δεν έχει σημασία με τι.
Ανοιχτό στόμα. Καλύτερα να μιλώ,
αν και μπορώ να σιωπώ.

Λοιπόν, για ποιο πράγμα να μιλήσω;
Να μιλήσω για το μηδέν;
Να μιλήσω για τις μέρες
και τις νύχτες;
Ή για τους ανθρώπους;
Οχι, μόνο για τα αντικείμενα,
διότι, βεβαίως οι άνθρωποι θα πεθάνουν.
Ολοι. Οπως κι εγώ.
Τα λόγια άγονη συναλλαγή.
Γραφή στην επιφάνεια του ανέμου.

[PDE ads]

[gia 96]

Ένα απόσπασμα από τα 18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, του κορυφαίου Γιάννη Ρίτσου, που θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας:
             Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις - εκεί που πάει να σκύψη
             με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,

             να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
             και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.


Κι ένα ακόμη από τον Ήλιο τον πρώτο, του αξέχαστου Οδ. Ελύτη:
             Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
             κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
             τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
             κοντεύεις να τη δης, σε περιμένει
             Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
             την περιλούση με ιαχές θριάμβου.

             Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά
            στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
            πώς επί τέλους φάνηκε να  ' ρχεται από μακριά
            η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

            Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
            κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
            Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τί
            σίδερο με τί πέτρες τί αίμα τί φωτιά
            χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!
       

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ωραιότατα!!!

[apri]

"Ἅ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωϊσμοί, φιλοδοξίες, ὑπεροψίες, θυσίες καὶ ἧττες καὶ ἧττες,
κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας εἴταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα, ὅταν λείπαμε ἐμεῖς.

Καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀθῶοι, νὰ χώνουν τὶς φουρκέτες τῶν μαλλιῶν μὲς στὰ μάτια τους,
νὰ χτυποῦν τὸ κεφάλι στὸν πανύψηλο τοῖχο, γνωρίζοντας βέβαια πὼς ὃ τοῖχος δὲν πέφτει οὔτε ραγίζει κάν,
νὰ δοῦν τουλάχιστον μὲς ἀπὸ μιὰ χαραμάδα λίγο γαλάζιο ἀσκίαστο ἀπ' τὸ χρόνο καὶ τὴ σκιά τους.

Ὡστόσο - ποιὸς ξέρει - ἴσως ἐκεῖ ποὺ κάποιος ἀντιστέκεται χωρὶς ἐλπίδα,
ἴσως ἐκεῖ νὰ ἀρχίζει ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία, ποὺ λέμε,
κι ἡ ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀνάμεσα σὲ σκουριασμένα σίδερα καὶ κόκκαλα ταύρων καὶ ἀλόγων,
ἀνάμεσα σὲ πανάρχαιους τρίποδες ὅπου καίγεται ἀκόμα λίγη δάφνη
κι ὁ καπνὸς ἀνεβαίνει ξεφτώντας στὸ λιόγερμα σὰ χρυσόμαλλο δέρας."


Αποσπάσματα από το ποίημα "Ελένη" του Γιάννη Ρίτσου.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Έρημος


Οι νύχτες έχουν γίνει αμέτρητες
και τα δάκρυα ποτάμια

που διασχίζουν ήρεμα
την έρημο της ζωής μου.

Καλά ακούτε Έρημος!
Έρημη από χαρά και χρώμα,
από φίλους και εχθρούς,
από μουσικές και κραυγές.



Στις ερήμους χάνεις, φεύγεις έξω
απ’ το χρόνο και το χώρο,
ζεις σε μια μονοτονία
που σε πληγώνει, δίχως οίκτο.

Τα βήματά σου βουλιάζουν
και γίνονται ασταθή και
προχωράς με τα μάτια κλειστά,
ξέροντας πως δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο.

Ψάχνεις για μια Όαση
σ’ αυτή την Έρημο μα…
δε σε νοιάζει και πολύ,
έχεις συνηθίσει και δε φοβάσαι.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Κ. ΚΑ

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Να παμε σ΄αλλα μερη ειπαμε, σ΄αλλες στεριες,
μα αγαπησαμε τη θαλασσα.
Να παμε σ΄αλλες πολεις ειπαμε, σ΄αλλους δρομους,
μα αγαπησαμε τα χωρια.
Να μην πληγωθουμε ειπαμε,
μα δεν ρωτησαμε.
Να φυγουμε ειπαμε,
μα γυρισαμε.
Να αντεξουμε,
μα λυγισαμε.
Και αγαπησαμε.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Αγαπητή συντοπίτισσα Ρεγγίνα. Τα ποιήματα που βάζεις σε τούτο το τόπικ είναι δικά σου; Aν ναι, έχω να πω, πως έχουν μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Μία ευαισθησία, που σπάνια συναντάς πια στις μέρες μας!!! 

[Φωτεινή ΠΕ07]

«Το γράμμα»

της Κικής Δημουλά



Ὁ ταχυδρόμος,
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.

Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.

Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ σιωπή σου.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Αγαπητή συντοπίτισσα Ρεγγίνα. Τα ποιήματα που βάζεις σε τούτο το τόπικ είναι δικά σου; Aν ναι, έχω να πω, πως έχουν μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Μία ευαισθησία, που σπάνια συναντάς πια στις μέρες μας!!! 

Ναι, δικα μου ειναι. Αυθορμητα παντα γραψω ποιηματα. Οταν νιωθω βεβαια.Ευχαριστω για τα καλα σου λογια.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Στην κυρία Πε.



Την άκουγα να μιλά
με λόγια πικραμένα,
πως όλοι τρελοί και ψεύτες
σ’αυτόν εδώ τον κόσμο.
Και μου’ λεγε θυμάμαι:
τι μεγάλη ευτυχία
να μην ξέρεις σε ποιόν
ακριβώς κόσμο Υπάρχεις.
Ακόμη∙ πως οι Έννοιες
και οι Σκέψεις σε καταντούν
άρρωστο από μελαγχολία
γιατί η ζωή μια
διαρκής σκέψη, καταντά.
Και τριγυρνούσε στους δρόμους
με μαλλιά μπερδεμένα,
βήμα ασταθές και βλέμμα
σταθερά απλανές.
Αντί για «καλημέρα»,
εκείνη έλεγε:
Τι μέρα κι αυτή, θεέ μου!
Πίστευε, αλήθεια, σε θεό;
Ποιος ξέρει;
Μ’ είχε ρωτήσει άπειρες φορές
τι για μένα ο θεός
και τι όχι…
Υπάρχει; Ρωτούσε ασυνείδητα
κι εγώ: Υπάρχουμε, Υπάρχει…
Είμαι σχεδόν σίγουρη
πως όλα έγιναν έτσι,
πως όλα κινούνταν
από την Άρνηση των άλλων
ενώ εγώ∙ τη δέχτηκα.
Αχ, η μορφή σου
με πλακώνει απόψε,
πέφτει πάνω μου, σαν
Λευκή Ταφόπλακα…


Άννα Κ. Γεωργάκη -1998