To ποίημα της ημέρας

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Ποιο κατοπτρο αληθεια να επιλεξω;
Με ποια μορφη να αντικρυσω την αληθεια;
Εικονες που δεν ηξερα με μια μανια
εμπρος μου ξεπροβαλλουν σαν δαιμονισμενες. 
Να τις δεχτω, να τις αφησω;
Ουτε και βρισκω την απαντηση.
Σπαραγματα και τετριμμενες εικονες μιας
νιοτης αληθινα χαμενης σε εναν κυκεωνα.
Ατερμονα η θλιψη μου βαδιζει και σαν
να νικησε διεκδικει τους θρονους.
Για να τους χασει ξαφνικα απο μια ληθη
που τολμησε ανερυθριαστα να της αντιταχθει.
Ενα παιχνιδι λυπης ληθης με πολεμα.
Και ποιος νικα δεν ξερω. Μα ξερω πως η ληθη
στεφανωνεται απο μια νυχτα και μια βροχη
σε εναν συνδυασμο μιας πιθανοτητας απειρου.

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Λήθη - Λορέντζος Μαβίλης


Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Το μυαλο μου αδειανο αντικρυζει σκεψεις
που με νικουν και ταζουν ηττες.
Και εγω μετεωρη χωρις μια εξηγηση
να κοιτω το απειρο σαν ζαλισμενη.
Για πρωτη φορα και τελευταια
αυτα που εγω απεφυγα, μπροστα μου
με κοιτουν και στεκονται αμιλητα.
Δεν δυναμαι να αναλυσω τιποτα.
Δεν εγω δυναμη τιποτα για να αλλαξω.
Σε δρομους που δεν περπατησα τ΄αντεχω
να βαδισω.Διχως να εξηγησω, διχως να αναλυσω.

[stave]

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα.
Ρίχνει να πιάσει ψάρια,πιάνει φτερωτά,
Στήνει στη γη καράβι,κήπο στα νερά.
Κλαίει,φιλεί το χώμα,ξενιτεύεται,
Μένει στους πέντε δρόμους,αντριεύεται.
Κάνει να πάρει πέτρα,τηνε παρατά,
Κάνει να τη σκαλίσει,βγάνει θάματα.
Μπαίνει σ’ένα βαρκάκι,πιάνει ωκεανούς,
Ξεσηκωμούς γυρεύει,θέλει τύραννους.
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα…

Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης

[PDE ads]

[stave]

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
 

[MARKOS]

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα.
Ρίχνει να πιάσει ψάρια,πιάνει φτερωτά,
Στήνει στη γη καράβι,κήπο στα νερά.
Κλαίει,φιλεί το χώμα,ξενιτεύεται,
Μένει στους πέντε δρόμους,αντριεύεται.
Κάνει να πάρει πέτρα,τηνε παρατά,
Κάνει να τη σκαλίσει,βγάνει θάματα.
Μπαίνει σ’ένα βαρκάκι,πιάνει ωκεανούς,
Ξεσηκωμούς γυρεύει,θέλει τύραννους.
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου’λαχε δεν είδα…

Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης

και αυτό επισης καταπληκτικό 

https://www.youtube.com/watch?v=NzEUZtRG-Fs

[stave]

Σ' ευχαριστώ Μάρκο το ακούω τώρα!

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ζωή Καρέλλη "Μοναξιά"




Πού θα πάμε, ψυχή, μ' όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;... Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ' το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ' ένα μυρμήγκιασμα.

Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.


Από τη συλλογή "Της μοναξιάς και της έπαρσης" (1951)

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Αρνουμαι, κατηγορηματικα αρνουμαι
να θυσιασω οσα νιωθω και δεν νιωθω.
Αρνουμαι να απεμπολησω την ασφαλεια μου
για δρομους που μ΄αρνουνται,
που μου ταζουν ηττες και μοναξια απολυτη.
Παντοτε ηθελα να περπαταω στη βροχη,
το πληρωσα και το πληρωνω.
Αρνουμαι, κατηγορηματικα αρνουμαι
μια λογικη ανυπαρκτη.
Μα τελικα αρνουμαι εμενα.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Εκεινα τα πλατυσκαλα στη Συρο πως μου αρεσαν.
Και οι αγκαλιτσες και οι κολπισκοι της Ιθακης,
τα πρασινογαλαζα νερα της που απαντουν
τα δενδρα σε ενα χορο με διχως τελος.
Τα σοκακια της Κεφαλλονιας και το ναυαγιο
στη Ζακυνθο, τα παγωμενα τα νερα της Κερκυρας,
Το Λυβικο που δεν ναυαγησα οπως προσταζαν οι ωδες
του Ορατιου.Η Συμη και η Χαλκη με τα σπιτια τους.
Και η Τηλος με την ομορφη εικονα του Κυριου γεωγραφου.
Και οι Σποραδες με τα ασπρα σπιτια τους, η Σαμος με εκεινο το κρασι
και το γλυκο σε εκεινη την ταρατσα του ξενοδοχειου
που εβλεπε στο απειρο.Η Ροδος με τα στενα της
και η Σαμοθρακη με τις πετρες της. Η Χιος με τη μαστιχα
και τα Μαυρα

[Φωτεινή ΠΕ07]

Εκεινα τα πλατυσκαλα στη Συρο πως μου αρεσαν.
Και οι αγκαλιτσες και οι κολπισκοι της Ιθακης,
τα πρασινογαλαζα νερα της που απαντουν
τα δενδρα σε ενα χορο με διχως τελος.
Τα σοκακια της Κεφαλλονιας και το ναυαγιο
στη Ζακυνθο, τα παγωμενα τα νερα της Κερκυρας,
Το Λυβικο που δεν ναυαγησα οπως προσταζαν οι ωδες
του Ορατιου.Η Συμη και η Χαλκη με τα σπιτια τους.
Και η Τηλος με την ομορφη εικονα του Κυριου γεωγραφου.
Και οι Σποραδες με τα ασπρα σπιτια τους, η Σαμος με εκεινο το κρασι
και το γλυκο σε εκεινη την ταρατσα του ξενοδοχειου
που εβλεπε στο απειρο.Η Ροδος με τα στενα της
και η Σαμοθρακη με τις πετρες της. Η Χιος με τη μαστιχα
και τα Μαυρα

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Μικροι και σκιεροι οι δρομοι που μ΄αρεσουν,
τα δενδρα να λυγιζουν και ν' αγκαλιαζονται.
Εγκαταλειψη και ερημια παντου, μια γαληνη
να διασπα την απολυτη σιωπη που τα πουλια
διαλεγουν να φωλιασουν. Ελαχιστα τα σπιτια
σ' ενα τοπιο με τα λιγα καφενεια και τους ελαχιστους
διαβατες που το βλεμμα τους απορει σαν βλεπει
το δικο σου να σεργιανα στα δρομακια.
Να ταξιδευει η ψυχη σε ατραπους μοναχικους.
Τοση γαληνη που μπορεις ν' ονειρευτεις, να πλασεις
με τη φαντασια σου το απειρο.
Ποσο παραδοξο ειναι το χαραμα εδω και ποσο το
κρυο της αυγης σ' ανανεωνει το κορμι!
Ποσο η νυχτα διαφερει και ποσο ο υπνος ερχεται γλυκος!
Ποσο λατρεμενοι μου φανταζουν αυτοι οι δρομοι με τα χρωματα
του δειλινου να αγκαλιαζουν τις ελαχιστες των σπιτιων στεγες.
Θαλπωρη, μια θαλπωρη και γλυκα να διαπερνα σαν ριγος
το κορμι που μεσα στη γαληνη ξαστοχα οσα τα χρονια
και οι πικρες προσθεσαν δεινα.

[stave]

Σαν σήμερα 10 Μαρτίου 1925 γεννιέται στη Θεσσαλονίκη ο Μ.Αναγνωστάκης.

Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ  Δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
 
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Ποιητική
-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Ελάχιστες οι νηφάλιες μέρες
ελαχιστα αυτα που θελω.
Ενα κουβαρι οι σκεψεις
και τα ναι ελαχιστα.
Που καιρος για ποιηση,
που καιρος για ονειρα.
Έγω και όσα με νικουν
σε χρωμα μαυρο που αγαπω
τα πάντα κείτονται χαμένα....