To ποίημα της ημέρας

[hector petens]

Νυχτερινές οδύνες


Απόψε είμαι παντού
Σε υπόγειες γεύσεις
Και βαγόνια ψυχών
Να σκορπώ την ανυπακοή μου
Και να εμπιστεύομαι
Και να στοιβάζομαι
Να ξεπουλώ

Αδυνατώ να επιλέξω

Να ξεπουλώ γη και ελπίδα

Δεν θα βρεις, αγάπη μου, τέτοια γη

Σε τεράστια οικία αναγνωρίζω τη συνήθεια,
Τη φυγή, επισκέπτης,
Τη φυγή τη δική σου

Θα συναντηθούμε τυχαία
Και θα αναγνωρίσουμε τα ίχνη
Που δεν μας πρόδωσαν


Σ' αγαπώ
Και ίσα που  θα θυμάμαι
Τον ιστό που έπλεξα
Σαν μια σχεδία καρφωμένη
Στον καθρέφτη μιας ματαιοδοξίας αφοπλισμένης

[PDE ads]

[theodora7]

Ειναι η ποίηση συχνά το καταφύγιο;
Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Μια μομφη που μου προσαπτουν μήπως;
Πως κάποτε θα παψω να παραγω.
Πως τότε πια θα μαι ευτυχής.
Ερωτήσεις ανθρώπου ερωτευμένου!
Και απαντήσεις ανθρώπων αιωνίως φίλων.
Μπορεί η ποίηση να φταίει!
Που παραπαιει στη λογική και στο παράλογο.
Στην ευτυχία και τη σύμβαση.
Στα χίλια πρέπει και στις οφειλές.
Όταν η ψυχή παραδερμενη ψάχνει τον παράδεισο
ανθρώπων που δεν υπήρξαν ικανοί για τίποτα.
Εκεί που τα όνειρα κυνηγημενα ανηλεως δεχθηκαν ήττα,
συμβιβασμενα όνειρα που στην αρχή ήταν χαμένα.
Και με το διαβα του καιρού πώς βρήκαν όσα δεν φανταστηκαν;
Παλεύει το συναίσθημα με τί; Οι αποδείξεις όλες έτοιμες παρούσες, ενώ το ερμο το μυαλό κραγαυζει ξυπνά, σκέψου.
Μια λογική χαμένη σε χιλιάδες όχι και βαριά αδειασματα
Και διπλά χιλιάδες ναι και χίλια έλα που το μυαλό σαλευει.
Να κάνεις ένα βήμα και δέκα κινήσεις σαν το σκάκι να σε κρατούν αεναο χαμένο.
Και τέλος να μην ξέρεις αν μπορείς να βαδίσεις.
Γιατί όλοι με τον τρόπο τους σου ροκανισαν τα φτερά.
Μα δεν ήταν λάθος τους, ποτέ τους δεν μετειχαν.
Μονάχα τα χίλια μηνύματα με όχι
Αυτά μετρούν, αυτά νικησαν και αυτά υπαγορευουν ανηλεως εκείνο το ποτέ.
Αχ βράδυ είναι αδερφέ θα πούνε όλοι.
Πάρε ένα ποτό, ξεκολλα.
Αυτή είναι άλλη εποχή.
Αν και δική σου

[hector petens]

Γιώργος Ιωάννου, «Ο φύκος»

Μολονότι είχα δημοσιεύσει ότι δε θα γιορτάσω, κάποιος φίλος θεώρησε καλό να μου στείλει πρόπερσι τη μέρα της γιορτής μου έναν φύκο. Αντιπαθώ τις γιορτές και τα δώρα γι’ αυτό δέχτηκα όχι χωρίς κάποια στεναχώρια για τη γλάστρα. Αργότερα όμως κοιτάζοντας με προσοχή το φυτό πήρα να ξεχνιέμαι και να σιγοαλλάζω διάθεση. Ήταν ένα είδος φύκου καλύτερο, οπωσδήποτε, απ’ τα συνηθισμένα… Με φύλλα πιο πλατιά, πιο νευρώδη και πιο σκούρα, με κορμό ίσιο και δυνατό και γενικά με γραμμές υποβλητικά ευχάριστες. Πήρα το σοβαρό φυτό και χωρίς δισταγμό, αντί να το βάλω στη βεράντα μαζί με τ’ άλλα, το πήγα στο δωμάτιό μου. Όταν γύρισα τις πρωινές ώρες, είχα φυσικά ξεχάσει το φυτό, μετά από τόσα και τόσα που είχαν μεσολαβήσει, μα κατά το απόγευμα μόλις κάθισα στο τραπεζάκι μου να συγκεντρωθώ κι έπεσαν τα μάτια μου στον ατάραχο φύκο, μια δύναμη, καρτερικότητα μάλλον, ένιωσα να εκπορεύεται αποκεί και να με γαληνεύει. Σηκώθηκα, τον πότισα λίγο, καθάρισα μ’ ένα πανί μαλακό τα φύλλα και το τσουτσουνάκι του κι ύστερα στρέφοντας απάνω του το φως τον εξέτασα παντού με τον μεγεθυντικό φακό μου, που τον έχω για να βλέπω και να ξαναβλέπω λεπτομερειακά αγαπημένες φωτογραφίες. Ήταν άψογος, χωρίς ίχνος αρρώστιας ή τραυματισμού πουθενά. Θαρρείς και είχε φυτρώσει μεμιάς εκείνη τη στιγμή. Ικανοποιήθηκα. Όμως αμέσως σχεδόν μελαγχόλησα, όταν σκέφτηκα πως ήταν κι αυτός ένα φυτό του ανθοπωλείου, ψεύτικο σχεδόν, που αναπτύχθηκε έτσι με διάφορες ουσίες χημικές και τώρα που θα τις έχανε, θα έπαιρνε κι αυτό, όπως συνήθως, να χαλάει. Πάντως, εγώ εξακουλούθησα και τις  επόμενες μέρες να το λιγοποτίζω και να το γυαλίζω, όχι χωρίς ανησυχία σοβαρή. Όταν όμως είδα ένα πρωί σκισμένη και πεσμένη τη φλούδα απ’ την πιπεριά του και μισοξετυλιγμένο ένα ωραιότατο λαδοπράσινο φύλλο, ησύχασα απολύτως κι άρχισα πλέον να κάνω μακροχρόνια σχέδια για το μέλλον. Στο μεταξύ η άνοιξη προχωρούσε ραγδαία κι αυτός, κάθε βδομάδα σχεδόν, πετούσε κι από ένα νέο φύλλο, ολοένα πιο μεγάλο και πιο γυαλιστερό. Ξεθάρρεψα. Τον έβγαλα στο μπαλκόνι να τον δει λίγο η ήλιος και να μη γίνει σαν το αφεντικό του ανήλιαγος κι αυτός. Δεν πρόσεξα όμως, κι ένα βράδυ που φύσηξε

[theodora7]

Το αγαπημένο μου!!!! Κάποτε το είπα. Και όχι μια φορά. Συγκινηθηκα με την επιλογή αυτή.   Ο φυκος είναι από τα έργα που με έκαναν να δακρύσω. Κάθε άνθρωπος... Καλή συνέχεια συνάδελφοι

[PDE ads]

[hector petens]

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

Ένα σπιτάκι ερημικό στην ακροθαλασσιά,
Λουσμένο στ’ ασημένιο φως του πράου αποσπερίτη…
Άνθος κανένα δεν ανθεί. Δεν καίει ζεστή φωτιά.
Γέλιο ούτε θρήνος δεν ηχεί, κι ωστόσο είναι ένα σπίτι
Σκήτη όλη θάλπος γλυκερό της περισυλλογής,
Φωλιά γι’ αγάπη, του ορφανού κι απόδημου πατρίδα,
Ένας χαμένος θησαυρός, μια κερδισμένη ελπίδα-
Ένα σπιτάκι στην πλατιά κι άμετρη πάνω γης…

[hector petens]

Το δάκρυ του Μπετελγκέζ

..απόψε θα με πολιορκήσουν οι αναμνήσεις
και θα συρθώ στον ώμο του κυνηγού
Θα προφυλαχθώ όσο η μάχη θα μαίνεται
Και θα μου είναι αδιάφορο
αν ο πολεμιστής ηττηθεί
Εκεί θα καταφύγω
και θα μείνω κρυμμένος

Και θα μετρώ τη μορφή της
στη σκιά του κόκκινου γίγαντα
Και θα φυλακίζω τα δάκρυά του
στη διψασμένη έρημο της λήθης

[theodora7]

Μέσα από τη λύπη βγαίνει η ευτυχία και μέσα από τη χαρά η δυστυχία. Κύκλος είναι η ζωή που φέρει χρώμα χρυσάφι.
Κάτω από την πέτρα την μικρή και κάτω από την άγονη την γη, μια ζωή αρχίζει και παράλληλα μια άλλη σβήνει.
Ζήσε άνθρωπε και συ, σ' αυτό που λέγεται ζωή.
Στο τέλος του ταξιδιού θα κουβαλάς ένα σακί πολύ βαρύ.
Θα είναι οι εμπειρίες μιας ζωής, μιας αλλοπρόσαλλης, μικρής, γεμάτες όμως με χαρές, του ταξιδιού απολαβές.
Και τότε άνθρωπε εσύ, ευτυχισμένος να 'σαι γιατί υπάρχουν και αυτοί, οι δύστυχοι, οι ταπεινοί, που έζησαν χωρίς ζωή, που φώναξαν χωρίς φωνή, που πίστεψαν δίχως θεό και αγωνίστηκαν χωρίς σκοπό.
Κρυσταλλίδου Ειρήνη

[theodora7]

Ξυπνω τα ξημερώματα,
να δω τα χρώματα.
Ουράνιο τόξο στον ορίζοντα,
που μας κοιτά ασήμαντα.
Με τα μαλλιά μου ξεπλεκα,
το λίγο φως εκείνο ερωτεύτηκα.
Μα κάνει λίγο κρύο,
αφήνω το βιβλίο.
Είναι νωρίς να βγω,
νυστάζω δεν μπορώ.
Και αφήνω τις κουρτίνες,
να κρεμονται και εκείνες.
Τα ρούχα, τα σκεπασματα,
κοιτώ που είναι μαζεμένα.
Και πρέπει πια να ετοιμαστω,
γενναία απόφαση να βγω.

[theodora7]

Στα πλαίσια μιας εργασίας επρεπε να γράψουμε μια ιστορία. Δεν ήξερα που να την γράψω στο σαιτ οπότε..... Αν υπάρχει άλλο νήμα δεν ξέρω.
Καλή ανάγνωση παιδιά.

Η ζωή της Άννας 
Η Άννα ζει με τη μαμά της. Ο μπαμπάς της είναι στη φυλακή και η μαμά της είναι αλκοολική.  Η Άννα νιώθει τόσο μόνη στα δεκαπέντε της χρόνια αλλά δεν μιλά.  Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το περιστατικό με τη σύγκρουση στο σπίτι είναι η αρχή για μια αλλαγή.

 Ήταν μια νύχτα στο τμήμα. Δεν ήθελα να πάω αλλά με έφεραν οι άνδρες με τα σκούρα ρούχα. Κάναμε θόρυβο και οι γείτονες φώναξαν την αστυνομία. Η μαμά ήταν κουρέλι και έπινε πάλι. Τα μάτια της ήταν κόκκινα από το ποτό και το τσιγάρο. Έβριζε κάθε μέρα αλλά χθες το παράκανε. Έσπαζε ο,τι έβρισκε, τα πιάτα, το γραφείο, τα ποτήρια και τα κάδρα. Με έπιασαν τα κλάματα. Άρχισε να φωνάζει πιο πολύ. Έψαχνε το μπουκάλι της. Δεν υπήρχε τίποτα.
-

[MARKOS]

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.

[theodora7]

Τα αρχεία

Αρχεία στον υπολογιστή,
Αρχεία αιώνων, αρχεία που ποτέ δεν άνοιξα.
Για χιλιους λόγους έλεγα αργότερα.
Και ο φόβος εκεί για να μην δω κανένα όνομα.
Να μην αναμοχλευσει η μνήμη.
Μα ξαφνικά χάθηκαν όλα.
Και ο ειδικός-θεραπων ιατρός είπε πως πέθανε ο δίσκος.
Πόρισμα ο θάνατος, ο αμετάκλητος.
Αιφνιδιως ούτε την κηδεία δεν πρόλαβα κάνω.
Να κλαψω,να γελάσω ούτε ξέρω...
Μια ανακούφιση τρελή...
Μα όλα αυτά ήταν αιώνων και πολλά δικά μου.
Στο καλό να πάνε.
Θα τα θαψω.
Ίσως όλα μαζί μια νέα αρχή να λένε.
Ίσως να ήξεραν τα ίδια την αλήθεια.
Ποτέ δεν θα άντεχα να τ ανοιγα.

[harac]

   Εμένα οι φίλοι μου

Στίχοι: 
Κατερίνα Γώγου
Μουσική: 
Νίκος Μαϊντάς
   1.   Magic de Spell      
   2.   Σωκράτης Μάλαμας & Magic de Spell & Νίκος Μαϊντάς      

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια,

[apri]

Κρυμμένα


Το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη "Κρυμμένα" στην οδό Turfmarkt 6, Leiden (Ολλανδία)
στο πλαίσιο του πρότζεκτ Muurgedichten (=ποιήματα από όλο τον κόσμο γραμμένα σε τοίχους της πόλης)



Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να  πω.
Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —
από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.
Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει.

Κ.Π. Καβάφης
 
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) 

[theodora7]

Τα Κρίματα

Κάποτε πίστευα πως θ' έχω κρίματα,
να τα εξομολογηθώ και κάπου.
Τα έψαξα εδώ, τα γύρευσα εκεί,
άφαντα αυτά σαν να με αποφεύγαν.
Μέτρησα τότε λάθη,
λάθη πολλά μα όλα με τη σκέπη της αγάπης.
Μέσα στο άγχος έτρεξα να βρω τις αδικίες μου,
δεν είχα ούτε εκεί τίποτα να μετρήσω.
Και τότε κοίταξα στο κάτοπτρο με έπαρση,
και είπα εύγε, μπράβο.
Αλλά ...
Σιωπή...
Οι λέξεις σβήνουν ...
όχι από τα κρίματα που άλλωστε με απαρνηθήκαν...
μα από τη σκέψη πως κουράστηκα πολύ.
Καιρός λοιπόν να ξαποστάσω...
Δίχως καθόλου Κρίματα.
Ι.Σ.