Ζητώ συμβουλή για μαθητή

[emmaki]

Το χαρτί για τη δυσκεξία δεν το φέρνεο ο γονιός! Έρχεται υπηρεσιακά από το ΚΕΔΔΥ (αν είναι από ΚΕΔΔΥ). Μόνο το χαρτί από ΚΕΔΔΥ έχει "αξία" και μόνο με αυτό απαλάσσεται ο μαθητής από τα γραπτά (και από δημόσιο Ιατροπαιδαγωγικό).
Αν όντως υπάρχει χαρτό από ΚΕΔΔΥ,μπορείτε να ζητήσετε εκπαιδευτικό ΕΑ για ΤΕ ή ακόμα και για παράλλη στ΄πηριξη αν προτείνεται κάτι τέτοιο από το ΚΕΔΔΥ.
Πάντως εμένα μου φαίνεται από περίεργο έως αστείο να φέρει η μαμά χαρτί για δυσλεξία, που θα δικαιολογεί την παραβατική συμπεριφορά του παιδιού! όχι ότι προβλήματα συμπεριφοράς δεν πηγαίνουν μαζί με τη δυσλεξία (ως συνέπεια αυτής επειδή το παιδί προσπαθεί να αποφύγει τη δυσκολία του στο μάθημα), αλλά γιατί οι διαγνώσεις πάνε υπηρεσιακά!

Πολλές φορές ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΤΕ υπηρεσιακά και έτσι ο γονιός αναγκάζεται να το πάει ο ίδιος στο σχολείο.
Όσο για την επαφή με το γραπτό λόγο σαφώς και δεν θα πρέπει να χαθεί. Τα παιδιά με διάγνωση πρέπει να έχουν τετράδιο και να γράφουν ασκήσεις όπως και τα υπόλοιπα, στις εξετάσεις όμως δίνουν προφορικά για να μην αδικθούν λόγω της δυσκολίας τους. Σε περίπτωση που το παιδί δηλώσει ότι θέλει να γράψει , επιτρέπεται όμως πρέπει να του δοθεί περισσότερος χρόνος

Μιλώντας για τη συγκεκριμένη περίπτωση, και εφόσον υπάρχει χαρτί (όπως ισχυρίστηκε η μαμά) γιατί να περιμένει να περάσουν 2 μήνες σχεδόνμ να την καλέσουν στο σχολέιο και μετά να πει ότι ΘΑ το φέρει; Είναι λίγο περίεργη ως κατάσταση, είναι αλήθεια. Αν το χαρτί, το οποίο ας δεχτούμε ότι υπάρχει, ήταν στο σχολέιο από την αρχή, θ μπορούσε να γίνει κάποια πρόβλεψη και να υπάρχει έξτρα βοήθεια.

[PDE ads]

[kellykou]

Για δες αυτο το αρθρο που ειχα στο αρχειο μου. Ισως σε ενδιαφερει:


ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΔΙΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ


   Στη διάλεξη που διοργάνωσε ο ΣΣΝ Ανατολικής Αττικής τη Δευτέρα 1.12.2008, και στις εργαστηριακές συναντήσεις που ακολούθησαν, με ομιλητή τον Συμβουλευτικό ψυχολόγο και ειδικό συνεργάτη του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, κο Γ. Τσίτσα, ως Διαταραχές Διαγωγής ορίστηκαν οι συμπεριφορές εκείνες, κατά τις οποίες το παιδί με επαναλαμβανόμενο και επίμονο τρόπο παραβιάζει βασικά δικαιώματα των άλλων ή τις κύριες κοινωνικές νόρμες και τους κανόνες, εμφανίζοντας αντικοινωνικότητα, επιθετικότητα και εριστική διαγωγή.
   Οι ΔΔ πρέπει να διακρίνονται από τις συνήθεις παιδικές αταξίες ή την εφηβική επαναστατικότητα και, μετά από παρατήρηση, φαίνεται ότι ξεκινούν λίγο πριν από την ηλικία των 13 ετών, ενώ, τουλάχιστον στην Ελλάδα, εμφανίζονται 3-4 φορές συχνότερα στα αγόρια.
   Συγκεκριμένα έχουν τις παρακάτω μορφές:
1.   Επιθετικότητα σε ανθρώπους και ζώα
2.   Καταστροφή περιουσίας
3.   Εξαπάτηση και κλοπή
4.   Σοβαρές παραβιάσεις των κανόνων της οικογένειας πριν από την ηλικία των 13
Γενικότερα τα παιδιά με ΔΔ συμπεριφέρονται είτε μέσα από μια ανοιχτά επιθετική και παραβατική συμπεριφορά, είτε μέσα από μια περισσότερο συγκαλυμμένη και επιθετική. Ο δεύτερος τύπος συμπεριφοράς είναι αποτέλεσμα ιστορικού κακοποίησης και επιβολής σκληρής πειθαρχίας.
   Είναι προφανές πως παιδιά με ΔΔ αναπαράγουν ένα μοντέλο εξαναγκαστικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης, που έχουν μεταφέρει από το οικείο τους περιβάλλον. Εμφανίζουν πρόβλημα στην κωδικοποίηση κοινωνικών προτύπων, έχουν επιλεκτική αντίληψη των πραγμάτων και ατυχή τρόπο επεξεργασίας των πληροφοριών. Επίσης δείχνουν ανικανότητα ρύθμισης των συναισθημάτων τους, αποφεύγουν την ανάληψη της ατομικής ευθύνης, φαίνονται σα να μη θέλουν ή να μην μπορούν να καταλάβουν τις αιτίες και τα αποτελέσματα που μπορεί να προκαλεί η συμπεριφορά τους και πάντως επιθυμούν να απαλλαγούν από κάθε αίσθημα ενοχής ή μεταμέλειας. Το τελευταίο, δηλαδή η παντελής  απουσία αισθήματος ενοχής ή μεταμέλειας, αποτελεί και το πιο σημαντικό στοιχείο, για να διαγνώσουμε περίπτωση Διαταραχής Διαγωγής!
    Οι ΔΔ σχετίζονται και εμφανίζουν συννοσηρότητα με:
•   Τις διαταραχές ελλειμματικής προσοχής ή  την Υπερκινητικότητα
•   Την κατάθλιψη
•   Τη χρήση ή και κατάχρηση ουσιών ( που προκαλούν την άμβλυνση του αξιακού κώδικα)
•   Τις μαθησιακές διαταραχές
Οι ΔΔ θεωρούνται εν μέρει το αποτέλεσμα γενετικών επιδράσεων (γονίδια προδιάθεσης), που αλληλεπιδρούν κατεξοχήν με ποικίλους περιβαλλοντικούς παράγοντες, στους οποίους εντοπίζονται και οι κύριες αιτίες πρόκλησής τους. Τέτοιοι παράγοντες είναι:
•   Τα προσωπικά χαρακτηριστικά του ατόμου
•   Το οικογενειακό πλαίσιο
•   Το σχολικό πλαίσιο
Ως προς το πρώτο, είναι γεγονός πως χαρακτηριστικά που σχετίζονται με:
•   Το επίπεδο δραστηριότητας του ατόμου
•   Τη συναισθηματική ανταπόκρισή του
•   Την ποιότητα των διαθέσεών του
•   Την κοινωνική του προσαρμογή,
επηρεάζουν την διαμόρφωση των ΔΔ. Έτσι παιδιά με υψηλή παρορμητικότητα, με ψυχωτισμό (παράλογες σκέψεις), με στόχο την αναζήτηση εντυπώσεων, με χαμηλή συμμόρφωση σε κανόνες, με ψυχρότητα και εχθρότητα, έχουν ιδιοσυγκρασία ανοιχτή σε ΔΔ.
   Ως προς το δεύτερο, είναι γεγονός πως το οικογενειακό πλαίσιο αποτελεί τις περισσότερες φορές φυτώριο γέννησης ΔΔ. Συγκεκριμένα:
•   Η φτώχια και η μειονεξία των γονέων
•   Η ενδεχόμενη ψυχοπαθολογία τους
•   Οι επαναλαμβανόμενες ατυχίες που οδηγούν σε κρίση
•   Οι αδέξιες στρατηγικές πειθαρχίας και ελέγχου
•   Οι συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ των συζύγων
•   Η σκληρή και περιορισμένη γονεϊκή φροντίδα
προξενούν ασαφή όρια, συγκεχυμένες στάσεις ως προς την ευθύνη, τιμωρητικές τάσεις, ασυνέπεια στην άσκηση του ρόλου, αγωγή χωρίς έπαινο και ενθάρρυνση, ολοκληρωτική απουσία, και όλα αυτά με τη σειρά τους, οδηγούν το παιδί σε ΔΔ.
Τα ίδια ισχύουν και για τις διαλυμένες οικογένειες ή και για τις δυσαρμονικά «ενωμένες», που παγιδεύουν τα παιδιά τους με τα ασαφή τους μηνύματα.
   Ως προς το τρίτο, το σχολικό πλαίσιο ευθύνεται με τη σειρά του, από τη μια πλευρά ακούσια, καθώς παρέχει την αφορμή για ΔΔ με τον συγχρωτισμό με τους συνομηλίκους, κι από την άλλη εκούσια, καθώς το σχολικό κλίμα, κατεξοχήν βασισμένο στην ανταγωνιστικότητα, οδηγεί στα παιδιά σε διασπαστική, επιθετική και παραβατική συμπεριφορά.
   Ο ρόλος του σχολείου λοιπόν και του εκπαιδευτικού χρειάζεται να είναι τέτοιος, ώστε να αμβλύνει φαινόμενα ΔΔ, δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές, σε μια επιθετική και αντιδραστική συμπεριφορά λανθάνει η επιθυμία του παιδιού να απολαύσει μια ικανοποιητική συναισθηματική σχέση και εμπειρία. Αναγκαίος επομένως είναι ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου του σχολείου αλλά και του εκπαιδευτικού. Συγκεκριμένα:
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ   
   Συνεπής και όχι πολύ αυστηρή ανοχή
   Με μέτρο η έμφαση στην ακαδημαϊκή πρόοδο
   Ηγεσία με αποφασιστικότητα
   Δομημένες τεχνικές διαχείρισης της τάξης
   Το χαμηλότερο δυνατό ανταγωνιστικό επίπεδο
   Διενέργεια σχολικών εκδηλώσεων
   Ώθηση της ομαδοσυνεργατικής μάθησης
   Ξεκάθαροι κανόνες αποδεκτής συμπεριφοράς κατόπιν συμφωνίας
   Συνεργασία σχολείου και οικογένειας
   Εξατομικευμένο προφίλ για κάθε    μαθητή με τα Δυνατά και τα Αδύνατα σημεία τους.   

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Ο εκπαιδευτικός:
   Προσπαθεί να κατανοήσει το σκοπό της συμπεριφοράς του κάθε παιδιού
   Αναζητεί τα θετικά σημεία της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς του
   Σέβεται και εμπιστεύεται
   Επαινεί και δίνει θετική ενίσχυση
   Αποφεύγει τις ανοιχτές συγκρούσεις
   Δε δεσμεύει το παιδί με υποσχέσει, αλλά αντίθετα θέτει καθήκοντα και ευθύνες
   Επιδεικνύει σταθερότητα
   Κατακρίνει την ανάρμοστη συμπεριφορά και όχι το πρόσωπο!`
   Επικεντρώνεται στη βελτίωση της μελλοντικής συμπεριφοράς του παιδιού
   Επιβραβεύει σε κάθε ευκαιρία την πραγματική θετική συμπεριφορά
   Χρησιμοποιεί ποικιλία μεθόδων και διδακτικών προσεγγίσεων, κατά τη διδασκαλία, ώστε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των μαθητών.

[geo33]

Ευχαριστώ kellykou. Πολύ χρήσιμο άρθρο.
 Στην πράξη πώς εφαρμόζονται οι παράγραφοι σχετικά με το ρόλο του σχολείου και του εκπαιδευτικού;

[spithas]

Πολυ καλό το αρθράκι!