Μουσικά αφιερώματα

[apri]

ΣΚΩΤΙΑ, ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟ, ΗIGHLANDS ΚΙ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑΚΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
...............................
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι των βρετανικών νησιών μιλάνε την ίδια γλώσσα, δεν έχουν κοινή καταγωγή. Ουαλοί, Σκωτσέζοι και Ιρλανδοί, είναι Κέλτες, και όχι Αγγλοσάξωνες.

Μια μικρή συμπλήρωση στο πολύ όμορφο αφιέρωμα.
Όντως, οι Ουαλοί, οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί είναι Κέλτες, ενώ οι Άγγλοι και οι Σάξονες γερμανικά φύλα.
Ωστόσο, διατηρούν την κέλτικη γλώσσα τους, παράλληλα με την αγγλική.
Οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί μιλάνε γαελικά (αν και ο όρος "γαελικά" πλέον χρησιμοποιείται περισότερο για τα σκωτσέζικα).
Στη δε Ουαλία γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τον προηγούμενο αιώνα να διασωθούν τα ουαλικά και πλέον διδάσκονται στα σχολεία.

Κι ένα τραγουδάκι στα γαελικά ως κέρασμα.
http://www.youtube.com/watch?v=30Vt67JCTDM

[PDE ads]

[nikitas]

Κέλτες, Σάξονες, Ρωμαίοι, Βίκινγκς, Νορμανδοί (παρακλάδι των Βίκινγκς από τη βορειοδυτική Γαλλία), ακόμα και Μυκηναίοι... όλοι αυτοί έχουν αφήσει τα σημάδια τους στα βρετανικά νησιά. Όσο για τη διγλωσσία, το ξέρω από πρώτο χέρι. Όταν είχα επισκεφτεί την Ουαλία, μου είχε κάνει εντύπωση ότι οι πινακίδες στους δρόμους ήταν γραμμένες σε δυο γλώσσες: κελτικά και αγγλικά.

[apri]

Κέλτες, Σάξονες, Ρωμαίοι, Βίκινγκς, Νορμανδοί (παρακλάδι των Βίκινγκς από τη βορειοδυτική Γαλλία), ακόμα και Μυκηναίοι...

Oι Σάξονες, οι Βίκιvγκς και οι Νορμανδοί είναι γερμανικά φύλα, που πέρασαν βέβαια από την περιοχή σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και άφησαν το σημάδι τους στην αγγλική γλώσσα, που τελικά κυριάρχησε στο νησί (αν και τα κέλτικα ποτέ δεν έσβησαν).

Το αντίστροφο έγινε στη Γαλλία, όπου επίσης κατοικούσαν Κέλτες και μετά Ρωμαίοι, αλλά όταν κατακτήθηκαν από τους Φράγκους (γερμανικό φύλο κι αυτό), συνέχισε να κυριαρχεί η λατινογενής γλώσσα, ενώ τα κέλτικα περιορίστηκαν στην περιοχή της Βρετάνης.

Όταν είχα επισκεφτεί την Ουαλία, μου είχε κάνει εντύπωση ότι οι πινακίδες στους δρόμους ήταν γραμμένες σε δυο γλώσσες: κελτικά και αγγλικά.

Απ' ό,τι ξέρω, κάνουν μεγάλη προσπάθεια να διατηρηθούν τα ουαλικά, καθώς σε αντίθεση με τα σκωτσέζικα και τα ιρλανδικά, κάποια στιγμή είχαν αρχίσει να ξεχνιούνται. Μπράβο τους!
Αν σκεφθείς την πίεση που είχαν δεχθεί στο παρελθόν όλοι οι ομιλητές των κέλτικων να σταματήσουν να μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα, είναι σημαντικό ότι επιτέλους άλλαξε η γενικότερη στάση της πολιτείας και της κοινωνίας.

[apri]

Η ελεγεία του ξεριζωμού





Με ό,τι χωράει μία βαλίτσα:
τον ξεριζωμό από το σπίτι, τη δουλειά, τη χώρα, την ίδια τη ζωή και τις μνήμες…



http://www.youtube.com/watch?v=Lv7HYsVznS4


 

«Aν και τη βαλίτσα θα τη συνδέαμε με το ταξίδι του ανθρώπου σε μέρη που επισκέπτεται,
για να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να ψυχαγωγηθεί
και να κουβαλάει μέσα σε αυτήν τα απαραίτητα για την ευπρεπή κοινωνική συναναστροφή του,
τη βρίσκουμε και σε σκηνές όπου τίποτε δεν θυμίζει χαρά,
αλλά είναι γεμάτες αγωνία, πόνο, θλίψη, καταστροφή, ακόμη και θάνατο.

Βιαίως, ερχόμαστε σε επαφή σήμερα με την απειλή να πάθουμε τα ίδια,
με τον ξεριζωμό των ανθρώπων από τα οικεία,
κατ' επανάληψη της Ιστορίας, όχι απαραίτητα κατ’ απαίτησή της.

Διωγμένοι από τον τόπο τους, από τις εστίες,
πορεύονται, έχοντας μαζί τους, εν τέλει, ό,τι η μνήμη χώρεσε».


Νίκος Χριστοφοράκης

[PDE ads]

[nikitas]

SUNDAY, BLOODY SUNDAY

Η "Ματωμένη Κυριακή" (Bloody Sunday), η οποία αποκαλείται και "Σφαγή του Bogside" (Bogside Massacre ή Domhnach na Fola στα γαελικά), συνέβη στις 30 Ιανουαρίου 1972 στο Bogside, στην επαρχία Derry, της Βορείου Ιρλανδίας. Κατά τη διάρκειά της, είκοσι-έξι διαδηλωτές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αθώοι περαστικοί πυροβολήθηκαν από στρατιώτες του Βρετανικού στρατού. Δεκατρείς άρρενες, εφτά εκ των οποίων έφηβοι, εξέπνευσαν είτε επιτόπου, είτε λίγο μετά, ενώ ο θάνατος ενός ακόμα άντρα, τέσσερις μήνες αργότερα αποδόθηκε στα τραύματα που του προκλήθηκαν κείνη τη μέρα. Επιπλέον, δύο διαδηλωτές τραυματίστηκαν, όταν πατήθηκαν από στρατιωτικά οχήματα. Χρήζει αναφοράς ότι πέντε εκ των τραυματιών είχαν πυροβοληθεί πισώπλατα, ενώ, δηλαδή, προσπαθούσαν να διαφύγουν.  Το συμβάν έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας πορείας της Βορειοϊρλανδικής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και οι στρατιώτες οι οποίοι ενεπλάκησαν εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας ανήκαν στο 1ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών.

(Bloody Sunday victims – Bogside artists’ mural)

Δυο έρευνες διεξήχθησαν από τη Βρετανική κυβέρνηση για απόδοση ευθυνών. Η πρώτη από το Μονομελές Δικαστήριο του Widgery, ελάχιστα μετά το ειδεχθές περιστατικό, της οποίας το πόρισμα απάλλαξε τους στρατιώτες από κάθε κατηγορία -περιγράφοντας τους πυροβολισμούς ως... 'απερίσκεπτους' (!!)- αλλά αμέσως έγινε στόχος έντονης κριτικής, χαρακτηριζόμενη ούτε λίγο ούτε πολύ φαρσοκωμωδία και 'στημένη'. Η δεύτερη έρευνα διεξήχθη είκοσι-έξι ολόκληρα χρόνια μετά, το 1998, από την ανακριτική επιτροπή Saville, που πήρε το όνομά της από τον επικεφαλής της, Lord Saville of Newdigate. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε η επιτροπή για να επανεξετάσει τα γεγονότα. Αλλά η αναμονή άξιζε τον κόπο για τους συγγενείς και γνωστούς των αθώων θυμάτων της Σφαγής του Derry, αφού το πόρισμα της επιτροπής, το οποίο δημοσιοποιήθηκε στις 15 Ιουνίου 2010, απέδωσε σαφείς ευθύνες για το μακελειό στο Βρετανικό Στρατό, οι οποίες πρόσφεραν στέρεη νομική βάση για επανεκκίνηση της υπόθεσης και για διενέργεια εγκληματολογικής έρευνας εις βάρος των αλεξιπτωτιστών που ενεπλάκησαν. Η αναφορά επίσης απεφάνθη ότι αυτοί που πυροβολήθηκαν ήταν άοπλοι και ότι οι σκοτωμοί ήταν παντελώς αδικαιολόγητοι. Με τη δημοσίευση της αναφοράς Saville, o Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron ζήτησε δημόσια συγνώμη από τους συγγενείς και γνωστούς των θυμάτων εκ μέρους του Ηνωμένου Βασιλείου.

<a href="http://www.youtube.com/v/vMZ3CtC8KEY" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/vMZ3CtC8KEY</a>

Η καμπάνια του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (Irish Republican Army - IRA) ενάντια στο διαχωρισμό της Ιρλανδίας σε Βόρεια και Νότια ξεκίνησε το 1970 αλλά η "Ματωμένη Κυριακή" εκτόξευσε το κύρος του και τη στρατολόγηση στις τάξεις του σε κολοσσιαίο βαθμό. Η "Ματωμένη Κυριακή" είναι τεράστιο γεγονός στην πορεία της σύγκρουσης για το θέμα της Βορείου Ιρλανδίας, γιατί την ευθύνη για το ανοσιούργημα φέρει ο Βρετανικός Στρατός, και όχι κάποια ντόπια, παραστρατιωτική οργάνωση υποστηρικτών της ένωσης με την Αγγλία.

(Οι αλεξιπτωτιστές επί το έργον)

Όπως είναι φυσιολογικό, η απήχηση ενός τέτοιου γεγονότος στην τέχνη κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν. Ο βραβευμένος με Νόμπελ, και προσφάτως αποθανών, Ιρλανδός ποιητής Seamus Heaney έγραψε το διάσημο ποίημά του με τίτλο Casualty (= απώλεια).  Ο Heaney, φιλέλληνας και μέγας λάτρης και θαυμαστής του Καβάφη, ήταν… ‘εξαφανισμένος’ κάπου στην Πελοπόννησο όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1995.

Άλλοι ποιητές που έχουν γράψει ποιήματα γι’ αυτήν την αποφράδα μέρα είναι ο Thomas Kinsella (Butcher’s Dozen) και ο Seamus Deane (Six). Επιπλέον, έχουν γυριστεί δύο σήριαλ και μια ταινία κι έχει γραφτεί κι ένα θεατρικό έργο για τη ‘Ματωμένη Κυριακή’.

Πολύ σημαντική επίδραση είχε η Σφαγή του Derry και στη μουσική. Πολλοί καλλιτέχνες, εκμεταλλευόμενοι τα συναισθήματα που γέννησε μέσα τους, εμπνεύστηκαν λιγότερο ή περισσότερο γνωστά κομμάτια• ο Paul Mc Cartney (Ιρλανδικής καταγωγής), ο Άγγλος τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Roy Harper, o Ιρλανδός τραγουδοποιός, κιθαρίστας κι ερμηνευτής παραδοσιακής Ιρλανδικής μουσικής Christy Moore, ακόμα – ακόμα και ο Black Sabbath και το συγκρότημα Celtic Metal Cruachan. Εντούτοις, δυο τραγούδια είναι τα πιο γνωστά:

<a href="http://www.youtube.com/v/Sa5ls473NhU" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/Sa5ls473NhU</a>

Και το δεύτερο φυσικά δεν είναι άλλο από τον 'ύμνο' των U2:

<a href="http://www.youtube.com/v/FgyVvoODWGA" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/FgyVvoODWGA</a>

Yes...

I can't believe the news today
Oh, I can't close my eyes
And make it go away
How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...

Broken bottles under children's feet
Bodies strewn across the dead end street
But I won't heed the battle call
It puts my back up
Puts my back up against the wall

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

And the battle's just begun
There's many lost, but tell me who has won
The trench is dug within our hearts
And mothers, children, brothers, sisters
Torn apart

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

How long...
How long must we sing this song
How long, how long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...tonight...

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

Wipe the tears from your eyes
Wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
(Sunday, Bloody Sunday)
Oh, wipe your blood shot eyes
(Sunday, Bloody Sunday)

Sunday, Bloody Sunday (Sunday, Bloody Sunday)
Sunday, Bloody Sunday (Sunday, Bloody Sunday)

And it's true we are immune
When fact is fiction and TV reality
And today the millions cry
We eat and drink while tomorrow they die

(Sunday, Bloody Sunday)

The real battle just begun
To claim the victory Jesus won
On...

Sunday Bloody Sunday
Sunday Bloody Sunday...

[apri]

The butterfly lovers

梁山伯與祝英台




http://www.youtube.com/watch?v=5Egmjy8BbME&list=RDhVwaPb4xyg0



The Butterfly Lovers:  Zhu Yingtai and Liang Shanbo





Όσοι αιώνες κι αν πέρασαν, ποτέ δεν σβήστηκε από τη μνήμη των Κινέζων
η θρυλική Hua Mulan,
που τόλμησε να κάνει ό,τι δεν θα τολμούσε καμιά γυναίκα του καιρού της:
Μεταμφιέσθηκε  σε άντρα πολεμιστή
και πολέμησε γενναία στη θέση του πατέρα της, για να σωθεί η πατρίδα της.


Η Zhu Yingtai, όμως, έμεινε χαραγμένη όχι μόνο στη μνήμη,
αλλά πρωτίστως στην καρδιά τους.
Όμορφη, πλούσια, από ονομαστή οικογένεια…
Ο πατέρας της το μόνο που σκεφτόταν ήταν να βρει έναν πλούσιο γαμπρό γι’ αυτήν,
για να ζήσει, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια της εποχής της.
Εκείνη πάλι ήθελε πρώτα να γνωρίσει τον κόσμο, όπως τα αγόρια της εποχής της…

Ήταν τόσο πεισματάρα που ο πατέρας της την άφησε να κυνηγήσει το όνειρό της
με την προϋπόθεση ότι θα επέστρεφε στο σπίτι, για να παντρευτεί.
Έτσι, η Yingtai μεταμφιέσθηκε σε άντρα και πήγε μαζί με την υπηρέτριά της να σπουδάσει
στην Ακαδημία του Hangzhou για τρία ολόκληρα χρόνια!

Εκεί γνώρισε και τον Liang Shanbo, ένα φτωχό νεαρό από το Kuaiji,
που από την πρώτη στιγμή έγινε η αδελφή ψυχή της.
Σπούδαζαν μαζί, συγκατοικούσαν, αλλά δεν υποψιαζόταν στο ελάχιστο το μυστικό της.

Μια μέρα η Yingtai πήρε ένα γράμμα από τους γονείς της, για να γυρίσει αμέσως πίσω.
Όσο κι αν προσπάθησε με υπονοούμενα να πει την αλήθεια στον Shanbo,
εκείνος μπερδευόταν όλο και περισσότερο.
Στο τέλος, του πρότεινε να έρθει σπίτι της, για να τον συστήσει τάχα στην αδελφή της,
αλλά ο Shanbo ήταν τόσο φτωχός που δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του εκεί.

Μήνες μετά, όταν ο Shanbo έμαθε την αλήθεια, έτρεξε να τη βρει
και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλο πως δεν θα χώριζαν ποτέ ξανά.
Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Ο πατέρας της τον πέταξε έξω από το σπίτι
και του ανακοίνωσε ότι η κόρη του θα παντρευόταν το γιο του κυβερνήτη της περιοχής.

Πέρασαν δυο χρόνια…
Ο Shanbo έγινε δικαστής της επαρχίας του Yin,
αλλά η αδικία και η πίκρα μαράζωσαν την ψυχή του.
Αρρώστησε και λίγο καιρό μετά πέθανε μέσα στο γραφείο του.
Τον έθαψαν σύμφωνα με την επιθυμία του στους πρόποδες του βουνού Qingdao.

Τη μέρα που η Υingtai πήγαινε με την ακολουθία της να παντρευτεί, πέρασε από αυτήν την περιοχή.
Ξαφνικά άρχισαν να φυσάνε ισχυροί άνεμοι που σκόρπισαν τη συνοδεία της μακριά.
Εκείνη πλησίασε τον τάφο παρακαλώντας να ανοίξει…
Και ω του θαύματος, έπεσε κεραυνός και ο τάφος άνοιξε τραβώντας μέσα τη Υingtai.
http://www.youtube.com/watch?v=3SYdkhR1Uv8


Πάνω από τον τάφο έμειναν δυο πανέμορφες πεταλούδες να πετάνε
που δεν χώρισαν ποτέ ξανά.
Και ακόμα και σήμερα, όταν οι αζαλέες ανθίζουν στην Κίνα,
ο κόσμος βλέπει καμιά φορά μια κίτρινη και μια μαύρη πεταλούδα να χορεύουν μαζί
και λέει:
«Η κίτρινη πεταλούδα είναι η Yingtai και η μαύρη είναι ο Shanbo»…

Πηγές:
http://books.google.gr/books?id=iWMCl5BGgP4C&pg=PA134&lpg=PA134&dq=yellow+butterfly+black+shanbo&source=bl&ots=M5uS1F_Ych&sig=-DDDed4Ry2CnlDp8T9k7TI_HMFE&hl=el&sa=X&ei=JjqSUufGCoeZ0QWI24Fg&redir_esc=y#v=onepage&q=yellow%20butterfly%20black%20shanbo&f=false
http://thehouseoftranslator.blogspot.gr/2011/07/romeo-and-juliet-from-china.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Butterfly_Lovers
http://en.wikipedia.org/wiki/Hua_Mulan
http://dettoldisney.wordpress.com/2011/11/18/mulan-vs-the-legend-of-hua-mulan/
http://www.princeton.edu/~achaney/tmve/wiki100k/docs/Hua_Mulan.html

[nikitas]

Πολλά χρόνια πριν, πίσω στη δεκαετία του ’80, όταν υπήρχαν μόνο δυο τηλεοπτικά κανάλια, τα κρατικά, ένας πιτσιρίκος, όπως χιλιάδες άλλοι, κάθε Σάββατο μεσημέρι καθόταν μπροστά στον ασπρόμαυρο δέκτη για να παρακολουθήσει ματς του αγγλικού πρωταθλήματος. Δεν ήταν αμιγώς το ποδοσφαιρικό θέαμα που τον μάγευε (το οποίο εξάλλου τότε δεν ήταν τόσο υψηλής ποιότητας, με τις περισσότερες ομάδες, τιμώντας τις βρετανικές παραδόσεις στο άθλημα, να απαρτίζονται από…  ‘ξυλοκόπους’, που βάραγαν στο ψαχνό, και συγχρόνως να επιδίδονται με ζέση στην ευκλεή τακτική της ‘γιόμας’, με στόχο το κεφάλι του ψηλού, άτεχνου, κι ωστόσο καλού κεφαλοσφαιριστή, σέντερ-φορ), αλλά η γιορτινή ατμόσφαιρα στις κερκίδες, με τους οπαδούς να τραγουδούν και να κουνάνε πανό και λάβαρα, ενισχύοντας την ομάδα τους και σπρώχνοντάς τη προς τη νίκη.

Από τις αγγλικές ομάδες κείνων των μακρινών ημερών, ξεχώριζε μία για το στυλ παιχνιδιού της, που μόνο αγγλικό δε φάνταζε. Ταχύτητα, φαντασία, δημιουργικότητα, νεωτερισμός και πνεύμα νικητή, στοιχεία αλλότρια προς την τυπικά αγγλική, στείρα προσκόλληση στις μονολιθικές παραδόσεις, που πάντα καταπιέζουν κάθε τι καινούργιο και προς τον αγγλικό σνομπισμό, που θεωρεί ότι το να παλεύεις με νύχια και με δόντια για την επικράτηση είναι δείγμα χαμηλής καταγωγής. Η ομάδα αυτή δεν ήταν άλλη από τη μεγάλη Liverpool F. C.

Kenny Dalglish, Ian Rush, Alan Hansen, Ronnie Whelan, Mark Lawrenson, Sammy Lee, Steve Nicol, Phil Neal, Bruce Grobbelaar, Graeame Suness,  John Wark, Craig Johnston… παίχτες που συνέδεσαν το όνομά τους με την ίδρυση μιας δυναστείας, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία δύο προπονητών που έχουν περάσει στο πάνθεον των ηρώων του συλλόγου, του Bill Shankly και του Βob Paisley, κατακτώντας τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, ’77, ’78, ’81 & ’84. Η Liverpool F. C. έγινε συνώνυμο μιας Αγγλίας εξωστρεφούς, Ευρωπαίας και διψασμένης για διάκριση, σε πείσμα της άλλης Αγγλίας, εκείνης του απομονωτισμού και του αποικιοκρατικού ελιτισμού, που έκανε, και κάνει, πολλούς Άγγλους ν’ αποκαλούν με καμάρι τη χώρα τους ‘the island’ και όλη την υπόλοιπη Ευρώπη υποτιμητικά και συγκαταβατικά ‘the continent’.

Winning feeling: Graeme Souness (left) Kenny Dalglish (centre) and Alan Hansen (right) hold up the European Cup after beating Real Madrid in the European Cup final in Paris in 1981.

Την απήχηση της φουρνιάς εκείνης όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό, αλλά σε κοινωνικοπολιτικό, οικουμενικά, επίπεδο, την αντιλαμβάνεται κανείς αν λάβει υπόψη του το απόφθεγμα που ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας: «Για δύο πράγματα είναι γνωστό το Liverpool, για τους Βeatles και την ποδοσφαιρική του ομάδα»!

Ώσπου ήρθε η 29η Μαΐου 1985 στο Heysel Stadium του Βελγίου, όπου διεξαγόταν ο τελικός του κυπέλου πρωταθλητριών ανάμεσα στη Liverpool, πάλι, και στη Juventus. Μια ολόκληρη κερκίδα μεθυσμένων Άγγλων έριξε ένα κιγκλίδωμα και εισέβαλε στην κερκίδα των Ιταλών• ακολούθησε αληθινή σφαγή. Οι εκτός ελέγχου χούλιγκανς των reds άρχισαν να ξυλοκοπούν ανελέητα τους Ιταλούς, αναγκάζοντάς τους να οπισθοχωρήσουν. Δυστυχώς, τη διαφυγή τους μπλόκαρε ένας τοίχος. Πάνω σε αυτόν δεκάδες άνθρωποι συνεθλίβησαν κι έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από ασφυξία. Ο τραγικός απολογισμός; 39 νεκροί. 36 Ιταλοί,  4 Βέλγοι, 2 Γάλλοι κι ένας Ιρλανδός.

Σοκαριστική εικόνα ελάχιστα λεπτά μετά την τραγωδία του Χέιζελ.

Κείνη η συμφορά έβαλε ταφόπλακα στην ευρωπαϊκή άνοιξη του Αγγλικού ποδοσφαίρου, όπως αυτή εκφράστηκε όχι μόνο από την πιο λαμπρή εκπρόσωπό της, τη Liverpool F. C., αλλά κι άλλους βρετανικούς συλλόγους –η ταπεινή Nottingham Forest, υπό την καθοδήγηση του ιδιοφυούς κι εκκεντρικού Brian Clough, κατέκτησε δυο διαδοχικά κύπελλα πρωταθλητριών. Το περιστατικό εκείνο, το οποίο έμεινε στην ιστορία ως «Τραγωδία του Χέιζελ», ήταν ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, αφού, οι επιτυχίες των βρετανικών ομάδων εντός γηπέδων, επ’ ουδενί δε συμβάδιζαν με τα τεκταινόμενα εκτός γηπέδων. Οι σύλλογοι οργανωμένων οπαδών των ομάδων είχαν γίνει άντρα εγκληματιών του κοινού ποινικού κώδικα, οι οποίοι πριν τους αγώνες έπιναν μέχρι αφασίας, κι ύστερα επιδίδονταν σε ανελέητο ξύλο με αντιπάλους, ιδίου... φυράματος, οπαδούς, είτε στους δρόμους και τα μπαρ στον περιβάλλοντα χώρο των γηπέδων, είτε μέσα σε αυτά, στις κερκίδες.

Πριν η UEFA τιμωρήσει τη Liverpool, επιλήφθηκε του θέματος η ίδια η Αγγλική κυβέρνηση. Η σιδηρά κυρία Margaret Thatcher επέβαλε πενταετή αποκλεισμό σε όλες τις Αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, και στη Liverpool οχταετή. Η αλήθεια είναι ότι οι reds, αν και στα χρόνια που ακολούθησαν, κατάκτησαν εγχώρια πρωταθλήματα με χαρισματικούς παίχτες όπως ο John Barnes, o Peter Beardsley, o Ray Houghton, o John Aldridge, o Steve McMahon, o Mark Wright, στην πραγματικότητα δεν ανέκαμψαν ποτέ από κείνη την αποφράδα μέρα του Μαΐου. Ήταν λες κι ένα μαύρο σύννεφο είχε κάτσει πάνω από την ομάδα, που χτυπήθηκε από τη συμφορά στις 15 Απριλίου 1989, στο Hillsborough Stadium, όπου η Liverpool αγωνιζόταν εναντίον της Nottingham Forest, για τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας. Μετά από μια σειρά σοβαρών λαθών (εσφαλμένη κατανομή των φιλάθλων, προχειρότητα, κακοδιαχείριση κατάστασης εκτάκτου ανάγκης), επιτράπηκε η είσοδος υπεράριθμων οπαδών των reds στην εξέδρα Leppings Lane. Όσοι μπήκαν πρώτοι, ήταν οι τραγικά άτυχοι της υπόθεσης, αφού συμπιέστηκαν μέχρι θανάτου. 96 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 766 τραυματίστηκαν.

<a href="http://www.youtube.com/v/P_SmM9KuhIQ" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/P_SmM9KuhIQ</a>

Η Liverpool F. C. κατέκτησε για τελευταία φορά την κορυφή στο εγχώριο πρωτάθλημα το 1990. Από τότε οι επιτυχίες της ήταν ελάχιστες• για παράδειγμα κατέκτησε ένα κύπελλο UEFA στις αρχές τις δεκαετίας του 2000. Παρά την ένδεια σε τίτλους, οι οπαδοί της ήταν πάντα εκεί, στο Anfield Stadium, έδρα της ομάδας. Ίσως είναι το μοναδικό γήπεδο της Αγγλίας όπου η φασαρία θυμίζει χώρα νότιας Ευρώπης, μιας και οι Liverpudlians έχουν τη φήμη, και είναι, οι πιο εκδηλωτικοί και παθιασμένοι οπαδοί στην κατά τα άλλα κρύα και φλεγματική Αγγλία.

<a href="http://www.youtube.com/v/EThP6rTDhL4" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/EThP6rTDhL4</a>

Η ομάδα χρειάστηκε να περιμένει ακριβώς 20 χρόνια για να φτάσει πάλι, μετά το 1985 στο Χέιζελ, σε τελικό κυπέλου πρωταθλητριών, το οποίο δε λεγόταν καν πλέον έτσι, αλλά Champions League. Το 2005 αγωνίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, πάλι ενάντια σε Ιταλική ομάδα, τη μεγάλη Milan των 7 ευρωπαϊκών κατακτήσεων, του ανεκδιήγητου cavaliere. Οι reds περίμεναν πώς και πώς αυτή τη στιγμή, έχοντας στήσει γιορτή στις κερκίδες. Ωστόσο, το α’ ημίχρονο του αγώνα ήταν σκέτος εφιάλτης, βλέποντας την ομάδα τους να δέχεται τρία γκολ, γινόμενη έρμαιο στις ορέξεις των φουριόζων Ιταλών. Όμως η Liverpool δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Στο β' ημίχρονο, ενάντια σε κάθε προγνωστικό κι ενάντια σε κάθε λογική, πέτυχε ίσως την πιο επική ανατροπή στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, σκοράροντας τρία γκολ σε έξι (!!!) λεπτά, πηγαίνοντας το παιχνίδι στην παράταση και κερδίζοντάς το τελικά στα πέναλτι, αποδεικνύοντας ότι παρά την παρακμή, τη μιζέρια και τις συμφορές του παρελθόντος, το βάρος και η αίγλη της τεράστιας φανέλας του συλλόγου δεν ξέφτισαν ποτέ.

Στη Liverpool λοιπόν, την οποία αγάπησα κι εγώ από πιτσιρίκι, κι ακόμα αγαπώ, αφιερώνω το επόμενο βίντεο από το θρίαμβο της Πόλης, επενδεδυμένο με τον ύμνο της ομάδας, το υπέροχο “You’ll Never Walk Alone”.

<a href="http://www.youtube.com/v/tCJ5uBA3DU4" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/tCJ5uBA3DU4</a>

You'll Never Walk Alone

(R. Rogers/O. Hammerstein II)

When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark

At the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song of the lark

Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown

Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk alone

When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark

At the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song of the lark

Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown

Walk on walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk

You'll never walk
You'll never walk alone.

P.S. 1: προσέξτε τα πρόσωπα των δόλιων των Άγγλων στις κερκίδες, μετά την ψυχρολουσία του α’ ημιχρόνου. Παρ’ όλα αυτά, έχουν το σθένος να τραγουδούν λες και δε συμβαίνει τίποτα. Τους βγάζω το καπέλο.

P.S. 2: ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που θα έχουν την ιώβεια υπομονή να διαβάσουν τούτο το μάλλον ‘αντρικό’ κομμάτι για τους ποδοσφαιρικούς όρους που ενδεχομένως δε θα καταλάβουν.

P.S. 3: το πόσο 'ιδιαίτερος' είναι ο σύλλογος, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στον επικό θρίαμβο της Πόλης, η UEFA, για πρώτη και τελευταία φορά ανέτρεψε το τελετουργικό της απονομής, διανθίζοντάς το όχι με το σύνηθες "We Are the Champions" των Queen, αλλά με το "You'll Never Walk Alone", τιμώντας έτσι τη Liverpool.

[apri]

P.S. 3: το πόσο 'ιδιαίτερος' είναι ο σύλλογος, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στον επικό θρίαμβο της Πόλης, η UEFA, για πρώτη και τελευταία φορά ανέτρεψε το τελετουργικό της απονομής, διανθίζοντάς το όχι με το σύνηθες "We Are the Champions" των Queen, αλλά με το "You'll Never Walk Alone", τιμώντας έτσι τη Liverpool.[/center]

Επειδή σε βλέπω πολύ φανατικό με τη Liverpool, μπορείς αν θες, να δεις κάποια στοιχεία για τον ύμνο τους εδώ:
Απάντηση #7596 http://www.pde.gr/index.php?topic=29499.7588.

P.S. 2: ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που θα έχουν την ιώβεια υπομονή να διαβάσουν τούτο το μάλλον ‘αντρικό’ κομμάτι για τους ποδοσφαιρικούς όρους που ενδεχομένως δε θα καταλάβουν.

Κάτι που μπορεί να βρεις πιο ενδιαφέρον ως ποδοσφαιρόφιλος είναι ένα παλιότερο αφιέρωμα που είχα κάνει σχετικά με το πολεμικό στοιχείο στο ποδόσφαιρο (εξ ου και ο σχετικός φανατισμός των οπαδών).

ΗΑΚΑ:«Το ποδόσφαιρο είναι πόλεμος»
(Απάντηση 353: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.350)

[nikitas]

@Apri

Τα διάβασα και τα δύο. Είμαι μέγας fan των all-blacks στο rugby. Για το haka, τον πολεμικό χορό των Maori, δεν το συζητώ... έπος! Να φανταστείς ότι τα αγαπημένα μου T-shirt, για να σου δώσω και μια... ενόραση στα γούστα μου, είναι μια εμφάνιση της Liverpool, μια της εθνικής ομάδας rugby της Νέας Ζηλανδίας, λιτή και απέριττη, με μοναδικό διακριτικό τη φτέρη, το εθνικό φυτό της χώρας, κι ένα jersey που διαφημίζει τη μπύρα Guiness, χα-χα!

[apri]

Kαλά, οι Μαορί δεν παίζονται κατά τη γνώμη μου...

Πάντως, ένα έχω να πω ή μάλλον να ξαναπώ, γιατί πρέπει να το έχω δηλώσει και στο παρελθόν. Πόσο μεγάλη διαφορά επιπέδου έχει ο ύμνος της Λίβερπουλ (με στίχους όπως «Όταν περπατάς στην καταιγίδα, κράτα το κεφάλι σου ψηλά και μη φοβάσαι το σκοτάδι», «Περπάτησε με ελπίδα στην καρδιά και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος») από αντίστοιχους ύμνους ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων... Μπράβο τους!

Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα διαφημιστικό του Johnnie Walker τα τελευταία χρόνια  με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα, όπου ακουγόταν πάλι το ίδιο τραγούδι από τη φωνή του J. Cash.
http://www.youtube.com/watch?v=KuohOqhOTUk&feature=player_embedded#

[nikitas]

Τα γούστα μας συμπίπτουν, βλέπω. O Johnny Cash είναι μεγάλη μου αδυναμία. Το αγαπημένο μου είναι το 'hurt', αν κι έχω την εντύπωση ότι δεν το τραγούδησε πρώτος αυτός.

http://www.youtube.com/watch?v=3aF9AJm0RFc

Όσο για τις διαφορές ανάμεσα στους ύμνους αγγλικών κι ελληνικών ομάδων, απ' όσο ξέρω, ο ύμνος της Liverpool αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Για παράδειγμα ο ύμνος της... λαομίσητης Manchester United δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τους ελληνικούς. Για του λόγου το αληθές:

http://www.youtube.com/watch?v=F3FMf99ep1s

Παρ' όλα αυτά, η επισήμανσή σου σχετικά με τη διαφορά κουλτούρας γύρω από το ποδόσφαιρο στη μία χώρα και στην άλλη, είναι ακριβής. Χρειάστηκε, βέβαια, ένα Heysel για ν' αλλάξει η αγγλική κουλτούρα, αλλά άλλαξε. Τώρα το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται καθαρά ως ψυχαγωγία και θέαμα, παρ' ότι ο ρομαντισμός, η πίστη και ο καλώς εννοούμενος φανατισμός, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, ποτέ δεν εξέλειψαν -σε αντίθεση, λόγου χάρη, με τις ΗΠΑ που εκεί τα αθλήματα είναι καθαρά show. Εδώ στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι εκτόνωση ό,τι πιο 'αρρωστημένου' και μισαλλόδοξου κουβαλάμε μέσα μας.

[jak_13]

...ο ύμνος της... λαομίσητης Manchester United...

Ορίστε;;;;;

[nikitas]

Ορίστε;;;;;

Δε χρειάζεται καν ν' απαντήσω. Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το άρθρο που πόσταρες. Η Misery United είναι η πιο δημοφιλής ομάδα της Ασίας. Είναι σαν να λέμε ότι οι πιο μεγάλοι λάτρεις του τζατζικιού είναι οι... Λάπωνες. Όσοι σχέση έχουν οι Λάπωνες με το τζατζίκι, άλλη τόση έχουν οι Ασιάτες με τη μπάλα. Οι 'μπέμπηδες' είναι κατά ένα μεγάλο βαθμό προϊόν και κατασκεύασμα των ΜΜΕ.

[jak_13]

Η αντικειμενικότητα δεν έχει σχέση με τις προσωπικές προτιμήσεις.
Το άρθρο (όπως και εκατοντάδες άλλα) έχει τίτλο: "Η Μanchester United η πιο δημοφιλής ομάδα του κόσμου". Επίσης τα 659 εκατομμύρια δε μπορεί να είναι κάτοικοι της Ασίας. Εκεί είναι οι πιο φανατικοί.
Αυτό που γράφεις για να στηρίξεις όλη τη θεωρία σου δεν υπάρχει πουθενά.