Μουσικά αφιερώματα

[apri]

ΣΚΩΤΙΑ, ΕΔΙΜ

[PDE ads]

[nikitas]

Κέλτες, Σάξονες, Ρωμαίοι,

[apri]

Κέλτες, Σάξονες, Ρωμαίοι,

[apri]

Η ελεγεία του ξεριζωμού





Με ό,τι χωράει μία βαλίτσα:
τον ξεριζωμό από το σπίτι, τη δουλειά, τη χώρα, την ίδια τη ζωή και τις μνήμες…



http://www.youtube.com/watch?v=Lv7HYsVznS4


 

«Aν και τη βαλίτσα θα τη συνδέαμε με το ταξίδι του ανθρώπου σε μέρη που επισκέπτεται,
για να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να ψυχαγωγηθεί
και να κουβαλάει μέσα σε αυτήν τα απαραίτητα για την ευπρεπή κοινωνική συναναστροφή του,
τη βρίσκουμε και σε σκηνές όπου τίποτε δεν θυμίζει χαρά,
αλλά είναι γεμάτες αγωνία, πόνο, θλίψη, καταστροφή, ακόμη και θάνατο.

[PDE ads]

[nikitas]

SUNDAY, BLOODY SUNDAY

Η "Ματωμένη Κυριακή" (Bloody Sunday), η οποία αποκαλείται και "Σφαγή του Bogside" (Bogside Massacre ή Domhnach na Fola στα γαελικά), συνέβη στις 30 Ιανουαρίου 1972 στο Bogside, στην επαρχία Derry, της

[apri]

The butterfly lovers

梁山伯與祝英台




http://www.youtube.com/watch?v=5Egmjy8BbME&list=RDhVwaPb4xyg0



The Butterfly Lovers:  Zhu Yingtai and Liang Shanbo





Όσοι αιώνες κι αν πέρασαν, ποτέ δεν σβήστηκε από τη μνήμη των Κινέζων
η θρυλική Hua Mulan,
που τόλμησε να κάνει ό,τι δεν θα τολμούσε καμιά γυναίκα του καιρού της:
Μεταμφιέσθηκε  σε άντρα πολεμιστή
και πολέμησε γενναία στη θέση του πατέρα της, για να σωθεί η πατρίδα της.


Η Zhu Yingtai, όμως, έμεινε χαραγμένη όχι μόνο στη μνήμη,
αλλά πρωτίστως στην καρδιά τους.
Όμορφη, πλούσια, από ονομαστή οικογένεια…
Ο πατέρας της το μόνο που σκεφτόταν ήταν να βρει έναν πλούσιο γαμπρό γι’ αυτήν,
για να ζήσει, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια της εποχής της.
Εκείνη πάλι ήθελε πρώτα να γνωρίσει τον κόσμο, όπως τα αγόρια της εποχής της…

Ήταν τόσο πεισματάρα που ο πατέρας της την άφησε να κυνηγήσει το όνειρό της
με την προϋπόθεση ότι θα επέστρεφε στο σπίτι, για να παντρευτεί.
Έτσι, η Yingtai μεταμφιέσθηκε σε άντρα και πήγε μαζί με την υπηρέτριά της να σπουδάσει
στην Ακαδημία του Hangzhou για τρία ολόκληρα χρόνια!

Εκεί γνώρισε και τον Liang Shanbo, ένα φτωχό νεαρό από το Kuaiji,
που από την πρώτη στιγμή έγινε η αδελφή ψυχή της.
Σπούδαζαν μαζί, συγκατοικούσαν, αλλά δεν υποψιαζόταν στο ελάχιστο το μυστικό της.

Μια μέρα η Yingtai πήρε ένα γράμμα από τους γονείς της, για να γυρίσει αμέσως πίσω.
Όσο κι αν προσπάθησε με υπονοούμενα να πει την αλήθεια στον Shanbo,
εκείνος μπερδευόταν όλο και περισσότερο.
Στο τέλος, του πρότεινε να έρθει σπίτι της, για να τον συστήσει τάχα στην αδελφή της,
αλλά ο Shanbo ήταν τόσο φτωχός που δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του εκεί.

Μήνες μετά, όταν ο Shanbo έμαθε την αλήθεια, έτρεξε να τη βρει
και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλο πως δεν θα χώριζαν ποτέ ξανά.
Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Ο πατέρας της τον πέταξε έξω από το σπίτι
και του ανακοίνωσε ότι η κόρη του θα παντρευόταν το γιο του κυβερνήτη της περιοχής.

Πέρασαν δυο χρόνια…
Ο Shanbo έγινε δικαστής της επαρχίας του Yin,
αλλά η αδικία και η πίκρα μαράζωσαν την ψυχή του.
Αρρώστησε και λίγο καιρό μετά πέθανε μέσα στο γραφείο του.
Τον έθαψαν σύμφωνα με την επιθυμία του στους πρόποδες του βουνού Qingdao.

Τη μέρα που η Υingtai πήγαινε με την ακολουθία της να παντρευτεί, πέρασε από αυτήν την περιοχή.
Ξαφνικά άρχισαν να φυσάνε ισχυροί άνεμοι που σκόρπισαν τη συνοδεία της μακριά.
Εκείνη πλησίασε τον τάφο παρακαλώντας να ανοίξει…
Και ω του θαύματος, έπεσε κεραυνός και ο τάφος άνοιξε τραβώντας μέσα τη Υingtai.
http://www.youtube.com/watch?v=3SYdkhR1Uv8


Πάνω από τον τάφο έμειναν δυο πανέμορφες πεταλούδες να πετάνε
που δεν χώρισαν ποτέ ξανά.
Και ακόμα και σήμερα, όταν οι αζαλέες ανθίζουν στην Κίνα,
ο κόσμος βλέπει καμιά φορά μια κίτρινη και μια μαύρη πεταλούδα να χορεύουν μαζί
και λέει:
«Η κίτρινη πεταλούδα είναι η Yingtai και η μαύρη είναι ο Shanbo»…

Πηγές:
http://books.google.gr/books?id=iWMCl5BGgP4C&pg=PA134&lpg=PA134&dq=yellow+butterfly+black+shanbo&source=bl&ots=M5uS1F_Ych&sig=-DDDed4Ry2CnlDp8T9k7TI_HMFE&hl=el&sa=X&ei=JjqSUufGCoeZ0QWI24Fg&redir_esc=y#v=onepage&q=yellow%20butterfly%20black%20shanbo&f=false
http://thehouseoftranslator.blogspot.gr/2011/07/romeo-and-juliet-from-china.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Butterfly_Lovers
http://en.wikipedia.org/wiki/Hua_Mulan
http://dettoldisney.wordpress.com/2011/11/18/mulan-vs-the-legend-of-hua-mulan/
http://www.princeton.edu/~achaney/tmve/wiki100k/docs/Hua_Mulan.html

[nikitas]

Πολλά χρόνια πριν, πίσω στη δεκαετία του ’80, όταν υπήρχαν μόνο δυο τηλεοπτικά κανάλια, τα κρατικά, ένας πιτσιρίκος, όπως χιλιάδες άλλοι, κάθε Σάββατο μεσημέρι καθόταν μπροστά στον ασπρόμαυρο δέκτη για να παρακολουθήσει ματς του αγγλικού πρωταθλήματος. Δεν ήταν αμιγώς το ποδοσφαιρικό θέαμα που τον μάγευε (το οποίο εξάλλου τότε δεν ήταν τόσο υψηλής ποιότητας, με τις περισσότερες ομάδες, τιμώντας τις βρετανικές παραδόσεις στο άθλημα, να απαρτίζονται από…  ‘ξυλοκόπους’, που βάραγαν στο ψαχνό, και συγχρόνως να επιδίδονται με ζέση στην ευκλεή τακτική της ‘γιόμας’, με στόχο το κεφάλι του ψηλού, άτεχνου, κι ωστόσο καλού κεφαλοσφαιριστή, σέντερ-φορ), αλλά η γιορτινή ατμόσφαιρα στις κερκίδες, με τους οπαδούς να τραγουδούν και να κουνάνε πανό και λάβαρα, ενισχύοντας την ομάδα τους και σπρώχνοντάς τη προς τη νίκη.

Από τις αγγλικές ομάδες κείνων των μακρινών ημερών, ξεχώριζε μία για το στυλ παιχνιδιού της, που μόνο αγγλικό δε φάνταζε. Ταχύτητα, φαντασία, δημιουργικότητα, νεωτερισμός και πνεύμα νικητή, στοιχεία αλλότρια προς την τυπικά αγγλική, στείρα προσκόλληση στις μονολιθικές παραδόσεις, που πάντα καταπιέζουν κάθε τι καινούργιο και προς τον αγγλικό σνομπισμό, που θεωρεί ότι το να παλεύεις με νύχια και με δόντια για την επικράτηση είναι δείγμα χαμηλής καταγωγής. Η ομάδα αυτή δεν ήταν άλλη από τη μεγάλη Liverpool F. C.

Kenny Dalglish, Ian Rush, Alan Hansen, Ronnie Whelan, Mark Lawrenson, Sammy Lee, Steve Nicol, Phil Neal, Bruce Grobbelaar, Graeame Suness,  John Wark, Craig Johnston… παίχτες που συνέδεσαν το όνομά τους με την ίδρυση μιας δυναστείας, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία δύο προπονητών που έχουν περάσει στο πάνθεον των ηρώων του συλλόγου, του Bill Shankly και του

[apri]

P.S. 3: το πόσο 'ιδιαίτερος' είναι ο σύλλογος, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στον επικό θρίαμβο της Πόλης, η UEFA, για πρώτη και τελευταία φορά ανέτρεψε το τελετουργικό της απονομής, διανθίζοντάς το όχι με το σύνηθες "We Are the Champions" των Queen, αλλά με το "You'll Never Walk Alone", τιμώντας έτσι τη Liverpool.[/center]

Επειδή σε βλέπω πολύ φανατικό με τη Liverpool, μπορείς αν θες, να δεις κάποια στοιχεία για τον ύμνο τους εδώ:
Απάντηση #7596 http://www.pde.gr/index.php?topic=29499.7588.

P.S. 2: ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που θα έχουν την ιώβεια υπομονή να διαβάσουν τούτο το μάλλον ‘αντρικό’ κομμάτι για τους ποδοσφαιρικούς όρους που ενδεχομένως δε θα καταλάβουν.

Κάτι που μπορεί να βρεις πιο ενδιαφέρον ως ποδοσφαιρόφιλος είναι ένα παλιότερο αφιέρωμα που είχα κάνει σχετικά με το πολεμικό στοιχείο στο ποδόσφαιρο (εξ ου και ο σχετικός φανατισμός των οπαδών).

ΗΑΚΑ:«Το ποδόσφαιρο είναι πόλεμος»
(Απάντηση 353: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.350)

[nikitas]

@Apri

Τα διάβασα και τα δύο. Είμαι μέγας fan των all-blacks στο rugby. Για το haka, τον πολεμικό χορό των Maori, δεν το συζητώ... έπος! Να φανταστείς ότι τα αγαπημένα μου T-shirt, για να σου δώσω και μια... ενόραση στα γούστα μου, είναι μια εμφάνιση της Liverpool, μια της εθνικής ομάδας rugby της Νέας Ζηλανδίας, λιτή και απέριττη, με μοναδικό διακριτικό τη φτέρη, το εθνικό φυτό της χώρας, κι ένα jersey που διαφημίζει τη μπύρα Guiness, χα-χα!

[apri]

Kαλά, οι Μαορί δεν παίζονται κατά τη γνώμη μου...

Πάντως, ένα έχω να πω ή μάλλον να ξαναπώ, γιατί πρέπει να το έχω δηλώσει και στο παρελθόν. Πόσο μεγάλη διαφορά επιπέδου έχει ο ύμνος της Λίβερπουλ (με στίχους όπως «Όταν περπατάς στην καταιγίδα, κράτα το κεφάλι σου ψηλά και μη φοβάσαι το σκοτάδι», «Περπάτησε με ελπίδα στην καρδιά και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος») από αντίστοιχους ύμνους ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων... Μπράβο τους!

Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα διαφημιστικό του Johnnie Walker τα τελευταία χρόνια  με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα, όπου ακουγόταν πάλι το ίδιο τραγούδι από τη φωνή του J. Cash.
http://www.youtube.com/watch?v=KuohOqhOTUk&feature=player_embedded#

[nikitas]

Τα γούστα μας συμπίπτουν, βλέπω. O Johnny Cash είναι μεγάλη μου αδυναμία. Το αγαπημένο μου είναι το 'hurt', αν κι έχω την εντύπωση ότι δεν το τραγούδησε πρώτος αυτός.

http://www.youtube.com/watch?v=3aF9AJm0RFc

Όσο για τις διαφορές ανάμεσα στους ύμνους αγγλικών κι ελληνικών ομάδων, απ' όσο ξέρω, ο ύμνος της Liverpool αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Για παράδειγμα ο ύμνος της... λαομίσητης Manchester United δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τους ελληνικούς. Για του λόγου το αληθές:

http://www.youtube.com/watch?v=F3FMf99ep1s

Παρ' όλα αυτά, η επισήμανσή σου σχετικά με τη διαφορά κουλτούρας γύρω από το ποδόσφαιρο στη μία χώρα και στην άλλη, είναι ακριβής. Χρειάστηκε, βέβαια, ένα Heysel για ν' αλλάξει η αγγλική κουλτούρα, αλλά άλλαξε. Τώρα το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται καθαρά ως ψυχαγωγία και θέαμα, παρ' ότι ο ρομαντισμός, η πίστη και ο καλώς εννοούμενος φανατισμός, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, ποτέ δεν εξέλειψαν -σε αντίθεση, λόγου χάρη, με τις ΗΠΑ που εκεί τα αθλήματα είναι καθαρά show. Εδώ στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι εκτόνωση ό,τι πιο 'αρρωστημένου' και μισαλλόδοξου κουβαλάμε μέσα μας.

[jak_13]

...ο ύμνος της... λαομίσητης Manchester United...

Ορίστε;;;;;

[nikitas]

Ορίστε;;;;;

Δε χρειάζεται καν ν' απαντήσω. Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το άρθρο που πόσταρες. Η Misery United είναι η πιο δημοφιλής ομάδα της Ασίας. Είναι σαν να λέμε ότι οι πιο μεγάλοι λάτρεις του τζατζικιού είναι οι... Λάπωνες. Όσοι σχέση έχουν οι Λάπωνες με το τζατζίκι, άλλη τόση έχουν οι Ασιάτες με τη μπάλα. Οι 'μπέμπηδες' είναι κατά ένα μεγάλο βαθμό προϊόν και κατασκεύασμα των ΜΜΕ.

[jak_13]

Η αντικειμενικότητα δεν έχει σχέση με τις προσωπικές προτιμήσεις.
Το άρθρο (όπως και εκατοντάδες άλλα) έχει τίτλο: "Η Μanchester United η πιο δημοφιλής ομάδα του κόσμου". Επίσης τα 659 εκατομμύρια δε μπορεί να είναι κάτοικοι της Ασίας. Εκεί είναι οι πιο φανατικοί.
Αυτό που γράφεις για να στηρίξεις όλη τη θεωρία σου δεν υπάρχει πουθενά.