Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Εξαιρετική δουλειά, Apri. Διάβασα κι εγώ το 'Εκ Πειραιώς' πρόσφατα.

[PDE ads]

[nikitas]

Εξαιρετική δουλειά, Apri. Διάβασα κι εγώ το 'Εκ Πειραιώς' πρόσφατα.

[nikitas]

ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ






 

Όταν πρωτοκατοικήθηκε γύρω στο 1830,
ήταν μια περιοχή αραιοκατοικημένη, με απόκρημνα βραχώδη μέρη,
όλο τάφρους και ρεματιές,
ιδανικό καταφύγιο για δραπέτες, παράνομους, κυνηγημένους.
Στους χάρτες της εποχής έφερε το όνομα «TRAPEZON» ή «DRAPEZON»,
και οι κάτοικοι προβληματίζονταν για τη σημασία του,
ανατρέχοντας στο αρχαιοελληνικό ή στο αρβανίτικο γλωσσικό τους παρελθόν.

Εκεί κατέφυγαν κυνηγημένοι το 1922 οι Μικρασιάτες πρόσφυγες,
έχτισαν τις παράγκες τους και τη νέα τους ζωή.
Και όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο βαθιά άπλωναν τις ρίζες τους
σε ένα χώμα, όπου τίποτα άλλο δεν άντεχε να φυτρώσει.

Μέχρι που στο τέλος της δεκαετίας του 1950
έρχονται αντιμέτωποι με έναν νέο ξεριζωμό,
όπως τον περιγράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος:

«Στη Δραπετσώνα δεν φυτρώνει τίποτα.
Αν βάλεις στο χώμα μια ρίζα λουλούδι ή δεντράκι,
σε λίγες ημέρες κιτρινίζει και ξεραίνεται.
Ο μολυσμένος αέρας δεν το αφήνει να ανθίσει και λες:
Δεν γίνεται να ζήσουν εδώ άνθρωποι.
Ή αυτοί θα φύγουν ή τα εργοστάσια.
Μέχρι και οι Άθλιοι του Ουγκώ θα δραπέτευαν.
Μα οι πρόσφυγες δεν έχουν πια πού άλλού να πάνε
και τώρα που άρχισε η μουρμούρα να τους ξεσπιτώσουν για δεύτερη φορά
άρχισαν και τα πρώτα ντράβαλα…

…Τα πράγματα θα αγριέψουν αργότερα και ιδίως από το καλοκαίρι του 1960
η Μάχη της Παράγκας θα φουντώσει με συνεχείς επιδρομές μπάτσων
και τους ξεριζωμένους να υπερασπίζονται τα καλύβια τους σαν παλάτια…

….Στις 14 Νοεμβρίου 1960 θα γίνει το μεγάλο ντου.
Όπως σε στρατιωτική επιχείρηση, πάνω από χίλιοι διακόσιοι μπάτσοι
με τα ματσούκια στα χέρια
και το λουρί του πηλικίου περασμένο κάτω από το σαγόνι,
θα περικυκλώσουν τον συνοικισμό
και βάζοντας μπροστά σαν τανκς τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς
θα κάνουν την τελική έφοδο.

Στις παράγκες θα βαρέσει συναγερμός.
Αλλά τότε θα βγουν μπροστά οι γυναίκες
να προστατέψουν τα νοικοκυριά τους από το ρήμαγμα
και τους άντρες τους από τη μανία των εισβολέων…….
Το μακελειό θα κρατήσει ώρες.»

Απολογισμός;
Πέντε-έξι γκρεμισμένα παραπήγματα,
καμιά δεκαριά γυναίκες τραυματισμένες.
Η αστυνομία για λίγα χρόνια δεν θα τολμήσει να επιχειρήσει νέο γκρέμισμα.



Τις μέρες αυτές ο Μίκης Θεοδωράκης παρακολουθώντας τα γεγονότα
μέσα από τα ρεπορτάζ του αδελφού του
εμπνέεται μια μελωδία και την καταγράφει σε ένα πακέτο τσιγάρων.
Ύστερα, τηλεφωνεί στον Τάσο Λειβαδίτη
και του ζητά να γράψει στίχους.
Μια εβδομάδα αργότερα ηχογραφείται η θρυλική «Δραπετσώνα»,
«τραγούδι και σημαία των κατατρεγμένων της χώρας,
με έναν τραγουδιστή που λίγοι είχαν ακουστά»
και με τον Μανώλη Χιώτη να τον συνοδεύει με το μπουζούκι του,
αλλά και ως δεύτερη φωνή.

Ο άγνωστος τραγουδιστής ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης,
«μια στεγνή φιγούρα, ίσια λαμπάδα, με κορακάτο σπαστό μαλλί,
μουστακάκι σαν λεπτή γραμμή μολυβιού στο πάνω χείλι
και το απέριττο φέρσιμο παλιού μαγκίτη,
κανονικός ιεροψάλτης χωρίς στολίδια…».

Έτσι, κυκλοφόρησε ο δίσκος με τη «Δραπετσώνα» στη μια πλευρά.
«Τα τζουκμπόξ στα ουζάδικα, στα καφενεία και στα σφαιριστήρια
από το Πέραμα ως την Αγία Σοφία, τα Καμίνια και την Κοκκινιά
θρηνούσαν με τη φωνή του»:


Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί


Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά…



http://www.youtube.com/watch?v=X5pzeNCesBk

Πηγές:
Διονύσης Χαριτόπουλος "Εκ Πειραιώς", εκδ. Τόπος, 2012
http://www.koutouzis.gr/drapetsona.htm
http://dimitriskrasonikolakis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_31.html
http://www.musiccorner.gr/?p=56184

Επειδή αναφέρεσαι εκτενώς στην αέναη σύγκρουση των απόκληρων της Δραπετσώνας με τις δυνάμεις ασφαλείας, μπορεί να σ' ενδιαφέρει και ο παρακάτω σύνδεσμος, που αφηγείται την ιστορία του Μιχάλη Μπεζεντάκου, γνωστού Μανιάτη κομμουνιστή, ο οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε για τη δολοφονία του αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλου -το αναφέρει και ο Χαριτάτος στο βιβλίο του- την 1η/8ου/1931.

http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2010/09/blog-post_1250.html

[apri]

Έχω διαβάσει αρκετά για την παρουσία των Μανιατών στην Κορσική. Να προσθέσω και μια μικρή πινελιά; Το δεύτερο μεταναστευτικό κύμα, αυτό του οποίου ηγούντο οι Στεφανόπουλοι, ήταν απόρροια του αδυσώπητου πολέμου που είχε εξαπολύσει εναντίον τους ένας άλλος Μανιάτης, ίσως ο πιο διαβόητος Έλληνας πειρατής, ο φοβερός και τρομερός Λυμπεράκης Γερακάρης, ο οποίος τους μισούσε, γιατί ένα μέλος της οικογένειας των Στεφανόπουλων είχε 'κλέψει' την αρραβωνιαστικιά του και μέλλουσα σύζυγό του Μαρία, κόρη του Γιακουμή Μέδικου.

Είναι αυτό που λένε "τους το κρατούσε μανιάτικο".

Είστε λίγο ζόρικοι.

[PDE ads]

[ernie]

<a href="http://www.youtube.com/v/hglVqACd1C8" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/hglVqACd1C8</a>

why can't we not be sober
i just want to start this over

[apri]

Frère Jacques




«Frère Jacques, frère Jacques,
που ΄ναι  αυτά που είχες πει,
η αγάπη του πλησίον, των καλών η προκοπή,
μας αφήσαν οι ελπίδες, έλειψε και η ντροπή,
εχαθήκαμ' ολωσδιόλου μες το φόβο, μες το τρακ,
πάμε πια κατά διαβόλου,
Frère Jacques, frère Jacques…»


http://www.youtube.com/watch?v=tiMa5Z0qesU



 

«Ο πανίσχυρος 6ος Αμερικάνικος Στόλος
περιπολεί σε μόνιμη βάση στη Μεσόγειο,
στα πόδια της Σοβιετικής Ένωσης και πλάι στα Αραβικά Πετρέλαια
και κάθε λίγο στέλνει εκ περιτροπής
μια ναυτική μοίρα του στόλου από δέκα- δεκαπέντε πλοία
να αράξουν εδώ μερικές ημέρες για ανεφοδιασμό και ψυχαγωγία των πληρωμάτων.

Η εμφάνιση του αμερικάνικου στόλου είναι μεγαλειώδης.
Τα πλωτά τέρατα είναι σαν βγαίνουν
μέσα από καπνούς και ομίχλες κινηματογραφικών έργων…

…Κατά την είσοδο της μοίρας στον φαληρικό όρμο, γιατί στο Λιμάνι δεν χωράνε,
η ναυαρχίδα ρίχνει 21 χαιρετισμούς κανονιοβολισμούς στην ελληνική σημαία
και απαντάει με άλλους 21 το πυροβολείο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.

….Οι Αμερικανοί κανονίζουν να βγαίνουν στη στεριά για διασκέδαση
περίπου τέσσερις χιλιάδες άντρες το εικοσιτετράωρο….

Τίποτα δεν λατρεύεται όπως το δολάριο.
 Αρκετές ημέρες πριν εμφανιστούν τα αμερικάνικα πολεμικά,
τα σαΐνια της πιάτσας έχουν πληροφορηθεί πόσα καράβια έρχονται,
από πού έρχονται, πόσο πλήρωμα έχουν, πότε έχουν μισθοδοσία
και όλοι ετοιμάζονται να αρμέξουν τους Τζόνιδες….

Το πάρτι είναι στην Τρούμπα.
Η χαρμόσυνη είδηση «Κορίτσια, ο στόλος» κυκλοφορεί στόμα με στόμα… »


Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα «Εκ Πειραιώς» του Διονύση Χαριτόπουλου






ΥΓ1. Η ταινία «Καλώς ήλθε το δολάριο» (1967),
όπως και οι ταινίες «Κόκκινα φανάρια», «Ποτέ την Κυριακή», «Λόλα», «Στέλλα», «Σκότωσα για το παιδί μου»,
γυρίστηκε στην κακόφημη συνοικία της Τρούμπας στον Πειραιά,
που εκτεινόταν στο κομμάτι μεταξύ των εκκλησιών του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Νικολάου.
Το όνομα της περιοχής οφείλεται σε μια τρόμπα, δηλ. μια αντλία,
που χρησιμοποιούσαν εκεί κατά την περίοδο του Γεωργίου Α’, για να αντλούν νερό από ένα πηγάδι.




ΥΓ2. Το τραγούδι “Frere Jacques” (=Αδελφέ Ιάκωβε)
που τραγουδούν στην ταινία οι δυο φίλοι, πικραμένοι για τα διαψευσμένα παιδικά τους όνειρα
αποτελεί διασκευή του Γιάννη Σπανού με στίχους του Αλέκου Σακελλάριου
στο ομώνυμο παλιό γαλλικό νανούρισμα
http://www.youtube.com/watch?v=BC6rvbxdywg
που θυμίζει αρκετά το «Fra Jacopino» του Girolamo Frescobaldi (17ος αιώνας)
http://www.youtube.com/watch?v=aGecGKUgvyg

Την επόμενη χρονιά ο Γ. Σπανός κυκλοφόρησε το τραγούδι με γαλλικούς στίχους του P. Louki
και τη φωνή της Julliette Greco:
http://www.youtube.com/watch?v=3bvqGhB6WHw

[apri]

Ο αητός




Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αητός βρεμένος, χιονισμένος ο καημένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει…

Ριζίτικο τραγούδι





«Και των πατρίδων αύθις λαβώμεθα,
ων αμαρτόντες απεσφαιρίσθημεν (=τιναχθήκαμε μακριά).
Αύται δε εισί το αρχαίον και πρώτον ημίν ενδιαίτημα (=κατοικία), ο παράδεισος,
και η προς Ελλήσποντον πόλις του Κυρίου των δυνάμεων, η πόλις του Θεού ημών [δηλ. η Κωνσταντινούπολη]
το εύρριζον αγαλλίασμα πάσης της γης,
η παρά πάσιν έθνεσι  περιμάχητός τε και περιώνυμος».

Προσέξτε τα παραπάνω λόγια του Θεόδωρου Λάσκαρη,
ιδρυτή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας μετά την πρώτη άλωση της Πόλης το 1204.
Μέσα σε λίγες γραμμές αποδίδει όλη τη βυζαντινή ιδεολογία
που διαπνέει την ψυχοσύνθεση των

[domenica]

Fantasia on a Theme by Thomas Tallis - Ralph Vaughan Williams

“A century ago, on the evening of 6 September 1910, a 2,000-strong audience at the Three Choirs festival crammed into the pews of Gloucester cathedral to hear Elgar's oratorio The Dream of Gerontius, one of the most popular contemporary English works since its 1900 premiere. But between them and their devotion stood the unfamiliar figure of Ralph Vaughan Williams, aged 37, nervously preparing to conduct the world premiere of his just-completed work, the Fantasia on a Theme by Thomas Tallis. "A queer, mad work by an odd fellow from Chelsea," the cathedral's organist had called it, but despite remaining unrecorded until 1936, the Tallis Fantasia has come to join the crowning glories of English orchestral music.”

“In 1906, a clergyman called the Rev Percy Dearmer turned up at the Chelsea house of Ralph Vaughan Williams. “I had heard of him as a parson who invited tramps to sleep in his drawing room,” the composer recalled many years later, “and I feared he was going to ask me to do the same”. In fact, Dearmer had come to ask Vaughan Williams, then in his mid-thirties and still starting out as a composer, to help him with the musical side of The English Hymnal, a book that was to become the staple of Anglican congregations throughout the country, and is still used by some today.

The composer did write quite a few of his own tunes, which are among the best in the book – such as for the hymns “For all the saints” and “Come down, O love divine”.
He also found the Third Psalter Tune of Thomas Tallis, written in 1567, and used it for hymn number 92 in the Hymnal, “When, rising from the bed of death”. But he sensed, having done that, that he had unfinished business with the tune, and embarked on an exploration of Tudor music and its sonorities that culminated in the composition of one of his most famous and beautiful works, the Fantasia on a Theme by Thomas Tallis. Tallis was one of the world’s leading composers of sacred choral music of his era; the challenge Vaughan Williams set himself was to translate the sounds of choral music into a string orchestra.”

“Tallis's original words to the hymn were:

“Why fum'th in fight the Gentiles spite, in fury raging stout?
Why tak'th in hand the people fond, vain things to bring about?
The Kings arise, the Lords devise, in counsels met thereto,
against the Lord with false accord, against His Christ they go.””

Thomas Tallis - Why fum'th in fight

Πηγές:

http://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/simonheffer/7932043/How-Vaughan-Williams-captured-a-country-with-strings.html

http://www.theguardian.com/culture/2010/jun/12/vaughan-williams-fantasia-theme-tallis

http://en.wikipedia.org/wiki/Fantasia_on_a_Theme_by_Thomas_Tallis

http://www.classical.net/music/comp.lst/works/v-w/tallisfantasia.php

[apri]

Του πολέμου



«Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν,
θα μετρηθούν τα ποσοστά μας και
θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.

Δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω...
μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο,
τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν.»

Οδυσσέας Ιωάννου


http://www.youtube.com/watch?v=TsasnYuqtEs



 
«….η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη:
βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε.

Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις
σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.

Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο.
Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω.
Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες.
Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα.
Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο.
Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα.
Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος.
Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το

[kostasMath]

Αυθεντικό video απ' την καταστροφή τής Σμύρνης το 1922!
Δεν έχει ήχο αλλά αξίζει να το δείτε για 10 λεπτά.
http://www.youtube.com/watch?v=oBEslCsrjYg,
Αν κάποιος θέλει να ακούσει κάποιο τραγούδι παρακολουθώντας το βίντεο θα του πρότεινα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί - Νίκος Ξυλούρης
 http://www.youtube.com/watch?v=cHPcu-VeQmQ
( προσοχή δεν προτείνω να δείτε το δεύτερο ακούστε το μόνο, υπάρχει περίπτωση κάποιοι να ενοχληθούν ανάλογα με τα πολιτικά τους φρονήματα )
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα.

[Aris81]

Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο,που έφυγε σαν σήμερα το 1982.

Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι

[apri]

Τhe answer
is blowing in the wind







«Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί,
αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν,
που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή,

αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα,
αλλά που καίγονται,
καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά
που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια
κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους,
κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».

Tζακ Κέρουακ “Στον δρόμο” (1957)




https://www.youtube.com/watch?v=IUX9IcSzHX0





Σε μέρες παρακμής,
όταν ο κόσμος καταρρέει σάπιος από τη διαφθορά και την υποκρισία,
τα ανήσυχα πνεύματα πάντα γυρεύουν απάντηση
για το πώς θα γεννηθεί μια καλύτερη ζωή γύρω τους.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι ανάμεσά τους,
που νιώθουν ταυτόχρονα την ανάγκη να δείξουν έμπρακτα στους άλλους γύρω τους
πόσο αποστρέφονται τις κοινωνικές συμβάσεις που τους οδήγησαν ως εκεί.

Έτσι, λ.χ τον καιρό που ο αρχαίος κλασικός κόσμος πέθαινε και ξεκινούσε η ελληνιστική εποχή,
οι κυνικοί φιλόσοφοι αναζητούσαν τη χαμένη αρετή στη φύση και στη λογική
και την ίδια στιγμή έδειχναν πλήρη αδιαφορία προς τις κοινωνικές συμβάσεις,
περιπλανώμενοι ξυπόλητοι, ατημέλητοι, με μακριά μαλλιά και μακριά γένια
και ζώντας ασκητικά με την πεποίθηση (όπως αργότερα και οι νεοπλατωνικοί),
ότι με την αυτάρκεια και τη λιτότητα
θα κέρδιζαν την ελευθερία της καταπιεσμένης τους ψυχής.


Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης από τη Σινώπη (412 π.Χ-325 π.Χ)
Κατά την παράδοση ζούσε μονίμως σε πιθάρι και γυρνούσε στους δρόμους όλη μέρα με ένα φανάρι
αναζητώντας, όπως έλεγε, τον Άνθρωπο.

Στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες πάλι, όταν ο παγανιστικός κόσμος κατέρρεε,
οι χριστιανοί διανοούμενοι (Τρεις Ιεράρχες, Μέγας Αντώνιος, άγιος Παχώμιος κά)
αναζητούσαν απάντηση στο νεοσύστατο χριστιανισμό,
ακολουθώντας παράλληλα κι αυτοί το πνεύμα των κυνικών και των νεοπλατωνικών,
αφήνοντας μακριές γενειάδες και ζώντας λιτά και ασκητικά
εισάγοντας στη νέα θρησκεία τον αναχωρητικό και τον κοινοβιακό μοναχισμό.

Μα, και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός
που αντίθετα απ’ αυτούς νόμιζε πως η απάντηση
ήταν η επιστροφή στην παλιά αίγλη του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου,
πάλι τον ίδιο ασκητικό και λιτοδίαιτο τρόπο ζωής είχε υιοθετήσει
και την ίδια μακριά «φιλοσοφική» γενειάδα.
Μάλιστα, οι Αντιοχείς τον κοροΐδευαν, όπως μας πληροφορεί και ο Καβάφης,
για «τες περί των ψευδών θεών αερολογίες του,
τες ανιαρές περιαυτολογίες•
την παιδαριώδη του θεατροφοβία•
την άχαρι σεμνοτυφία του• τα γελοία του γένια».
και εκείνος τους είχε απαντήσει με ένα αυτοσαρκαστικό κείμενο υπό τον τίτλο «Μισοπώγων»,
που αναρτήθηκε στα προπύλαια του παλατιού, ώστε να το διαβάσουν όλοι.
Τους έγραφε μεταξύ άλλων:

“Μη νομίζετε πως δυσανασχετώ με την κοροϊδία που μου κάνετε.
Εγώ ο ίδιος άλλωστε σας δίνω την αφορμή, που το πηγούνι μου είναι σαν του τράγου,
ενώ θα μπορούσα φαντάζομαι, να το 'χω άτριχο και λείο,
όπως το 'χουν οι ωραίοι νεαροί και όλες οι γυναίκες που είναι από φυσικού τους επιθυμητές….

…Και σαν να μην έφτανε το μήκος της γενειάδας μου,
είναι και τα μαλλιά μου απεριποίητα και βρώμικα, σπάνια τα κουρεύω,
και τα νύχια μου είναι πάντα λερωμένα από τα μελάνια της γραφίδας.
Κι αν θέλετε να μάθετε, σας εκμυστηρεύομαι και κάτι απόρρητο:
Στο στήθος μου έχω πυκνό τρίχωμα, σαν το λιοντάρι, το βασιλιά των ζώων…
…Επιτρέψτε μου όμως να σας αποκαλύψω κάτι άλλο:
Δεν μου είναι αρκετό το ότι το κορμί μου βρίσκεται σ' αυτήν την κατάσταση,
γι' αυτό και ο τρόπος ζωής μου είναι αυστηρότατος.

…Στην εντελώς ιδιωτική μου ζωή, άγρυπνες νύχτες πάνω σ' ένα στρώμα από άχυρα,
και λίγο φαγητό που δεν με χορταίνει,
μου χαλάει τη διάθεση και με κάνει να εχθρεύομαι μια πόλη καλοπερασάκηδων.»
 

 Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (331-363 μ.Χ),
που αποκλήθηκε από τους χριστιανούς «Παραβάτης» λόγω της προσπάθειάς του να επαναφέρει την ειδωλολατρία.

Αιώνες αργότερα,
όταν ο παλιός κόσμος κατέρρεε με τον

[apri]

Το τελευταίο ψέμα





Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο•
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης «Τελειωμένα» (1911)




https://www.youtube.com/watch?v=VaJkxjN1W7I





Η ταινία «Το τελευταίο ψέμα» γυρίστηκε το 1958
σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνογραφία του Γιάννη Τσαρούχη, μουσική του Μάνου Χατζιδάκι
και με πρωταγωνιστές την Έλλη Λαμπέτη, το Μιχάλη Νικολινάκο, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την Ελένη Ζαφειρίου κά.
Θέμα της μια αριστοκρατική οικογένεια στα πρόθυρα της χρεοκοπίας,,
η οποία αποφασίζει να κρύψει τον ξεπεσμό της από τον κοινωνικό της περίγυρο με δανεικά χρήματα
ελπίζοντας  ότι θα αναστρέψει την κατάσταση παντρεύοντας την κόρη με κάποιον πλούσιο.
Ψέματα, ηθικές υποχωρήσεις και στο τέλος, ένα αναπάντεχο κακό,
που θα οδηγήσει την πρωταγωνίστρια στην Τήνο να παρακαλάει για ένα θαύμα…

Για την ερμηνεία της η  Έλλη Λαμπέτη ήταν υποψήφια για το βρετανικό βραβείο BAFTA A' γυναικείου ρόλου,
ενώ οι Ν.Υ Τimes έγραψαν γι’ αυτήν πως
«ποτέ από την εποχή της Γκάρμπο ο φακός δεν ερωτεύτηκε τόσο μια πρωταγωνίστρια».

[apri]

Η ψυχή της κούκλας






«Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα κι έτσι θ` απομείνει.

Κατάμονη σε μι’  άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θά 'σουνα νεκρός
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδελφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται κι αργεί
χαμένη ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα το βράδυ δάκρυα, την αυγή
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.»


Κώστας Καρυωτάκης «Η ψυχή μου» («Νηπενθή», 1921)




http://www.youtube.com/watch?v=h5341Njq1R0



Lotte Pritzel «Madonna» (1912)

Το φθινόπωρο του 1913,
ένα χρόνο δηλαδή πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
και το αιματοκύλισμα χιλιάδων ανθρώπινων κορμιών «τοις κείνων ρήμασι πειθομένων»,,
ο Γερμανοαυστριακός ποιητής Rainer Maria Rilke
επισκέπτεται στο Μόναχο την έκθεση της διάσημης κουκλοποιού Lotte Pritzel,
 που είναι πολύ δημοφιλής στους μποέμ κύκλους της εποχής.