Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

[stam]

γιατί αυτό σου φαίνεται καλύτερο; Νομίζω ότι αν είναι να δοκιμαστεί κάποια θεωρία θα πρέπει να βασίζεται σε όσο το δυνατόν πιο αποδεκτά παραδείγματα και όχι σε - ας μου επιτραπεί η έκφραση - "φτιαχτά" ή έστω περιθωριακά

[PDE ads]

[apri]

Προτάσεις με το ''θέλω'' λέγονται. Εγώ έχω ακούσει τέτοιες και μπορώ να πω ότι θα τις έλεγα άνετα.
Σου θυμίζω και την πρόταση που είχα αλιεύσει από το διαδίκτυο: ''Η μοίρα ήθελε τον Σάσι να παίξει!''

Προτάσεις με πρόληψη λέγονται στον προφορικό λόγο, ενώ στον γραπτό αποφεύγονται και διορθώνονται.

Ξέρεις, κάποτε, όταν είχα πρωτοδιαβάσει για την εκτόπιση με συντακτική ανακολουθία (εννοώ αυτές τις ονομαστικές στην αρχή της πρότασης που μένουν ξεκρέμαστες πχ Ο Γιάννης, δεν τον ξέρεις καλά) νόμιζα ότι αυτά δεν λέγονται, μέχρι που άρχισα να παρακολουθώ πιο προσεκτικά τους άλλους όταν μιλάνε και διαπίστωσα με έκπληξη ότι είναι συχνότατο φαινόμενο!

[Sali]

Εργασίες πάνω στη σύνταξη του α.ε. απαρεμφάτου έχει κάνει η γλωσσολόγος Χριστίνα Σεβνταλή. Τις διαβάζω, αλλά πελαγώνω με τους πολλούς (και άγνωστους σε εμένα) όρους που χρησιμοποιεί η σύγχρονη γλωσσολογία. Αν θέλετε, μπορώ να σας δώσω τίτλους των εργασιών της, ώστε να βρείτε τις εργασίες αυτές από το διαδίκτυο και να τις διαβάσετε, μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη.

Για τη θεωρία του ελέγχου στην ελληνική γλωσσολογία διαβάζω τη σχετική εργασία (στα Ελληνικά) της Σιμόνης Σουμελίδου. Μεγάλο μπέρδεμα!

[apri]

Έτσι είναι η Μετασχηματιστική Γραμματική. Δυστυχώς. Ώρες-ώρες, νομίζεις ότι διαβάζεις κινέζικα και το φοβερό είναι ότι μπορεί τελικά αυτό που διαβάζεις να μην είναι κάτι περίπλοκο, αν σου το εξηγήσουν.
Γι' αυτό και στη σχολή θυμάμαι ότι είτε καταλάβαινες και έγραφες μεγάλο βαθμό είτε δεν καταλάβαινες και δεν έγραφες τίποτα. Μέσοι βαθμοί δεν υπήρχαν, όπως σε άλλα μαθήματα... Ούτε φυσικά υπήρχε περίπτωση να περάσεις τέτοια μαθήματα χωρίς παρακολούθηση.

Αν έχεις link με εργασίες, γράψε τα. Και να μην τα καταλάβουμε όλα, μπορεί κάτι να αποκομίσουμε.

Πάντως, καλά κάνεις και ασχολείσαι με αυτά, όσο μπορείς. Και θα σου πρότεινα να μην περιοριστείς μόνο σε άρθρα που αφορούν τη σύνταξη, που είναι και κάπως δυσνόητα. Πάρε και βιβλία γλωσσολογικά που αφορούν την ιστορία της ελληνικής (πχ του Browining https://www.politeianet.gr/books/9789602062289-browning-robert-papadimas-i-elliniki-glossa-mesaioniki-kai-nea-176502) ή και των γλωσσών γενικότερα (τελευταία είχαν κυκλοφορήσει οι "Λογοκρατορίες" https://www.politeianet.gr/books/9789606829673-ostler-nicholas-polaris-logokratories-252729), γιατί σε βοηθούν να δεις τη γενική εικόνα καλύτερα σε όλα τα γλωσσικά επίπεδα.
Όπως καλά είναι και βιβλία ευρύτερου γλωσσολογικού προβληματισμού όπως αυτό της Aitchison (https://www.politeianet.gr/books/9789601617701-aitchison-jean-patakis-giati-allazei-i-glossa-176509), που σου αλλάζουν τον τρόπο θεώρησης της γλώσσας. Ο Πατάκης έχει μια καλή σειρά με γλωσσολογικά βιβλία που ξεφεύγουν από τη λογική των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, αλλά ίσως να βρεις και σε άλλα βιβλιοπωλεία. Δεν απαιτούν όλα να γνωρίζεις ειδική ορολογία, για να τα καταλάβεις. Αρκεί που είσαι φιλόλογος.

Τα λέω όλα αυτά με αφορμή το σχόλιό σου, γιατί πραγματικά θεωρώ πως ένας εκπαιδευτικός, όταν διδάσκει γλωσσικό μάθημα, δεν πρέπει να λειτουργεί μόνο υπό τη σκοπιά του φιλολόγου (δηλ. να ελέγχει κατά πόσο είναι συμβατή η χρήση της γλώσσας με τη νόρμα του γραπτού λόγου), αλλά και υπό τη σκοπιά του γλωσσολόγου (δηλ. να ερευνά πώς παράγονται εκφωνήματα που ακούγονται κατά κόρον και υπό ποιες επικοινωνιακές συνθήκες), για να παρουσιάζει στους μαθητές μια ισορροπημένη προσέγγιση της γλώσσας. Και νομίζω ότι τη γλωσσολογική οπτική μπορεί να την έχει ως έναν βαθμό ακόμα κι αν δεν έχει σπουδάσει το αντικείμενο, διαβάζοντας κάποια βιβλία μόνος του. 

[PDE ads]

[Sali]

Να 'σαι καλά, apri μου! Δεν τα ήξερα αυτά τα βιβλία, και ήδη τα έχω δρομολογήσει προς αγορά.

Τις εργασίες της Σεβνταλή δεν τις έχω διαβάσει όλες (είναι αδύνατον), οπότε δεν ξέρω αν και κατά πόσο αλληλοεπικαλύπτονται. Σας δίνω τώρα κάποιους συνδέσμους για δύο εργασίες της σε μορφή pdf:

http://www.philology.uoc.gr/conferences/6thICGL/ebook/h/sevdali.pdf

https://pdfs.semanticscholar.org/d0da/a35e44d544bcdcb77871f200e1516a35c9cf.pdf?_ga=2.16063871.852734233.1562151415-1649587923.1562151415

Ο παρακάτω σύνδεσμος είναι ο προσωπικός της ιστότοπος. Εδώ υπάρχουν 38 άρθρα, δικά της στην πλειονότητά τους, σε μερικά από τα οποία παρέχεται η δυνατότητα να τα "κατεβάσει" κανείς σε μορφή pdf:

https://scholar.google.co.uk/citations?user=Q5bbK9UAAAAJ&hl=en

Για την εργασία της Σουμελίδου για τη θεωρία του ελέγχου στην ελληνική γλωσσολογία δείτε εδώ:

https://digilib.phil.muni.cz/bitstream/handle/11222.digilib/114110/N_GraecoLatina_13-2008-1_8.pdf?sequence=1

[apri]

Αν σε δυσκολεύουν οι μελέτες της Σεβνταλή που είναι στα αγγλικά, δες τη διπλωματική αυτής της κοπέλας, που είναι στα ελληνικά και εξηγεί κάποιους από τους όρους. Έχει δε πολλές αναφορές στις μελέτες της Σεβνταλή.
Δεν έχω αξιωθεί να τη διαβάσω ποτέ, για να σου πω εντυπώσεις. Κάθε φορά την ξεφυλλίζω, αλλά επειδή είναι ολόκληρη εργασία, την αφήνω για αργότερα.

Μαρία Λάππα «ΤΟ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ: ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΤΟΠΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ»
https://www.academia.edu/13255436/Infinitive_in_Greek-_A_diachronic_and_spatial_approach

[Dwrina]

(δηλ. να ερευνά πώς παράγονται εκφωνήματα που ακούγονται κατά κόρον και υπό ποιες επικοινωνιακές συνθήκες),

Με την αναφορά σου σε επικοινωνιακές συνθήκες  μου έδωσες την ευκαιρία να ρωτήσω για κάποια πράγματα που διάβασα πριν από λίγες μέρες και με προβλημάτισαν.

Στις οδηγίες του ΙΕΠ (για το γνωστό βέβαια, αλλά πολύ θα ήθελα, αν βρω κάπου να τα διαβάσω και καταφέρω να τα καταλάβω, να εφαρμόσω κάτι από αυτά και στο άγνωστο) αναφέρεται στα προσδοκώμενα αποτελέσματα : «Να εξηγούν με ποιον τρόπο στα κείμενα οι γλωσσικές επιλογές (λεξιλόγιο, σύνταξη, σημεία στίξης, γραμματικές επιλογές) υπηρετούν την πρόθεση του κειμένου σε σχέση με την ιδεολογική θέση και τον κοινωνικό σκοπό που υπηρετούν». Για το λεξιλόγιο εντάξει, να  το καταλάβω ότι σχετίζεται με την ιδεολογία και τον κοινωνικό σκοπό που υπηρετεί ένα κείμενο, αλλά η σύνταξη και οι γραμματικές επιλογές; Η στίξη;;;

 Επίσης, στα προσδοκώμενα αποτελέσματα: «Να εντοπίζουν πληροφορίες σχετικά με το επικοινωνιακό πλαίσιο του κειμένου (πομπός, δέκτης, περιστάσεις επικοινωνίας, σκοπός της επικοινωνιακής περίστασης, κ.λπ».

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να πραγματεύεται με κατανοητό τρόπο αυτά τα θέματα (τα οποία μου είναι μάλλον εντελώς άγνωστα); 
 
Και... μήπως μπορείτε να μου δώσετε ένα  παράδειγμα πώς μπορεί η σύνταξη, οι γραμματικές επιλογές και η στίξη να συνδέονται «με την πρόθεση του κειμένου σε σχέση με την ιδεολογική θέση και τον κοινωνικό σκοπό που υπηρετούν» και ένα για τις «περιστάσεις επικοινωνίας» και τον «σκοπό της επικοινωνιακής περίστασης», ας πούμε ενός φιλοσοφικού κείμενου, μια που αυτά αποτελούν το αντικείμενο του γνωστού;

[apri]

Επίσης, στα προσδοκώμενα αποτελέσματα: «Να εντοπίζουν πληροφορίες σχετικά με το επικοινωνιακό πλαίσιο του κειμένου (πομπός, δέκτης, περιστάσεις επικοινωνίας, σκοπός της επικοινωνιακής περίστασης, κ.λπ».

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να πραγματεύεται με κατανοητό τρόπο αυτά τα θέματα (τα οποία μου είναι μάλλον εντελώς άγνωστα); 

Κανονικά, αυτοί που θέτουν τους στόχους θα έπρεπε να παραθέτουν το λιγότερο μια ενδεικτική βιβλιογραφία (γιατί το καλύτερο θα ήταν να προσφέρουν κάποιο σεμινάριο). Δηλαδή, εσείς πώς θα υλοποιήσετε τους στόχους, αν δεν ξέρετε τι θα κάνετε; Αλλά μια ζωή προχειροδουλειές…. Μετά, σου λένε κάποιοι ότι το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι ότι λείπει η αξιολόγηση.

Έτσι όπως περιγράφουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, προφανώς θέλουν μια πραγματολογική ανάλυση του κειμένου. Άρα, θα πρέπει να βρεις κάποιο βιβλίο Πραγματολογίας. Δυστυχώς, όμως, δεν έχω να σου προτείνω κάποιο.

Και... μήπως μπορείτε να μου δώσετε ένα  παράδειγμα πώς μπορεί η σύνταξη, οι γραμματικές επιλογές και η στίξη να συνδέονται «με την πρόθεση του κειμένου σε σχέση με την ιδεολογική θέση και τον κοινωνικό σκοπό που υπηρετούν» και ένα για τις «περιστάσεις επικοινωνίας» και τον «σκοπό της επικοινωνιακής περίστασης», ας πούμε ενός φιλοσοφικού κείμενου, μια που αυτά αποτελούν το αντικείμενο του γνωστού;

Για τη στίξη, αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι σε ένα φιλοσοφικό κείμενο του Αριστοτέλη ή σε ένα πλατωνικό απόσπασμα που μιλάει κάποιος σοφιστής, θα περίμενα να δω εκτεταμένη χρήση της τελείας, γιατί αυτοί εξέφραζαν τις φιλοσοφικές τους απόψεις ως σοφοί δάσκαλοι που ήθελαν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στους μαθητές τους ως κάτι δεδομένο.
Αντιθέτως, σε ένα φιλοσοφικό κείμενο όπου μιλάει ο Σωκράτης, θα περίμενα την εκτεταμένη χρήση του ερωτηματικού, γιατί πίστευε ότι η γνώση προκύπτει δια του "ελέγχου" των σοφών και δια της "εκμαίευσης" της από τους αδαείς.

Επίσης, κάτι που θα μπορούσες να αναζητήσεις σε έναν πλατωνικό διάλογο είναι οι τρόποι με τους οποίους ο Σωκράτης εκφράζει ειρωνεία, προκειμένου να τσακίσει τον δογματισμό και την αλαζονεία των συνομιλητών του.
Εδώ μπορεί να σου φανούν χρήσιμες π.χ η θεωρία για την υπονόηση (conversational implicature) του P. Grice (π.χ λες ένα αρνητικό σχόλιο επίτηδες ασαφές ή γενικόλογο, ενώ έχει σαφή στόχευση στον ακροατή ή λες κάτι επίτηδες ελλειπτικό που κάνει τον άλλον να φανταστεί διάφορα) και η θεωρία των έμμεσων λεκτικών πράξεων (indirect speech acts) του J.Searle (π.χ λες μια ερώτηση, αλλά στην πραγματικότητα αυτή ισοδυναμεί με απόφανση). Οι θεωρίες αυτές εξετάζουν τρόπους παραβίασης της συνάφειας μιας πρότασης με τις γνώσεις και τις προσδοκίες του ακροατή, ώστε να περάσει ο ομιλητής έμμεσα κάποιο μήνυμα. Η ασυνάφεια μπορεί να εκφράζεται σε διάφορα γλωσσικά επίπεδα.


Κάτι άλλο δεν μου έρχεται στο μυαλό αυτήν τη στιγμή.

[Dwrina]

Σε ευχαριστώ πολύ, apri!

Έτσι όπως περιγράφουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, προφανώς θέλουν μια πραγματολογική ανάλυση του κειμένου. Άρα, θα πρέπει να βρεις κάποιο βιβλίο Πραγματολογίας. Δυστυχώς, όμως, δεν έχω να σου προτείνω κάποιο.

Από αυτά που βρήκα,

https://www.politeianet.gr/books/9789600116939-mpella-spuridoula-gutenberg-pragmatologia-247507

https://www.politeianet.gr/books/9789603757962-ntaltas-periklis-metaichmio-pragmatologia-kai-epikoinonia-176499

https://www.zafeiriou.gr/el/greek-language-study-and-teaching/103291-glossiki-didaskalia-kai-sustasi-ton-keimenon.html

http://www.biblionet.gr/book/119562/Yule,_George/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1

ποιο θεωρείς καλύτερο για τον σκοπό που το θέλω; Εγώ λέω το πρώτο (το οποίο ούτως ή άλλως δείχνει ενδιαφέρον), ίσως και το τρίτο. Το δεύτερο και το τέταρτο τα βλέπω πολύ θεωρητικά.  Αμφιβάλλω όμως αν και το πρώτο θα έχει αναλυτικά παραδείγματα πραγματολογικής προσέγγισης κειμένων (αν και στην περίληψη αναφέρεται ότι περιλαμβάνονται δραστηριότητες για γλωσσική διδασκαλία) και φοβάμαι ότι δεν θα υπάρχει κανένα που να ξεφεύγει από τη θεωρία και να δίνει έμφαση στην εφαρμογή της κατά τη διδασκαλία ενός κειμένου.

Επανέρχομαι λίγο και στο θέμα της ανύψωσης ή θεματοποίησης. Αυτό κανονικά ισχύει μόνο για το υποκείμενο* δευτερεύουσας πρότασης; Δηλαδή, στο ἀλλὰ καὶ τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται οὕτω ποιεῖν μπορούμε να πούμε ότι το τούτου είναι το αντικείμενο του ποιεῖν -γιατί το ἐπιμελοῦμαι δέχεται μόνο ένα αντικείμενο, εδώ το ποιεῖν - το οποίο μετακινήθηκε για έμφαση και τέθηκε σε γενική λόγω έλξης από την πτώση με την οποία συντάσσεται το ἐπιμελοῦμαι;

*Ο Smyth (2182d) πάντως αναφέρει και πρόληψη αντικειμένου.

[erietta]

Για τη στίξη, αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι σε ένα φιλοσοφικό κείμενο του Αριστοτέλη ή σε ένα πλατωνικό απόσπασμα που μιλάει κάποιος σοφιστής, θα περίμενα να δω εκτεταμένη χρήση της τελείας, γιατί αυτοί εξέφραζαν τις φιλοσοφικές τους απόψεις ως σοφοί δάσκαλοι που ήθελαν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στους μαθητές τους ως κάτι δεδομένο.

Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να πω στα παιδιά ότι εδώ πρέπει να μπει τελεία και να εξηγήσω το γιατί (ειδικά σε ό,τι αφορά τον Αριστοτέλη), εφόσον αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα κείμενά του έχουν την μορφή σημειώσεων για τα μαθήματά του. Ελπίζω να μην αποτολμήσουν κάτι τέτοιο.
Με την ευκαιρία να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την βιαστική χωρίς καμία σχετική επιμόρφωση των καθηγητών εφαρμογή του νέου υλικού. Με το νέο έτος σίγουρα θα υπάρξουν κάποιες επιμορφώσεις, αλλά από την στιγμή που δεν δίνεται βιβλιογραφία.....
 

[apri]

Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να πω στα παιδιά ότι εδώ πρέπει να μπει τελεία και να εξηγήσω το γιατί (ειδικά σε ό,τι αφορά τον Αριστοτέλη), εφόσον αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα κείμενά του έχουν την μορφή σημειώσεων για τα μαθήματά του. Ελπίζω να μην αποτολμήσουν κάτι τέτοιο.

Δεν έχει σημασία που είναι σημειώσεις των μαθητών του. Αν η διδασκαλία του ξέφευγε από την πεπατημένη και βασιζόταν στις ερωτήσεις, κάποια αναφορά θα υπήρχε γι' αυτό.
Ούτως ή άλλως, όμως, το θέμα της στίξης θα άξιζε να το αναφέρεις στην περίπτωση των πλατωνικών διαλόγων, επειδή οι ερωτήσεις ήταν χαρακτηριστικό της μεθόδου διδασκαλίας του Σωκράτη. Δεν θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να ασχοληθείς με τη στίξη στον Αριστοτέλη. Περισσότερο ως αντιπαράδειγμα τον ανέφερα.

[apri]

Από αυτά που βρήκα,

https://www.politeianet.gr/books/9789600116939-mpella-spuridoula-gutenberg-pragmatologia-247507

https://www.politeianet.gr/books/9789603757962-ntaltas-periklis-metaichmio-pragmatologia-kai-epikoinonia-176499

https://www.zafeiriou.gr/el/greek-language-study-and-teaching/103291-glossiki-didaskalia-kai-sustasi-ton-keimenon.html

http://www.biblionet.gr/book/119562/Yule,_George/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1

ποιο θεωρείς καλύτερο για τον σκοπό που το θέλω; Εγώ λέω το πρώτο (το οποίο ούτως ή άλλως δείχνει ενδιαφέρον), ίσως και το τρίτο. Το δεύτερο και το τέταρτο τα βλέπω πολύ θεωρητικά. 

Το πρώτο, της Μπέλλα, θα σου πρότεινα να το πάρεις, γιατί απ' ό,τι βλέπω στα περιεχόμενα έχει όλες τις βασικές θεωρίες της Πραγματολογίας (τουλάχιστον αυτές που έχω υπ' όψιν μου). Είναι τα εργαλεία με τα οποία θα δουλέψεις.

Για την εφαρμογή ίσως είναι καλό το τρίτο, του Αρχάκη. Θα σου πρότεινα όμως να του ρίξεις μια ματιά από κοντά, πριν το αγοράσεις, για να δεις, αν μπορεί να σε βοηθήσει σ' αυτό που θες.

Επανέρχομαι λίγο και στο θέμα της ανύψωσης ή θεματοποίησης. Αυτό κανονικά ισχύει μόνο για το υποκείμενο* δευτερεύουσας πρότασης; Δηλαδή, στο ἀλλὰ καὶ τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται οὕτω ποιεῖν μπορούμε να πούμε ότι το τούτου είναι το αντικείμενο του ποιεῖν -γιατί το ἐπιμελοῦμαι δέχεται μόνο ένα αντικείμενο, εδώ το ποιεῖν - το οποίο μετακινήθηκε για έμφαση και τέθηκε σε γενική λόγω έλξης από την πτώση με την οποία συντάσσεται το ἐπιμελοῦμαι;

*Ο Smyth (2182d) πάντως αναφέρει και πρόληψη αντικειμένου.

Ανύψωση αντικειμένου έχουμε σε θέση υποκειμένου. Π.χ It is easy to please John>>>>> John is easy to please.
Ανύψωση αντικειμένου σε θέση αντικειμένου δεν αναφέρεται στη βιβλιογραφία, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον.

Το παράδειγμα που αναφέρει ο Smyth ως πρόληψη (εἰρώτα ὁ Δαρεῖος τὴν τέχνην εἰ ἐπίσταιτο ) νομίζω ότι είναι θεματοποίηση. Ο Δαρείος δεν ρωτά την τέχνη, αλλά για την τέχνη.

Στο κείμενο του Ξενοφώντα έχει, βλέπω, τρεις προτάσεις με το "επιμελούμαι":
"τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται ὡς ἔχῃ ούτως"
"οἱ μὲν καὶ τούτου ἐπιμελοῦνται ὅπως ἁθροίζηται"
" καὶ τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται οὕτω ποιεῖν"

Κατ' αρχάς, είναι ένα θέμα τι είναι ακριβώς οι δευτερεύουσες και το απαρέμφατο.
Oι δυο δευτερεύουσες μοιάζουν περισσότερο για καθαρές τελικές λόγω υποτακτικής, παρά για αυτές τις ημιτελείς τελικές/συμπληρωματικές προτάσεις δίπλα σε ρήμα φροντίδας, που συνήθως έχουν οριστική μέλλοντα και σπανιότερα υποτακτική.
Το απαρέμφατο θα μπορούσε να είναι και τελικό και του σκοπού, αν και το πιθανότερο είναι να είναι παραλλαγή της πρώτης δευτερεύουσας. Οπότε ό,τι είναι αυτή, είναι κι αυτό.
Εσένα ως τι σου φαίνονται;

Ως προς το "τούτου", μάλλον είναι προϊόν θεματοποίησης, δηλ. έχει μετακινηθεί για έμφαση και έχει αλλάξει πτώση από έλξη.
Το "επιμελούμαι" δεν είναι όπως το "δέομαι" να παίρνει δυο αντικείμενα και το νόημα εδώ δεν είναι  "φροντίζω κάτι", αλλά "φροντίζω να γίνει κάτι". Δεν ξέρω...Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι με όλα αυτά.
Φαντάζομαι ωστόσο ότι με βάση το παραδοσιακό συντακτικό θα πεις ότι έχει γίνει πρόληψη.

[Dwrina]

Στο κείμενο του Ξενοφώντα έχει, βλέπω, τρεις προτάσεις με το "επιμελούμαι":
"τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται ὡς ἔχῃ ούτως"
"οἱ μὲν καὶ τούτου ἐπιμελοῦνται ὅπως ἁθροίζηται"
" καὶ τούτου οἱ μὲν ἐπιμελοῦνται οὕτω ποιεῖν"

Κατ' αρχάς, είναι ένα θέμα τι είναι ακριβώς οι δευτερεύουσες και το απαρέμφατο.
Oι δυο δευτερεύουσες μοιάζουν περισσότερο για καθαρές τελικές λόγω υποτακτικής, παρά για αυτές τις ημιτελείς τελικές/συμπληρωματικές προτάσεις δίπλα σε ρήμα φροντίδας, που συνήθως έχουν οριστική μέλλοντα και σπανιότερα υποτακτική.
Το απαρέμφατο θα μπορούσε να είναι και τελικό και του σκοπού, αν και το πιθανότερο είναι να είναι παραλλαγή της πρώτης δευτερεύουσας. Οπότε ό,τι είναι αυτή, είναι κι αυτό.
Εσένα ως τι σου φαίνονται;

Οι δευτερεύουσες προτάσεις δεν με προβλημάτισαν∙ ουσιαστικές τις βλέπω με, σύμφωνα με την παραδοσιακή σύνταξη, πρόληψη του υποκειμένου, αφού έστω και πιο σπάνια, εκφέρονται και αυτές με υποτακτική [εξάλλου το δίνει και o Smyth το ρήμα με υποτακτική στις object clauses  ἐπιμελεῖται ὅπως μὴ ἀποθάνῃ (occasionally)].

Για τη σχολική διδασκαλία όμως υπάρχει όντως πρόβλημα, γιατί εκεί δεν αναγνωρίζονται αντικειμενικές τελικές και επικρατεί μια συνήθεια να αναγνωρίζονται ως πλάγιες ερωτηματικές αυτές που εκφέρονται με οριστική μέλλοντα και ως τελικές αυτές που εκφέρονται με υποτακτική, χωρίς όμως να είναι και απόλυτο το δεύτερο. Οπότε εκεί δεν ξέρω πώς να τις χαρακτηρίσω...

Ως προς το "τούτου", μάλλον είναι προϊόν θεματοποίησης, δηλ. έχει μετακινηθεί για έμφαση και έχει αλλάξει πτώση από έλξη.
Το "επιμελούμαι" δεν είναι όπως το "δέομαι" να παίρνει δυο αντικείμενα και το νόημα εδώ δεν είναι  "φροντίζω κάτι", αλλά "φροντίζω να γίνει κάτι". Δεν ξέρω...Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι με όλα αυτά.
Φαντάζομαι ωστόσο ότι με βάση το παραδοσιακό συντακτικό θα πεις ότι έχει γίνει πρόληψη.

Και εγώ εκεί κατέληξα (αυτό θεωρώ σωστό, στην πραγματικότητα θεματοποίηση, αλλά σύμφωνα με την παραδοσιακή σύνταξη πρόληψη αντικειμένου). Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν ακόμη και η πρόληψη  γίνεται στην περίπτωση αυτή αποδεκτή στη σχολική διδασκαλία ή αν εκεί πρέπει να θεωρηθεί το τούτου αντικείμενο ρήματος και το απαρέμφατο σκοπού / αποτελέσματος.

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι για όλα, apri!

[apri]

Για τη σχολική διδασκαλία όμως υπάρχει όντως πρόβλημα, γιατί εκεί δεν αναγνωρίζονται αντικειμενικές τελικές και επικρατεί μια συνήθεια να αναγνωρίζονται ως πλάγιες ερωτηματικές αυτές που εκφέρονται με οριστική μέλλοντα και ως τελικές αυτές που εκφέρονται με υποτακτική, χωρίς όμως να είναι και απόλυτο το δεύτερο. Οπότε εκεί δεν ξέρω πώς να τις χαρακτηρίσω...

Eγώ πάντως το απαρέμφατο θα το έλεγα του σκοπού και τις προτάσεις τελικές για πολλούς λόγους.
Πρώτον, γιατί θα ήμουν σύμφωνη με τη συνήθη εκφορά αυτών των προτάσεων με υποτακτική. Αλλά και ακόμα κι αν ήταν η εξαίρεση των object clauses που δεν εκφέρονται με οριστική μέλλοντα, πάλι στην ουσία για τελικές μιλάμε, γιατί όπως λέει και ο Smyth -για να μη νομίζετε ότι είναι μόνο δική μου εμμονή- το πραγματικό συμπλήρωμα του ρήματος λείπει.
Και δεύτερον, θα τις έλεγα τελικές γιατί έτσι θα ήμουν και καλυμμένη από το σχολικό συντακτικό που ούτε object clauses αναφέρει oύτε πλάγιες ερωτηματικές μετά από τέτοια ρήματα χωρίς οριστική μέλλοντα.
Ας πουν και άλλοι τη γνώμη τους.

Για το "τούτου" όμως θα είχα και εγώ πρόβλημα, κυρίως γιατί δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για το ρόλο που παίζει, αν και κλίνω περισσότερο στο ότι έχει μεταφερθεί σε θέση θέματος για έμφαση.
Ίσως μια απλή λύση θα ήταν να πεις ότι είναι αντικείμενο (έχω την υποψία ότι σε εξετάσεις έτσι θα το χαρακτήριζαν και στις τρεις προτάσεις). Μπορείς να αναφέρεις ως ένα δεύτερο ενδεχόμενο ότι ίσως και να έχει μετακινηθεί για έμφαση από την κανονική του θέση, αλλά μην τους μπλέκεις και πολύ.