0 μέλη και 9 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Ἐπειδὴ τοὺς ἐν τῷδε τῷ τάφῳ κειμένους, ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐν τῷ πολέμῳ γεγονότας, ἔδοξεν τῇ πόλει δημοσίᾳ θάπτειν καὶ προσέταξεν ἐμοὶ τὸν νομιζόμενον λόγον εἰπεῖν ἐπ’ αὐτοῖς, ἐσκόπουν μὲν εὐθὺς ὅπως τοῦ προσήκοντος ἐπαίνου τεύξονται, ἐξετάζων δὲ καὶ σκοπῶν ἀξίως εἰπεῖν τῶν τετελευτηκότων ἕν τι τῶν ἀδυνάτων ηὕρισκον ὄν: Το εἰπεῖν από πού εξαρτάται;
οἳ γὰρ τὴν ὑπάρχουσαν πᾶσιν ἔμφυτον τοῦ ζῆν ὑπερεῖδον ἐπιθυμίαν, καὶ τελευτῆσαι καλῶς μᾶλλον ἠβουλήθησαν ἢ ζῶντες τὴν Ἑλλάδ’ ἰδεῖν ἀτυχοῦσαν, πῶς οὐκ ἀνυπέρβλητον παντὶ λόγῳ τὴν αὑτῶν ἀρετὴν καταλελοίπασιν;:το ὑπάρχω στη μετοχή τὴν ὑπάρχουσαν το θεωρείτε υπαρκτικό ή συνδετικό; Εγώ θα έλεγα συνδετικό, γιατί, αν είναι υπαρκτικό, το ἔμφυτον θα πρέπει να είναι επιρρηματικό κατηγορούμενο τρόπου, σύνταξη την οποία βρίσκω τραβηγμένη. Ενώ, αν το θεωρήσουμε συνδετικό, η σύνταξη βγαίνει πιο ομαλά, το ἔμφυτον κατηγορούμενο και το πᾶσι δοτική αντικειμενική από το ἔμφυτον, «την επιθυμία για ζωή, η οποία είναι έμφυτη σε όλους». Η μετοχή ὑπάρχουσαν σε θέση επιθετικού προσδ. ή παράθεσης; Έτσι όπως είναι στο κείμενο φαίνεται επιθετικός, αλλά έτσι όπως μου βγήκε η μετάφραση, δίνει την εντύπωση παράθεσης.
Το παντὶ λόγῳ είναι δοτική του μέσου;
To "ειπείν" είναι αντικείμενο του "ηυρισκον" και εννοούμενο υποκείμενο της κατηγορηματικής μετοχής "ον".Το νόημα: Εξετάζοντας και σκεπτόμενος (εννοείται "τούτο"=ὅπως τοῦ προσήκοντος ἐπαίνου τεύξονται), εύρισκα ότι το να μιλήσω αντάξια των νεκρών ήταν κάτι αδύνατο.
Το "υπάρχουσαν" είναι επιθετικός προσδιορισμός στην "επιθυμίαν", όπως είναι και το "έμφυτον".
Προσωπικά δέχομαι και την πιθανότητα της δεύτερης σύνταξης, δηλαδή το απαρέματο (ως άναρθρο αντί έναρθρου) σε θέση αντικειμένου των μετοχών ἐξετάζων και σκοπῶν. Στην περίπτωση αυτή θα εννοούσα ένα τοῦτο (= τὸ ἀξίως εἰπεῖν τῶν τετελευτηκότων) ως αντικ. του ηὕρισκον, με το οποίο θα συμφωνούσε ομαλά και η κατηγορηματική μετοχή ὄν. Και θα μετέφραζα έτσι: "όσο όμως εξέταζα και σκεφτόμουν το πώς να μιλήσω κατά τρόπο αντάξιο των νεκρών, διαπίστωνα ότι αυτό είναι κάτι αδύνατο".
Επίσης, αν γίνει αποδεκτή αυτή η σύνταξη, ίσως ο εκδότης θα έπρεπε να βάλει ένα κόμμα στο σκοπῶν, γιατί έτσι όπως είναι το κείμενο, δίνεται η εντύπωση ότι το απαρέμφατο είναι ενταγμένο νοηματικά στην ενότητα: ἐξετάζων ... τῶν τετελευτηκότων (εξαρτώμενο δηλαδή από τις μετοχές ἐξετάζων και σκοπῶν), αλλά κι εδώ θα έπρεπε να υπάρχει κόμμα στη μετοχή τῶν τετελευτηκότων, ώστε να διακρίνονται οι νοηματικές ενότητες. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο ο εκδότης απέφυγε τη στίξη.
Η λύση που μένει είναι να θεωρήσουμε ότι το άναρθρο απαρ. εἰπεῖν βρίσκεται σε θέση έναρθρου ως αντικ. του ηὕρισκον, αλλά με ενοχλεί η θέση του στον λόγο· βρίσκεται δηλαδή σε άκομψα και ίσως αναιτιολόγητα απομακρυσμένη θέση σε σχέση με το ρήμα.
οἶδα δὲ καὶ ἀδελφούς, οἳ τὰ ἴσα λαχόντες ὁ μὲν αὐτῶν τἀρκοῦντα ἔχει καὶ περιττεύοντα τῆς δαπάνης, ὁ δὲ τοῦ παντὸς ἐνδεῖται: τα ὁ μὲν και ο ὁ δὲ είναι επιμεριστικές παραθέσεις στο οἳ, έτσι; Σε παρόμοιες όμως περιπτώσεις, δηλαδή σε περιπτώσεις στις οποίες λαμβάνει ρήμα η επιμεριστική παράθεση, όπως εδώ, και όχι το όνομα που δηλώνει το σύνολο, λέμε ότι το όνομα που δηλώνει το σύνολο μένει ασύνταχτο και ότι στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με γενική διαιρετική (σχήμα καθ' όλον και μέρος). Εδώ όμως υπάρχει γενική διαιρετική αὐτῶν, οπότε ... ; Κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ. Και για τη μετοχή λαχόντες, τι ακριβώς θα πούμε, ότι είναι συνημμένη στο οἵ (δεν μπορεί να είναι απόλυτη η μετοχή), το οποίο όμως οἵ τι συντακτική θέση έχει;
Για το μανθάνω (όπως και για το λατινικό disco) θυμάμαι ότι είχαμε πει πως δεν έχει παθητική διάθεση, ώστε να έχει ποιητικό αίτιο. Πώς να συντάξω το ὑπὸ με γενική στο οἰ νεανίαι μανθάνουσιν ὑπὸ τοῦ διδασκάλου γράφειν (η πρόταση βρίσκεται σε σχολική άσκηση για απαρεμφατική σύνταξη);
Θα ήταν καλύτερα να είχαμε υπό+δοτική, που δηλώνει υπό την επίβλεψη ποίου γίνεται η πράξη. Τώρα έτσι όπως είναι σε γενική, θα έλεγα ότι δηλώνει αιτία.
Το "ότε" μπορείς να το εκλάβεις και ως αιτιολογικό. Για να πω την αλήθεια, όμως, επειδή προηγείται το "νυν", εμένα μου φαίνεται σαν να το επεξηγεί εισάγοντας χρονική πρόταση που περιγράφει την περίσταση κατά την οποία αγανακτούν (σε αντίθεση με το υποθετικό σενάριο που προανέφερε, στο οποίο δεν θα αγανακτούσαν).
Η σημασία του νῦν δεν είναι αυστηρά χρονική, αλλά απλώς θέτει το πραγματικό (στο παρελθόν) μετά από υποθετικό λόγο του μη πραγματικού (LSJ νῦν I, 4)·