0 μέλη και 9 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Όταν ένα απαρέμφατο είναι αντικείμενο μετοχής (δηλ. εξαρτάται από αυτήν), μιλάμε και πάλι για ταυτοπροσωπία/ ετεροπροσωπία με βάση το υποκείμενο της μετοχής ή του ρήματος από το οποίο εξαρτάται η μετοχή;
Επίσης, στο χωρίο από τον Θουκυδίδη (Ιστορίαι, Βιβλίο3, κεφ. 72) "ο μεν δήμος καταφεύγει ες την ακρόπολιν και τα μετέωρα της πόλεως...", η γενική είναι γενική κτητική. Πώς θα μπορούσαμε να απορρίψουμε την άποψη ότι είναι γενική διαιρετική;
εἰ δὲ σκοπεῖτε καὶ βουλεύεσθ’ ὡς ἐκ τῶν ῥηθησομένων δοκιμάσαι δέονκατα τι γνώμη σας ποια η σύνταξη του "δεον" στην πρώτη πρόταση ;
[παρὰ μὲν γὰρ τῶν ὅλως ἀποστερεῖσθ’ ἐκ τοῦ τοῦτο ποιεῖν, εἴ τι χρήσιμον ἐντεθύμηνταιΤι ακριβώς γίνεται με τον εμπρόθετο στην δεύτερη;
εἰ δὲ σκοπεῖτε καὶ βουλεύεσθ’ ὡς ἐκ τῶν ῥηθησομένων δοκιμάσαι δέον
Αν δεν υπάρχει πρόβλημα στην παράδοση του κειμένου, τότε θα πρέπει αυτό το "των" να έχει δεικτική σημασία (αν και στην κλασική ελληνική δεν συνηθιζόταν) και έχεις έναν εμπρόθετο της προέλευσης "παρά των".
Στο LSJ δεν βρήκα το ρ. βουλεύομαι με ειδική πρόταση, αλλά με πλάγια ερωτηματική (αν και σπάνια κι αυτή η σύνταξη), αλλά διατηρώ επιφυλάξεις.
Η παράδοση του κειμένου επιβεβαιώνεται πλήρως· επομένως, το άρθρο έχει όντως αντωνυμική σημασία (όχι όμως δεικτικής αλλά αόριστης αντωνυμίας), αλλά νομίζω πως το εμπρόθετο δηλώνει το ποιητικό αίτιο στο παθητικό ἀποστεροῦμαι. Ώστε παρὰ τῶν = παρά τινων.
ἔστιν δ’ ἁμαρτάνειν μὲν βουλομένων τὸ συναναγκάζειν τὸν παριόνθ’ ἃ βούλεσθε λέγειν, βουλευομένων δ’ἀκούσαντας ἃ γιγνώσκει σκοπεῖν, κἄν τι καλῶς ἔχῃ, χρῆσθαιοι μετοχές "βουλομένων" και "βουλευομένων" είναι επιθετικές ως γενική κατηγορηματική κτητική;
ἔστιν δ’ ἁμαρτάνειν μὲν βουλομένων τὸ συναναγκάζειν τὸν παριόνθ’ ἃ βούλεσθε λέγειν, βουλευομένων δ’ἀκούσαντας ἃ γιγνώσκει σκοπεῖν, κἄν τι καλῶς ἔχῃ, χρῆσθαικαι τα απαρέμφατα "σκοπειν" και "χρησθαι" ειναι και αυτα εναρθρα οπως το "το συναναγκάζειν" ;
ἔστιν δ’ ἁμαρτάνειν μὲν βουλομένων τὸ συναναγκάζειν τὸν παριόνθ’ ἃ βούλεσθε λέγειν, βουλευομένων δ’ἀκούσαντας ἃ γιγνώσκει σκοπεῖν, κἄν τι καλῶς ἔχῃ, χρῆσθαιποιό ειναι το υποκειμενο της μετοχης ακουσαντας;
Παιδιά, στο χωρίο από τον Ισοκράτη "ειώθασιν φάσκειν είναι μέγιστα και μάλιστα σπουδής άξια τη πόλει ταύτα", η δοτική "τη πόλει" είναι δοτική προσωπική χαριστική; (πώς μεταφράζουμε: άξια φροντίδας από την πόλη ή άξια φροντίδας για την πόλη;)
Και γενικά αυτό το ποιητικό αίτιο δεν μου πάει, ακόμα κι αν αντικαθιστά πρόσωπο το "των", αν και δεν σου κρύβω ότι το σκέφτηκα και εγώ.Όταν λες "στερήθηκα κάτι από κάποιον", αυτό το "από κάποιον" δεν νομίζω ότι εκφράζει το αίτιο της στέρησης, αλλά την προέλευση της στερουμένου αγαθού. Θα μπορούσε κάλλιστα να λέει "στερήθηκα κάτι από τον Χ. εξαιτίας του Ψ."). Στο συγκεκριμένο χωρίο λ.χ η αιτία της στέρησης δεν θα είναι αυτοί που μιλούν, αλλά αυτοί που θα αποφασίσουν να μην τους ακούσουν. Τουλάχιστον, έτσι εκλαμβάνω το νόημα.
Όμως, το αντωνυμικό άρθρο δεν αναφέρεται στη μτχ. τῶν βουλομένων αλλά αόριστα σε κάποια κατηγορία ομιλητών, την οποία ο Δημοσθένης αντιθέτει σε κάποια άλλη κατηγορία ομιλητών (αόριστα πάλι) η οποία εκφράζεται με το αμέσως επόμενο αντωνυμικό άρθρο τοὺς δέ. Από το κείμενο γίνεται κατανοητό ότι η πρώτη κατηγορία αναφέρεται σε ομιλητές που έχουν κάτι χρήσιμο να πουν, αλλά η στάση του αθηναϊκού δήμου τούς αναγκάζει να μη μιλήσουν καθόλου, ενώ η άλλη κατηγορία αναφέρεται σε ομιλητές που παραιτούνται από τις προσωπικές τους απόψεις και μιλούν συμβατικά, μόνο για να ευχαριστήσουν τους Αθηναίους.