0 μέλη και 5 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Θέλετε να πείτε ότι το ἐστὶ ως προσωπικό δεν μπορεί να έχει υποκείμενο άναρθρο απαρέμφατο σε θέση ενάρθρου;
β) Αν εδώ το άναρθρο απαρέμφατο θεωρηθεί η αόριστη εκδοχή του έναρθρου με το οποίο έχουμε προσωπική σύνταξη δίπλα σε τριτοπρόσωπο ρήμα, τι είναι αυτό που μας κάνει στην ακόλουθη πρόταση (Ἠγγέλθη Κύρον νικῆσαι) να μιλάμε για απρόσωπη σύνταξη; Γιατί να μην πούμε, λοιπόν, και εδώ ότι το απαρέμφατο είναι στη θέση ενάρθρου απαρεμφάτου (ηγγέλθη το Κύρον νικήσαι);
α) Αν, όταν συντάσσουμε αναλυτικά το "άρχειν χαλεπόν εστί" (όσα ξένα συντακτικά έχω δει, όλα μιλάνε για υποκείμενο-απαρέμφατο και κατηγορούμενο-επίθετο λόγω του "εστί"), θεωρήσουμε ότι το "εστί" είναι προσωπικό ρήμα, με ποια λογική μετά εκλαμβάνοντας το ρήμα με το επίθετο ως ενιαία τυποποιημένη φράση, μιλάμε για απρόσωπη σύνταξη;
Iσχύει " οτι τα "πας, άπας,όλος όταν προτάσσονται λαμβάνουν σημασία επιθετική, ενω όταν επιτάσσονται παίρνουν κατηγορηματική;
Αυτό που είπα για το άναρθρο απαρέμφατο σε θέση ενάρθρου ως υποκείμενο σε προσωπικό ἐστὶ το είχα δει σε κάποιο Συντακτικό για το απαρέμφατο στο πόλεώς ἐστι θάνατος ἀνάστατον γενέσθαι.
Δεν ξέρω, αλλά δεν μου ακούγεται καλά το ηγγέλθη το Κύρον νικήσαι. Μήπως εδώ παίζει ρόλο ότι το ρήμα είναι λεκτικό και το απαρέμφατο ισοδυναμεί με ειδική πρόταση, δηλαδή «ότι» και όχι «το ότι»; Μπορεί βέβαια να είναι και εντελώς άσχετο, μια ιδέα είπα ...