Αντιδρασεις στην απόφαση του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά

[ΡΕΑ.Τ]

Και γιατί δεν παραθέτεις εδώ την ιστορία και την φιλοσοφία, ώστε να ανοίξει το μυαλό μας;
Για μένα πάντως δεν είναι θέμα ιστορίας ή φιλοσοφίας, αλλά θέμα λογικής.
Όταν δεν έχεις κάτι να φοβηθείς, τότε η ηθική σου γίνεται ωφελιμιστική και αυτό δικαιολογεί το οτιδήποτε.
Ακόμα και να φας την μητέρα σου ψητή με πατάτες στο φούρνο δικαιολογείται. Υπάρχουν π.χ. έμβια όντα τα οποία τρώνε τους γονείς τους, έντομα κυρίως. Και οι ύαινες τρώνε τα παιδιά τους. Ωφελιμισμός.

Κανένας φιλόσοφος δε στήριξε τη λογική του στο φόβο αλλά στην πειθώ.Υπάρχουν τα γνωστά επιχειρήματα που οδηγούν σε συμπεράσματα.
Ο ωφελιμισμός υπάρχει διάχυτος στην Ελλάδα και η συμβολή της θρησκείας για την αποφυγή του είναι ανύπαρκτη. Ο φόβος δεν συντελεί στην απόκτηση ηθικής συνείδησης και διαπλαθει ανώριμους, υποταγμένους πολίτες, πράγμα το οποίο απευχομαστε για τους μαθητές.
Υ.Γ Ούτε ο Χριστός στήριξε το κήρυγμα του στο φόβο αλλά μόνο στην αγάπη για τον πλησίον. Δε νομίζω ότι οι Σταυροφορίες , για παράδειγμα, έχουν καμία σχέση με τα διδάγματα του Χριστού.

[PDE ads]

[kr606343]

Κανένας φιλόσοφος δε στήριξε τη λογική του στο φόβο αλλά στην πειθώ.Υπάρχουν τα γνωστά επιχειρήματα που οδηγούν σε συμπεράσματα.

Και πως μπορείς να πείσεις έναν ωφελιμιστή-υλιστή να αποκτήσει την επιθυμητή για σένα συμπεριφορά, στην περίπτωση που το όφελός του συγκλίνει στο να έχει μια συμπεριφορά αντίθετη προς εσένα που σε καταστρέφει; Μόνο μεταφυσικά μπορούν να είναι τα επιχειρήματά σου. Αφού τα όποια άλλα επιχειρήματά σου, εύκολα αντικρούονται με το να σου αντιπαραβάλει το σκληρό ρεαλιστικό του όφελος.

Ο Διάλογος των Μηλίων με τους Αθηναίους είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις είναι τα τελευταία επιχειρήματα των Μηλίων κατά των ωφελιμιστών Αθηναίων. Η θρησκεία πάλι, παίζει τον καθοριστικό της ρόλο.

Όταν το όφελος ενός πολίτη είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά, καμιά φιλοσοφική πειθώ δεν πιάνει, μόνο τα μεταφυσικά επιχειρήματα της θρησκείας (ή η αστυνόμευση) είναι η απάντηση. Κλασικό παράδειγμα η φοροδιαφυγή. Ξέρεις πολλούς φιλοσόφους που να την αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά στην πράξη; Μόνο η θρησκεία το προσπαθεί κάπως, και μόνο η αστυνόμευση τα καταφέρνει.

https://www.capital.gr/tax/3277884/forodiafugi-to-dogma-tou-fobou-pou-apodidei
https://www.eleytheriagora.gr/analysi-i-ithiki-kai-oikonomiki-aitiologisi-tis-forodiafygis/

Ο φόβος φυλάει τα έρμα....

[giapap]

Από μια δική σας "αριστερή"...

[ΡΕΑ.Τ]

Το μάθημα των θρησκευτικών αποτέλεσε τον εύκολο στόχο απαξίωσης της παιδείας στην πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες.Ξεκίνησε ως συνέπεια του επαρχιωτισμού,του κόμπλεξ κατωτερότητας του νεοέλληνα απέναντι στο δυτικό πολιτισμό.Αξίες, που διατήρησαν ζωντανό τον ελληνισμό για χιλιετίες και συνιστούν μια πανανθρώπινη πρόταση τρόπου ζωής,χλευάστηκαν. Ας προστεθεί σε αυτό ότι στην Νέα Τάξη οι θρησκείες και γενικά η μεταφυσική δεν ταιριάζουν και γι΄αυτό συκοφαντούνται έντονα. Αντε να χωρέσει μια συγκριτιστική πανθρησκεία,όπως ένας πολιτισμός (υλιστικός),μία γλώσσα κτλ.Αυτό το καταλαβαίνουν πια και οι συνάδελφοι των άλλων ειδικοτήτων, που βλέπουν την απαξίωση να καταλαμβάνει πλέον όλη την εκπαίδευση,και περισσότερο την ανθρωπιστική.Οπως σωστά ειπώθηκε,οι μαθητές κάθε χρόνο, όλο και περισσότερο, ενδιαφέρονται για τη χρησιμοθηρική πλευρά της εκπαίδευσης.Ολο και λιγότεροι διαβάζουν π.χ. ένα εξωσχολικό βιβλίο ή μαθαίνουν επειδή τους αρέσει η μάθηση. Σήμερα όλοι μιλούν π.χ. για το bullying,αλλά κανείς δεν μιλά για το τι τραβάει ένας μαθητής που είναι ¨παπαδάκι¨ ή κάποιος που του αρέσει πραγματικά η φιλοσοφία.

Επομένως,τα νέα προγράμματα των Θρησκευτικών αποτέλεσαν την πρώτη προσπάθεια προσαρμογής στη νέα εποχή.Διαθέτουν διδακτικές αρετές,όπως π.χ. σύγχρονες τεχνικές που προσελκύουν τα παιδιά.Ισως όμως αυτό ταυτόχρονα να αποτελεί και το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους.Διακατέχονται τόσο πολύ από την επιδίωξη να κάνουν το μάθημα αρεστό,που χαμήλωσαν το επίπεδό του στο επίπεδο του μέσου σημερινού παιδιού,κυρίως από την άποψη της στοχοθεσίας.Για την ακρίβεια,μπορεί οι στόχοι να παραμένουν υψηλοί,αλλά,κακά τα ψέματα, ο πήχυς από την πλευρά των αληθινών μαθησιακών αποτελεσμάτων έπεσε πολύ χαμηλά.Αποτέλεσμα είναι να χάνουν το ενδιαφέρον τους οι άριστοι μαθητές,οι οποίοι μπορεί να είναι ελάχιστοι,αλλά είναι πολύ πιο εμπλουτισμένοι με ερεθίσματα από ό,τι στο παρελθόν.Αυτοί,για εμένα, διαμορφώνουν το κλίμα της τάξης,αλλά και της κοινωνίας μεθαύριο.Και αυτοί στερούνται από τον πλούτο των μεταφυσικών προτάσεων της χριστιανικής παράδοσης.Αν κάτι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για αυτά τα πράγματα σήμερα,είναι το ότι ο άνθρωπος βρίσκει απαντήσεις που αφορούν την ύπαρξή του,χωρίς να υποκύπτει στην κατάθλιψη και χωρίς να καταφεύγει σε υποκατάστατα.

Δεν απορρίπτω τα νέα προγράμματα.Απλώς επισημαίνω κάποιες αδυναμίες τους.Δίνεται έμφαση στον θρησκευτικό εγγραμματισμό στοχεύοντας σε περισσότερους μαθητές από ότι τα παλιά προγράμματα.Ισως κάνω λάθος εγώ,που δεν θεωρώ τον πλατωνικό φιλόσοφο-βασιλέα ως δεσποτικό εκπρόσωπο ενός μη δημοκρατικού πολιτεύματος.Ισως φταίω εγώ που διακρίνω μια λαϊκίστικη και υποκριτική επίκληση της δημοκρατίας δυτικού τύπου.Πάντως,εάν ήθελαν οι ιθύνοντες ένα πραγματικά δημοκρατικό μάθημα,θα έπρεπε τουλάχιστον να μην επιδείξουν και σε αυτό το θέμα τη δηθενιά και τον επαρχιωτισμό του νεοέλληνα.Ας τα εφάρμοζαν σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές που βρίσκονται στα σχολεία της Ελληνικής Δημοκρατίας.Δεν μπορεί να επικαλείσαι το κοσμικό κράτος και να φοβάσαι θρησκευτικές μειονότητες.Η εμμονή με τις κάθε είδους μειονότητες (πάντα εκ του ασφαλούς),θυμίζει αντίδραση κακομαθημένου εφήβου.Αυτή όμως είναι άλλη συζήτηση.Συγνώμη για το ¨σεντόνι¨.

Η θέση του ανωτέρου κλήρου για την Ελληνική επανάσταση:

To 1798 εκδίδεται από το πατριαρχικό τυπογραφείο η «Πατρική Διδασκαλία» (πρωτότυπος τίτλος: «Διδασκαλία Πατρική»)  που επιτίθεται εναντίον των ιδεών της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας και ουσιαστικά κατά των ιδεών του Ρήγα. Πρόκειται για ένα από τα πολλά έντυπα που εκδιδόταν από το Πατριαρχείο στην προσπάθεια να διατηρηθεί ο ραγιαδισμός.
Ως συγγραφέας του αναφέρεται ο ετοιμοθάνατος πατριάρχης Ιεροσολύμων Άνθιμος, αλλά πολλοί ιστορικοί πιστεύουν πως ήταν ο Γρηγόριος ο Ε’ αυτός που το συνέταξε (κατ’ άλλους, αποτελεί «πόνημα» του Αθανάσιου Πάριου, «άγιου» της Ορθόδοξης Εκκλησίας).

Το Πατριαρχείο δεν είχε τυπογραφικό πιεστήριο από την εποχή της πατριαρχίας του Κύριλλου Λούκαρη, στις αρχές του δέκατου εβδόμου αιώνα. Το γεγονός ότι μπόρεσε να επανασυγκροτηθεί, εκείνη ακριβώς την εποχή και με την έγκριση των οθωμανικών αρχών, τυπογραφείο υπό τον άμεσο έλεγχο του Πατριαρχείου ήταν ενδεικτικό της πιεστικής ανάγκης πού ένιωθαν τόσο ή Εκκλησία όσο και ή Πύλη να καταπολεμήσουν τα ρεύματα των νέων Ιδεών, πού διαδίδονταν μέσω των εκδόσεων των τυπογραφείων της διασποράς και ιδιαίτερα εκείνων της