Λογοτεχνία!

[Ioli]

Olgalia του Πρίμο Λέβι είναι και το ''αν αυτό είναι ο άνθρωπος΄'.Αναφέρεται στον εγκλεισμό του σε στρατόπεδο οργάνωσης και στο πως κατάφερε να σωθεί.Επειδή με ενδιαφέρει το θέμα σχετικά με τους Εβραίους έχω διαβάσει αρκετά σχετικά βιβλία.Από ταινίες τι θα προτείνατε?Πρόσφατα είδα τον Greco και μου άρεσε πολύ.Καμιά άλλη πρόταση?

[PDE ads]

[Nina P]

Η γνώση μου στο παραπάνω θέμα τελειώνει στο ημερολόγιο της Άννα Φρανκ. αν σας ενδιαφέρουν τα ημερολόγια πολύ καλό είναι το "η Αλίκη στη χώρα του LSD" εκδόσεις δεν θυμάμαι είναι από αυτά που δάνεισα και ήταν αγύριστα. Τώρα πια έχω οργανωθεί με access, τα πέρασα όλα στον υπολογιστή και όταν δανείζω λειτουργώ σαν δανειστική βιβλιοθήκη.   

[Siobaras]

Τελειώνοντας με τα βιβλία, μου αρέσουν και κάποια μυθιστορήματα (συνήθως αστυνομικά) που έχουν γραφτεί και έχουν σχέση με το σκάκι.
Τα πιο ευρέως γνωστά είναι το "8" της Καθριν Νεβιλ και "Ο πίνακας της Φλάνδρας" του Άρθουρ Περεθ Ρεβέρτε (νομίζω ότι έτσι λέγεται).
Ένα συμπαθητικό μικρούλι είναι "Η βαριάντα του Λινεμπουργκ", το οποίο τελειώνει μάλλον πρόωρα όμως, ενώ υπάρχει και ένα άλλο του Τσβάιχ από τις εκδόσεις Άγρα που νομίζω λέγεται "Σκακιστική Νουβέλα" και ακόμα το ψάχνω!!

Από ταινίες, αν δεν το περιορίσουμε σε είδος θα γράφουμε για ώρες.
Γενικά είμαι φανατικός υπέρ των Matt Damon (The Bourne Identity-Supremacy-Ultimatum (τριλογία), Good Will Hunting,κλπ) ,
Brad Pitt (Βαβέλ, Spy Games, Ο τρομοκράτης, The Mexican, κλπ) και Edward Norton (American History X, 25th hour, Primal fear (η κάπως έτσι - με Ριτσαρντ Γκιρ),κλπ)

Αν κάποιος έχει ασχοληθεί ποτέ με πόκερ, τότε προφανώς θα ξέρει και το Rounders, που είναι από τις αγαπημένες μου, με Damon, Norton και τρομερό Τζον Μαλκοβιτς.
Τέλος προσθέτω απλά το "Μίζερι" (βιβλίο και ταινία) γραμμένο από τον Στίβεν Κίνγκ. Είναι εντυπωσιακό το πόσο στην τσίτα σε κρατάει ενώ παίζουν μόνο 2 άτομα σε όλο το έργο!

[mat]

Από ταινίες, αν δεν το περιορίσουμε σε είδος θα γράφουμε για ώρες.
Γενικά είμαι φανατικός υπέρ των Matt Damon (The Bourne Identity-Supremacy-Ultimatum (τριλογία), Good Will Hunting,κλπ) ,
Brad Pitt (Βαβέλ, Spy Games, Ο τρομοκράτης, The Mexican, κλπ) και Edward Norton (American History X, 25th hour, Primal fear (η κάπως έτσι - με Ριτσαρντ Γκιρ),κλπ)

Aνέβηκες πολύ στην εκτίμηση μου Siobaras αφού έχεις δει το "25th Hour" του Σπαικ Λι. Μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δεί τα τελευταία χρόνια.

[PDE ads]

[raskolnikov]

Εγώ θα προτείνω τρία κλασικά:
Έγκλημα και Τιμωρία (Ντοστογιέφσκι), Jude the Obscure (Thomas Hardy), η Δίκη (Κάφκα).
Και τρεις νουβέλες:
Η Φονισσα (Παπαδιαμάντης), Το Παλτό (Γκόγκολ), Μουμού (Τουργκένιεφ).
Η αξία τους είναι διαχρονική και νομίζω ότι, για να ασχοληθεί κανείς με όλους τους υπόλοιπους, πρέπει πρώτα να έχει εξαντλήσει τους κλασικούς. Δεν θέλω να υποτιμήσω κανέναν Χωμενίδη, αλλά, επειδή ο χρόνος (ακόμη και για την απόλαυση του διαβάσματος) είναι περιορισμένος, αν έχω μπροστά μου έναν Χωμενίδη κι έναν Τολστόι, θα διαβάσω τον Τολστόι.

[Nina P]

Φυσικά και πρέπει να έχεις διαβάσει τους κλασικούς. Και όλοι μας έχουμε διαβάσει. Πρέπει όμως να παραδεχθείς ότι πολλές φορές θέλουμε να διασκεδάσουμε όπως όταν πάμε σινεμά ή σε μαγαζί με μουσική. Άλλοτε θέλουμε να ακούσουμε ντιριντάχτα και άλλοτε να γιάνουμε την ψυχούλα μας με κάτι άλλο (το άλλο για τον καθένα είναι διαφορετικό). Έτσι και με τα βιβλία, πολλές φορές θέλουμε να διαβάσουμε κάτι πιο ανάλαφρο, πιο διασκεδαστικό πιο...γενικά. Μην υποτιμάς την λογοτεχνία και ο χρόνος θα δείξει. Και μην ξεχνάς πως κάποιος διαβάζει γιατί του αρέσει αν του επιβάλεις κάτι είναι τιμωρία και ψυχαναγκασμός και όχι τέρψη για την ψυχή μας. 

[raskolnikov]

Απλώς ήθελα να επισημάνω ότι ξεχνάμε τους κλασικούς, και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι μαθαίνουμε (από το σχολείο κλπ) να τους προσεγγίζουμε σαν να είναι μουσειακό είδος, ενώ στην πραγματικότητα είναι πιο ζωντανοί από πολλούς σύγχρονους διάττοντες αστέρες.   

[Nina P]

Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα. Βέβαια όπως είπα πιο πάνω ο χρόνος θα δείξει. Μήπως νέοι συγγραφείς δεν ήταν και οι κλασικοί κάποτε; Έλληνες και ξένοι.
  Πάντως από Παπανούτσο    (τρίτη λυκείου αν θυμάμαι καλά) θα προτιμούσα λογοτεχνία. Είτε ήταν Τολστόι είτε Κάφκα, Σταϊνμπεκ, Ουγκό κλπ. Έτυχα όμως και σε 2 καθηγήτριες που ήταν αστέρια και συζητούσαμε για λογοτεχνία (εκτός ύλης). Πολλά παιδιά άρχισαν τότε να ασχολούνται. Ευτυχώς για μένα στο σπίτι είχαμε τεραστίων διαστάσεων βιβλιοθήκη. Ο πατέρας μου λάτρευε το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω στην δευτέρα δημοτικού. Πολύ λυπάμαι που δεν διάβασα τα υπέρ και τα κατά του Αριστοτέλη γιατί είναι στην καθαρεύουσα (και όχι την δημοτικιστική ) προσπάθησα αλλά με κούραζε. Μήπως τώρα που μεγάλωσα να το επιχειρήσω ξανά; Τα έχεις διαβάσει; 

[raskolnikov]

Όχι, δεν τα έχω διαβάσει, δεν ξέρω τι να πω. Γενικότερα, όμως, με αυτά που έγραψα παραπάνω δεν ήθελα να κάνω τον έξυπνο. Αυτό που ήθελα να δείξω ήταν ότι υπάρχουν κάποια έργα που αποτελούν κομμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, και ως άνθρωποι του 21ου αιώνα πρέπει να έχουμε μια επαφή με αυτά. Το ίδιο ισχύει με όλες τις τέχνες. Για παράδειγμα, βλέπεις τον κόσμο να γεμίζει τα θέατρα με παραστάσεις της μόδας, ενώ δεν έχουν δει έναν Τσέχοφ ή έναν Μπέκετ.

[Siobaras]

Και γιατί είναι κακό αυτό;
Ακόμη και να δεχθούμε ότι υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια στην τέχνη, αν ρωτήσεις 10 άτομα για αγαπημένο βιβλίο, ταινία, τραγούδι, κλπ, το πιθανότερο είναι να πάρεις 10 διαφορετικές απαντήσεις.

Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να απολαμβάνουμε αυτά που μας ευχαριστούν περισσότερο, σε προσωπικό επίπεδο.
Και τα λέω εγώ, που, αν και Μαθηματικός, είχα φτάσει ως φοιτητής να διαβάσω μέχρι και τους Τρεις διαλόγους μεταξύ Ύλα και Φιλόνου.

[Ioli]

Έχει δίκιο ο Siobaras!Καλό είναι να διαβάζει ο καθένας τα βιβλία που τον ευχαριστουν.Επειδή το τμήμα που τελείωσα είναι το ΜΝΣ αναγκάστηκα όσο ήμουν στη σχολή να διαβάσω πολλά βιβλία που δε μου άρεσαν.Τώρα λοιπόν προσπαθώ να διαβάζω μόνο ότι μου αρέσει.Το ίδιο ισχύει για όλες τις μορφές τέχνης.Όταν είδα για πρώτη φορά στο θέατρο Σαίξπηρ έκλαψα.Κάποιος άλλος μπορεί να βρήκε το έργο αδιάφορο.Φέτος που πήγα στην Μπιενάλε απογοητεύτηκα.Κάποιοι άλλοι μπορεί να ξετρελάθηκαν.Τελικά είναι πολύ υποκειμενικό το τι μας αρέσει στην τέχνη.

[raskolnikov]

Δεν είπα ότι είναι κακό να βλέπει και να διαβάζει κανείς ό,τι του κάνει κέφι. Εννοείται ότι το γούστο είναι υποκειμενική υπόθεση. Από την άλλη, όμως, τα κριτήρια της τέχνης, από τη στιγμή που θα τα ορίσεις, χρησιμεύουν για να κάνεις κάποιες συγκρίσεις. Δηλαδή, για παράδειγμα, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το αγαπημένο τραγούδι κάποιου, υπάρχουν και κάποια κριτήρια που βάζουν τα πράγματα σε μια άλλη προοπτική. Ας πούμε, μπορώ να πω "το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Pink Floyd', αλλά από την άλλη, με αντικειμενικά μουσικολογικά κριτήρια (και όχι με βάση το υποκειμενικό γούστο), ο Μπετόβεν είναι σημαντικότερος για την παγκόσμια μουσική (έχει πιο πλούσια αρμονική δομή κλπ). Αυτή είναι, νομίζω, η διαφορά ανάμεσα στο προσωπικό γούστο και στην αντικειμενική πραγματικότητα της τέχνης (στο βαθμό που υπάρχει).

[Nina P]

Όχι, δεν τα έχω διαβάσει, δεν ξέρω τι να πω. Γενικότερα, όμως, με αυτά που έγραψα παραπάνω δεν ήθελα να κάνω τον έξυπνο. Αυτό που ήθελα να δείξω ήταν ότι υπάρχουν κάποια έργα που αποτελούν κομμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, και ως άνθρωποι του 21ου αιώνα πρέπει να έχουμε μια επαφή με αυτά. Το ίδιο ισχύει με όλες τις τέχνες. Για παράδειγμα, βλέπεις τον κόσμο να γεμίζει τα θέατρα με παραστάσεις της μόδας, ενώ δεν έχουν δει έναν Τσέχοφ ή έναν Μπέκετ.

Το κατάλαβα ότι δεν ήθελες να κάνεις την έξυπνη και γενικά το έχω πει πολλές φορές  ότι μπορεί να παρεξηγηθούμε γιατί δεν μιλάμε τετ α τετ.
Μήπως και στην κλασική μουσική που ανέφερες πχ τον Μπετόβεν δεν έχουμε προτιμήσεις; Εγώ τον βρίσκω πολλή βαβούρα και προτιμώ τον Τσαϊκόφσκι. Ο Λιστ για παράδειγμα είναι ο αγαπημένος του Σγούρου ενώ εμένα δεν με κάνει αίσθηση και ο Καβάκος "ζηλεύει" (το άκουσα με τα αυτιά μου) τους βιολιτζήδες των πανηγυριών γιατί μπορούν να κάνουν ότι θέλουν (ταξίμια κλπ) ενώ αυτός και δεν μπορεί και δεν ξέρει πως να το κάνει.
 

[raskolnikov]

Όντως, οι "ακαδημαϊκοί" καλλιτέχνες εκτιμούν τους λαϊκούς καλλιτέχνες, επειδή έχουν κάποιες ιδιαίτερες τεχνικές. Για παράδειγμα, ο Μπένι Γκούντμαν, ο μεγάλος κλαρινετίστας της τζαζ, ερχόταν στην Ήπειρο και παρακολουθούσε τους κλαριτζήδες (δεν κάνω πλάκα· μάλιστα, σε ένα κομμάτι έχει χρησιμοποιήσει παραδοσιακά μουσικά θέματα).