0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Το θέμα είναι το εξής. Αυτό που αντιλαμβάνομαι από αυτό που λέει η bitch, οτι δηλαδή θα γίνουν "πιο αυστηρά τα πράγματα αργότερα", είναι οτι θα τους βάζουν ένα quota, δηλαδή θα τους αναθέτουν να "κόψουν" ένα ποσοστό πχ 20% από όσους αξιολογήσουν. Αυτό θα οδηγήσει πολλούς "αξιολογητές" στο να κόψουν με "ανθρωπιστικά κριτήρια", δηλαδή, πχ, να κοιτάνε αν ο άλλος είναι παντρεμένος/έχει παιδιά, και αν δεν είναι/δεν έχει, να του ρίχνουν στο κεφάλι, ή κάτι παρόμοιο.
Θα ήθελα όμως να κάνω μια ακαδημαική παρατήρηση που δεν είναι μόνο προς εσένα, αλλά προς όλους ! Με ποιά κριτήρια αποφασίζει ο καθένας ; Για παράδειγμα: μειώνονται οι μισθοί, ετσι; Εγώ ωρύομαι, αλλά δεν βγαίνω ! Παρατηρώ άλλους που δεν δείχνουν να τους πολυπειράζει ! Γιατί δεν τους πολυπειράζει ; Αν έχουν λίγες ανάγκες, ναι μπορεί να μην τους πολυπειράζει ! Αν εχουν δεύτερο εισόδημα, πάλι μπορεί να μην τους πολυπειράζει ! Ο πρώτος ενδεχομένως είναι φιλοσοφημένος ! Ο δεύτερος όμως νομίζει πως είναι φιλοσοφημένος, στην ουσία είναι ασφαλής !Τον τελευταιο καιρό στην Ελλάδα νομίζω πως έχουν βγει πολλοί ασφαλείς που συμπεριφέρονται σαν την Ιερά Εξέταση ! Ζητούνε εξιλέωση του κλάδου για τις αμαρτίες του παρελθόντος ! Λες και έχει τις χειρότερες ! Εάν μοιάζει έτσι, αλλά αυτοί είναι απλά σοφοι πάει καλώς ! Αν είναι επειδή αυτοί αισθάνονται ασφαλείς, τότε αυτοί ξέρουν και αυτοί ας το καταλάβουν !
όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια έλεγε η γιαγιά μου! Κατ' αναλογία, τον ασφαλή τον ονομάζουμε "άτομο άνευ ενσυναίσθησης"... Να σας πω λοιπόν για τους διοικητικούς που το "κατέχω" το άθλημα: όταν προσερχομαι στην ώρα μου και αποχωρώ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ στην ώρα μυ και ποτέ νωρίτερα όταν διεκπεραιώνω εγκαιρως ό,τι μου αναθέτουν όταν επικοινωνώ με τους εκπ/κούς και τους έχω απαντήσει μέσα σε δύο λεπτά με λεπτομέρειες στις απορίες τους όταν συμμετέχω σε επιμορφώσεις και σεμινάρια ( πολλά και με δικό μου οικονομικό κόστος )όταν φροντίζω να υποβάλω εγγράφως τις προτάσεις μου στην υπηρεσία όταν μου έχουν αναθέσει εννέα αντικείμενα ενώ σε άλλους με το ζόρι ένα όταν οι συνάδελφοί μου ζητούν τη γνώμη μου για θέματα που άπτονται κατά κύριο λόγο του δικού τους αντικειμένου όταν το γραφείο μου δεν ειναι γεμάτο με χαρτιά ατάκτως πεταμενα γύρω γύρω όταν σηκώνω το τηλέφωνό μου εννέα στις δέκα φορές όταν λέω " θα σας πάρω πίσω να σας ενημερώσω " και το κάνω όταν δεν παίρνω άδεια για ψύλλου πήδημα όταν πολλές φορές έχω δουλέψει σε σαββατοκύριακα και άλλες αργίες όταν έχω χτυπήσει τρελές υπερωρίες όταν με ζητούν οι ίδιοι οι πρόεδροι του βαθμολογικού κέντρου για γραμματεία όταν στο υπουργείο με ξέρουν με το μικρό μου γιατί τους έχω στείλει του κόσμου τα έγγραφα ή τους έχω απαντήσει άμεσα στα δικά τους όταν είμαι εισηγήτρια σε ένα σωρό επιμορφώσεις και σεμινάριαόταν μου λένε οι εκπαιδευτικοι ( σε κάποιες περιπτώσεις το έχω και εγγράφως ) "ευτυχώς που υπάρχουν υπάλληλοι σαν κι εσένα " όταν...όταν...όταν....για ποιό λόγο να φοβάμαι την αξιολόγηση; Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει ότι κάνω το καλύτερο που μπορώ και παραπάνω, χωρίς να έχω ταυτόχρονα απεμπολησει το δικαιωμά μου να διεκδικω απο την υπηρεσία μου ακόμα περισσότερα; Ποιός θα ειναι εκείνος που θα κοιτάξει τα κομματικά του κιτάπια και εμένα θα με βρει σκάρτη όταν θα ξέρει πως και γω θα μπορώ να πατήσω πάνω στις βρωμιές του ανά πάσα στιγμή και να τον κάνω ρόμπα γιατί πολύ απλά σε μένα δε θα βρει κάτι στο οποίο εκείνος να μπορέσει να πατήσει για να με αξιολογήσει αρνητικά; Όπως πολύ σοφά λέει ο κολλητός μου ο Μπάμπης, 'εχουμε φτάσει οι φυσιολογικοί να αισθάνονται περίεργοι και οι περίεργοι φυσιολογικοι" ... ε λοιπον εγώ αρνούμαι να μπω στη λογική της μηχανής του κιμά. Όπως λέμε και στη