Σχολικές Εκδρομές

[ppil]

Νομίζω πως διαφωνώ με όλους, αλλά συμφωνώ με τον νόμο. Θεωρώ αυτονόητο πως, όταν ο εκπαιδευτικός συνοδεύει μαθητές σε πολυήμερη εκδρομή, φέρει ο ίδιος την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη για την ασφάλειά τους. Η ευθύνη αυτή δεν μπορεί να επιμεριστεί ούτε να μεταφερθεί στους γονείς, οι οποίοι, εύλογα, απουσιάζουν. Ο εκπαιδευτικός, στην πράξη, καλείται να υποκαταστήσει πλήρως τον γονέα, να εποπτεύσει ανηλίκους 24 ώρες το 24ωρο, να προλάβει κάθε πιθανό κίνδυνο και να διαχειριστεί κάθε παρέκκλιση — ακόμη και εκείνες που πηγάζουν από χρόνια ελλείμματα οικογενειακής διαπαιδαγώγησης. Αποδέχομαι δηλ. απολύτως αυτή την ευθύνη. Δεν τη θεωρώ άδικη ή υπερβολική. Δεν διανοούμαι να μεθύσει μαθητής υπό την εποπτεία μου και να πως πως φταίει η μάνα του που τον κακόμαθε.

Είναι όμως μια ευθύνη που δεν μπορεί να ασκηθεί ουσιαστικά με τα μέσα που διαθέτουμε, στις συνθήκες που επικρατούν και με τις απαιτήσεις που τίθενται από την κοινωνία και την πολιτεία. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο επιλέγω σταθερά και συνειδητά να μη συμμετέχω σε πολυήμερες εκδρομές. Ο νόμος μου δίνει το δικαίωμα να το κάνω, γι΄αυτό είναι δίκαιος. Δεν μπορώ να αναλάβω μια ευθύνη την οποία αναγνωρίζω ως δική μου, όταν παράλληλα γνωρίζω ότι δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός τρόπος να την ασκήσω με ασφάλεια, νομική κάλυψη και παιδαγωγική ισορροπία. Πρόκειται για μια απόφαση όχι άρνησης, αλλά ακέραιης ανάληψης της ευθύνης — και, κατ’ επέκταση, της απόφασης να μην την αναλαμβάνω όταν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν.