Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[Sali]

Αυτό που λες έχει νόημα, αν εκλάβουμε το ὑφελομένους ως αμετάβατο και το πλεῖστα ως επίρρημα. Για μένα όμως, είναι φανερό ότι το πλεῖστα είναι επίθετο, όχι επίρρημα, και ότι η μετοχή έχει την κανονική της σύνταξη με αιτιατική. Αλλά ακόμη κι αν αποκαταστήσουμε πλήρως την επιρρηματική αναφορική πρόταση, πάλι το πλεῖστα επίθετο βγαίνει ως αντικ. του απαρεμφάτου: ὡς πλεῖστα οἷόν τ' ἐστὶν αὐτοῖς ὑφελέσθαι. Μετά τη σύντμησή της έμεινε το ὡς πλεῖστα. Επίσης, η γενική διαιρετική τῶν ὑμετέρων ταιριάζει να εξαρτάται περισσότερο από επίθετο παρά από επίρρημα (= όσο το δυνατόν περισσότερα από τα χρήματά σας).

Και οι μεταφράσεις (αν και τις βλέπω  πάντα με σκεπτικισμό) εκεί καταλήγουν: (α) "after abstracting as much of your property" (Perseus)· (β) "αφού κλέψουν όσον το δυνατόν περισσότερα" (Πύλη, Τζουμελέας)

[PDE ads]

[apri]

Εγώ δεν λέω ότι το "πλεῖστα" είναι επίρρημα. Επίθετο το θεωρώ και συμφωνώ μαζί σου ότι η γενική εξαρτάται από αυτό.

Για το "ως πλεῖστα" λέω ότι μπορεί να λειτουργεί ως επιρρηματικός που συμπληρώνει το "υφελομένους", επειδή η αναφορική στην οποία ανήκε ήταν επιρρηματική.

Βασικά, ξέρεις τι; Μου θυμίζει τη διαφορά του "λέγει ὧδε/εὖ/αληθῶς" με το "λέγει τάδε/ταῦτα/ἀληθῆ".
Και στις δύο περιπτώσεις συμπληρώματα έχεις. Αλλά το "ταδε/ταῦτα/ἀληθῆ" είναι αντικείμενο, ενώ τα επιρρήματα όχι.

Δεν είμαι απολύτως σίγουρη ότι είναι ίδια περίπτωση μ' αυτήν που συζητάμε. Γι' αυτό προβληματίζομαι.