Σύνολο ψηφοφόρων: 216
0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Διαβάστε το ιστορικό δοκίμιο "Τα μυστήρια του Ιησού" των εκδόσεων ΕΝΑΛΙΟΣ και θα δείτε αποδεδειγμένα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το ίδιο υπαρκτός όσο και ο Δίας (κι όχι μόνο). Θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα (και το μυαλό ελπίζω) όταν δείτε με αποδείξεις ότι η ιστορία "θεός γεννιέται από παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου με μάρτυρες βοσκούς, μετέτρεψε το νερό σε κρασί, κρεμάστηκε επί ξύλου κουβαλώντας πάνω του τις αμαρτίες των ανθρώπων και αναστήθηκε την Άνοιξη" αναφέρεται όχι μόνο στον Ιησού, αλλά και στο Διόνυσο των ελληνικών Ελευσίνιων μυστηρίων, στον Όσιρι στην Αίγυπτο, στον Άδωνι στη Συρία, στον Άττι στη Μικρά Ασία, στο Μίθρα στην Περσία και στο
Ως εκ τούτου, και μόνο το γεγονός ότι συζητιούνται στην τάξη τέτοια θέματα είναι εποικοδομητικό. Σε διαφορετική περίπτωση, θα δημιουργήσουμε μια τεχνοκρατική παιδεία αγγλοσαξονικού τύπου, όπου ο μαθητής απλώς θα εκπαιδεύεται σε διάφορες δεξιότητες που θα του φανούν χρήσιμες στην αγορά εργασίας. Αλλά αυτό, προσωπικά, δεν το θεωρώ και τόσο συναρπαστικό.
Πρέπει να το είχα αναφέρει και πιο παλιά, αλλά παρατηρώ μετά λύπης ότι τα τελευταία χρόνια διάφοροι κύκλοι στη χώρα μας προσπαθούν να αποδομήσουν ό,τι καλό έχει απομείνει. Γίνεται πόλεμος εναντίον της θρησκείας από τη μία (π.χ. η προσπάθεια κατάργησης των θρησκευτικών, συνεχείς υποτιμητικές καταχωρήσεις και άρθρα στις εφημερίδες) και της οικογένειας από την άλλη (κλασσικό παράδειγμα το συμβόλαιο συμβίωσης που προωθείται). Προσπαθούν επίσης να μας αφαιρέσουν την εθνική συνείδηση (π.χ. προσπάθεια κατάργησης των παρελάσεων) και να μας μετατρέψουν σε ένα έθνος άβουλο και δυτικοποιημένο. Και όλα αυτά δήθεν εν ονόματι του εκσυγχρονισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισότητας κτλ. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όσοι είναι πιστοί χριστιανοί, πατριώτες, οικογενειάρχες είναι αντίστοιχα οπισθοδρομικοί, εθνικιστές και παλαιών αρχών.
Πρέπει να το είχα αναφέρει και πιο παλιά, αλλά παρατηρώ μετά λύπης ότι τα τελευταία χρόνια διάφοροι κύκλοι στη χώρα μας προσπαθούν να αποδομήσουν ό,τι καλό έχει απομείνει. Γίνεται πόλεμος εναντίον της θρησκείας από τη μία (π.χ. η προσπάθεια κατάργησης των θρησκευτικών, συνεχείς υποτιμητικές καταχωρήσεις και άρθρα στις εφημερίδες) και της οικογένειας από την άλλη (κλασσικό παράδειγμα το συμβόλαιο συμβίωσης που προωθείται).