Η ΚΥΡΙΑ Χ.

[fivo]

μπορει να μην μπορω να αλλαξω τον κοσμο, μπορω να αλλαξω ομως τον εαυτο μου!
καλη αρχη λοιπον και καλη προσπαθεια σε ολους μας!
...
τα υπολοιπα για μενα ειναι φληναφηματα...ο καλος, ο κακος και ο ασχημος...! 

[PDE ads]

[Αγάπη]

Παράδειγμα άχρηστου υπάλληλου στον ιδιωτικό: η γκόμενα του φίλου ή συνέταιρου του αφεντικού, η οποία πήρε τη θέση του αδερφού μου (που είχε λιώσει). Μισθός ανύπαρκτος ακόμα και για την προ ευρώ εποχή (αυτός που έδιναν στον αδερφό μου τουλάχιστον), αλλά εκείνος δούλευε άπειρες ώρες. Οι υπόλοιποι υπάλληλοι μαλλιοτραβιόντουσαν, γιατί η κοπέλα δεν έκανε σχεδόν τίποτα.
Κάποιοι θα πείτε ότι είναι μία περίπτωση, αλλά, αν έχεις τις πλάτες, κάθεσαι (ή βγάζεις θητεία στα στρατιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας). Τα ανήψια του διευθυντή θα πιεστούν μόνο αν ο διευθυντής έχει  δεν τα προσέλαβε μόνο και μόνο για το μηνιάτικο "χαρτζηλίκι άνευ γονέων".
Μήπως να βάλουμε κάμερες στις τάξεις του δημόσιου, για να κάνουμε παρατήρηση ατους εκπαιδευτικούς αν κάνουν μια παύση μεγαλύτερη (δώσουν λίγο χρόνο στον "κακό" μαθητή να απαντήσει), αντί να προχωράνε τρέχοντας στην απέραντη ύλη (εν είδει επιτηρητών στα σούπερ μάρκετ που "δίνουν" τις ταμίες γιατί αφιέρωσαν μισό δευτερόλεπτο για να μαζέψουν λίγο το μαλλί); Αυτές είναι οι αρετές του ιδιωτικού; Ή οι 36 διδακτικές ώρες στο φροντιστήριο ανά βδομάδα; Ή ο αλκοολικός καθηγητής; Ή οι γονείς που βρίζουν ασύστολα καθηγητές επειδή στη μαθήτρια του 15 βάζουν 15 και όχι 18 και ο προφορικός μετράει στις Πανελλήνιες (ιδιωτικό λύκειο με απαιτήσεις);

Ως πότε νομίζεις ότι θα αυτή η κοπέλα θα δουλεύει εκεί μέσα?
Το πιθανότερο είναι να σφαχτούν οι συνέταιροι για την πάρτη της,αφού ναι μεν ο ένας θέλει να την κρατήσει,ο άλλος όμως δεν είναι κανας βλάκας να την πληρώνει για να κάθεται.
Αν μιλάμε τώρα για οικογενειακή επιχείρηση,είναι γνωστό ότι αποτελούν τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας.

[ckats]

Παράδειγμα άχρηστου υπάλληλου στον ιδιωτικό: η γκόμενα του φίλου ή συνέταιρου του αφεντικού, η οποία πήρε τη θέση του αδερφού μου (που είχε λιώσει). Μισθός ανύπαρκτος ακόμα και για την προ ευρώ εποχή (αυτός που έδιναν στον αδερφό μου τουλάχιστον), αλλά εκείνος δούλευε άπειρες ώρες. Οι υπόλοιποι υπάλληλοι μαλλιοτραβιόντουσαν, γιατί η κοπέλα δεν έκανε σχεδόν τίποτα.
Κάποιοι θα πείτε ότι είναι μία περίπτωση, αλλά, αν έχεις τις πλάτες, κάθεσαι (ή βγάζεις θητεία στα στρατιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας). Τα ανήψια του διευθυντή θα πιεστούν μόνο αν ο διευθυντής έχει  δεν τα προσέλαβε μόνο και μόνο για το μηνιάτικο "χαρτζηλίκι άνευ γονέων".
Μήπως να βάλουμε κάμερες στις τάξεις του δημόσιου, για να κάνουμε παρατήρηση ατους εκπαιδευτικούς αν κάνουν μια παύση μεγαλύτερη (δώσουν λίγο χρόνο στον "κακό" μαθητή να απαντήσει), αντί να προχωράνε τρέχοντας στην απέραντη ύλη (εν είδει επιτηρητών στα σούπερ μάρκετ που "δίνουν" τις ταμίες γιατί αφιέρωσαν μισό δευτερόλεπτο για να μαζέψουν λίγο το μαλλί); Αυτές είναι οι αρετές του ιδιωτικού; Ή οι 36 διδακτικές ώρες στο φροντιστήριο ανά βδομάδα; Ή ο αλκοολικός καθηγητής; Ή οι γονείς που βρίζουν ασύστολα καθηγητές επειδή στη μαθήτρια του 15 βάζουν 15 και όχι 18 και ο προφορικός μετράει στις Πανελλήνιες (ιδιωτικό λύκειο με απαιτήσεις);

Ως πότε νομίζεις ότι θα αυτή η κοπέλα θα δουλεύει εκεί μέσα?
Το πιθανότερο είναι να σφαχτούν οι συνέταιροι για την πάρτη της,αφού ναι μεν ο ένας θέλει να την κρατήσει,ο άλλος όμως δεν είναι κανας βλάκας να την πληρώνει για να κάθεται.
Αν μιλάμε τώρα για οικογενειακή επιχείρηση,είναι γνωστό ότι αποτελούν τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας.

Αν μιλάμε τώρα για οικογενειακή επιχείρηση,είναι γνωστό ότι αποτελούν τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας.
 
Δηλαδή, μια οικογενειακή ταβέρνα αποτελεί καρκίνωμα της ελληνικής οικονομίας; Τι είδους απόψεις είναι αυτες; Μήπως έχουν να κάνουν με κανένα μοντέρνο οικονομικό μοντέλο που ίσως αγνοώ; μου προτείνεις σε παρακαλώ ανάλογη βιβλιογραφία να ενημερωθώ;
ευχαριστώ εκ των προταίρων!!

[leonigp]

Ήταν μόνο ένα παράδειγμα, αρκετά ακραίο, αλλά σίγουρα όχι μοναδικό. Υπάρχουν και λιγότερο ακραίες περιπτώσεις. Ήθελα να δείξω ότι τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας (σε κάπως διαφορετικά ποσοστά έστω) έχουν περιπτώσεις  μέσου και λούφας.
Όσο για τις απεργίες, και νόμοι για προσωπικό ασφαλείας υπάρχουν και η πολιτική επιστράτευση. Θα πείτε, ίσως, ότι στην απεργία της ΔΕΗ δεν επαρκούσε το προσωπικό ασφαλείας. Δεν επαρκούσε ως προς τί; Ως προς την κανονική λειτουργία της επιχείρησης; Αφού δε λειτουργούσε κανονικά η επιχείρηση. Κάποιες διακοπές ήταν αναπόφευκτες. Μου κάνει εντύπωση πάντως που ορισμένες περιοχές αντιμετώπισαν περισσότερες και πολύ μεγαλύτερες σε διάρκεια διακοπές απ' ό,τι άλλες. Φαντάζομαι κάποιος λόγος θα υπάρχει για αυτό. Από τις απεργίες θίγονται όλοι, ακόμα και οι απεργοί. Ακούμε κάθε φορά για τους ταλαιπωρημένους πολίτες. Αυτοί δε δουλεύουν κάπου;
Θα μου πείτε ότι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, όπου υπάρχουν περιορισμοί (όχι νομικοί, όπως για τις ΔΕΚΟ, αλλά πρακτικοί). Πώς θα πάνε στη δουλειά τους αν απεργούν τα πάντα (μετρό κλπ); Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα (αν δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης με τον εργοδότη), αλλά κάθε απεργία δημιουργεί αναγκαστικά προβλήματα. Κι εγώ θα έχω πρόβλημα, αλλά πρέπει να ανεχθώ την όποια κινητοποίηση, με την απαίτηση να ανεχθούν και αυτή τη δική μου. Δεν πρέπει να κοιτάμε αυτούς που έχουν λίγο καλύτερη ζωή από εμάς και να λέμε "έλα κάτω". Πρέπει να απαιτούμε να ανέβουμε κι εμείς σκαλί το σκαλί. Πώς θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη το να μοιραζόμαστε όλοι τα ίδια ψίχουλα;
Σε κάθε περίπτωση, είναι ενδιαφέρον το πού κατέληξε η συζήτηση με αφετηρία το κείμενο για την καΧ

[PDE ads]

[Αγάπη]

Παράδειγμα άχρηστου υπάλληλου στον ιδιωτικό: η γκόμενα του φίλου ή συνέταιρου του αφεντικού, η οποία πήρε τη θέση του αδερφού μου (που είχε λιώσει). Μισθός ανύπαρκτος ακόμα και για την προ ευρώ εποχή (αυτός που έδιναν στον αδερφό μου τουλάχιστον), αλλά εκείνος δούλευε άπειρες ώρες. Οι υπόλοιποι υπάλληλοι μαλλιοτραβιόντουσαν, γιατί η κοπέλα δεν έκανε σχεδόν τίποτα.
Κάποιοι θα πείτε ότι είναι μία περίπτωση, αλλά, αν έχεις τις πλάτες, κάθεσαι (ή βγάζεις θητεία στα στρατιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας). Τα ανήψια του διευθυντή θα πιεστούν μόνο αν ο διευθυντής έχει  δεν τα προσέλαβε μόνο και μόνο για το μηνιάτικο "χαρτζηλίκι άνευ γονέων".
Μήπως να βάλουμε κάμερες στις τάξεις του δημόσιου, για να κάνουμε παρατήρηση ατους εκπαιδευτικούς αν κάνουν μια παύση μεγαλύτερη (δώσουν λίγο χρόνο στον "κακό" μαθητή να απαντήσει), αντί να προχωράνε τρέχοντας στην απέραντη ύλη (εν είδει επιτηρητών στα σούπερ μάρκετ που "δίνουν" τις ταμίες γιατί αφιέρωσαν μισό δευτερόλεπτο για να μαζέψουν λίγο το μαλλί); Αυτές είναι οι αρετές του ιδιωτικού; Ή οι 36 διδακτικές ώρες στο φροντιστήριο ανά βδομάδα; Ή ο αλκοολικός καθηγητής; Ή οι γονείς που βρίζουν ασύστολα καθηγητές επειδή στη μαθήτρια του 15 βάζουν 15 και όχι 18 και ο προφορικός μετράει στις Πανελλήνιες (ιδιωτικό λύκειο με απαιτήσεις);

Ως πότε νομίζεις ότι θα αυτή η κοπέλα θα δουλεύει εκεί μέσα?
Το πιθανότερο είναι να σφαχτούν οι συνέταιροι για την πάρτη της,αφού ναι μεν ο ένας θέλει να την κρατήσει,ο άλλος όμως δεν είναι κανας βλάκας να την πληρώνει για να κάθεται.
Αν μιλάμε τώρα για οικογενειακή επιχείρηση,είναι γνωστό ότι αποτελούν τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας.

Αν μιλάμε τώρα για οικογενειακή επιχείρηση,είναι γνωστό ότι αποτελούν τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομίας.
 
Δηλαδή, μια οικογενειακή ταβέρνα αποτελεί καρκίνωμα της ελληνικής οικονομίας; Τι είδους απόψεις είναι αυτες; Μήπως έχουν να κάνουν με κανένα μοντέρνο οικονομικό μοντέλο που ίσως αγνοώ; μου προτείνεις σε παρακαλώ ανάλογη βιβλιογραφία να ενημερωθώ;
ευχαριστώ εκ των προταίρων!!

Συριόπουλος speaking φίλτατε.
Καθηγητής του πανεπιστημίου των Πατρών.
http://www.bma.upatras.gr/new/staff/syriopoylos.html
Στο παραπάνω link θα δεις το βιογραφικό του.
Είναι αυτός που έστελνε τους απατεώνες στη Μπουρμπούλια και αυτή φυσικά τους αθώωνε.

[thlemaxos355]

. Κι εγώ θα έχω πρόβλημα, αλλά πρέπει να ανεχθώ την όποια κινητοποίηση, με την απαίτηση να ανεχθούν και αυτή τη δική μου.

1)Σοβαρό κίνδυνο να ξεμείνουν από καύσιμα -και να μην είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν διακομιδές ασθενών ή να εξυπηρετήσουν επείγοντα περιστατικά- αντιμετώπισαν τα ασθενοφόρα του ΕΚΑ

[k_k]

Η κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας , οι χαμηλοί μισθοί κ.α. μόνο το μεγάλο κεφάλαιο εξυπηρετούν . Επειδή δεν νομίζω οτι ανήκετε σε αυτή την κατηγορία , μήπως πρέπει να στρέψετε και λίγο το βλέμμα ψηλότερα ? Δεν είναι οι ΔΥ που ζουν σε βάρος των υπολοίπων , αλλά αυτοί που δίνουν δουλειές στον ιδιωτικό τομέα απομυζώντας τον κόπο πολλών ενώ καρπώνονται το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη και παράλληλα δεν αποδίδουν τις εισφορές που τους αναλογούν στο κράτος . Είναι αυτοί που κάποιοι ιδιωτικοί υπάλληλοι προσκυνούν γιατί τους δίνουν ψωμί και αρνούνται να δουν την εκμετάλλευση .
Για να μην πιάσω την εκάστοτε κυβέρνηση με τις λαμογιές της ...........
Είναι τόσο κακό να θέλεις να ζεις με αξιοπρέπεια , να εχεις λόγο και να μπορείς να διαμαρτύρεσαι ? Εσεις είστε ικανοποιημένοι απο τους εργοδότες και τους πολιτικούς , τους έχετε πλήρη εμπιστοσύνη και θέλετε να καταργηθεί το δικαίωμα της απεργίας ? Δυο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν εχουν και μεγάλες διαφορές . Ασε που οι αρχηγοί τους περνάνε την διαδοχή της προεδρίας σε μέλη της οικογένειας . Αν καταργήσουμε το δικαίωμα της απεργίας , δεν θα απέχει και πολύ το πολίτευμα απο την βασιλεία .

(Το μήνυμα (σεντόνι) της Ιωάννας λεει σημαντικά πράγματα που κάποιοι (γιατί ?) τα αγνόησαν . )

[geochem]

όταν μοναδικός τρόπος αγώνα θεωρείται η απεργία και μόνο, τότε η υπόθεση πρέπει να θεωρείται χαμένη.
προφανώς η εξυπνάδα και η ευρηματικότητα μας φθάνει μέχρι τη λέξη απεργία και τίποτα παραπάνω.
αντί οι εκάστοτε συνδικαλιστές να ζητήσουν την αξιολόγηση των σχολείων ως εκπαιδευτικών μονάδων οι οποίες παρέχουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες στο λαό, αναπαράγουν με απίστευτη ακρίβεια τα ίδια ανούσια αιτήματα.
αύξηση μισθών ,μείωση μαθητών ανα τμήμα και επιμόρφωση καθηγητών.μετά τελειώνουν όλα.
Αν δεν μπουν τα σχολεία σε σύστημα αξιολόγησης των υποδομών τους σε εργαστήρια,γυμναστήρια,υπολογιστές αλλά και κάθε απαιτούμενο εξοπλισμό,προκοπή δεν πρόκειται να υπάρξει.
το ίδιο πρέπει να συμβεί και για το ανθρώπινο δυναμικό που απασχολείται στα σχολεία.
πρέπει να υπάρξει συμφωνία για τους όρους της αξιολόγησης μεταξύ εκπαιδευτικών και υπουργείου παιδείας ,ώστε να αναδειχθούν οι ελλείψεις του συστήματος ,να γίνουν γνωστές στους άμεσα ενδιαφερόμενους που είναι ο λαός.
στη συνέχεια να απαιτηθούν βελτιώσεις σε όλους τους τομείς προς ώφελος της κοινωνίας.
τότε οποιαδήποτε μορφή αγώνα που θα κινείται στα πλαίσια αυτά θα έχει νόημα.
οι κινητοποιήσεις με την σημερινή τους μορφή είναι τουλάχιστον γραφικές ,χωρίς στόχο,ενάντια στην κοινωνία η οποία δεν γνωρίζει για ποιους λόγους πρέπει να υποστηρίξει την πιθανή απεργία μιας ομάδας εργαζομένων που είναι οι εκπαιδευτικοί.
αν η κοινωνία δεν συνειδητοποιήσει την ανάγκη βελτίωσης των πάσης φύσεως υποδομών της παρεχόμενης παιδείας τότε η απεργία θα είναι απλά μια διεκδίκηση αυξήσης μισθού.δηλαδή ένα τίποτα.

[leonigp]

Το ότι στην παραμικρή διακοπή κινδυνεύουν άνθρωποι με μηχανική υποστήριξη είναι παράλογο από μόνο του (καλοκαίρι, απομονωμένες περιοχές, η παραμικρή πλημμύρα, καταστρφοή συσκευής από προβλήματα στην τάση κλπ). Το να βρίζει ο συγγενής της συγκεκριμένης ατυχέστατης γιαγιάς τον οποιονδήποτε είναι δικαίωμά του και λογική συνέπεια του πόνου του. Το ότι όλα τα κανάλια σάρωναν την επικράτεια για πονεμένους ανθρώπους και γεμάτους κάδους είναι υποκριτικό. Φαίνεται ότι αυτή η χώρα υποφέρει μόνο στις απεργίες και στη λαϊκή. Το πόσες γιαγιάδες έστειλε στον άλλο κόσμο ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα περίθαλψης δημόσιο ή ιδιωτικό θα το ακούσουμε ποτέ. Είναι παράλογο να κάνουν απεργία οι γιατροί που δουλεύουν μέχρι και 36 ώρες στη σειρά και συχνά απλήρωτοι. Αν ένας γιατρός, μετά από 30 ώρες στο νοσοκομείο, εγχειρήσει έναν δικό μας άνθρωπο και πεθάνει για ποιο πράγμα ακριβώς θα τον κατηγορήσουμε; Αν ένας γιατρός, στα 10 λεπτά που του επιτρέπουν για ραντεβού, δώσει λάθος φάρμακα τί θα κάνουμε; Δε θεωρώ ότι η απεργία μπορεί να λύσει τα πάντα ή ότι θα πρέπει να χρησιμοποιείται για το παραμικρό (κάτι που, έτσι κι αλλιώς δε γίνεται), αλλά η αφαίρεσή της από το οπλοστάσιο των εργαζομένων θα είχε τρομακτικές συνέπειες.
Θεωρώ το δικαίωμα στην απεργία αδιαπραγμάτευτο όχι γιατί μου άρεσε να μη μπορεί να βγει η γιαγιά μου από το σπίτι (σοβαρό πρόβλημα κινητικότητας-θετική απέναντι στην απεργία ), αλλά, γιατί, όταν μπαίνεις στη διαδικασία να το συζητάς για τέτοια δικαιώματα, είναι πολύ πιθανό να τα χάσεις τελείως, σε μια εποχή με τεράστια κοινωνική αναταραχή και επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων. Ίσως φαίνεται αντιδραστικό και οπισθοδρομικό σε κάποιους, αλλά δε νομίζω ότι ακόμα και σε αυτούς αρέσει η ιδέα να δουλεύουν με όρους 19ου αι. και κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση να αλλάζουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μήπως οι μη μόνιμοι συμβασιούχοι, χωρίς τα ίδια δικαιώματα των μόνιμων (π.χ. φόβος για ανανέωση της σύμβασης), έχουν μεταμορφώσει το δημόσιο τομέα (γύρω στις 200.000 δεν παρέμειναν οι αδιόριστοι;); Το τί αιτήματα βγάζει τελικά το κάθε συνδικάτο είναι αποτέλεσμα έντονων διαπραγματεύσεων, όπως και η ίδια η απεργία, και κρίνοανται συνήθως ανεπαρκή και αποσπασματικά. Το πώς λειτουργούν τα σωματεία, όμως, είναι μια τεράστια συζήτηση.

[k_k]

Τηλεμαχε , θα σε παρακαλέσω και εγω με την σειρά μου να είσαι πιο προσεκτικός .
Το κείμενο που θεωρείς οτι δεν διάβασα , είναι ενα κειμενο που παράθεσα στην Αγάπη , ως άλλο ενα δείγμα .

Αυτο που λέω σε ολα τα μηνύματα μου σχεδόν , που είναι και ο άξονας στον οποιο κινούμαι για να κρίνω τα διαφορετικά μοντέλα , είναι οτι τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε πιο σφαιρικά και πολύπλευρα και φυσικά να είμαστε προσγειωμένοι , αλλα ταυτόχρονα να εχουμε και καποιο όραμα , που θα θέσει και τους επιμέρους στόχους . Κανένα μοντέλο δεν αγγίζει την τελειότητα και καθε μοντέλο δεν εχει μαζί με τα αρνητιικά και θετικά .
Φυσικά καλό είναι να βελτιωνόμαστε και απαραίτητη προυπόθεση είναι να βλέπουμε όλες τις πλευρές του νομίσματος .
Αυτο που είναι ενοχλητικό , είναι η ισοπέδωση . Δεν θα ισχυριστώ ποτέ οτι ο ιδιωτικός τομέας δεν αναγκάζει τους υπαλλήλους του να εργάζονται (Εις όφελος του κεφαλαίου βέβαια , που εγω το θεωρώ κομματάκι εκμετάλλευση. Ουτε φυσικά υπάρχει σεβασμός στον πελάτη , αλλα στο πορτοφόλι του πελάτη ) , αλλα απο την άλλη δεν θεωρώ τον ιδιωτικό τομέα εργασιακό πρότυπο .
Θα προτιμούσα να υπήρχε επένδυση στην εκπαίδευση ωστε η μελλοντική γενιά να μην λειτουργεί μόνο επειδή εχει συμφέρον , επειδή υπάρχει ο μπαμπούλας και φοβάται την απόλυση ή επειδή εχει όφελος (χρήματα κ.α.) . Θα ήθελα μια αυριανή γενιά με όραμα , αξίες , ήθος και συνείδηση .
Δεν θέλω συνανθρώπους εργάτες και φυσικά δεν θέλω συνανθρώπους τεμπέληδες , αλλα θέλω συνανθρώπους ευσυνείδητους που να ζουν αξιοπρεπώς .
Αυτο μπορεί να προκύψει απο την παιδεία και όργανα της είναι και οι εκπαιδευτικοι .
Πρέπει συνεπώς οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να αποτελέσουν πρότυπο  και φυσικά να είναι ευσυνείδητοι , αλλα αυτό μπορεί να συμβεί αν μπορούν να το επιλέξουν .
Δεν ξέρω αν εχεις νιώσει την ομορφιά που συνοδεύει την πρακτική : δεν χρειάζεται να το κάνω , δεν μου το επιβάλλει κανείς , όμως εγω είμαι σωστή και κάνω πολύ περισσότερα απο τα απαραίτητα .
Προσωπικά χαίρομαι να βλέπω εκπαιδευτικούς ελεύθερους να επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της αυτοβελτίωσης . Αυτοί οι εκπαιδευτικοί θα αποτελέσουν ενα καλύτερο πρότυπο , απο τον εκπαιδευτικό εργάτη .
Με άλλα λόγια αξία για εμενα έχει και ο άνθρωπος και η πορεία του σε αυτή τη ζωή και οχι μόνο η απόδοση , τα χρήματα , οι συνέπειες και η τάξη (και ασφάλεια    ) .

[k_k]

όταν μοναδικός τρόπος αγώνα θεωρείται η απεργία και μόνο, τότε η υπόθεση πρέπει να θεωρείται χαμένη.
προφανώς η εξυπνάδα και η ευρηματικότητα μας φθάνει μέχρι τη λέξη απεργία και τίποτα παραπάνω.
αντί οι εκάστοτε συνδικαλιστές να ζητήσουν την αξιολόγηση των σχολείων ως εκπαιδευτικών μονάδων οι οποίες παρέχουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες στο λαό, αναπαράγουν με απίστευτη ακρίβεια τα ίδια ανούσια αιτήματα.
αύξηση μισθών ,μείωση μαθητών ανα τμήμα και επιμόρφωση καθηγητών.μετά τελειώνουν όλα.
Αν δεν μπουν τα σχολεία σε σύστημα αξιολόγησης των υποδομών τους σε εργαστήρια,γυμναστήρια,υπολογιστές αλλά και κάθε απαιτούμενο εξοπλισμό,προκοπή δεν πρόκειται να υπάρξει.
το ίδιο πρέπει να συμβεί και για το ανθρώπινο δυναμικό που απασχολείται στα σχολεία.
πρέπει να υπάρξει συμφωνία για τους όρους της αξιολόγησης μεταξύ εκπαιδευτικών και υπουργείου παιδείας ,ώστε να αναδειχθούν οι ελλείψεις του συστήματος ,να γίνουν γνωστές στους άμεσα ενδιαφερόμενους που είναι ο λαός.
στη συνέχεια να απαιτηθούν βελτιώσεις σε όλους τους τομείς προς ώφελος της κοινωνίας.
τότε οποιαδήποτε μορφή αγώνα που θα κινείται στα πλαίσια αυτά θα έχει νόημα.
οι κινητοποιήσεις με την σημερινή τους μορφή είναι τουλάχιστον γραφικές ,χωρίς στόχο,ενάντια στην κοινωνία η οποία δεν γνωρίζει για ποιους λόγους πρέπει να υποστηρίξει την πιθανή απεργία μιας ομάδας εργαζομένων που είναι οι εκπαιδευτικοί.
αν η κοινωνία δεν συνειδητοποιήσει την ανάγκη βελτίωσης των πάσης φύσεως υποδομών της παρεχόμενης παιδείας τότε η απεργία θα είναι απλά μια διεκδίκηση αυξήσης μισθού.δηλαδή ένα τίποτα.

Θα συμφωνούσα μαζί σου , αν δεν έβλεπα ποια είναι η πραγμτικότητα . Πολιτικοί που ενδιαφέρονται πανω απο όλα για τους ψήφους , που συντηρούν το ίδιο σύστημα της εξυπηρέτησης των δικών τους παιδιών , οταν ο νομοθέτης τους επιτρέπει να αξιολογήσουν τους ικανούς .
Τιποτα γύρω μου δεν μου δίνει δείγματα οτι η αξιολόγηση θα δουλέψει σωστά .
Εχεις μήπως εσύ ενα παράδειγμα να μου δώσεις ?

[thlemaxos355]

Αυτο μπορεί να προκύψει απο την παιδεία και όργανα της είναι και οι εκπαιδευτικοι .
Πρέπει συνεπώς οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να αποτελέσουν πρότυπο  και φυσικά να είναι ευσυνείδητοι , αλλα αυτό μπορεί να συμβεί αν μπορούν να το επιλέξουν .
Δεν ξέρω αν εχεις νιώσει την ομορφιά που συνοδεύει την πρακτική : δεν χρειάζεται να το κάνω , δεν μου το επιβάλλει κανείς , όμως εγω είμαι σωστή και κάνω πολύ περισσότερα απο τα απαραίτητα .
Προσωπικά χαίρομαι να βλέπω εκπαιδευτικούς ελεύθερους να επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της αυτοβελτίωσης . Αυτοί οι εκπαιδευτικοί θα αποτελέσουν ενα καλύτερο πρότυπο , απο τον εκπαιδευτικό εργάτη .
Με άλλα λόγια αξία για εμενα έχει και ο άνθρωπος και η πορεία του σε αυτή τη ζωή και οχι μόνο η απόδοση , τα χρήματα , οι συνέπειες και η τάξη (και ασφάλεια    ) .

θα σου απαντησω με ενα κειμενο του Δημητρη Νατσιου που οταν το διαβαζω παντα με συγκινει.(οι υπογραμμισεις δικες μου)

Ο παλιός, ο λησμονημένος δάσκαλος


Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Θεολόγος

Αντίβαρο, Ιανουάριος 2007




 «Τότε θα τραγουδήσουν οι κύκνοι, όταν σιωπήσουν οι κόρακες».

Πίνδαρος

 

 Αποχωρούν κάποιοι παλιοί δάσκαλοι – πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δεν έχει σημασία – και ορθώς διοργανώνονται τιμητικές εκδηλώσεις, για να βραβευτούν κυρίως το ήθος και η συνέπειά τους. Ανήκουν στην γενιά εκείνων των δασκάλων που έζησαν την εξαήμερη διδασκαλία, την απογευματινή βάρδια, το υποχρεωτικό κουστούμι, τον εκκλησιασμό, τον αυστηρό έλεγχο ενός συνήθως βλοσυρού επιθεωρητή, την αυταρχικότητα των προϊσταμένων. Οι παλιοί δάσκαλοι, συνταξιούχοι πια, κρατούσαν στο ένα χέρι το Ευαγγέλιο και στο άλλο τον Όμηρο, μιλούσαν στους μαθητές τους για γλώσσα, πατρίδα και πίστη, έβλεπαν τον εαυτό τους θεματοφύλακα της ελληνικής παράδοσης, από τον τρωικό πόλεμο και τον Νικηφόρο Φωκά έως τον Καραϊσκάκη. Ο δάσκαλος αυτός δεν γνώριζε πολλά πράγματα από το τι γινότανε έξω από τα σύνορα του Έθνους, ούτε ξένες γλώσσες και υπολογιστές, κατείχε όμως τα αρχαία ελληνικά και την εθνική μας ιστορία και μετέδιδε τη φλόγα της ψυχής του, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με εντιμότητα, φιλότιμο και ευθύνη.

Τον τύπο αυτό του Έλληνα λογίου και δασκάλου, τον ειρωνεύτηκε, τον πολέμησε και τον κλόνισε στην ψυχή του Έθνους η λεγόμενη προοδευτική διανόησις. Με τις απανωτές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναπτερώσεις, αναγεννήσεις, ο παλιός εκείνος δάσκαλος, έφυγε λοιδωρημένος και συκοφαντημένος, γιατί δήθεν εκπροσωπούσε το πνεύμα μιας συντηρητικής εποχής. Έφυγε και στη θέση του ξεφύτρωσε ένας νέου τύπου δασκάλος. Ο νέος κοπής δάσκαλος απολαμβάνει πρωτοφανή προνόμια και ευκολύνσεις. Διδάσκει 15 έως 20 ώρες την εβδομάδα. Αν θέλει μπορεί και να μην διδάσκει. Και πάλι δάσκαλος και καθηγητής λέγεται. Δεν ελέγχεται από κανέναν, γιατί έτσι θα παραβιαστούν τα κεκτημένα του. Τον μπουκώνουν με νέες εκπαιδευτικές μεθόδους, του φορτώνουν καινούργια αναλυτικά προγράμματα, του αλλάζουν βιβλία και στο τέλος τα βαριέται όλα, βαριέται και τον εαυτό του και για να γλιτώσει γίνεται συνδικαλιστής. Και πάλι δάσκαλος λέγεται. Ο παλιός δάσκαλος έπρεπε να αναμετρηθει με μια δύσκαμπτη γλώσσα (καθαρεύουσα), να διδάσκει «Αναγνωστικά», στα οποία έλαμπαν κείμενα λογοτεχνών, οι οποίοι αντιπροσώπευαν ό,τι εκλεκτότερο είχε να παρουσιάσει η πνευματική φύτρα του έθνους. Πέρασαν από τα σχολεία κλασσικοί φιλόλογοι, διαμάντια και κοσμήματα της εκπαίδευσης, που έπιαναν τα αρχαία κείμενα και τα αρωμάτιζαν με το ταλέντο και τη γνώση τους. Άσπριζαν τα μαλλιά των παλιών δασκάλων μέσα στην τάξη, μετάγγιζαν την πολύτιμη εμπειρία τους στους νεότερους. Όσο βαστούσε ο τύπος του παλιού δασκάλου έβγαιναν το ένα μετά το άλλο βιβλία για τη γραμματεία και την ιστορία του Γένους. Τώρα οι νέοι δάσκαλοι, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, με σπουδές στο εξωτερικό, γράφουν και συρράφουν σωρό τις πραγματείες για ψυχολογίες νηπίου, παιδιού, εφήβου, για διδακτικές μεθόδους∙ βρίθει η αγορά από βοηθήματα, παραβοηθήματα και λοιπές βαθυστόχαστες κοτσάνες,  για κάθε είδους μάθημα. Γράφουν κι ας μην έχουν πατήσει πολλές φορές το ποδάρι τους στην τάξη. Και πάλι δάσκαλοι λέγονται. Ο νέος δάσκαλος διδάσκει «βιβλία γλώσσας», που περιέχουν κείμενα αναιμικά, άνυδρα, ανόητα που θα έκαναν τους παλαιούς δασκάλους να ντρέπονται, γιατί αυτοί ήξεραν τι είναι η πνευματική εντιμότητα. Οι παλαιοί δάσκαλοι «συνομιλούσαν» με τον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Όμηρο, τον Μέγα

[k_k]

Τηλέμαχε θέλεις να μας συστηθείς λιγάκι ? (π.χ. ηλικία , εργασία , ειδικότητα , ηλικία παιδιών)

[leonigp]

Το κείμενο του thlemaxos355 πιο πάνω οραματίζεται έναν εξαιρετικά παλίο τύπου εκπαιδευτικού. Η ιδεολογική κατέυθυνσή του δε με βρίσκει σύμφωνη, με βρίσκει σύμφωνη, όμως, η αντίληψη ότι η λογοτεχνία είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένη στο μυαλό των παιδιών. Ο δάσκαλος κάποτε ήταν ο μορφωμένος του χωριού, αντιπροσώπευε τη διανόηση (σωστά ή λάθος) και την κοινωνική άνοδο συχνά. Μιλάμε, όμως, για μια εποχή που η μισή Ελλάδα δεν πήγαινε καν γυμνάσιο. Τότε η κοινωνία δεν περίμενε από τον εκπαιδευτικό και την εκπαίδευση να είναι η ουτοπία, όπου ό,τι στραβώνει η πρώτη ισιώνει η δεύτερη. Ας μην ξεχνέμε και την άκρατο νεωτρισμό της εποχής μας: ό, τι φαίνεται παλιό υπολείπεται εκείνου που φαίνεται καινούριο. Γιατί συχνά, αυτό που προβάλλεται ως ριζοσπαστική μεταρρύθμιση είναι κάτι που υπήρχε ήδη, αλλά καταργήθηκε γιατί δε δούλευε. Δε θα μπορούσα να μπω με τον Χριστό στην τάξη, γιατίδεν έχω την ίδια πίστη και την ίδια ιδεολογία με εκείνους τους παλιούς. Ό,τι κι αν πιστεύω, όμως, θεωρώ σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά, είτε ως πίστη είτε ως γνώση (πρέπει αυτό να είναι δική τους επιλογή), τί λέει η χριστιανική θρησκεία (αλλά και γενικά οι μεγαλύτερες θρησκείες). Όπως η λογοτεχνία ανοίγει ορίζοντες, έτσι η θρησκεία και η ιστορία σε μαθαίνουν να τους "διαβάζεις". Η εκπαίδευση σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική (γιατί η νέα ελληνική είναι η μητρική μας) ανάλωνε τις δυνάμεις εκπαιδευτικών και μαθητών, όσο και αν θαύμαζαν την καθαρεύουσα και την αρχαία.
Ο εκπαιδευτικός είχε υποβαθμιστεί πριν την κατάργηση του κοστουμιού και του επιθεωρητή (κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ήταν απώλεια για εμένα που δεν τα έχω ζήσει). Η εκπαίδευση είναι κομμάτι της κοινωνίας.