Λατινικά Γ' Λυκείου

[anemona]

Δες κάτι από Ελληνικά γράμματα ή κριτήρια από όμιλο συγγραφέων καθηγητών. Καλό βράδυ.

[PDE ads]

[anemona]

Ψάξε τις νέες εκδόσεις του ομίλου καθηγητών

[Dimeos]

σ ευχαριστω πολυ Sali.Δεν με αγχωνε το ποιητ.αιτιο αλλα το υποκειμενο.(θεωρειται ως ουδετερο το απαρεμφατο?)

το ποιητικό αίτιο με αφαιρετική δεν είναι;;

[Sali]

Η δοτική ως ποιητ. αίτιο χρησιμοποιείται:

(α) κανονικά με τα γερουνδιακά·

(β) σχετικώς σπάνια με τους παθητικούς τύπους των ενεργητικών μεταβατικών ρημάτων, προπάντων με τους συντελικούς χρόνους: Cic. Fam. V, 19, 2 mihi consilium iam diu captum est, εδώ και πολύ καιρό έχει παρθεί από μένα απόφαση.

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα το ποιητ. αίτιο πρέπει να δηλωθεί εμπρόθετα (a + αφαιρ.), γιατί αλλιώς θα υπήρχε σύγχυση ανάμεσα στην απλή δοτ. του ποιητ. αιτίου και στη δοτ. Scipioni. Πάντως, γίνεται χρήση και δύο δοτικών, αν δεν υπάρχει πιθανότητα σύγχυσης.

[PDE ads]

[marikaki]

Σας παραθέτω τις εξής ασκήσεις του Μπαχαράκη και τη λύση τους...θα ήθελα να μου πείτε παρακαλώ τη διαφορά μεταξύ τους και την αιτιολόγηση της δεύτερης. Δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ τους :
Να μετατραπεί η πρώτη πρόταση της περιόδου σε μετοχική:
α.Cato attulit quodam die in curiam ficum praecocem ex Carthagine;Cato patribus inquit
β. Cato attulit quodam die in curiam ficum praecocem ex Carthagine ostendensque patribus inquit
απαντήσεις.
α. Cato ...fico..praecoci..allata
b. Cato ostendens patribus ficum praecosem allatam...

[Nihil]

Σας παραθέτω τις εξής ασκήσεις του Μπαχαράκη και τη λύση τους...θα ήθελα να μου πείτε παρακαλώ τη διαφορά μεταξύ τους και την αιτιολόγηση της δεύτερης. Δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ τους :
Να μετατραπεί η πρώτη πρόταση της περιόδου σε μετοχική:
α.Cato attulit quodam die in curiam ficum praecocem ex Carthagine;Cato patribus inquit
β. Cato attulit quodam die in curiam ficum praecocem ex Carthagine ostendensque patribus inquit
απαντήσεις.
α. Cato ...fico..praecoci..allata
b. Cato ostendens patribus ficum praecosem allatam...

Στη 2η περίπτωση κάνει  το ρήμα attulit  συνημμένη μετοχή  στο αντικείμενo. Η λέξη ficum λειτουργεί ως αντικείμενο και στο attulit και ως αντικείμενο (εννοούμενο)  στη μετοχή ostendens. Είναι δηλαδή ένας όρος ο οποίος υπάρχει και στη 2η πρόταση.

Στην τελική μετατροπή Cato quodam die in curiam ficum praecocem allatam ex Carthagine ostendens patribus   inquit το υποκείμενο της μετοχής allatam είναι η λέξη ficum, η οποία παράλληλα λειτουργεί και ως αντικείμενο της μετοχής ostendens.

[marikaki]

Ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!!!

[DioniG83]

Καλησπέρα (και πάλι!)
Μπορείτε να με βοηθήσετε με τη σύμπτυξη της πρότασης;
   Postquam XIV annos in Italia complevit  ;
Άλλοι την κάνουν συνημμένη στο Hannibalem και άλλοι νόθη με υποκείμενο το annis.... (ενώ είναι αιτιατικητου χρόνου...)

Επίσης, στο κείμενο 3 το forma τι είναι συντακτικώς; Το έχω βρει ως αφαιρετική του εσωτερικού, του εξωτερικού αναγκαστικού αιτίου, σκέτο της αιτίας... και στο ψηφιακό το έχει ως αφαιρετική της αιτίας στο superba (ως ετερόπτωτος ονοματικός προσδιορισμός). Ειδικά στο τελευταίο, γιατί να αναφέρεται στο superba και όχι στο ρήμα;

Ευχαριστω εκ των προτέρων.

 Margr, το annos σε αυτή την πρόταση είναι αντικείμενο του complevit, γι'  αυτό και κατά την μετατροπή γίνεται υποκείμενο της μετοχής.
Εγώ πάντως εξακολουθώ να έχω την ίδια απορία με εσένα σχετικά με την κύρια πρόταση Tum terror Cassium concussit. H θεωρία από το study4exam λέει σχετικά με τη σύμτυξη πρότασης σε μετοχή:
"Αν το ρήμα της πρότασης βρίσκεται σε παρακείμενο ή υπερσυντέλικο ενεργητικής φωνής,
τότε, ανεξάρτητα από το αν το υποκείμενο του ρήματος της υπό μετατροπή πρότασης ταυτίζεται ή όχι με κάποιον από τους όρους του ρήματος της κύριας πρότασης, ακολουθούμε την εξής διαδικασία για τη μετατροπή της πρότασης σε μετοχή:

α. το (άμεσο) αντικείμενο του ρήματος που θέλουμε να τρέψουμε σε μετοχή γίνεται υποκείμενο της μετοχής (πάντα σε πτώση αφαιρετική)
β. το ρήμα (που θα είναι σε ενεργητικό παρακείμενο ή υπερσυντέλικο) τρέπεται σε μετοχή παρακειμένου (παθητικής φωνής) (σε πτώση αφαιρετική και έτσι ώστε να συμφωνεί με το υποκείμενό της)
γ. αν το ποιητικό αίτιο της μετοχής ταυτίζεται με το υποκείμενο του ρήματος της πρότασης, το παραλείπουμε. Στην αντίθετη περίπτωση, το δηλώνουμε κανονικά."
Και ρωτάω λοιπόν πάλι μετά από αυτά, γιατί γίνεται η μετοχη συνημμένη;;;; Αφού μετατρέπεται ο ενεργητικός παρακείμενος σε μετοχή παθητικού παρακειμένου δεν αλλάζει και η σύνταξη;;;; Είχα ξανακάνει την ίδια ερώτηση και πήρα την ίδια απάντηση με εσένα, αλλά μπορώ να πω δεν με ικανοποίησε. Κάποιος άλλος μπορεί να μας βοηθήσει;; Γιατί αυτά τα λατινικά είναι μπέρδεμα τελικά! Το κάθε βοήθημα δίνει και άλλη απάντηση κι αυτό εμένα προσωπικά με προβληματίζει!
Ευχαριστώ πολύ!

[DioniG83]

Συγγνώμη που το έγραψα σε μορφή παράθεσης. Απ'  ό,τι φαίνεται δεν μπορώ να το χειριστώ καλά. Ελπίζω να ξεχωρίζεις την απάντησή μου!

[Sali]

Διαφωνώ με τις λύσεις (α) και (β) ως προς την πτώση. Γιατί πάντα σε αφαιρετική; Αν το υποκ. της παθητικοποιημένης πρότασης περιέχεται στην κύρι ως όρος της, η μετοχή θα γίνει συνημμένη. Κλασικό παράδειγμα αυτό του κειμένου 47 με την εναντιωματική πρόταση etsi ... canos, η οποία θα παθητικοποιηθεί σε etsi cani ab Augusto super vestem earum deprehensi sunt. Επειδή όμως το υποκ. cani περιέχεται στην κύρια πρόταση υπό μορφή αντωνυμίας (eos), η μτχ. θα γίνει συνημμένη σε αιτιατική και το eos θα φύγει: Augustus canos super vestem earum deprehensos dissimulavit tamen vidisse. Φυσικά το ποιητικό αίτιο δεν θα δηλωθεί, γιατί τα δύο υποκείμενα (πριν την παθητικοποίηση) συμπίπτουν.

Με τη λογική αυτή στο παράδειγμα από το κείμενο 11 postquam ... complevit θα γίνει παθητικοποίηση: postquam XIV anni ab Hannibale in Italia completi sunt και στη συνέχεια η νέα αυτή πρόταση θα συμπτυχθεί σε απόλυτη αφαιρετική: XIV annis ab Hannibale in Italia completis. Πώς να γίνει συνημμένη; Αφού το υποκείμενο XIV anni της παθητικοποιημένης πρότασης δεν περιέχεται στην κύρια ως όρος της. Το ποιητικό αίτιο εδώ δηλώνεται, γιατι τα δύο υποκείμενα (πριν την παθητικοποίηση) δεν συμπίπτουν.

[Dimeos]

Η δοτική ως ποιητ. αίτιο χρησιμοποιείται:

(α) κανονικά με τα γερουνδιακά·

(β) σχετικώς σπάνια με τους παθητικούς τύπους των ενεργητικών μεταβατικών ρημάτων, προπάντων με τους συντελικούς χρόνους: Cic. Fam. V, 19, 2 mihi consilium iam diu captum est, εδώ και πολύ καιρό έχει παρθεί από μένα απόφαση.

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα το ποιητ. αίτιο πρέπει να δηλωθεί εμπρόθετα (a + αφαιρ.), γιατί αλλιώς θα υπήρχε σύγχυση ανάμεσα στην απλή δοτ. του ποιητ. αιτίου και στη δοτ. Scipioni. Πάντως, γίνεται χρήση και δύο δοτικών, αν δεν υπάρχει πιθανότητα σύγχυσης.

Επομενως η χρηση της αφαιρετικης δεν ειναι λαθος.εμπροθετα μπαινει επειδη ειναι εμψυχο.αυτο αναφερεται στο σχολικο.υπαρχει λογος να μπει σε δοτικη;

[iri_]

Ψάξε τις νέες εκδόσεις του ομίλου καθηγητών

Σε ευχαριστώ πολυ Ιωαννα !

[Sali]

Επομενως η χρηση της αφαιρετικης δεν ειναι λαθος.εμπροθετα μπαινει επειδη ειναι εμψυχο.αυτο αναφερεται στο σχολικο.υπαρχει λογος να μπει σε δοτικη;

Όχι μόνο δεν είναι λάθος, αλλά εδώ θα έλεγα πως επιβάλλεται κιόλας η (εμπρόθετη) χρήση της αφαιρετικής για τον λόγο που εξέθεσα.

Θέλω να προσθέσω εδώ ότι σε τέτοιες παθητικές εκφράσεις, όπως το nuntiatum est, κατά κανόνα ποιητικό αίτιο δεν υπάρχει καθόλου στα κείμενα, γιατί δεν ενδιαφέρει από ποιον προέρχεται η ανακοίνωση/είδηση. Ωστόσο, αν είναι απαραίτητο, το ποιητικό αίτιο θα δηλωθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Και, όπως είπα, με παθητικά ρήματα, συντελικού χρόνου κυρίως, το ποιητικό αίτιο δηλώνεται κανονικά με δοτική, αρκεί να μην υπάρχει άλλη δοτική που θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση με τη δοτική του ποιητικού αιτίου.

[DioniG83]

Διαφωνώ με τις λύσεις (α) και (β) ως προς την πτώση. Γιατί πάντα σε αφαιρετική; Αν το υποκ. της παθητικοποιημένης πρότασης περιέχεται στην κύρι ως όρος της, η μετοχή θα γίνει συνημμένη. Κλασικό παράδειγμα αυτό του κειμένου 47 με την εναντιωματική πρόταση etsi ... canos, η οποία θα παθητικοποιηθεί σε etsi cani ab Augusto super vestem earum deprehensi sunt. Επειδή όμως το υποκ. cani περιέχεται στην κύρια πρόταση υπό μορφή αντωνυμίας (eos), η μτχ. θα γίνει συνημμένη σε αιτιατική και το eos θα φύγει: Augustus canos super vestem earum deprehensos dissimulavit tamen vidisse. Φυσικά το ποιητικό αίτιο δεν θα δηλωθεί, γιατί τα δύο υποκείμενα (πριν την παθητικοποίηση) συμπίπτουν.

Με τη λογική αυτή στο παράδειγμα από το κείμενο 11 postquam ... complevit θα γίνει παθητικοποίηση: postquam XIV anni ab Hannibale in Italia completi sunt και στη συνέχεια η νέα αυτή πρόταση θα συμπτυχθεί σε απόλυτη αφαιρετική: XIV annis ab Hannibale in Italia completis. Πώς να γίνει συνημμένη; Αφού το υποκείμενο XIV anni της παθητικοποιημένης πρότασης δεν περιέχεται στην κύρια ως όρος της. Το ποιητικό αίτιο εδώ δηλώνεται, γιατι τα δύο υποκείμενα (πριν την παθητικοποίηση) δεν συμπίπτουν.

Sali, σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου. Κάπως το ξεκαθάρισα. Αν και απ'  ό,τι θυμάμαι όλες οι δευτερεύουσες προτάσεις που εκφέρονται με ενεργητικό παρακείμενο και υπερσυντέλικο των κειμένων εντός ύλης μετατρέπονται σε αφαιρετική απόλυτη μετοχη! Θεωρείς πως είναι διατυπωμένο λάθος; Το έχω δει γραμμένο και αλλού με τον ίδιο τρόπο. Και επαναλαμβάνω, γιατί τέτοιο μπέρδεμα στα λατινικά;