0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Πάντα με εκπλήσσει το πόσο ελλειπής παραμένει η κωδικοποίηση της νέας ελληνικής σε σχέση με την αρχαία, γραμματικά και συντακτικά. Ειδικά το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα ορίσει το "θα πήγαινα", με αποτέλεσμα να μην έχουμε ταξινόμηση υποθετικών λόγων, με υπερβαίνει!
Θεωρώ αδιανόητο ότι για να διδάξουμε υποθετικούς λόγους στα αρχαία πρέπει να ανατρέξουμε στις γνώσεις των παιδιών από τα αγγλικά, γιατί στα νέα ελληνικά δεν υπάρχουν. Για να εξηγήσουμε τη δυνητική οριστική, πρέπει να ανατρέξουμε στους αγγλικούς conditional.
Είχα συναντήσει αντίστοιχο πρόβλημα και με τις υποτακτικές, όταν βοηθούσα μια φίλη ισπανίδα να μάθει ελληνικά. Μέγα μυστήριο για αυτήν το γιατί η υποτακτική ενεστώτα δηλώνει επανάληψη ενώ του αορίστου τη μία φορά. Και ότι δεν εξαρτάται η χρήση τους από το χρόνο του ρήματος της κύριας πρότασης, αλλά από το νόημα.
Και άντε να εξηγήσεις μετά τη διαφορά ανάμεσα στο να προβάλλω κάθε μέρα και στο να προβάλω μία φορά.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με την τελευταία πρόταση.Ο χρόνος αναφοράς της υποτακτικής δηλώνεται από το ρήμα εξάρτησης (εκτός αν μιλάμε για προτρεπτική υποτακτική, οπότε η αναφορά είναι στο παρόν/μέλλον, επειδή ακριβώς εκφράζει πιθανότητα)Το ποιον ενεργείας της, δηλ. αν δηλώνει επανάληψη ή στιγμιαία πράξη, δηλώνεται από το θέμα της.Η υποτακτική του ενεστώτα, δηλ. η υποτακτική που φτιάχνεται από το θέμα του ενεστώτα, δείχνει επανάληψη γιατί ο ενεστώτας ως χρόνος δηλώνει διαρκή ή επαναλαμβανόμενη πράξη στο παρόν.Η υποτακτική του αορίστου δείχνει κάτι συνοπτικό, γιατί ο αόριστος δηλώνει μια στιγμιαία πράξη στο παρελθόν.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί στην φραση "Θέλω να φάω" με ρήμα εξάρτησης στον ενεστώτα χρησιμοποιείται η υποτακτική αορίστου. Χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνώσεις το θέμα, μου φαίνεται μια ιδιαιτερότητα των νέων ελληνικών. Και στα αρχαία αλλά και στις λατινογενείς γλώσσες (γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, που έχω εικόνα), ο χρόνος του ρήματος της κύριας πρότασης επηρεάζει την εκφορά της δευτερεύουσας.
Και τώρα που το σκέφτομαι, έχουμε και το "να έτρωγα", που παίζει να σπάει τα κοντέρ της ταξινόμησης!
Η δευτερεύουσα μπορεί να αντικατασταθεί με ονοματική φράση (π.χ. προϋπόθεση της γέννησης ... ή για τη γέννηση ... ), ΟΚ, αλλά αυτό δεν την κάνει ονοματική. Νομίζω ότι αυτό το παράδειγμα δεν έχει θέση στη διδασκαλία των ονοματικών προτάσεων. Εσείς τι λέτε;
apri,ευχαριστώ για την απάντηση. Συμφωνώ με την ανάλυσή σου. Στο «Η αναγκαία προϋπόθεση της γέννησης», η γενική «της γέννησης» δηλώνει σκοπό και επομένως είναι ισοδύναμο της επιρρηματικής πρότασης. Δεν θα μπορούσαμε όμως να τη δούμε και ως γενική υποκειμενική («η γέννηση προϋποθέτει»); Θα ήταν και τότε ισοδύναμο της επιρρηματικής πρότασης;Ολόκληρη η περίοδος είναι: «Η αναγκαία προϋπόθεση ώστε να γεννηθεί και να διατηρηθεί μια διαφορετική γλώσσα είναι επομένως ο φυσικός διαχωρισμός και η σχετική απομόνωση των πληθυσμών.»
Θα μπορούσε να εκληφθεί εναλλακτικά ως γενική υποκειμενική, αλλά αυτό δεν θα την έκανε ισοδύναμο μιας επιρρηματικής πρότασης. Θα τη θεωρούσα ισοδύναμη μιας τέτοιας πρότασης "Η αναγκαία προϋπόθεση που θέτει η γέννηση....".