Διαχείριση προβλημάτων σχολικής τάξης

[k_k]

Εγω εχω να πω κατι τελευταίο :

Ο καθηγητής έχει σαφώς υποχρεώσεις και σαφώς ευθύνη (οπως λεει και ο maryk) να βρει τρόπους αντιμετώπισης ανάλογα με το πρόβλημα .

Αυτη τη δουλειά κανουμε όσοι απο εμάς βρισκόμαστε στην τάξη και αντιμετωπιζουμε τέτοια προβλήματα . Δεν είναι όμως καθόλου εύκολη δουλειά , ειδικά σε μερικές περιπτώσεις τάξεων (είναι η 4η χρονιά που είμαι μόνιμη και η 1η που εχω βρεθεί σε τόσο δύσκολες τάξεις). Και αυτό το θέμα ανοιχτηκε για να μοιραστούμε εμπειρίες και να επωφεληθούμε απο τις εμπειρίες συναδέλφων , αν δεν κάνω λάθος . 

Φαίνεται λίγο αστείο οταν κάποιοι κρίνουν με ευκολία την προσπάθεια διαχείρησης προβλημάτων απο συναδέλφους , οταν οι ίδιοι δεν έχουν βρεθεί στην ίδια θέση .
Μου θυμίζει λίγο νοοτροπία μαθητή το '' Για όλα φταίει ο καθηγητής. ''

Καθε μέρα βάζω τα δυνατά μου και εγω προσωπικά δυσκολευομαι να κανω ευκολη κριτική σε συνάδελφο που προσπαθεί για το καλύτερο , εστω και χωρίς πάντα το ιδανικό αποτελεσμα .

Καλή μέρα σε όλους . 

[PDE ads]

[mat]

Καλημέρα,
Θέλω να θέσω μια ερώτηση- σχόλιο..
Όταν έχουμε συνήθως ένα ζήτημα σε κάποια σχέση (είτε εργασιακή, είτε προσωπική κτλ) συνήθως σε ποιους απευθυνόμαστε για να το συζητήσουμε ή να ζητήσουμε μια γνώμη? Μέχρι τώρα προσωπικά έχω αντιληφθεί ότι απευθυνόμαστε σε κάποιον τρίτο που είναι απ’ «έξω από τον χορό» δηλαδή, κάποιον που δεν βιώνει το ίδιο ζήτημα ή δεν εμπλέκεται σε αυτό. Ο πρώτος προφανής λόγος είναι διότι θέλουμε ο τρίτος να έχει μια κάποια απόσταση από αυτό και να μπορεί να κρίνει χωρίς προκατάληψη ή τη συναισθηματική φόρτιση που σίγουρα έχουν τα εμπλεκόμενα μέρη. Ο δεύτερος και πραγματικός λόγος είναι γιατί είναι πολύ δύσκολο τα εμπλεκόμενα μέρη να αποστασιοποιηθούν από το ζήτημα που τους απασχολεί και να ασκήσουν ουσιαστική αυτοκριτική και να στήσουν πραγματικό διάλογο.  Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κάποιος που είναι «εκτός» δεν νομιμοποιείται ή ακυρώνεται η άποψη του όταν αυτή δεν είναι η αναμενόμενη ή η επιθυμητή από εμάς?
Διάλογος μέχρι σήμερα νόμιζα ότι είναι η συνεχής ανταλλαγή απόψεων για την εξομάλυνση διαφορών, για την εξεύρεση κοινών αποδεκτών λύσεων. Γιατί όμως κάθε φορά που «στήνουμε» ένα διάλογο ψάχνουμε να βρούμε μόνο τα μη κοινά σημεία?

[Nina P]

Διαβάζω εδώ και μέρες με ενδιαφέρον ότι λέτε. Και θα μου επιτρέψετε να πω και γω ένα δύο πράγματα αν και είναι φέτος η πρώτη χρονιά που είμαι ωρομίσθια και αυτό σε Δ. ΙΕΚ (τουτέστιν έχω μεγάλα «παιδιά»). Το πρόβλημα για μένα δεν είναι κατά πόσο ενδιαφέρει τον μαθητή το μάθημα (παίζει έναν ρόλο αλλά όχι τον κύριο) αλλά τι σεβασμό έχει στον άνθρωπο. Και λέω στον άνθρωπο γιατί εκεί έγκειται το πρόβλημα. Τα δικά μου παιδιά σας είπα είναι μεγάλα και παρακολουθούν μια ειδικότητα την οποία και διάλεξαν. Και πάλι υπάρχει πρόβλημα.  Καταλαβαίνω λοιπόν αν είναι έτσι τα 20χρονα τι γίνεται με τα 15χρονα. 
Το θέμα σεβασμός. Είναι προσωπική παρατήρηση. Εμένα πχ δεν με ενδιέφεραν τα μαθηματικά. Και ούτε ήμουν καλή μαθήτρια σε αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έκανα φασαρία. Άφηνα τον άνθρωπο να κάνει τη δουλειά του. Από μικρή είχα το «μην κάνεις ότι δεν  σου αρέσει να σου κάνουν». Είναι θέμα σεβασμού. Δεν πιστεύω λοιπών πως υπάρχει θέμα επιβολής (μιλάω για γυμνάσια -λύκεια και όχι για δημοτικά) Δεν έμαθαν να σέβονται τον άνθρωπο. Και δεν είμαι 60 χρονών. Δεν ήμουν μαθήτρια σε άλλες εποχές. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο ή όχι. Ήταν απλά η προσωπική μου παρατήρηση.
 

[mat]

Από μικρή είχα το «μην κάνεις ότι δεν  σου αρέσει να σου κάνουν». 

Εγώ πάλι μεγάλωσα με την αξία στην οποία αναφέρεσε κάπως διαφορετικά διατυπωμένη: "κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να κάνουν κι αυτοί για για σένα" δεν είναι απλά λογοπαίγνιο σκέψου τη λίγο και θα δεις πως έχει τεράστια διαφορά

[PDE ads]

[rachel]

Διαβάζω με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον όσα γράφετε σε αυτήν την στήλη.
Θέλω να σας προτείνω ένα βιβλίο, που δεν έχει ίσως άμεση σχέση, αλλά μπορεί να απαντήσει ουσιαστικά σε όσα εδώ συζητούνται. Αν βρείτε λίγο χρόνο, κοιτάξτε το: Natacha Polony, Τα χαμένα παιδιά μας, εκδόσεις Πόλις. Σας υπόσχομαι ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα 'κλασικά' ψυχοπαιδαγωγικά βιβλία.
 

[mat]

Διαβάζω με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον όσα γράφετε σε αυτήν την στήλη.
Θέλω να σας προτείνω ένα βιβλίο, που δεν έχει ίσως άμεση σχέση, αλλά μπορεί να απαντήσει ουσιαστικά σε όσα εδώ συζητούνται. Αν βρείτε λίγο χρόνο, κοιτάξτε το: Natacha Polony, Τα χαμένα παιδιά μας, εκδόσεις Πόλις. Σας υπόσχομαι ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα 'κλασικά' ψυχοπαιδαγωγικά βιβλία.
 

Το επιβεβαιώνω κι εγώ αυτό που λες το έχω διαβάσει. Μόνο μια μικρή παρατήρηση δεν είναι ακριβώς "ψυχοπαιδαγωγικό βιβλίο. Είναι ένα δοκίμιο να το πω, μου διαφεύγει ο ακριβώς χαρακτηρισμός τώρα, για το εκπαιδευτικό γαλλικό σύστημα αλλά που μπορεί να βρούμε πολλά μα πάρα πολλά κοινά σημεία με το δικό μας. Κι αυτό γιατί νομίζω ένα από τα κεντρικά ζητήματα που πραγματεύεται η συγγραφέας είναι ένα πανανθρώπινο θέμα: η παιδεία.

[Nina P]

Εγώ πάλι μεγάλωσα με την αξία στην οποία αναφέρεσε κάπως διαφορετικά διατυπωμένη: "κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να κάνουν κι αυτοί για για σένα" δεν είναι απλά λογοπαίγνιο σκέψου τη λίγο και θα δεις πως έχει τεράστια διαφορά


Συμφωνώ Mat. Η αλήθεια είναι πως και τα δύο όμως ήταν κυρίαρχα στη ζωή μου.  Ευχαριστώ που μου το θύμησες   

[maryk]

maryk με πολυ ευκολια λες οτι η καθηγητρια δεν μπορεσε να κανει τα παιδια να προσεξουν και να μη κανουν φασαρια..

Φαίνεται λίγο αστείο οταν κάποιοι κρίνουν με ευκολία την προσπάθεια διαχείρησης προβλημάτων απο συναδέλφους , οταν οι ίδιοι δεν έχουν βρεθεί στην ίδια θέση .

O καθένας διαμορφώνει κάποιες απόψεις και από τις προσωπικές του εμπειρίες..Σαφώς και έχω βρεθεί σε αντίστοιχη θέση όπως οι περισσότεροι έχουν αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις από "απείθαρχα" παιδιά,από παιδιά που εκ των πραγμάτων δεν τους νοιάζει το σχολείο,που περνάν την ώρα τους μέχρι να έρθει η στιγμή να πάρουν το πολυπόθυτο απολυτήριο......Αλλά ας δούμε και την άποψη των παιδιών που θέλουν να μάθουν,που θέλουν να φύγουν από την κοινωνία του σχολείου και να πούν "πηρα πράγματα",που έχουν ως στόχο να θέσουν γερές βάσεις για μεταλυκειακές σπουδέ...Έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε από αυτά τα παιδιά τη γνώση απλά γιατί δεν θεωρούμε εύκολο να κάνουμε τα παιδιά να προσέξουν;
  Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα από δυο γνωστούς μου που βρέθηκαν σε αντίστοιχη θέση.Άρχισαν να δέχονται επισκέψεις και μομφές από γονείς συνεπών μαθητών για το ότι το παιδί τους δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μάθημα.Τί είναι λοιπόν πιο εύκολο;;;;;;;;

[k_k]

Καλημέρα,
Θέλω να θέσω μια ερώτηση- σχόλιο..
Όταν έχουμε συνήθως ένα ζήτημα σε κάποια σχέση (είτε εργασιακή, είτε προσωπική κτλ) συνήθως σε ποιους απευθυνόμαστε για να το συζητήσουμε ή να ζητήσουμε μια γνώμη? Μέχρι τώρα προσωπικά έχω αντιληφθεί ότι απευθυνόμαστε σε κάποιον τρίτο που είναι απ’ «έξω από τον χορό» δηλαδή, κάποιον που δεν βιώνει το ίδιο ζήτημα ή δεν εμπλέκεται σε αυτό Ο πρώτος προφανής λόγος είναι διότι θέλουμε ο τρίτος να έχει μια κάποια απόσταση από αυτό και να μπορεί να κρίνει χωρίς προκατάληψη ή τη συναισθηματική φόρτιση που σίγουρα έχουν τα εμπλεκόμενα μέρη. Ο δεύτερος και πραγματικός λόγος είναι γιατί είναι πολύ δύσκολο τα εμπλεκόμενα μέρη να αποστασιοποιηθούν από το ζήτημα που τους απασχολεί και να ασκήσουν ουσιαστική αυτοκριτική και να στήσουν πραγματικό διάλογο.  Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κάποιος που είναι «εκτός» δεν νομιμοποιείται ή ακυρώνεται η άποψη του όταν αυτή δεν είναι η αναμενόμενη ή η επιθυμητή από εμάς?
Διάλογος μέχρι σήμερα νόμιζα ότι είναι η συνεχής ανταλλαγή απόψεων για την εξομάλυνση διαφορών, για την εξεύρεση κοινών αποδεκτών λύσεων. Γιατί όμως κάθε φορά που «στήνουμε» ένα διάλογο ψάχνουμε να βρούμε μόνο τα μη κοινά σημεία?

Θα ήταν ωραίο το παράδειγμα που έδωσες , αν ήσουν πραγματικά ''έξω απο το χορό'' . Είσαι ? Μηπως τα βιώματα σου μέχρι στιγμής είναι βιώματα μαθήτριας και ενδεχομένως και γονιού ? Μήπως ?
Μηπως η οπτική που δίνεις είναι οπτική μαθητών ?
Και ολοι μας έχουμε περάσει απο αυτό το στάδιο , ολοι μας έχουμε αυτά τα βιώματα , αλλα κάποιοι απο εμάς ίσως να έχουν δει και την άλλη όψη βιωματικά . Κατι που ίσως να μας βοηθάει να βλέπουμε και μια άλλη όψη του νομίσματος . Διαφωνείς ?
Και να μου επιτρέψεις να πω οτι συναισθηματική φόρτιση έχεις και εσυ μόνο που οι περιγραφές σου δείχνουν (κατα τη γνώμη μου) οτι η συναισθηματική σου φόρτιση αντλείται απο εικόνες της μαθητικής σου περιόδου και μόνο . Είναι αυτή οπτική απο απόσταση ?

Δεν περιμένω να καταλάβεις τι σου λέω , δεν έχεις ακόμη εικόνες . Ισως καταλάβεις κάποια μέρα .

Ισως και να κάνω λάθος και εγω να μην ξέρω τι μου γίνεται . Ποιος ξέρει !

Ο χρόνος θα μας πει .

[k_k]

Το πρόβλημα για μένα δεν είναι κατά πόσο ενδιαφέρει τον μαθητή το μάθημα (παίζει έναν ρόλο αλλά όχι τον κύριο) αλλά τι σεβασμό έχει στον άνθρωπο. Και λέω στον άνθρωπο γιατί εκεί έγκειται το πρόβλημα. Τα δικά μου παιδιά σας είπα είναι μεγάλα και παρακολουθούν μια ειδικότητα την οποία και διάλεξαν. Και πάλι υπάρχει πρόβλημα.  Καταλαβαίνω λοιπόν αν είναι έτσι τα 20χρονα τι γίνεται με τα 15χρονα. 
Το θέμα σεβασμός. Είναι προσωπική παρατήρηση. Εμένα πχ δεν με ενδιέφεραν τα μαθηματικά. Και ούτε ήμουν καλή μαθήτρια σε αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έκανα φασαρία. Άφηνα τον άνθρωπο να κάνει τη δουλειά του.

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη !! Και δυστυχώς είναι πολύ στενάχωρο . Ομως τα παιδιά μαθαίνουν αν είναι ακόμη μικρά . Εχω ενα τμήμα Α γυμνασίου στο οποιο κάνω 6 ωρες την εβδομάδα . Απίστευτο πόσο άλλαξε αυτό το τμήμα απο την αρχή της χρονιάς !!!!! Θέλει όμως να έχεις χρόνο . Αν κάποιος συνάδελφος μπαίνει μόνο για 2ωρες σε ένα τμήμα , δεν μπορεί να κάνει πολλά ! Ο ρόλος του δασκάλου και του νηπιαγωγού ενδεχομένως να έχει να προσφέρει πιο πολλά σε αυτόν τον τομέα . Τον πιο σημαντικό ρόλο όμως τον παίζουν οι γονείς , κατα τη γνώμη μου .

[k_k]

1. Αλλά ας δούμε και την άποψη των παιδιών που θέλουν να μάθουν,που θέλουν να φύγουν από την κοινωνία του σχολείου και να πούν "πηρα πράγματα",που έχουν ως στόχο να θέσουν γερές βάσεις για μεταλυκειακές σπουδέ...Έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε από αυτά τα παιδιά τη γνώση απλά γιατί δεν θεωρούμε εύκολο να κάνουμε τα παιδιά να προσέξουν;
2. Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα από δυο γνωστούς μου που βρέθηκαν σε αντίστοιχη θέση.Άρχισαν να δέχονται επισκέψεις και μομφές από γονείς συνεπών μαθητών για το ότι το παιδί τους δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μάθημα.Τί είναι λοιπόν πιο εύκολο;;;;;;;;

1. Οχι δεν έχουμε . Και ενας μαθητής να ενδιαφέρεται να μάθει , πρεπει να τον βοηθήσουμε όσο μπορούμε . Μονο που δεν είναι παντα ευκολο , χωρις να σημαίνει οτι θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλα .
2. Οι καλοί μαθητές και εμένα μου εχουν γκρινιάξει για φασαρία συμμαθητών τους . Μπορούμε όμως να βγάζουμε συγκεκριμμένα άτομα που μονίμως δημιουργούν πρόβλημα και σε όλα τα μαθήματα συνέχεια έξω ? Και είναι παιδιά με πολλά προβλήματα στο σπίτι ..... κουβαλάνε και αυτά το φορτίο τους .

[maryk]

2. Οι καλοί μαθητές και εμένα μου εχουν γκρινιάξει για φασαρία συμμαθητών τους . Μπορούμε όμως να βγάζουμε συγκεκριμμένα άτομα που μονίμως δημιουργούν πρόβλημα και σε όλα τα μαθήματα συνέχεια έξω ? Και είναι παιδιά με πολλά προβλήματα στο σπίτι ..... κουβαλάνε και αυτά το φορτίο τους .

Συμφωνούμε οι περισσότεροι πιστεύω ότι το σχολείο είναι φορέας γνώσης.Κάποιοι έρχονται με στόχους και κάποιοι όχι.Σίγουρα αρκετά παιδιά έχουν πολλά προβλήματα είτε ανήκουν στους καλούς μαθητές είτε στους απείθαρχους...Κατά τη γνώμη μου αυτούς τους μαθητές που είναι απείθαρχοι μεν,έχουν προβλήματα δε αξίζει να προσπαθήσουμε να τους κερδίσουμε όπως έχω ξαναναφέρει,να τους δώσουμε κίνητρα,να τους προβληματίσουμε ώστε να θέσουν στόχους.Και αν ψάξουμε σίγουρα υπάρχουν τρόποι γιατί όλα τα παιδιά έχουν όνειρα,ακόμα και αν εξαιτίας κάποιων προβλημάτων τα έχουν καταχωνιάσει βαθιά μέσα τους...

[k_k]

Αχ πόσο εύκολο το κάνεις να ακούγεται και πόσο δύσκολο είναι !
1. γιατί τα διαλείμματα είναι μικρά και τα παιδιά ουκ ολίγα .
2. γιατί τα κενά τους είναι αρκετά , η υλη αρκετά μεγάλη και υπάρχουν αρκετοί μαθητές στην τάξη και ο καθένας σε διαφορετικό επίπεδο .
3. και το σημαντικότερο : γιατί αυτά τα παιδιά έχουν ισχυρές άμυνες και τοσα πράγματα στο κεφάλι τους και στην καρδιά τους να τους βασανίζουν που το σχολείο μοιάζει ''πουρνάρια'' .......... : λίγο είναι η μάνα σου να σε έχει παρατήσει και να ζεις με τον πατέρα ? και φαντάζομαι οτι θα υπήρχαν και καυγάδες πριν απο αυτό . λιγο είναι η οικογένεια σου να αντιμετωπίζει εντονα οικονομικά προβλήματα και να σας διώχνουν απο το σπίτι ?
Τι να πεις σε αυτά τα παιδιά ? Πως να μιλήσεις ? Και με ποιά ειδικότητα ? Εγω θα προτιμούσα να έχει το σχολείο ψυχολόγους για τέτοιες περιπτώσεις , αλλα και για πολλές άλλες ....... αλλα και για εμάς !!!

Edit : Προφανως το βρίσκω δύσκολο , γιατί το έχω προσπαθήσει . Αυτο δεν σημαίνει οτι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια , ούτε οτι η προσπάθεια παει χαμένη . Μάλιστα σε κάποια παιδιά υπήρξε βελτιώση .
Πριν όμως ο καθενας μας το προσπαθήσει , τα εμπόδια δεν του φαίνονται τόσο μεγάλα .

[maryk]

Και εγώ το έχω προσπαθήσει και η γενικότερη άποψή μου είναι πως αν δε μπορούμε να "ξυπνήσουμε" τα όνειρα των παιδιών τότε δυστυχώς ο ρόλος μας θα περιοριστεί στην παράδοση-εξέταση και δε νομίζω ότι είναι αυτός ο μοναδικός μας ρόλος....