Διαχείριση προβλημάτων σχολικής τάξης

[lio]

Στην Ελληνική οικογένεια (ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ξέρω) είναι πάγια τακτική οι μανάδες να στρέφουν το 90% της προσοχής τους στα «προβληματικά» αγόρια, σε βάρος των υπόλοιπων βέβαια. Συμβαίνει δε τα παιδιά αυτά να είναι και τα κακομαθημένα της οικογένειας και να μονοπωλούν με τα καμώματά τους το «ενδιαφέρον» της μέχρι μεγάλη ηλικία (-άντα, -ήντα). Σίγουρα οι παιδαγωγικές θεωρίες αυτό προτείνουν για το σχολείο, αλλά θέλει προσοχή να μην λειτουργήσει η καθηγήτρια σαν υποκατάστατο υπερπροστατευτικής «μάνας κουράγιο». Το σχολείο ΔΕΝ είναι ίδρυμα.

Το να συμβεί κάτι αντίστοιχο από τη μεριά της καθηγήτριας προς τον μαθητή είναι άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά (που σίγουρα έχουν ανάγκες ή και προβλήματα κάποια από αυτά, απλά δεν «εκβιάζουν» την προσοχή με αυτό τον τρόπο) ΕΑΝ ΣΥΜ

[PDE ads]

[spaceoddity]

κι όμως mat, η συνεισφορά του euler στη συζήτηση αυτή ήταν πολύ εποικοδομητική. Και εννοείται η sophie πάντα ψάχνει και προσφέρει χρήσιμο input
mat νομίζω έχεις παρεξηγήσει ορισμένα πράγματα, ίσως φταίει το ότι δεν έδωσα αρκετές λεπτομέρειες, και σίγουρα φταίει ότι είμαστε μια ιδεατή και όχι πραγματική κοινότητα εδώ στο pde (άλλο να βλέπεις και να βιώνεις καθημερινά, άλλο να συμπεραίνεις από μερικές αράδες). Οπότε οφείλω να διευκρινίσω ότι η κουβέντα του θεολόγου έγινε σε συζήτηση για άλλο παιδί το οποίο έχει σαφώς διανοητικό πρόβλημα (όχι το παιδί που πήδηξε - θα αναφερθώ σ'αυτό παρακάτω). Το συγκεκριμένο καθηγητή τον παραδέχομαι και τον εκτιμώ απεριόριστα: είναι νεοδιόριστος, έχει ήθος και ζήλο για τη δουλειά του, και έχει και απόψεις που το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας θα θεωρούσε "ανατρεπτικές": π.χ. μου έχει πει ότι χίλιες φορές προτιμά την "παραβατικότητα" των λιγότερο ευνοημένων σχολείων (εσπερινά, κακόφημες περιοχές κλπ.) - του έχει τύχει μαθητής να τραβήξει σουγιά στο μάθημα - όπου όλα γίνονται "στα ίσια", παρά τα πρωινά όπου τα βλαστάρια κάνουν φασαρία, μετά πάνε και κλαίγονται στους γονείς τους, και έχεις να αντιμετωπίσεις το γονιό μετά (και συχνά και το διευθυντή, ο οποίος δεν ξέρω τι σόι πελατειακή σχέση έχει με το γονιό και τον υποστηρίζει πάση θυσία, αδικώντας ακόμα και τον πιο ευσυνείδητο καθηγητή του). Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις, νομίζω οι παιδαγωγικές θεωρίες του ΑΣΕΠ δεν έχουν καμία θέση. Ούτε "ρίχνουμε σφαλιάρα" σε ένα ήδη ταλαιπωρημένο παιδί να το ρίξουμε πιο κάτω, έλεος... αλλά μη μου πει κανείς ότι το παράπτωμα του σούπερμαν έπρεπε να πάει ατιμώρητο (είμαι και μάνα - η μοναδική φορά που θα σηκώσω χέρι στην κόρη μου και στο δρόμο έξω με κόσμο να είμαστε, είναι αν κάνει κάτι επικίνδυνο για την υγεία της ή την υγεία και ασφάλεια άλλου παιδιού: ευτυχώς μόνο μια φορά έχει τύχει - πέρασε το δρόμο χωρίς να κοιτάξει. Σε ξένο παιδί ποτέ δεν θα σήκωνα χέρι πάντως). Να σας πω λοιπόν τι έγινε τελικά: κατ'αρχάς λάθος καταλάβαμε ότι πήδηξε κάτω, βγήκε όμως στο παράθυρο και περπάτησε στο περβάζι, για να ξαναμπει από το άλλο παράθυρο. Αυτά μας τα είπε που τον καλέσαμε στο γραφείο, παρουσία όλων των καθηγητών και δυο μελών του πενταμελούς των μαθητών. Γιατί το έκανε; για να αποφύγει τις φάπες που του έριχνε συμμαθητής του, και όλα αυτά τα έλεγε γελώντας. Για να μην τα πολυλογώ, ψηφίσαμε όλοι για την τιμωρία (μια ή δυο μέρες αποβολή, εγώ ψήφισα για δυο) και τελικά πήρε μια μέρα αποβολή.
Από κει και πέρα, τι κάνω εγώ σε καθημερινή βάση: ενθαρρύνω, παροτρύνω, μιλάω με όρεξη και πάθος, ξοδεύω από τη τσέπη μου για να τους δώσω κίνητρα (πήγα και αγόρασα 5 mp3 players 128MB ένα για κάθε τάξη, ως έπαθλο την καλύτερη εργασία στο μάθημα της πληροφορικής. Ήδη μου έχει παραδώσει τη δική της εργασία μαθήτρια Γ' Γυμνασίου, 17 ετών, παντρεμένη με δυο παιδιά). "Τρέχω" δυο μαθητικούς διαγωνισμούς με παρουσίαση στην Πάτρα τον Απρίλη, με κίνδυνο να καταλήξω μόνη μου να ετοιμάζω τις συμμετοχές (θέλω να πιστεύω ότι θα δουλέψουν και 4-5 μαθητές που έχουν όρεξη και ζήλο). Πλησιάζω με τον τρόπο μου τους "προβληματικούς", τους πιάνω στο φιλότιμο, άλλες φορές πιάνει, άλλες φορές όχι. Όταν με φτάνουν στο αμήν, τρώνε ωριαία αποβολή - αλλιώς χάνεται η ώρα στο κήρυγμα, και εκεί επιμένω δεν φταίνε οι υπόλοιποι - οι οποίοι βλέπουν τους συμμαθητές τους με αγάπη και κατανόηση, αλλά σε λογικά πλαίσια πάντα. Για το Διευθυντή, πριν πάω να εμφανιστώ στο σχολείο, ξέρετε τι μου είχαν πει άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές; να τον προσέχω λέει, γιατί είναι τρελός. Εμ βέβαια, τρελός είναι ένας άνθρωπος που προσφέρει αμέτρητες ώρες παραπάνω του ωραρίου του για να κρατήσει το σχολείο όρθιο, τρελός είναι ο καθηγητής που αντί να ψάχνει ευκαιρία να λουφάρει, κοιτάζει πως θα γίνει να μη χάσουμε μαθήματα, να μην έχουν κενά, να γίνεται δουλειά... τρελός είναι ο καθηγητής που γίνεται έξαλλος (μια φορά τον έχω δει έτσι) με τη συμφεροντολογία των λουφαδόρων, αντί να προσαρμοστεί κι αυτός στη λούφα και να μη χαλάει και τη πιάτσα. Είμαι τυχερή που βρίσκομαι στο περιβάλλον αυτό, είναι ότι πιο κοντά θα μπορούσα να φανταστώ στο περιβάλλον του ιδιωτικού τομέα που έχω συνηθίσει τόσα χρόνια... οι κόποι μου πιάνουν τόπο.
Τώρα, για τα ειδικά σχολεία που έγραψα - είμαι καινούργια και ειλικρινά δεν ξέρω τι γίνεται στο θέμα αυτό, θα κοιτάξω στα links που δώσατε... είναι λίγο γρίφος η κατάσταση... πάντως κλείνοντας, να τονίσω το εξής (ίσως αποτελέσει τροφή για σκέψεις): τα "προβληματικά" παιδιά για τον α ή β λόγο (διανοητική υστέρηση, παραβατικότητα, μη-προσαρμογή κλπ.) είναι όλα (εκτός από έναν που είναι στα 30) εκεί στα 14-17 και έχουν όλα τους μείνει στην ίδια τάξη τουλάχιστον μια φορά, κατά μέσο όρο 2-3. Δηλαδή πέρασαν από τα πρωινά σχολεία και απορρίφθηκαν, ως ανίκανοι ή ανεπιθύμητοι. Η τελευταία τους ευκαιρία να πάρουν απολυτήριο γυμνασίου - ελάχιστο εφόδιο για τη ζωή τους - είναι στο εσπερινό. Το μόνο δίλημμα είναι: πρέπει να τους το "χαρίσουμε", κάνοντας τα στραβά μάτια ή αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να αναταπεξέλθουν λόγω ειδικών δυσκολιών και ανυπαρξίας καταλληλότερου περιβάλλοντος; ή πρέπει να τους "κόψουμε" κι εμείς, όπως οι συνάδελφοι του πρωινού; Η γνώμη σας; (και μη μου πείτε να τους ενθαρρύνουμε στηρίξουμε κλπ. κλπ. γιατί όπως έγραψα, αυτό ήδη γίνεται και με το παραπάνω)

[mat]

Spaceoddity,  καταρχήν θέλω να σου πω ότι δεν έχω ούτε είχα καμία πρόθεση να σε κρίνω ή αν θες να σε επικρίνω. Ούτε σε γνωρίζω, ούτε έχω προηγούμενα μαζί σου αλλά και με κανέναν άλλον εδώ.
Λυπάμαι δε πραγματικά για το πικρό σου σχόλιο «Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις, νομίζω οι παιδαγωγικές θεωρίες του ΑΣΕΠ δεν έχουν καμία θέση»
Οι παιδαγωγικές και οι κοινωνιολογικές θεωρίες δεν ανήκουν σε κανένα ΑΣΕΠ. Επίσης, πτυχίο Κοινωνιολογίας και Παιδαγωγικών δεν μου έδωσε κανένα ΑΣΕΠ. 
Τώρα αν παρανόησα, εντάξει παρανόησα για τον θεολόγο του σχολείου σου παρότι κι από αυτά που περιγράφεις περί των «ανατρεπτικών του» απόψεων πάλι αντίθετη είμαι. Δεν πρόκειται όμως να μπω στη διαδικασία κανενός άλλου σχολιασμού γιατί υποψιάζομαι ότι η κουβέντα θα πάρει προσωπικό χαρακτήρα.
Πάντως spaceoddity σε ότι αφορά την παρεκλίνουσα ή αποκλίνουσα συμπεριφορά σε όποιο σημείο του κοινωνικού χώρου κι αν αυτή εμφανίζεται είναι πια κοινός τόπος πως το ζητούμενο είναι η πρόληψη κι όχι η καταστολή. Και για να επιτευχθεί η πρόληψη θέλει πολύ επιμονή και δουλειά.
Το γεγονός ότι κάποιοι μαθητές βρίσκονται «εκτός» κοινωνικών πλαισίων δεν είναι μόνο δικό τους πρόβλημα. Ούτε η οικογένεια τους, ούτε και το σχολείο κατάφερε να τους δώσει τα απαραίτητα εργαλεία για να μπορέσουν να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση, αυτοέλεγχο και να περάσουν σε μια φάση ωρίμανσης.(στην περίπτωση των δικών σας μαθητών θα πρέπει να πω πως αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι περισσότερο η ανωριμότητα)
Παραφράζοντας τη φράση του Χ. Τρικούπης, για να διασκεδάσω και λίγο τα πράγματα «κύριοι επτωχεύσαμε ως κοινωνία» 
Σκέφτομαι ότι από όσα περιγράφεις για την αποπομπή αυτών των εφήβων από το ημερήσιο σχολείο βγαίνει στην επιφάνεια κι άλλη μια πικρή αλήθεια. Υποτίθεται ότι το Εσπερινό Σχολείο ήταν ένας θεσμός για να δίνεται η ευκαιρία, σε όσους πρέπει να βιοπορίσου, να μορφωθούν. Τελικά ο θεσμός αυτός όχι μόνο από την δική σου μαρτυρία αλλά και από άλλα στοιχεία που έχουν έρθει κατά καιρούς στη δημοσιότητα, έχει χάσει την σημασία και την λειτουργία του και τείνει να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο καιάδα για τα «ανάπηρα» παιδιά μας ή για "ανομικά" φαινόμενα του τύπου "να περάσω στο Πανεπιστήμιο αλλά από μια πιο εύκολη οδό" μέσω το ποσοστών που δίνει το υπουργείο για τους μαθητές των εσπερινών.
Spaceoddity παρόλου που νομίζω ότι είσαι αρκετά φορτισμένη και μάλλον δεν θες να ακούσεις γιατί αλλιώς δεν θα έδινες από μόνη σου απάντηση στην ερώτηση που έθεσες: «Η γνώμη σας; (και μη μου πείτε να τους ενθαρρύνουμε στηρίξουμε κλπ. κλπ. γιατί όπως έγραψα, αυτό ήδη γίνεται και με το παραπάνω»Θα θελα εγώ τώρα με τη σειρά μου να θέσω ένα ερώτημα. Μήπως τελικά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι «προβληματικοί» μαθητές? Μήπως κάπου αλλού χωλαίνει η όλη κατάσταση? (και προς θεού δεν απευθύνομαι προσωπικά σε κανέναν)

[sophie]

mat,έχεις δίκιο σε ό,τι λες και ,νομίζω,ότι όλοι θα ευχόμασταν να μπορούσαν να ήταν έτσι τα πράγματα... :-\Όμως,εδώ,θα συμφωνήσω απόλυτα με τον euler.Αν δεν υπάρχει συνεργασία και καλή διάθεση-βοήθεια από την οικογένεια,μόνο του το σχολείο και ο κάθε εκπαιδευτικός δεν μπορεί να κάνει τίποτα.Το θέμα της αγωγής ενός παιδιού εξαρτάται και από τους δύο παράγοντες.Η οικογένεια όμως (δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση) παίζει το πρώτο ρόλο.Όσο μία άσχημη,για το παιδί,κατάσταση συντηρείται μέσα στο σπίτι του,όλοι οι καθηγητές να πέσουν πάνω του,με τον καλύτερο τρόπο,με τα καλύτερα παιδαγωγικά μέσα,δεν θα αλλάξει κάτι.Αντισταθμιστική αγωγή μπορεί να κάνει το σχολείο φυσικά,αλλά σε συνεργασία με τους γονείς κι εφόσον κι εκείνοι έχουν τη διάθεση να βοηθήσουν.Και φυσικά,όσο πιο νωρίς,τόσο πιο καλά.Όταν φτάνει το παιδί στην εφηβεία με τέτοιες παραστάσεις όλα αυτά τα χρόνια,καλώς ή κακώς,δεν μπορεί να του κάνει τίποτα σπουδαίο ο εκπαιδευτικός,χρειάζεται κάποιον πιο ειδικό.
Κανένας δεν θέλει να περιθωριοποιήσει ένα παιδί,αλλά όταν δεν μπορείς εσύ να κάνεις κάτι παραπάνω, απ'ό,τι έχεις ήδη κάνει,για να το βοηθήσεις,δεν είναι περιθωριοποίηση το να το "δώσεις" σε κάποιον που μπορεί να τα καταφέρει.Πέρα κι απ'αυτό η spaceoddity έχει δίκιο.Δεν γίνεται πάντα "μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά".Ό,τι ευθύνη έχει απέναντι σ'αυτό το παιδί,άλλη τόση έχει κι απέναντι στα υπόλοιπα.Στο κάτω κάτω,το να απευθυνθείς σε άλλους φορείς,δεν σημαίνει ότι διώχνεις το παιδί απ'το σχολείο και το εγκαταλείπεις στη μοίρα του.
Τι να πω...αν δεν είμαστε "μέσα" στην κατάσταση,είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε...
Για το τελευταίο σου ερώτημα spaceoddity...Ελλάς το μεγαλείο σου!!!Ένα κράτος "πρόνοιας" που αφήνει τους εκπαιδευτικούς να "βγάλουν το φίδι απ'την τρύπα",αντί να έχει επανδρώσει τα σχολεία με έναν,τουλάχιστον,ειδικό ψυχολόγο,κάποιο κοινωνικό λειτουργό,κλπ...Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα απαντούσα εδώ! :-\Το ζήτημα είναι εντελώς ηθικό.Απλά δεν ξέρω κατά πόσο μία "χαρισμένη" ευκαιρία είναι και μελλοντικά αξιοποιήσιμη ευκαιρία...  

[PDE ads]

[mavoglou]

Μου αρέσει που έχει ανάψει η κουβέντα για ένα σημαντικό θέμα.
Όλοι από την μεριά μας έχουμε κάποιο δίκιο, αλλά το πιο σημαντικό είναι να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας και να σκεφτόμαστε και τα λόγια των άλλων.

Ας μου επιτραπεί να πω κι εγώ δύο λόγια.

Σε κοινωνίες όπως είναι ένα σχολείο, που υπάρχουν τιμωρίες ή ποινές, αυτές πρέπει να δίνονται χωρίς συναισθηματική φόρτιση.
Άλλο πράγμα "σε συμπαθώ", και άλλο πράγμα "έκανες κάτι λάθος και όποιος και να έκανε το ίδιο λάθος θα έπαιρνε την ίδια τιμωρία".

[aghathi]

καλησπερα. προφανως συναδελφε εισαι μαθηματικος.(?) αλλα δεν λυνονται ολα τα προβληματα με μαθηματικες πραξεις. οι συμβουλες που δινει ς καλες αλλα σχεδον αυτονοητες & δυστυχως οχι πανακεια στα προβληματα συμπεριφορας. Μερικα απαιτουν & πιο προσωπικη επαφη με τους μαθητες

[mat]

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λές και προτείνεις mavoglou. Με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός πως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που σκέφτονται έτσι όπως εσύ.
Θα σας πω μια βιωματική ιστορία για να ενισχύσω, έτσι πιστεύω, τις απόψεις σου.
Είναι κάτι δεκαετίες που έχω τελειώσει το Λύκειο, όπως καταλαβαίνετε, ποτέ μα ποτέ όμως δεν ξέχασα ούτε θα ξεχάσω έναν καθηγητή φιλόλογο που είχα στις δύο τελευταίες τάξεις. Ήταν αυτό που συνήθως λέμε "χαρισματικός". Δεν ήταν όμως έτσι απλά χαρισματικός, ήταν σωστός εκπαιδευτικός. Μεγάλωσα και εξακολουθώ να ζω σε μια από τις λεγόμενες "υποβαθμισμένες" περιοχές της Αττικής. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μας στις δεκαετίες του 70-80 περίοδος για την οποία σας μιλώ ήταν τα εξής: χαμηλά εισοδήματα, χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης των γονιών μας, και αρκετά προβλήματα παραβατικότητας (πχ ναρκωτικά κτλ)
Οι γονείς των περισσοτέρων από εμάς ήταν εργάτες άντε το πολύ υπάλληλοι.
Στις τάξεις του σχολείου από το δημοτικό θυμάμαι ακόμη πάντα είχαμε κάποιους μαθητές που οι δάσκαλοι της εποχής μας τους χαρακτήριζαν είτε ταραξίες, είτε «ξύλα απελέκητα», «τούβλα». Ήταν χαμηλών επιδόσεων, αδιάφοροι ή έκαναν χοντροκομμένα έως επικίνδυνα αστεία σε βάρος των δασκάλων και των καθηγητών.  Είναι χαρακτηριστικό ότι μερικοί από αυτούς ροχάλιζαν μέσα στην τάξη. Τα «τούβλα» της τάξης αυτό που εισέπρατταν τόσο από εμάς τους συμμαθητές τους όσο και από τους καθηγητές ήταν η απαξίωση. Κάποιους τους «αφήσαμε πίσω», δηλαδή δεν προχώρησαν στο Λύκειο, κάποιοι όμως προχώρησαν κουτσά στραβά. Έτσι εκεί κάπου στην

[mat]

καλησπερα. προφανως συναδελφε εισαι μαθηματικος.(?) αλλα δεν λυνονται ολα τα προβληματα με μαθηματικες πραξεις. οι συμβουλες που δινει ς καλες αλλα σχεδον αυτονοητες & δυστυχως οχι πανακεια στα προβληματα συμπεριφορας. Μερικα απαιτουν & πιο προσωπικη επαφη με τους μαθητες

aghathi δυστυχώς τίποτα δεν είναι αυτονόητο στον κόσμο που ζούμε. Άσε που έχουμε κανταντήσει να λέμε μπράβο σε όσους κάνουν το αυτονόητο. Δηλαδή λέμε μπράβο στον γιατρό που φροντίζει να μας κάνει καλά χωρίς να τον λαδώσουμε, λέμε μπράβο στον δημόσιο υπάλληλο που κάνει τη δουλειά του χωρίς να χρειαστεί να του "σπρώξεις" μερικά ευρώπουλα, μπράβο στον δάσκαλο που μαθαίνει το παιδί μας γράμματα και τρόπους.....
Και βέβαια όσα λέει ο συνάδελφος δεν είναι πανάκεια είναι όμως απο αυτά που πρέπει και μπορούν να γίνουν στο σχολείο.
Να σε ρωτήσω πιστεύεις πως υπάρχουν συνταγές στη ζωή? π.χ υπάρχει συνταγή για το πως θα είσαι καλός γονιός?

[mavoglou]

καλησπερα. προφανως συναδελφε εισαι μαθηματικος.(?) αλλα δεν λυνονται ολα τα προβληματα με μαθηματικες πραξεις. οι συμβουλες που δινει ς καλες αλλα σχεδον αυτονοητες & δυστυχως οχι πανακεια στα προβληματα συμπεριφορας. Μερικα απαιτουν & πιο προσωπικη επαφη με τους μαθητες

Καλησπέρα και από μένα aghathi,
προφανώς συναδέλφισσα απευθύνεσαι σε μένα.
Όχι συναδέλφισσα δεν είμαι Μαθηματικός, αλλά αυτό αποδεικνύει ότι έχεις διαβάσει πολύ πρόχειρα όσα έγραψα, διαφορετικά θα ήξερες τι ειδικότητα είμαι.
Δεν βλέπω να μου απαντάς επί τοις ουσίας, κάτι που θα είχε ενδιαφέρον αλλά μάλλον σου αρέσει να απορρίπτεις με ευκολία συγκεκριμένες προτάσεις και να προτιμάς τις αοριστολογίες.
Εδώ θα μπορούσα να υποθέσω κι εγώ εύκολα την πιθανή ειδικότητά σου αλλά δεν το κάνω για να μην εξελιχθεί σε κόντρα μεταξύ ειδικοτήτων.
Δεν ξέρω γιατί όσα είπα απορρίπτουν αυτό που αναφέρεις "πιο προσωπική επαφή με τους μαθητές", αλλά από την άλλη τι σημαίνει αυτό; Μόνο και μόνο να μιλάμε με τους μαθητές και να κάνουμε τους φίλους με αυτούς λύνονται τα προβλήματα; Μερικές φορές προβλήματα δημιουργούνται και από αυτό.
Όπως γράφεις και χρησιμοποιώντας τα δικά σου λόγια "πιο προσωπική επαφή με τους μαθητές"... "είναι "καλή και αυτονόητη αλλά δυστυχώς όχι πανάκεια στα προβλήματα συμπεριφοράς".

Από την άλλη με τιμάς που υποθέτεις ότι είμαι Μαθηματικός και οι συμβουλές μου θυμίζουν μαθηματικό φορμαλισμό.
Έχω βαρεθεί να ακούω μια ζωή θεωρητικολογίες, ανούσιες θεωρίες, αλλά στην πράξη να μην γίνεται τίποτα.
Στο σχολείο το μάθημα που βαριόμουνα πιο πολύ από όλα ήταν η Έκθεση γιατί βαριόμουνα τις βαρύγδουπες εισαγωγές, τις σάλτσες, τα ωραία τα λόγια τα μεγάλα, ότι πρέπει ένας μαθητής να έχει άποψη για όλα ακόμα και για κάτι που δεν τον ενδιαφέρει προσωπικά. (Ευτυχώς η Έκθεση, όπως υπήρχε πριν 20 χρόνια, έχει αλλάξει μορφή).   

Είμαι καθηγητής για 13ο χρόνο (όχι πολλά, ούτε λίγα) αλλά έχω δει αρκετά -σχολείο πήγα σαν μαθητής στην Αθήνα, 7 χρόνια έχω διδάξει σε 3 σχολεία στην Αθήνα και 6 χρόνια έχω διδάξει σε 3 σχολεία στην επαρχία- ώστε να έχω διαμορφώσει προσωπική άποψη για κάποια θέματα.

Έγραψα μερικές πολύ συγκεκριμένες προτάσεις που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον που έχει προβληματιστεί για ένα θέμα (μπορεί και όχι). Κατέθεσα το απόσταγμα της δικής μου προσωπικής εμπειρίας. Όχι δεν εισήγαγα προβληματισμούς και θεωρίες της κοινωνιολογίας και της εκπαίδευσης γιατί δεν μιλάω από Πανεπιστημιακή Έδρα.
Και αυτές οι θεωρίες χρειάζονται αλλά εγώ δεν έχω τη γνώση να κάνω κάτι τέτοιο.

Δεν κατάλαβα αν σε ενοχλούν οι συγκεκριμένες προτάσεις ή γενικά οποιεσδήποτε συγκεκριμένες προτάσεις, γιατί κάθε περίπτωση είναι μοναδική και κανένας μαθητής δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. (Αν όμως δεν γίνεται αυτό τότε γιατί υπάρχουν επιστήμες όπως αυτές της Κοινωνιολογίας και της Ψυχολογίας;)

Τελειώνοντας δεν ισχυρίζομαι ότι μια πρακτική που εγώ την εφαρμόζω με επιτυχία μπορεί να την εφαρμόσουν όλοι οι άλλοι με επιτυχία, όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για μένα. Πέρυσι σε μια συνάντηση ΠΕΚ είχε αναφερθεί μια νεοδιόριστη συναδέλφισσα για μια τεχνική που εφάρμοζε για την ενεργοποίηση της τάξης. Της είπα μπράβο που τα καταφέρνει τόσο καλά με αυτό τον τρόπο. Το αποτέλεσμα έχει σημασία και αυτή πετύχαινε με την τεχνική αυτή εξαιρετικά αποτελέσματα. Όμως εγώ είμαι σίγουρος ότι δεν θα κατάφερνα να χρησιμοποιήσω τη συγκεκριμένη τεχνική με επιτυχία γιατί δεν είναι στη δική μου ιδιοσυγκρασία. 

Και αν αυτά που λέγονται είναι προφανή, δεν πειράζει ας ακούγονται και τα προφανή γιατί για κάποιους άλλους δεν είναι.

[lio]

Η τελευταία τους ευκαιρία να πάρουν απολυτήριο γυμνασίου - ελάχιστο εφόδιο για τη ζωή τους - είναι στο εσπερινό. Το μόνο δίλημμα είναι: πρέπει να τους το "χαρίσουμε", κάνοντας τα στραβά μάτια ή αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να αναταπεξέλθουν λόγω ειδικών δυσκολιών και ανυπαρξίας καταλληλότερου περιβάλλοντος; ή πρέπει να τους "κόψουμε" κι εμείς, όπως οι συνάδελφοι του πρωινού; Η γνώμη σας;

Τι να πει κανείς τώρα; Έτσι όπως το θέτεις φαίνεται πως οι μαθητές αυτοί είναι περιθωριοποιημένο κομάτι στην εκπαίδευση.

[mavoglou]

Θα περιγράψω ένα γεγονός, από το οποίο μπορεί να βγάλει πολλά συμπεράσματα ο καθένας.

Παρακολουθούσα ένα τμήμα ΠΕΚ2 σε Εσπερινό ΤΕΕ (τμήμα ενηλίκων) σε Εργαστήριο Πληροφορικής (ζωντανές παρακολουθήσεις σε τάξη).
Ο Συνάδελφος που δίδασκε είχε προετοιμάσει το μάθημα, δραστηριότητες κ.λπ. Όλα καλά πλην ενός προβλήματος. Ένας μαθητής δεν παρακολουθούσε καθόλου, δεν έκανε τις δραστηριότητες, αλλά χρησιμοποιούσε τον υπολογιστή που είχε στη διάθεσή του για να "σερφάρει" στο Διαδίκτυο. Και βέβαια προσπαθούσε να επηρεάσει και τους διπλανούς του συμμαθητές.
Όταν το συζητήσαμε μετά το μάθημα με το συνάδελφο μας είπε ότι ο συγκεκριμένος μαθητής είχε προβλήματα επιθετικής συμπεριφοράς και δεν τον ενοχλούσε γιατί δεν μπορούσε να προβλέψει τυχόν εκρήξεις του ούτε ήξερε πώς να τις χειριστεί.

Το επόμενο απόγευμα τυχαία παρακολουθήσαμε μάθημα με άλλο συνάδελφο αλλά με το ίδιο τμήμα, τους ίδιους μαθητές. Ο "προβληματικός μαθητής" υπόδειγμα μαθητή.
Γιατί αυτή η αλλαγή στη συμπεριφορά από το ένα μάθημα στο άλλο; Πολύ απλά γιατί ο δεύτερος συνάδελφος "δεν σήκωνε πολλά πολλά". Ζητούσε και απαιτούσε από όλους τους μαθητές να κάνουν τις δραστηριότητες για το μάθημα και δεν επέτρεπε οτιδήποτε άλλο.
Το συζητήσαμε μετά και δεν το πιστεύαμε, όλοι όσοι το παρακολουθήσαμε.

Επαναλαμβάνω: ο ίδιος μαθητής στον ένα καθηγητή να εμφανίζει διάφορα ψυχολογικά προβλήματα για να κάνει τα δικά του και στον άλλο καθηγητή να μην ξεχωρίζει από τους άλλους μαθητές.

Μήπως η ανοχή μας τελικά μεγαλώνει τα προβλήματα ή ακόμα και γεννάει προβληματικές καταστάσεις και προβληματικές συμπεριφορές;



 

[mat]

...............
Το κόλπο της προσποίησης δυσλεξίας είναι νομίζω γνωστό και πόσες ακόμη μπαγαποντιές που φτάνουν στα αυτιά μας κάθε μέρα

Από όσο ξέρω lio η δυσλεξία είναι κάτι που μπορεί να διαγνωστεί και να διαπιστωθεί. Δεν είναι κάτι που μπορείς να προσποιηθείς ότι το χεις. Δεν είναι μια πρακτική που μπορείς να υιοθετήσεις για να αποφύγεις κάτι π.χ το παίζω τρελός για να μην πάω φαντάρος...ή για να μπείς σε μια ομάδα προνομιούχων.
Δεν μπορώ να ξέρω τι γνωρίζεις για τη δυσλεξία άλλα δες αν θές στην παρακάτω διεύθυνση http://www.e-nter.net/edu.html.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατι είσαι τόσο αφοριστικός και με τους ανθρώπους που έχουν κάποιο πρόβλημα?
Γιατί τους κατάσεις στους μπαγαποντιδες? Γιατί τους μετατρέπεις σε συνομώτες και πανούργους?
Άλλωστε, οι δυσλεκτικοί δεν απαλάσονται των εξετάσεων ούτε προβιβάζονται ως επιβράβευση της δυσλεξίας τους. Υποβάλονται σε άλλου είδους εξετάσεις από ότι οι υπόλοιποι μαθητές."Οι διευκολύνσεις των δυσλεξικών μαθητών δεν αποτελούν προνομιακή μεταχείριση αλλά νόμιμο δικαίωμα που παρέχει η ίδια η Πολιτεία" Και υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες για το πως πρέπει να γίνει η εξέταση τους ανάλογα με τις με διαγνωσμένες ειδικές μαθησιακές ανάγκες των μαθητών.
Εντάξει δεν ζούμε σε ένα "κόσμο όμορφο και αγγελικά πλασμένο" που λέει και ο ποιητής αλλά, ας είμαστε λίγο πιο ήπιοι βρε παιδιά οι μαθητές σας δεν είναι οι αντιπαλοί σας

[lio]

Από όσο ξέρω lio η δυσλεξία είναι κάτι που μπορεί να διαγνωστεί και να διαπιστωθεί. Δεν είναι κάτι που μπορείς να προσποιηθείς ότι το χεις. Δεν είναι μια πρακτική που μπορείς να υιοθετήσεις για να αποφύγεις κάτι π.χ το παίζω τρελός για να μην πάω φαντάρος...ή για να μπείς σε μια ομάδα προνομιούχων.
Δεν μπορώ να ξέρω τι γνωρίζεις για τη δυσλεξία άλλα δες αν θές στην παρακάτω διεύθυνση http://www.e-nter.net/edu.html.

Δεν γνωρίζω και πολλά για την δυσλεξία, έχω παρατηρήσει όμως προσεκτικά τα παιδιά που έχουν «πιστοποιητικό» δυσλεξίας. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ κάποια διαταραχή στην  εν γένει συμπεριφορά των ΜΙΣΩΝ από αυτά. Ο προβληματισμός μου ξεκίνησε ύστερα από συζήτηση που είχα με συνάδελφο με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή που μου διηγήθηκε προσωπικές της εμπειρίες, σύμφωνα με την οποία η διάγνωση βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένα τεστ στα οποία δεν «κόβονται» όλα τα παιδιά, με δυο λόγια πολλά παιδιά που πηγαίνουν για το χαρτί «το παίζουν».

Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατι είσαι τόσο αφοριστικός και με τους ανθρώπους που έχουν κάποιο πρόβλημα?
Γιατί τους κατάσεις στους μπαγαποντιδες? Γιατί τους μετατρέπεις σε συνομώτες και πανούργους?

Δεν είπα πως όσοι έχουν δυσλεξία είναι μπαγαπόντηδες, είπα ότι αρκετοί προσποιούνται δυσλεξία. Για συνομωσία ή πανουργία δεν μίλησα, μόνο για μπαγαποντιές (με παιδιά έχουμε να κάνουμε γαρ). Μια φίλη μου που δεν ξέρει κολύμπι, μου διηγήθηκε κάποτε απίστευτα κόλπα που είχε επινοήσει προκειμένου να «ξεγελάσει» τους δασκάλους της πολύ μικρή, όταν οι γονείς της την πήγαιναν σε πισίνα για να μάθει κολύμπι. Όπως καταλαβαίνεις τελικά «τα κατάφερε»

Άλλωστε, οι δυσλεκτικοί δεν απαλάσονται των εξετάσεων ούτε προβιβάζονται ως επιβράβευση της δυσλεξίας τους. Υποβάλονται σε άλλου είδους εξετάσεις από ότι οι υπόλοιποι μαθητές."Οι διευκολύνσεις των δυσλεξικών μαθητών δεν αποτελούν προνομιακή μεταχείριση αλλά νόμιμο δικαίωμα που παρέχει η ίδια η Πολιτεία" Και υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες για το πως πρέπει να γίνει η εξέταση τους ανάλογα με τις με διαγνωσμένες ειδικές μαθησιακές ανάγκες των μαθητών.
Εντάξει δεν ζούμε σε ένα "κόσμο όμορφο και αγγελικά πλασμένο" που λέει και ο ποιητής αλλά, ας είμαστε λίγο πιο ήπιοι βρε παιδιά οι μαθητές σας δεν είναι οι αντιπαλοί σας

Θα ήθελα τον προβληματισμό όλων σας σε σχέση με το εξής: θα έπρεπε κατά τη γνώμη σας ένας ενήλικος που έχει δυσλεξία να μπορεί να γίνει ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ; 

[mat]

Παρότι δεν θα ήθελα να ανοίξω διάλογο μαζί σου για το ερώτημα που θέτεις το θεωρώ ντροπή. Απλώς να σου πώ ότι μερικοί δυσλεκτικοί ήταν:
W.Churchill
A. Einstein
Thomas Edison
Hans Christian Anderson