0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Τα θέματα του ΑΣΕΠ βασίστηκαν σε συγκεκριμένη βιβλιογραφία...
Όσο για το αν οι απαντήσεις ήταν στο σχολικό βιβλίο, και βέβαια ήταν. Αλλά δεν νομίζω να διάβασε κανείς τις λεζάντες φωτογραφιών!
Στις φωτογραφίες ήταν η λύση
Πόσην επίγνωση είχε ο Ηρόδοτος ότι έφερνε στο έργο του ένα στοιχείο αβεβαιότητας υιοθετώντας παραδόσεις που ο ίδιος δεν μπορούσε να τις ελέγξη, αυτό το δείχνει εμφατικά εκείνο το χωρίο (7, 152), στο οποίο αναφέρει διάφορες παραδόσεις, που δεν ήταν μάλιστα ευνοϊκές για τους Αργείους: «εγώ είμαι υποχρεωμένος να λέω αυτά που μου διηγούνται, όχι όμως και να τα πιστεύω σε όλα τους τα σημεία, κι αυτός ο λόγος ισχύει για όλο μου το έργο». Αλλά ο Ηρόδοτος δεν ικανοποιείται με ένα «λέω αυτά που μου είπαν» (relata refero). Αν τυχόν δεν μπορή πια να αποσπάση από την παράδοση το πώς έγιναν τα πραγματικά γεγονότα, τότε μπορεί να αντιθέση τον σκεπτικισμό του σε ό,τι είναι αναξιόπιστο. Εδώ προπάντων έχει σημασία η στάση του απέναντι στον μύθο, γιατί σ' αυτήν φαίνεται μια ενδιάμεση τοποθέτηση, που μπορούμε να την διαπιστώσουμε και σε άλλες περιοχές.
Για τη σύνταξη του έργου του ο ιστορικός χρησιμοποίησε πηγές γραπτές (έργα λογογράφων, ιδιαίτερα του Εκαταίου, επική, λυρική και δραματική ποίηση, λαϊκή λογοτεχνία, αρχεία πόλεων, διάφορες συλλογές, όπως χρησμών κ.α.). Χρησιμοποίησε επίσης πηγές προφορικές (παραδόσεις, τοπικές και γενικές) και πληροφορίες από ντόπιους (επιχωρίους). Λέξη-κλειδί για τη συλλογή και τον έλεγχο των τοπικών παραδόσεων, συμπληρωμένων όμως από τις δικές του παρατηρήσεις, είναι η ακρίβεια (ατρεκείη), στην οποία βασίζεται και όλη η προσωκρατική φιλοσοφία. Καλύτερο μέσο, όμως, θεώρησε την προσωπική έρευνα (αυτοψία και ιστορίη), βασισμένη σε ό,τι είδε και άκουσε (εξ όψιος ή ακοής) και την εμπειρική παρατήρηση, χωρίς προσωπικές ή μεροληπτικές αποκλίσεις προς τη μια ή την άλλη πλευρά.Η μέθοδος του Ηρόδοτου είναι κριτική (παρατήρηση-κρίση-έρευνα). Παραθέτει ό,τι ακούει, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα πιστεύει· καταβάλλει, όμως, αξιόλογη προσπάθεια για αμερόληπτη, αντικειμενική και νηφάλια έκθεση των γεγονότων. Για το σκοπό αυτόν ο ιστορικός συνηθίζει να αναφέρει και τα λόγια επωνύμων (λέγεται ή λέγουσιν ή λέγει). Υπογραμμίζει, συνήθως, το πιθανό, αλλά παράλληλα παραθέτει και τις διάφορες εκδοχές, στις οποίες ασκεί κριτικό έλεγχο.
παιδιά, είναι κρίμα να μαλώνουμε.Προσωπικά έβαλα την Κωσταντινούπολη. Θεωρώ όμως ότι η ερώτηση πιο πολύ αφορά την εκκλησιαστική ιστορία των θεολόγων. Πάντως η "ένωση" στην Φλωρεντία άποκηρύχτηκε αμέσως από κλήρο και λαό στον