Παραβατική συμπεριφορά μαθητή

[Έσπερος]

Και αγνοούμε και το τι ακριβώς συμβαίνει στα δημοτικά, λες και τα παιδιά φύτρωσαν ξαφνικά στο Γυμνάσιο. Σίγουρα η εφηβεια είναι μια απότομη αλλαγή και μπορεί κάποια παιδιά να εμφανίσουν αλλαγές στη συμπεριφορά τους, όμως αν είσαι σε μικρά μερη που πολλά μαθαίνονται, είναι εύκολο να διαπιστώσεις ότι οι περισσότεροι απ αυτούς που εμφανίζουν έντονα αντικοινωνική, ανυπάκουη έως και παραβατική συμπεριφορά, ήταν έτσι και στον
παιδικό σταθμό ακόμα. Και στις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν εργαλεία και τα χέρια των εκπαιδευτικών είναι δεμένα. Πόσες ιστορίες γονέων ακούμε που τς παιδιά τους τρώνε ξύλο στο σχολείο ή υφίστανται συστηματική παρενόχληση ή απλα δεν γίνεται μάθημα στην τάξη τους, και ακούνε την επωδό «το συζητάμε με τους γονείς του παιδιού» λες και η συζήτηση αρκεί για να θορυβήσει κάποιον που δεν βλέπει μπροστά του. Κι εγω προσωπικά δεν έχω καθολου πειστει ότι οι δράσεις για ομαδικότητα και ενσυναισθηση και όλα αυτά μπορούν όντως να λύσουν τετοια προβλήματα.

[PDE ads]

[harac]

Και αγνοούμε και το τι ακριβώς συμβαίνει στα δημοτικά, λες και τα παιδιά φύτρωσαν ξαφνικά στο Γυμνάσιο. Σίγουρα η εφηβεια είναι μια απότομη αλλαγή και μπορεί κάποια παιδιά να εμφανίσουν αλλαγές στη συμπεριφορά τους, όμως αν είσαι σε μικρά μερη που πολλά μαθαίνονται, είναι εύκολο να διαπιστώσεις ότι οι περισσότεροι απ αυτούς που εμφανίζουν έντονα αντικοινωνική, ανυπάκουη έως και παραβατική συμπεριφορά, ήταν έτσι και στον
παιδικό σταθμό ακόμα. Και στις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν εργαλεία και τα χέρια των εκπαιδευτικών είναι δεμένα. Πόσες ιστορίες γονέων ακούμε που τς παιδιά τους τρώνε ξύλο στο σχολείο ή υφίστανται συστηματική παρενόχληση ή απλα δεν γίνεται μάθημα στην τάξη τους, και ακούνε την επωδό «το συζητάμε με τους γονείς του παιδιού» λες και η συζήτηση αρκεί για να θορυβήσει κάποιον που δεν βλέπει μπροστά του. Κι εγω προσωπικά δεν έχω καθολου πειστει ότι οι δράσεις για ομαδικότητα και ενσυναισθηση και όλα αυτά μπορούν όντως να λύσουν τετοια προβλήματα.

Οι δράσεις από μόνες τους, σίγουρα  δεν λύνουν με μαγικό τρόπο προβλήματα, αλλά συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλού σχολικού κλίματος και στην καλλιέργεια θετικών στάσεων απόψεων και συμπεριφορών. Καλό είναι τα παιδιά να ακούν, να βλέπουν και να συμμετέχουν σε βιωματικές δράσεις από μικρή ηλικία για να τους γίνεται συνείδηση (σε όσους γίνεται), η θετική συμπεριφορά. Και όταν κάποιοι δικοί μου μαθητές πριν από λίγες ημέρες με  ρώτησαν αν νομίζω ότι με τις δράσεις, αφίσες κλπ θα μειωθεί ο σχολικός εκφοβισμός και η παραβατικότητα, τους είχα απαντήσει ακριβώς ό,τι έγραψα παραπάνω.

[Έσπερος]

Ίσως να βοηθούν σε πιο μικρές ηλικίες. Για το Γυμνάσιο δεν πιστεύω ότι προσφέρουν κάτι πέρα από τη δυνατότητα δημιουργικής έκφρασης σε όποιο
παιδί θέλει να εκφραστεί, και μια παρηγοριά στα παιδθα που είναι όπως πρέπει, ότι το σχολείο θέλει να κάνει κάτι και γι αυτά.

Οι μαθητες μου τραγουδάνε εδώ και λίγες μέρες το διαβόητο τραγούδι του Light. Και φοβάμαι ότι αυτό το έχουν ακούσει και κάποια παιδιά δημοτικού. Δεν μπορείς με ουράνια τόξα και καρδούλες να αντιμετωπίσεις παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτήν την σαπίλα.

[ppil]

Συμφωνώ πως παρα-εξηγήθηκε γιατί χρειάζονται τα Τεχνικά Γυμνάσια και επομένως παρεξηγήθηκε και καταδικάστηκε. Σαφέστατα ήταν μια επικοινωνιακή γκάφα ολκής. Αλλά η αλήθεια (πέρα από την πολιτική ορθότητα) είναι πως δεν χρειάζονται τα Τεχνικά Γυμνάσια, φτάνουν τα Τεχνικά Λύκεια. Πουθενά δεν υπάρχουν στον κόσμο Τεχνικά Γυμνάσια, υπάρχουν τμήματα ταχυτήτων με επικοινωνία μεταξύ τους ώστε να υπάρχει ισότητα ευκαιριών, στο βαθμό που είναι εφικτό. Στη χώρα μας όμως, τη χώρα της συμπερίληψης και της εξίσωσης προς τα κάτω, τη χώρα που κανένας δεν ξέρει τις πραγματικές του ικανότητες και όλοι προσβλέπουν στο μέσο, χρειάζονται. Και δεν χρειάζονται για την τεχνική εκπαίδευση, μια χαρά είναι η λυκειακή. Χρειάζονται για να μην παρατούν το σχολείο αναλφάβητοι και να παίρνουν ό,τι μπορούν από θέμα μόρφωσης χωρίς να ενοχλούν όσους θέλουν πραγματικά να μορφωθούν. Και χωρίς να τους στρέφουν στα φροντιστήρια για να κάνουν εκεί μάθημα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τοπική μου κοινωνία, πολλοί μαθητές υποδέχθηκαν θετικά την προοπτική ίδρυσης Τεχνικών Γυμνασίων, παρά τις προβληματικές διατυπώσεις της αρχικής ανακοίνωσης, καθόλου δηλ. δεν τους κόμπλαρε η βλακώδης ανακοίνωση. Δεν φτάνουν όσα σκέφτονται να ιδρυθούν, ουρά θα κάνουν για να γλιτώσουν τη βασική εκπαίδευση. Και δεν θα χρειάζεται να τους στέλνει κανείς εκεί, μόνα τους θα πηγαίνουν.
Αλλά να δεχτώ ότι δεν θα θέλουν να πάνε, όσο και αν φαίνεται απίθανο. Από το να πάρουν αποβολή δια παντός (που οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί τη στηρίζουν) κακό είναι να παρακολουθήσουν μαθήματα; Και μην ανησυχείτε, αν αλλάξουν μυαλά μια χαρά μπορούν να επανέλθουν. Ούτε θα κριθεί ως παραβατικός ο υδραυλικός επειδή ο σκοπός είναι να κάνει τη δουλειά του.
Και εν πάση περιπτώσει είναι καλύτερα τώρα που τα περνάμε για να πάρουν απολυτήριο και να τα ξεφορτωθούμε; Γιατί αυτό κάνουμε πλέον.

[PDE ads]

[Έσπερος]

ppil κι εγώ αυτό είπα, με βάση το δικό μου μέρος, τρέχοντας θα πάνε.
 Είναι όμως και αυτό λύση;
Έχουμε κάποια εγγύηση για το ότι θα έχουν αποφοίτους που δεν θα είναι αναλφάβητοι; Ή θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο αναλφαβητισμό από το δημοτικό;

Ακόμα και η θεωρητικά καλή ιδέα της συμπερίληψης, αφήνει αμόρφωτα τα παιδιά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει, αφού ταλαιπωρούνται στη γενική τάξη αντί να είναι με τον
δικό τους εκπαιδευτικό σε άλλη αίθουσα και όντως να μαθαίνουν. Ποσο μάλλον μια περίεργη και μάλλον
αμφιλεγόμενη ιδέα…

Αντικειμενικά σαν εκπαιδευτικός θα ήθελα μεγαλύτερη ομοιογένεια στους μαθητες μου. Ή έστω μικρότερο χάσμα. Αντικειμενικά σαν γονιός επίσης, θα ήθελα το παιδί μου να έχει καλύτερο περιβάλλον
συμμαθητών (πραγματικά αυτό με νοιάζει πιο πολύ από το τι εκπαιδευτικούς θα έχει). Και ξέρω ότι καθαρα εγωιστικά αν το δω, τα σχολεία πολλών ταχυτήτων είναι η μόνη λύση που προσφέρεται αυτή τη στιγμή. Αλλά είναι επιφανειακη λύση.

Για τα τεχνικά γυμνάσια δεν πιστεύω ότι ήταν επικοινωνιακή γκάφα το πώς παρουσιάστηκε.

[Mr_Staind]

Οι μαθητες μου τραγουδάνε εδώ και λίγες μέρες το διαβόητο τραγούδι του Light. Και φοβάμαι ότι αυτό το έχουν ακούσει και κάποια παιδιά δημοτικού. Δεν μπορείς με ουράνια τόξα και καρδούλες να αντιμετωπίσεις παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτήν την σαπίλα.

Πολλοί ρομαντικοί πιστεύουμε ότι η παιδαγωγική μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Δυστυχώς, δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη. Δεν ξέρω αν λείπουν οι πεφωτισμένοι λειτουργοί της εκπαίδευσης που θα εμπνεύσουν τους μαθητές ή αν φταίει η ίδια η δομή του σχολείου που το καθιστά στείρο και παρωχημένο. Και σίγουρα δεν είναι μια εύκολη αποστολή όταν βλέπουμε στην κοινωνία να έχουν ξεχαρβαλωθεί όλες οι γνήσιες αξίες και να έχουν αντικατασταθεί από ευτελείς κουλτούρες διαβίωσης. Ο Παπανούτσος έλεγε ότι η αρετή είναι ένα λεπτότατο άρωμα, που για να επιβληθεί και να επικρατήσει της δυσοσμίας απαιτεί πολλαπλές δόσεις. Οπότε, είτε δεν προσπαθούμε αρκετά είτε η σήψη έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις εξάπλωσης...

[apri]

Ο Παπανούτσος έλεγε ότι η αρετή είναι ένα λεπτότατο άρωμα, που για να επιβληθεί και να επικρατήσει της δυσοσμίας απαιτεί πολλαπλές δόσεις.

Έχουν λείψει τα θετικά πρότυπα σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι γεγονός.

Και λείπουν, γιατί η κοινωνία έχει πάψει να τα εκτιμά ως σημαντικά, ώστε να προωθήσει και αντίστοιχα άτομα, που προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν σε όλους τους χώρους, αλλά είναι σε αφάνεια.
Καθημερινά σνομπάρεται οτιδήποτε έχει σχέση με πνευματικότητα, ιδεαλισμό, ηθικές αξίες και προκρίνεται ο εύκολος πλουτισμός και η ασυδοσία, που μπορεί να βολεύει, αλλά δεν ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων.

Η γενικευμένη απογοήτευση και η αυξημένη επιθετικότητα σε όλες τις ηλικίες και ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης δείχνει ότι κάτι σημαντικό λείπει από τις ζωές τους. Όπως έλεγε και ο Σεφέρης "διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό".

Κι αυτό, για να αλλάξει, χρειάζεται να γίνει συλλογική αναθεώρηση των προτεραιοτήτων, όχι μόνο από έναν θεσμό, αλλά από όλους μας.

[Mr_Staind]

Έτσι είναι. Παραδοθήκαμε άνευ όρων στον υλισμό και, για να παραθέσω μια έκφραση του Τερζάκη-μιας κι έπιασες τη γενιά του 30', "γινήκαμε τοξικομανείς της ευμάρειας". Αλλά αυτή η ροπή προς τον καταναλωτισμό και συνακόλουθα στον ατομικισμό δεν προέκυψε αβίαστα• Αντιθέτως, αγκαλιάστηκε από την πλειονότητα των θεσμών και από την ίδια την εξουσία. Και δυστυχώς καμιά αναθεώρηση των προτεραιοτήτων δεν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.

[Έσπερος]

Πολλοί ρομαντικοί πιστεύουμε ότι η παιδαγωγική μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Δυστυχώς, δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη. Δεν ξέρω αν λείπουν οι πεφωτισμένοι λειτουργοί της εκπαίδευσης που θα εμπνεύσουν τους μαθητές ή αν φταίει η ίδια η δομή του σχολείου που το καθιστά στείρο και παρωχημένο. Και σίγουρα δεν είναι μια εύκολη αποστολή όταν βλέπουμε στην κοινωνία να έχουν ξεχαρβαλωθεί όλες οι γνήσιες αξίες και να έχουν αντικατασταθεί από ευτελείς κουλτούρες διαβίωσης. Ο Παπανούτσος έλεγε ότι η αρετή είναι ένα λεπτότατο άρωμα, που για να επιβληθεί και να επικρατήσει της δυσοσμίας απαιτεί πολλαπλές δόσεις. Οπότε, είτε δεν προσπαθούμε αρκετά είτε η σήψη έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις εξάπλωσης...

Κάποτε πίστευα ότι τα παιδιά τα χαλαει η συναναστροφή με άλλα παιδιά στο σχολείο. Σίγουρα εξακολουθώ να θεωρώ ότι η έκθεση σε ερεθίσματα πέρα από αυτε που εγκρίνει η οικογένεια, είναι κακή για όσα παιδιά μεγαλώνουν όπως πρέπει, αλλά ειδικά μετά την τηλεκπαίδευση κατάλαβα ότι το σχολείο είναι ίσως το μόνο πράγμα που κάποια παιδιά τα κρατάει κάπως τακτοποιημένα και σε πλαίσιο. Και γι αυτό, ενώ δεν είμαι τόσο αρνητική για τς πρότυπα και τα πειραματικά (έχω ενστάσεις βέβαια), για τα τεχνικά σε αυτό το πλαίσιο είμαι τελείως αρνητική, επειδή βλέπω μαθητες μου που παραπαίουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ποσο πολύ τους βοηθά το ότι στο Γυμνάσιο έχουμε απαιτήσεις, επειδή λειτουργούμε σαν σχολείο για όλα τα παιδιά, ενώ μόλις φύγουν από εμάς, παίρνουν την κάτω βόλτα μιας και πάνε σε περιβάλλον όπου σχεδον όλα τα παιδιά είναι έτσι. Αυτό όμως δεν είναι αλλαγή της κοινωνίας, είναι απλα κοινωνική προσφορά.

[Scout]

ppil κι εγώ αυτό είπα, με βάση το δικό μου μέρος, τρέχοντας θα πάνε.
 Είναι όμως και αυτό λύση;
Έχουμε κάποια εγγύηση για το ότι θα έχουν αποφοίτους που δεν θα είναι αναλφάβητοι; Ή θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο αναλφαβητισμό από το δημοτικό;

Ακόμα και η θεωρητικά καλή ιδέα της συμπερίληψης, αφήνει αμόρφωτα τα παιδιά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει, αφού ταλαιπωρούνται στη γενική τάξη αντί να είναι με τον
δικό τους εκπαιδευτικό σε άλλη αίθουσα και όντως να μαθαίνουν.

Το ερώτημα όμως είναι, τι να μαθαίνουν με "τον δικό τους εκπαιδευτικό".

Γιατί αν στα Τεχνικά Γυμνάσια θα μαθαίνουν, ήδη από τα 12, τεχνικά μαθήματα ανισοβαρώς προς αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε "βασική εκπαίδευση", το μόνο "όφελος" είναι ότι με την αποφοίτησή τους στα 15 τους θα έχουν μετατραπεί σε ένα φτηνό εργατικό δυναμικό το οποίο θα καλείται (και θα δύναται) να κάνει μόνο τις δουλειές που σήμερα κάνουν μετανάστες. Μαντέψτε σε ποιους αφορά το "όφελος" αυτό.

Θα έχουν όμως, παράλληλα, μετατραπεί οριστικά και αμετάκλητα σε λειτουργικά αναλφάβητους πολίτες, εντελώς ανίκανους να συντάξουν ένα κείμενο ακόμα και απλής αίτησης ή υπεύθυνης δήλωσης, να βρουν μια γενικού ενδιαφέροντος πληροφορία, να κατανοήσουν και αντιμετωπίσουν μια απλή νομική ή οικονομική λειτουργικότητα που θα τους αφορά (π.χ. ένα φορολογικό ζήτημα), να μάθουν βασικές αρχές βιολογίας για να κάνουν σωστές επιλογές διατροφής ή να μην τους πιάνει αργότερα κορόιδο ο κάθε επίορκος γιατρός που θέλει "φακελάκι". Εκτός αν θεωρούμε ότι αυτά θα τους τα "λύνει" και θα τους τα "εξηγεί" η τεχνητή νοημοσύνη και επομένως δεν χρειάζεται καμία βασική ικανότητα κατανόησης θεμάτων πέρα από τα αυστηρά εξειδικευμένα τεχνικά που θα έχουν διδαχθεί.

Είμαι από τους τελευταίους που, όσον αφορά τουλάχιστον στα δικά μου παιδιά, θα λειτουργούσε αυτοβούλως ως διαπρύσιος υποστηρικτής τού να επιλέξουν τη λεγόμενη κατεύθυνση "ανθρωπιστικών επιστημών" -θα τα στηρίξω, βέβαια, αν κάνουν μια τέτοια επιλογή-, αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μπροστά στους κινδύνους που δημιουργεί για την προσωπικότητα και κυρίως τη λειτουργικότητα του ατόμου μέσα στην κοινωνία η καλλιέργεια μονοδιάστατων, απόλυτα εξειδικευμένων τεχνικών που δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν στοιχειωδώς τα κοινωνικά τους δικαιώματα.

[apri]

Και γι αυτό, ενώ δεν είμαι τόσο αρνητική για τς πρότυπα και τα πειραματικά (έχω ενστάσεις βέβαια), για τα τεχνικά σε αυτό το πλαίσιο είμαι τελείως αρνητική, επειδή βλέπω μαθητες μου που παραπαίουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ποσο πολύ τους βοηθά το ότι στο Γυμνάσιο έχουμε απαιτήσεις, επειδή λειτουργούμε σαν σχολείο για όλα τα παιδιά, ενώ μόλις φύγουν από εμάς, παίρνουν την κάτω βόλτα μιας και πάνε σε περιβάλλον όπου σχεδον όλα τα παιδιά είναι έτσι.

Δεν είναι μόνο ότι εσείς έχετε άλλες απαιτήσεις στα γενικά γυμνάσια. Είναι κι ότι μαζί τους είναι συμμαθητές τους που έχουν άλλη συμπεριφορά ή άλλες μαθησιακές δυνατότητες και ασυνείδητα λειτουργούν κι αυτοί ως θετικά πρότυπα δίπλα στα όποια αρνητικά.
Και στον αθλητισμό, όταν σε μια ομάδα υπάρχουν καλοί παίκτες, προσπαθούν και οι υπόλοιποι λίγο περισσότερο. Αν δεν υπάρχουν, χάνουν κάθε κίνητρο βελτίωσης.
Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αν τα σχολεία αυτά αντιπαραβάλλονται με άλλα που θεωρούνται πρότυπα ή αν τα ίδια χαρακτηρίζονται ως προορισμοί παραβατικών και αδύναμων μαθητών.

Το είχα ξαναπεί κάποτε εδώ μέσα, όταν μιλούσαμε για τα πρότυπα, και κάποιοι νόμιζαν ότι έχω κάποιον κρυφό καημό γι' αυτά τα σχολεία ή ότι θέλω την ισοπέδωση. Δεν πάει έτσι όμως. Καλώς υπάρχει η επιβράβευση της επίδοσης μέσω βαθμολογίας και βραβείων. Όμως, δεν μου αρέσει η ιδέα των παράλληλων κόσμων στις μικρές ηλικίες, γιατί το σχολείο ως φορέας κοινωνικοποίησης πρέπει να ασκεί τους μαθητές διαφορετικών ενδιαφερόντων και δυνατοτήτων να συνυπάρχουν και, ει δυνατόν, να συνεργάζονται στο πλαίσιο της ομάδας. Μόνο έτσι διασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή και μειώνονται οι προκαταλήψεις. Δεν μπορεί από μικρός να εθίζεσαι στην ιδέα ότι μόνο με ομοίους σου μπορείς να συνεργαστείς.

Στο Λύκειο, που οι μαθητές είναι πιο ώριμοι, έχουν ήδη διδαχθεί μαθήματα γενικής παιδείας και προετοιμάζονται πια για το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν, μπορεί να γίνεται διαχωρισμός κατά το περιεχόμενο σπουδών.
Το είπα και σε άλλη ανάρτηση. Θα μπορούσαν, εκτός από τα τεχνικά και τα καλλιτεχνικά λύκεια, να υπάρχουν λύκεια που να απευθύνονται μόνο στους μαθητές που ενδιαφέρονται για πανεπιστημιακές σπουδές. Θα μπορούσαν να ονομάζονται λχ ακαδημαϊκά λύκεια. Στην πράξη θα απορροφούσαν τους μαθητές των προτύπων και όσους μαθητές των γενικών λυκείων έχουν ανάλογο ενδιαφέρον για το πανεπιστήμιο και θα υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα. Και κανείς δεν θα εμπόδιζε κανέναν, αφού θα είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα και τους ίδιους στόχους.

Επίσης, θα μπορούσαν τα τεχνικά-επαγγελματικά λύκεια να γίνουν πιο ελκυστικά, αν συνδέονταν με την οικονομία κάθε περιοχής. Ας πούμε, σε μια τουριστική περιοχή να δίνεται έμφαση σε ειδικότητες που σχετίζονται με τον τουρισμό, σε μια γεωργική περιοχή να δίνεται έμφαση σε ειδικότητες που σχετίζονται με τη γεωπονία και το περιβάλλον κλπ. Και η συμπληρωματική γενική παιδεία τους να αποσκοπεί στο να έχουν βασικές γνώσεις και για αντικείμενα εκτός της ειδικότητάς τους.

Τα πειραματικά σχολεία είναι άλλο πράγμα. Έχουν σκοπό τη δοκιμή πιλοτικών προγραμμάτων, πριν εφαρμοστούν στο σύνολο των μαθητών. Καλό είναι που υπάρχουν.

[ppil]

ppil κι εγώ αυτό είπα, με βάση το δικό μου μέρος, τρέχοντας θα πάνε.
 Είναι όμως και αυτό λύση;
Έχουμε κάποια εγγύηση για το ότι θα έχουν αποφοίτους που δεν θα είναι αναλφάβητοι; Ή θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο αναλφαβητισμό από το δημοτικό;

Ακόμα και η θεωρητικά καλή ιδέα της συμπερίληψης, αφήνει αμόρφωτα τα παιδιά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει, αφού ταλαιπωρούνται στη γενική τάξη αντί να είναι με τον
δικό τους εκπαιδευτικό σε άλλη αίθουσα και όντως να μαθαίνουν. Ποσο μάλλον μια περίεργη και μάλλον
αμφιλεγόμενη ιδέα…

Αντικειμενικά σαν εκπαιδευτικός θα ήθελα μεγαλύτερη ομοιογένεια στους μαθητες μου. Ή έστω μικρότερο χάσμα. Αντικειμενικά σαν γονιός επίσης, θα ήθελα το παιδί μου να έχει καλύτερο περιβάλλον
συμμαθητών (πραγματικά αυτό με νοιάζει πιο πολύ από το τι εκπαιδευτικούς θα έχει). Και ξέρω ότι καθαρα εγωιστικά αν το δω, τα σχολεία πολλών ταχυτήτων είναι η μόνη λύση που προσφέρεται αυτή τη στιγμή. Αλλά είναι επιφανειακη λύση.

Για τα τεχνικά γυμνάσια δεν πιστεύω ότι ήταν επικοινωνιακή γκάφα το πώς παρουσιάστηκε.

Λοιπόν, αυτό είναι ένα εξαιρετικό σχόλιο, απόλυτης ειλικρίνειας και σωστού προβληματισμού. Η δική μου θέση είναι ξεκάθαρη: στο Δημοτικό πέφτει όλο το βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, είναι τα θεμέλια. Αν δεν διασφαλιστεί η υγιής πορεία του μαθητή από τα πρώτα σχολικά του βήματα, οι παρεμβάσεις στις επόμενες βαθμίδες εκπαίδευσης αποδεικνύονται συχνά ανεπαρκείς ή και άνευ ουσίας. Το κράτος εκεί δεν έπρεπε να τσιγκουνεύεται κονδύλια. Χρειάζονται νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, παράλληλες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί για να παραμείνει το άνθος του κάθε παιδιού υγιές και να μην σαπίσει. Οι παρεμβάσεις στις υπόλοιπες βαθμίδες είναι ασήμαντες αν συγκριθούν με αυτή. Το κράτος αδιαφορεί όμως. Οι πολίτες αδιαφορούν. Οι εκπαιδευτικοί αδιαφορούν όταν σε άλλο θέμα ζητούν να συγκρίνουμε πόσες προσλήψεις έκαναν στην πρωτοβάθμια και πόσες στην δευτεροβάθμια. Ίδια είναι ρε παιδιά τα θεμέλια με τα μπαλκόνια; Αφού λοιπόν δε γίνεται τίποτα ας μιλήσω εγώ για τα μπαλκόνια τώρα.Όταν δεν παίρνεις υγιές υλικό από το Δημοτικό, πρέπει να κάνεις κινήσεις που δεν θα χρειαζόταν να κάνεις. Αυτές μας απασχολούν δηλ τώρα.
Πρέπει όμως να μιλάμε και την ίδια γλώσσα όλοι: παραβατικοί μαθητές δεν είναι οι μαθητές που δεν διαβάζουν, οι αδύναμοι στα μαθήματα ή οι κακομαθημένοι απλά. Είναι οι μαθητές που εκφοβίζουν, που διαταράσσουν το μάθημα, που όλοι θα συμφωνούσαμε να αλλάξουν σχολείο (και να φορτωθούν σε άλλους κακόμοιρους ) μέχρι να τελειώσει η υποχρεωτική τους φοίτηση. Αυτοί που ή θα σταματήσουν στο απολυτήριο Γυμνασίου ή θα πάνε και στο ΕΠΑΛ και θα τα κάνουν και εκεί μπάχαλο. Αυτοί οι μαθητές από την αποβολή δια παντός του περασμένου αιώνα, έφτασε σήμερα να απολαμβάνουν πλήρη ατιμωρησία και να τους χαϊδεύουμε κιόλας. Ένα μέτρο, που μπορεί να βοηθήσει και αυτούς και τους υπόλοιπους (που περνούν καλύτερα χωρίς αυτούς) είναι ένα άλλου είδους γυμνασίου, χωρίς βαριά μαθήματα και δύσκολη ύλη, με βασική εκπαίδευση δηλ. Καθηγητές θα διδάσκουν και εκεί, μην λέτε για αναλφαβητισμό σε μέτρο με σκοπό να περιοριστεί ουσιαστικά ο αναλφαβητισμός. Με περισσότερα μαθήματα ηθικής συμπεριφοράς, με περισσότερη ενημέρωση για το ρόλο του ενεργού πολίτη. Δεν είπαμε να μάθει τέχνη το 13χρονο (καλό είναι ο διαχωρισμός να γίνεται στη β γυμνασίου), είπαμε να φτιάξει τη συμπεριφορά του, να αποκτήσει ενδιαφέροντα εκτός της παρενόχλησης του διπλανού του και της ενασχόλησης με το κινητό του και να μην περιμένουμε να μάθει σύνταξη αρχαίων. Και να μην τους καίμε και αυτούς που θέλουν να μάθουν σύνταξη. Πώς το εννοώ αυτό;

Αρχικά έχει δίκιο η Έσπερος και το ξέρει κάθε μητέρα που ενδιαφέρεται, όχι μόνο ο εκπαιδευτικός: οι στενές κοινωνικές σχέσεις, από το σχολείο ακόμη, διαμορφώνονται κυρίως μεταξύ ατόμων με παρόμοιες αξίες και τρόπους σκέψης. Η τάση αυτή, η ομοιοφιλία, αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνικής δικτύωσης, καθώς οι άνθρωποι συνδέονται ευκολότερα με όσους τους μοιάζουν κοινωνικά, ιδεολογικά και πολιτισμικά. Η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην επιθυμία για προσωπική εγγύτητα, καθώς η φιλία προϋποθέτει βαθύτερη ταύτιση σε αξιακό και επικοινωνιακό επίπεδο. Είναι λογικό να νοιάζεται κάποιος για το περιβάλλον του παιδιού του στο σχολείο, όταν μένει τόσες ώρες εκεί.

Σε σχολικά περιβάλλοντα με έντονη ετερογένεια και ελλιπή εξατομίκευση, οι μαθητές με υψηλές επιδόσεις συχνά δυσκολεύονται να ενταχθούν κοινωνικά ή να αξιοποιήσουν πλήρως το δυναμικό τους, λόγω αναντιστοιχίας με τη γενική σχολική κουλτούρα. Αν και η ιδέα των πρότυπων σχολείων είναι θεωρητικά εύστοχη και αξιόλογη, η πρακτική τους εφαρμογή συχνά αποκλίνει από τις αρχικές ιδεολογικές και εκπαιδευτικές στοχεύσεις. Το ίδιο αντίστοιχα συμβαίνει και με τα ειδικά σχολεία εξάλλου. Στην ίδια ακριβώς ιδεολογία βρίσκονται, απλά δεν μας αρέσει το προς τα πάνω. Και είμαστε υποκριτές, μεγάλοι υποκριτές. Τα τεχνικά γυμνάσια θα είναι μια ακόμη επιλογή, δεν θα είναι φθηνό εργατικό δυναμικό σε καμία περίπτωση.

 Όλα τα σχολεία πρέπει να αναγνωρίζονται ως ισότιμες εκπαιδευτικές επιλογές, με ποιοτικά προγράμματα, επαρκείς πόρους και σαφείς προοπτικές. Το καθένα καλύπτει μια άλλη ανάγκη. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ισόνομοι είμαστε.

[apri]

Σε σχολικά περιβάλλοντα με έντονη ετερογένεια και ελλιπή εξατομίκευση, οι μαθητές με υψηλές επιδόσεις συχνά δυσκολεύονται να ενταχθούν κοινωνικά ή να αξιοποιήσουν πλήρως το δυναμικό τους, λόγω αναντιστοιχίας με τη γενική σχολική κουλτούρα.

Άμα θεωρούμε ανυπέρβλητη δυσκολία το να ενταχθούν οι καλοί μαθητές στην κοινωνία ενός ανομοιογενούς σχολείου, τότε δεν θα μπορούν να ενταχθούν ούτε στην εξωσχολική κοινωνία, που είναι εξίσου ανομοιογενής. Και τότε τι λύση μένει; Να αλλάζουν όλοι τους κοινωνία και να πηγαίνουν στο εξωτερικό; Γιατί εκεί έχει οδηγήσει αυτή η φιλοσοφία.

Εννοείται πως σε όλα τα περιβάλλοντα οι φίλοι είναι κατά βάση οι όμοιοι, αλλά υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας εκτός από αυτούς και πρέπει να υπάρχει ένα modus vivendi μαζί τους.

Πάντως, για τη σημασία της πρωτοβάθμιας έχεις πολύ δίκιο. Αν θέλει κάποιος να μειώσει την παραβατικότητα, εκεί πρέπει να δώσει μεγάλη έμφαση, ώστε να αντιμετωπιστούν προβληματικές συμπεριφορές πριν γίνουν δεύτερη φύση.

[erietta]

Επίσης, θα μπορούσαν τα τεχνικά-επαγγελματικά λύκεια να γίνουν πιο ελκυστικά, αν συνδέονταν με την οικονομία κάθε περιοχής. Ας πούμε, σε μια τουριστική περιοχή να δίνεται έμφαση σε ειδικότητες που σχετίζονται με τον τουρισμό, σε μια γεωργική περιοχή να δίνεται έμφαση σε ειδικότητες που σχετίζονται με τη γεωπονία και το περιβάλλον κλπ. Και η συμπληρωματική γενική παιδεία τους να αποσκοπεί στο να έχουν βασικές γνώσεις και για αντικείμενα εκτός της ειδικότητάς τους.

Η σύνδεση των ειδικοτήτων με τον χαρακτήρα μιας περιοχής υπήρχε από παλιά. Στην δική μου περιοχή που ήταν αγροτική υπήρχε Τεχνικό Λύκειο από τη δεκαετία του 90 με Τομέα Φυτικής Παραγωγής. Ε και; Έπαιρναν τα παιδιά μια τσάπα και πήγαιναν να σκάψουν σε ένα γειτονικό χωράφι. Αυτό δεν βελτίωσε ουσιαστικά την οικονομία της περιοχής.