Παραβατική συμπεριφορά μαθητή

[Έσπερος]

Και αγνοούμε και το τι ακριβώς συμβαίνει στα δημοτικά, λες και τα παιδιά φύτρωσαν ξαφνικά στο Γυμνάσιο. Σίγουρα η εφηβεια είναι μια απότομη αλλαγή και μπορεί κάποια παιδιά να εμφανίσουν αλλαγές στη συμπεριφορά τους, όμως αν είσαι σε μικρά μερη που πολλά μαθαίνονται, είναι εύκολο να διαπιστώσεις ότι οι περισσότεροι απ αυτούς που εμφανίζουν έντονα αντικοινωνική, ανυπάκουη έως και παραβατική συμπεριφορά, ήταν έτσι και στον
παιδικό σταθμό ακόμα. Και στις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν εργαλεία και τα χέρια των εκπαιδευτικών είναι δεμένα. Πόσες ιστορίες γονέων ακούμε που τς παιδιά τους τρώνε ξύλο στο σχολείο ή υφίστανται συστηματική παρενόχληση ή απλα δεν γίνεται μάθημα στην τάξη τους, και ακούνε την επωδό «το συζητάμε με τους γονείς του παιδιού» λες και η συζήτηση αρκεί για να θορυβήσει κάποιον που δεν βλέπει μπροστά του. Κι εγω προσωπικά δεν έχω καθολου πειστει ότι οι δράσεις για ομαδικότητα και ενσυναισθηση και όλα αυτά μπορούν όντως να λύσουν τετοια προβλήματα.

[PDE ads]

[harac]

Και αγνοούμε και το τι ακριβώς συμβαίνει στα δημοτικά, λες και τα παιδιά φύτρωσαν ξαφνικά στο Γυμνάσιο. Σίγουρα η εφηβεια είναι μια απότομη αλλαγή και μπορεί κάποια παιδιά να εμφανίσουν αλλαγές στη συμπεριφορά τους, όμως αν είσαι σε μικρά μερη που πολλά μαθαίνονται, είναι εύκολο να διαπιστώσεις ότι οι περισσότεροι απ αυτούς που εμφανίζουν έντονα αντικοινωνική, ανυπάκουη έως και παραβατική συμπεριφορά, ήταν έτσι και στον
παιδικό σταθμό ακόμα. Και στις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν εργαλεία και τα χέρια των εκπαιδευτικών είναι δεμένα. Πόσες ιστορίες γονέων ακούμε που τς παιδιά τους τρώνε ξύλο στο σχολείο ή υφίστανται συστηματική παρενόχληση ή απλα δεν γίνεται μάθημα στην τάξη τους, και ακούνε την επωδό «το συζητάμε με τους γονείς του παιδιού» λες και η συζήτηση αρκεί για να θορυβήσει κάποιον που δεν βλέπει μπροστά του. Κι εγω προσωπικά δεν έχω καθολου πειστει ότι οι δράσεις για ομαδικότητα και ενσυναισθηση και όλα αυτά μπορούν όντως να λύσουν τετοια προβλήματα.

Οι δράσεις από μόνες τους, σίγουρα  δεν λύνουν με μαγικό τρόπο προβλήματα, αλλά συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλού σχολικού κλίματος και στην καλλιέργεια θετικών στάσεων απόψεων και συμπεριφορών. Καλό είναι τα παιδιά να ακούν, να βλέπουν και να συμμετέχουν σε βιωματικές δράσεις από μικρή ηλικία για να τους γίνεται συνείδηση (σε όσους γίνεται), η θετική συμπεριφορά. Και όταν κάποιοι δικοί μου μαθητές πριν από λίγες ημέρες με  ρώτησαν αν νομίζω ότι με τις δράσεις, αφίσες κλπ θα μειωθεί ο σχολικός εκφοβισμός και η παραβατικότητα, τους είχα απαντήσει ακριβώς ό,τι έγραψα παραπάνω.

[Έσπερος]

Ίσως να βοηθούν σε πιο μικρές ηλικίες. Για το Γυμνάσιο δεν πιστεύω ότι προσφέρουν κάτι πέρα από τη δυνατότητα δημιουργικής έκφρασης σε όποιο
παιδί θέλει να εκφραστεί, και μια παρηγοριά στα παιδθα που είναι όπως πρέπει, ότι το σχολείο θέλει να κάνει κάτι και γι αυτά.

Οι μαθητες μου τραγουδάνε εδώ και λίγες μέρες το διαβόητο τραγούδι του Light. Και φοβάμαι ότι αυτό το έχουν ακούσει και κάποια παιδιά δημοτικού. Δεν μπορείς με ουράνια τόξα και καρδούλες να αντιμετωπίσεις παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτήν την σαπίλα.

[ppil]

Συμφωνώ πως παρα-εξηγήθηκε γιατί χρειάζονται τα Τεχνικά Γυμνάσια και επομένως παρεξηγήθηκε και καταδικάστηκε. Σαφέστατα ήταν μια επικοινωνιακή γκάφα ολκής. Αλλά η αλήθεια (πέρα από την πολιτική ορθότητα) είναι πως δεν χρειάζονται τα Τεχνικά Γυμνάσια, φτάνουν τα Τεχνικά Λύκεια. Πουθενά δεν υπάρχουν στον κόσμο Τεχνικά Γυμνάσια, υπάρχουν τμήματα ταχυτήτων με επικοινωνία μεταξύ τους ώστε να υπάρχει ισότητα ευκαιριών, στο βαθμό που είναι εφικτό. Στη χώρα μας όμως, τη χώρα της συμπερίληψης και της εξίσωσης προς τα κάτω, τη χώρα που κανένας δεν ξέρει τις πραγματικές του ικανότητες και όλοι προσβλέπουν στο μέσο, χρειάζονται. Και δεν χρειάζονται για την τεχνική εκπαίδευση, μια χαρά είναι η λυκειακή. Χρειάζονται για να μην παρατούν το σχολείο αναλφάβητοι και να παίρνουν ό,τι μπορούν από θέμα μόρφωσης χωρίς να ενοχλούν όσους θέλουν πραγματικά να μορφωθούν. Και χωρίς να τους στρέφουν στα φροντιστήρια για να κάνουν εκεί μάθημα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τοπική μου κοινωνία, πολλοί μαθητές υποδέχθηκαν θετικά την προοπτική ίδρυσης Τεχνικών Γυμνασίων, παρά τις προβληματικές διατυπώσεις της αρχικής ανακοίνωσης, καθόλου δηλ. δεν τους κόμπλαρε η βλακώδης ανακοίνωση. Δεν φτάνουν όσα σκέφτονται να ιδρυθούν, ουρά θα κάνουν για να γλιτώσουν τη βασική εκπαίδευση. Και δεν θα χρειάζεται να τους στέλνει κανείς εκεί, μόνα τους θα πηγαίνουν.
Αλλά να δεχτώ ότι δεν θα θέλουν να πάνε, όσο και αν φαίνεται απίθανο. Από το να πάρουν αποβολή δια παντός (που οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί τη στηρίζουν) κακό είναι να παρακολουθήσουν μαθήματα; Και μην ανησυχείτε, αν αλλάξουν μυαλά μια χαρά μπορούν να επανέλθουν. Ούτε θα κριθεί ως παραβατικός ο υδραυλικός επειδή ο σκοπός είναι να κάνει τη δουλειά του.
Και εν πάση περιπτώσει είναι καλύτερα τώρα που τα περνάμε για να πάρουν απολυτήριο και να τα ξεφορτωθούμε; Γιατί αυτό κάνουμε πλέον.

[PDE ads]

[Έσπερος]

ppil κι εγώ αυτό είπα, με βάση το δικό μου μέρος, τρέχοντας θα πάνε.
 Είναι όμως και αυτό λύση;
Έχουμε κάποια εγγύηση για το ότι θα έχουν αποφοίτους που δεν θα είναι αναλφάβητοι; Ή θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο αναλφαβητισμό από το δημοτικό;

Ακόμα και η θεωρητικά καλή ιδέα της συμπερίληψης, αφήνει αμόρφωτα τα παιδιά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει, αφού ταλαιπωρούνται στη γενική τάξη αντί να είναι με τον
δικό τους εκπαιδευτικό σε άλλη αίθουσα και όντως να μαθαίνουν. Ποσο μάλλον μια περίεργη και μάλλον
αμφιλεγόμενη ιδέα…

Αντικειμενικά σαν εκπαιδευτικός θα ήθελα μεγαλύτερη ομοιογένεια στους μαθητες μου. Ή έστω μικρότερο χάσμα. Αντικειμενικά σαν γονιός επίσης, θα ήθελα το παιδί μου να έχει καλύτερο περιβάλλον
συμμαθητών (πραγματικά αυτό με νοιάζει πιο πολύ από το τι εκπαιδευτικούς θα έχει). Και ξέρω ότι καθαρα εγωιστικά αν το δω, τα σχολεία πολλών ταχυτήτων είναι η μόνη λύση που προσφέρεται αυτή τη στιγμή. Αλλά είναι επιφανειακη λύση.

Για τα τεχνικά γυμνάσια δεν πιστεύω ότι ήταν επικοινωνιακή γκάφα το πώς παρουσιάστηκε.

[Mr_Staind]

Οι μαθητες μου τραγουδάνε εδώ και λίγες μέρες το διαβόητο τραγούδι του Light. Και φοβάμαι ότι αυτό το έχουν ακούσει και κάποια παιδιά δημοτικού. Δεν μπορείς με ουράνια τόξα και καρδούλες να αντιμετωπίσεις παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτήν την σαπίλα.

Πολλοί ρομαντικοί πιστεύουμε ότι η παιδαγωγική μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Δυστυχώς, δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη. Δεν ξέρω αν λείπουν οι πεφωτισμένοι λειτουργοί της εκπαίδευσης που θα εμπνεύσουν τους μαθητές ή αν φταίει η ίδια η δομή του σχολείου που το καθιστά στείρο και παρωχημένο. Και σίγουρα δεν είναι μια εύκολη αποστολή όταν βλέπουμε στην κοινωνία να έχουν ξεχαρβαλωθεί όλες οι γνήσιες αξίες και να έχουν αντικατασταθεί από ευτελείς κουλτούρες διαβίωσης. Ο Παπανούτσος έλεγε ότι η αρετή είναι ένα λεπτότατο άρωμα, που για να επιβληθεί και να επικρατήσει της δυσοσμίας απαιτεί πολλαπλές δόσεις. Οπότε, είτε δεν προσπαθούμε αρκετά είτε η σήψη έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις εξάπλωσης...

[apri]

Ο Παπανούτσος έλεγε ότι η αρετή είναι ένα λεπτότατο άρωμα, που για να επιβληθεί και να επικρατήσει της δυσοσμίας απαιτεί πολλαπλές δόσεις.

Έχουν λείψει τα θετικά πρότυπα σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι γεγονός.

Και λείπουν, γιατί η κοινωνία έχει πάψει να τα εκτιμά ως σημαντικά, ώστε να προωθήσει και αντίστοιχα άτομα, που προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν σε όλους τους χώρους, αλλά είναι σε αφάνεια.
Καθημερινά σνομπάρεται οτιδήποτε έχει σχέση με πνευματικότητα, ιδεαλισμό, ηθικές αξίες και προκρίνεται ο εύκολος πλουτισμός και η ασυδοσία, που μπορεί να βολεύει, αλλά δεν ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων.

Η γενικευμένη απογοήτευση και η αυξημένη επιθετικότητα σε όλες τις ηλικίες και ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης δείχνει ότι κάτι σημαντικό λείπει από τις ζωές τους. Όπως έλεγε και ο Σεφέρης "διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό".

Κι αυτό, για να αλλάξει, χρειάζεται να γίνει συλλογική αναθεώρηση των προτεραιοτήτων, όχι μόνο από έναν θεσμό, αλλά από όλους μας.

[Mr_Staind]

Έτσι είναι. Παραδοθήκαμε άνευ όρων στον υλισμό και, για να παραθέσω μια έκφραση του Τερζάκη-μιας κι έπιασες τη γενιά του 30', "γινήκαμε τοξικομανείς της ευμάρειας". Αλλά αυτή η ροπή προς τον καταναλωτισμό και συνακόλουθα στον ατομικισμό δεν προέκυψε αβίαστα• Αντιθέτως, αγκαλιάστηκε από την πλειονότητα των θεσμών και από την ίδια την εξουσία. Και δυστυχώς καμιά αναθεώρηση των προτεραιοτήτων δεν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.