0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΑ STAGE ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΗΞΕΡΑΝ, ΕΝΩ ΔΕΝ ΣΥΜ
Το να πάρεις μια έννοια και να τις δώσεις ειδικό βάρος ανάλογα με την υποκειμενική σου αντίληψη είναι πολύ εύκολο. Το θέμα είναι να αποδώσεις το αντικειμενικό της περιεχόμενο. Πάρτε την έννοια αξιοκρατία. Τι αντιλαμβάνεται κανείς στην Ελλάδα όταν λέει αξιοκρατία;Προφανώς θα πάρει την ετοιμολογία: να επικρατούν οι αξιότεροι. Αυτό όμως είναι περισσότερο ευχή παρά μια πολιτική έννοια. Τότε καλύτερα να πούμε : να επικρατούν οι αξιότεροι μέσα από διαδρομές, που να διακρίνεται η αξία στον κάθε άνθρωπο αντικειμενικά και να προωθείται . Και ποιες μπορεί να είναι αυτές ; Σίγουρα ένα σχετικά ελεύθερο περιβάλλον καταρχήν ώστε καθένας να αναπτύσσει τις δυνατότητες του. Περιβάλλον το οποίο προσδιορίζει -αποδέχεται τον αξιότερο και τον φέρνει στο προσκήνιο. Που τα αντικρουόμενα συμφέροντα ή διακυμάνσεις δεν τον εκτοπίζουν. Όλα αυτά είναι η αξιοκρατία: ελευθερία δράσης , αποδοχής του τι είναι άξιο , ανάδειξή του και προστασία στο τέλος. Ας εφαρμόσουμε αυτό τον ορισμό στην αξιοκρατία των εκπαιδευτικών.Ας δεχτούμε ότι η πρώτη προϋπόθεση ικανοποιείται αφού οι περισσότεροι από τους υποψήφιους εργάζονται ήδη στην ιδιωτική εκπαίδευση και κατά συνέπεια έχουν αρκετή και σημαντική εμπειρία.Μετά, ποιόν εκπαιδευτικό αποδεχόμαστε ως άξιο; Αυτόν που μπορεί να ενθουσιάζει τους μαθητές του ,που φέρνει συγκεκριμένο αποτέλεσμα ,που είναι ενήμερος ,που αγαπάει αυτό που κάνει έχοντας την αίσθηση της προσφορά μέσου του εκπαιδευτικού έργου κλπ . είναι εντελώς προφανές ποιος είναι άξιος.Πως τον ξεχωρίζουμε; Εδώ είναι το ζητούμενο για το σύστημα πρόσληψης και την πορεία του μετά. Και πως τον προστατεύουμε; Αφενός με ένα αντικειμενικό σύστημα πρόσληψης και αφετέρου με ενίσχυση και αντικειμενική αξιολόγηση στην καριέρα του .Πάνω κάτω αυτά λέει και το υπουργείο, αυτά λέμε κι’ εμείς οι εκπαιδευτικοί.Το ζήτημα του αντικειμενικού τρόπου πρόσληψης είναι το καίριο ζήτημα σ’ αυτό το νομοσχέδιο. Η μια άποψη, μονοδιάστατη, μόνο ασεπ . Δηλαδή διαγωνισμό που θα φέρει μερικούς καταρτισμένους και ετοιμοπόλεμους εκπαιδευτικούς στα πράγματα.Η άλλη πιο συνθετική: ασεπ βασικά και παράλληλα ένα δεύτερο εναλλακτικό σενάριο ασεπ μαζί με προϋπηρεσία ,κυρίως λόγω της υπάρχουσας κατάστασης. Το εναλλακτικό σενάριο φαίνεται να αναιρεί κάπως το ρόλο του διαγωνισμού ,αλλά αν λάβουμε υπόψη το πλήθος υποψηφίων και τον τρόπο εξέτασης ,δεν διασφαλίζεται σε ικανοποιητικό βαθμό το αίτημα της αξιοκρατίας να διαχέονται οι ευκαιρίες σε περισσότερους. Πχ ένας εργαζόμενος εκτός εκπαίδευσης δεν έχει την δυνατότητα να αφιερώσει τον ίδιο χρόνο με κάποιον άλλο που εργάζεται σ’ αυτή με συνέπεια να περιορίζεται η απόδοσή του στον διαγωνισμό. Ενώ αν του δινόταν η επιλογή να <αγοράσει >χρόνο, να απασχοληθεί μερικώς δηλαδή στην εκπαίδευση όπως γίνεται με την προϋπηρεσία, αυτό μπορεί να είναι ωφέλιμο.
αν ζητας να διοριστουν 3000 φιλολογοι και αναλογικα ολες οι αλλες ειδικοτητες μαζι σουαν ζητας να ισχυσει ο δικος σου πινακας σε βαρος των αλλων all i can tell you is brother you have to wait(beatles)
Μετά, ποιόν εκπαιδευτικό αποδεχόμαστε ως άξιο; Αυτόν που μπορεί να ενθουσιάζει τους μαθητές του ,που φέρνει συγκεκριμένο αποτέλεσμα ,που είναι ενήμερος ,που αγαπάει αυτό που κάνει έχοντας την αίσθηση της προσφορά μέσου του εκπαιδευτικού έργου κλπ . είναι εντελώς προφανές ποιος είναι άξιος.Πως τον ξεχωρίζουμε; Εδώ είναι το ζητούμενο για το σύστημα πρόσληψης και την πορεία του μετά. Και πως τον προστατεύουμε; Αφενός με ένα αντικειμενικό σύστημα πρόσληψης και αφετέρου με ενίσχυση και αντικειμενική αξιολόγηση στην καριέρα του .
Αυτά όλα ακούγονται όμορφα και λογικά σε όποιον δεν έχει μπει ποτέ σε τάξη. Σε όποιον δεν δούλεψε ποτέ ωρομίσθιος. Σε όποιον δεν κάλυψε ποτέ "κακήν κακώς" κενά. Δυστυχώς (και δεν φταίμε εμείς οι εκπαιδευτικοί γι' αυτό) δεν είναι αυτή η πραγματικότητα που βιώνουμε όσοι βολοδέρνουμε χρόνια τώρα στην εκπαιδευση. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα ούτε του ωρομίσθιου, ούτε του ξεσπιτωμένου αναπληρωτή ούτε του ταλαιπωρημένου (ύστερα από δεκαετίες διορισμένου) μονιμου σαραντάρη καθηγητή.Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα των παπαγάλων μαθητών που απομνημονεύουν τεράστιες ποσότητες ύλης, περνούν τις εξετάσεις (χιλιάδες εξετάσεις) και βγάζοντας το Πανεπιστήμιο δεν θυμούνται ούτε τα βασικά. Γιατί τα βασικά και τα δευτερεύοντα είναι όλα σούμα, όλα απαραίτητα "ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ", αρχικά για να περάσεις την τάξη, στη συνέχεια για να πάρεις βαθμό, να περάσεις στις Πανελλήνιες, να τελειώσεις το Πανεπιστήμιο, να περάσεις στο μεταπτυχιακό,.... να διοριστείς σε μια θεσούλα πείνας στα σαράντα/πενήντα σου στο Άνω Κωλοπιστρονίτσι. Αυτόν τον υπαλληλάκο θέλουν, τον κακομοίρη, με το μυαλό κουλουβάχατα από τις συνεχείς εξετάσεις... Τον υποταγμένο, τον φοβικό. Τον μίζερο και μνησίκακο, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης για τους συναδέλφους του. Θα τους κάνουμε τη χάρη; Δεν πρεπει να τους την κάνουμε!! Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
ένας εργαζόμενος εκτός εκπαίδευσης δεν έχει την δυνατότητα να αφιερώσει τον ίδιο χρόνο με κάποιον άλλο που εργάζεται σ’ αυτή με συνέπεια να περιορίζεται η απόδοσή του στον διαγωνισμό. Ενώ αν του δινόταν η επιλογή να <αγοράσει >χρόνο, να απασχοληθεί μερικώς δηλαδή στην εκπαίδευση όπως γίνεται με την προϋπηρεσία, αυτό μπορεί να είναι ωφέλιμο.
Παράθεση από: joap στις Νοεμβρίου 22, 2009, 11:50:39 amΜετά, ποιόν εκπαιδευτικό αποδεχόμαστε ως άξιο; Αυτόν που μπορεί να ενθουσιάζει τους μαθητές του ,που φέρνει συγκεκριμένο αποτέλεσμα ,που είναι ενήμερος ,που αγαπάει αυτό που κάνει έχοντας την αίσθηση της προσφορά μέσου του εκπαιδευτικού έργου κλπ . είναι εντελώς προφανές ποιος είναι άξιος.Πως τον ξεχωρίζουμε; Εδώ είναι το ζητούμενο για το σύστημα πρόσληψης και την πορεία του μετά. Και πως τον προστατεύουμε; Αφενός με ένα αντικειμενικό σύστημα πρόσληψης και αφετέρου με ενίσχυση και αντικειμενική αξιολόγηση στην καριέρα του .Αυτά όλα ακούγονται όμορφα και λογικά σε όποιον δεν έχει μπει ποτέ σε τάξη. Σε όποιον δεν δούλεψε ποτέ ωρομίσθιος. Σε όποιον δεν κάλυψε ποτέ "κακήν κακώς" κενά. Δυστυχώς (και δεν φταίμε εμείς οι εκπαιδευτικοί γι' αυτό) δεν είναι αυτή η πραγματικότητα που βιώνουμε όσοι βολοδέρνουμε χρόνια τώρα στην εκπαιδευση. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα ούτε του ωρομίσθιου, ούτε του ξεσπιτωμένου αναπληρωτή ούτε του ταλαιπωρημένου (ύστερα από δεκαετίες διορισμένου) μονιμου σαραντάρη καθηγητή.Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα των παπαγάλων μαθητών που απομνημονεύουν τεράστιες ποσότητες ύλης, περνούν τις εξετάσεις (χιλιάδες εξετάσεις) και βγάζοντας το Πανεπιστήμιο δεν θυμούνται ούτε τα βασικά. Γιατί τα βασικά και τα δευτερεύοντα είναι όλα σούμα, όλα απαραίτητα "ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ", αρχικά για να περάσεις την τάξη, στη συνέχεια για να πάρεις βαθμό, να περάσεις στις Πανελλήνιες, να τελειώσεις το Πανεπιστήμιο, να περάσεις στο μεταπτυχιακό,.... να διοριστείς σε μια θεσούλα πείνας στα σαράντα/πενήντα σου στο Άνω Κωλοπιστρονίτσι. Αυτόν τον υπαλληλάκο θέλουν, τον κακομοίρη, με το μυαλό κουλουβάχατα από τις συνεχείς εξετάσεις... Τον υποταγμένο, τον φοβικό. Τον μίζερο και μνησίκακο, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης για τους συναδέλφους του. Θα τους κάνουμε τη χάρη; Δεν πρεπει να τους την κάνουμε!! Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.[/quote+1+1+1 bravo
Παράθεση από: golum στις Νοεμβρίου 22, 2009, 12:13:55 pmένας εργαζόμενος εκτός εκπαίδευσης δεν έχει την δυνατότητα να αφιερώσει τον ίδιο χρόνο με κάποιον άλλο που εργάζεται σ’ αυτή με συνέπεια να περιορίζεται η απόδοσή του στον διαγωνισμό. Ενώ αν του δινόταν η επιλογή να <αγοράσει >χρόνο, να απασχοληθεί μερικώς δηλαδή στην εκπαίδευση όπως γίνεται με την προϋπηρεσία, αυτό μπορεί να είναι ωφέλιμο.Αυτό θα μπορούσε να ισχύει στην περίπτωση που ο διαγωνισμός ήταν ουσιαστικός και αξιολογούσε τους ικανούς. Έχει αποδειχτεί όμως ότι μεγάλους βαθμούς γράφουν όσοι α) δεν εργάζονται (τελειόφοιτοι πιτσιρικάδες, γυναίκες που μένουν σπίτι ως νοικοκυρές) ή β) εργαζόμενοι σε δουλειές ρουτίνας, άσχετες με την εκπαίδευση.Ενώ παλαίμαχοι εκαπιδευτικοί γράφουν χάλια...Αυτό φανερώνει μια παθογένεια αυτού του τρόπου αξιολόγησης... Καταδεικνύει ότι η κατοχή των απαραίτητων τεχνικών προκειμένου να περάσει κανείς τις εξετάσεις δεν καθιστά τον καταρτισμένο, ικανό και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό ή μαθητή.Χιλιάδες τα παραδείγματα αριστούχων μαθητών μας που ατύχησαν στις μετέπειτα σπουδές τους που απαιτούσαν από αυτούς πολύ περισσότερα από το να αριστεύουν απλά στις εξετάσεις. Ελληνική πατέντα αποτυχίας... Η νοοτροπία της δια βίου αποτυχίας. Γι' αυτό ο ΑΣΕΠ πρεπει να καταργηθεί. Γι' αυτό οι εξετάσεις πρεπει να καταργηθούν. Μένει μετά το ερώτημα "ποιος υπουργός θα αναλάβει να στήσει ένα σύστημα παιδείας δημόσιο, Ευρωπαικό που θα σέβεται τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τον εαυτό του;". Κανείς κατά πάσα πιθανότητα αφού όλοι τους είναι τυχοδιώκτες καριέρας και περιστοιχίζονται από τυχάρπαστους παρά τις προσπάθειες που έκαναν τώρα τελευταία να μας πείσουν για το αντίθετο...