To ποίημα της ημέρας

[anemona]

Μίλα μου αν δεις τ΄αστέρια,
μίλα μου αν μ αγαπάς....
Αν το φως αγγίζει τη βροχή...
αν εκεί που πας και περπατάς
το τώρα ζωγραφίζει έναν ήλιο
που αρνείται να δύσει... 

[PDE ads]

[anemona]

Καβάφης
Ένας Έρως-Αποκηρυγμένα


Δεν λιγοστεύ’ η συμφορά όσω και αν την λέγης.
Aλλ’ είναι πόνοι που ήσυχα μες στην καρδιά δεν μένουν.
Διψούν με το παράπονο να βγουν να ξεθυμάνουν.


        Ο Aντώνης με αγάπησε κ’ εγώ τον αγαπούσα.
Και μ’ έδωκε τον λόγο του πως άλλην δεν θα πάρη!
Aλλ’ ήτανε πτωχός πολύ κ’ είχεν υπερηφάνεια.
Γι’ αυτό σηκώθη κ’ έφυγε μ’ έν’ άτυχο καράβι
με τον σκοπό να βρη δουλειά, μια τέχνη ν’ αποκτήση.
Να γίνη ναύτης ήθελε, και πλοίαρχος μια μέρα,
κ’ έπειτα να στεφανωθή μ’ ήσυχη την καρδιά του.


        Aχ, μια χρονιά δεν σώθηκε· και πέφτει ο πατέρας
και σπάνει το ποδάρι του και το δεξί του χέρι.
Aρρώστησεν η μάνα μου. Ό,τι μας είχε μείνει,
λίγο μπακίρι παλαιό, ασημικό ολίγο,
κάτι μικρά διαμαντικά που φύλαγ’ η μητέρα,
πουλήθηκαν για τίποτε.
                                Έγιν’ η συμφορά μας
η ομιλία του χωριού. Εις τα μεγάλα σπίτια
την είδησί της έδωκαν, κι από τ’ αρχοντικό του
συχνά ο Σταύρος ήρχονταν σαν φίλος και προστάτης
στο σπίτι μας... και μ’ έβλεπε μ’ αγάπη μες στα μάτια.

        Δεν δούλεβ’ ο πατέρας μου· η μάνα δεν κεντούσε,
Μέρα και νύχτα δούλεβα και έχυνα το φως μου
κι’ ωστόσο δεν κατόρθωνα να βγάλω το ψωμί των.
Ο Σταύρος ήταν πλούσιος και με καρδιά μεγάλη.
Aπλά — χωρίς καυχήματα, χωρίς κομποφανία —
και μυστικά, τους έδιδε τα μέσα και τους ζούσε.
Και η ψυχή μου χαίρονταν για τους φτωχούς γονείς μου —
και η ψυχή μου έκλαιε για την φτωχή εμένα.
Πολύ καιρό δεν άργησεν η άτυχη ημέρα
που μες στον κάμπο στάθηκε κοντά μου, και με πήρε
το χέρι και με κύτταζε... Έτρεμα σαν το φύλλο
γιατ’ ήξευρα τι ήθελε, και δεν τον αγαπούσα...
Εδίσταζαν στα χείλη του τα λόγια — ως που είπε·
«Φρόσω, για το χατίρι τους δεν στέργεις να με πάρης;»

        Όχι μ’ εφώναζ’ η καρδιά ζητώντας τον Aντώνη.
Aλλά βαρυά σηκώθηκε

[anemona]

Στα βάσανα και στους καημούς εχάθη η ζωή μου,
τις μέρες μου τελέψανε φουρτούνες μανιασμένες.
Ν΄ άνοιγα τα πέλαγα, ν΄ έκρυβα την ψυχή μου,
ν΄άπλωνα το σώμα μου σ΄ένα ερημονήσι,
να περπατούσα στη βροχή, ν΄έλυνα τα μαλλιά μου,
ν΄άφηνα τη θλίψη μου σε όρη να βαδίσει.
Να βάδιζα σε ερημικούς μα και καθάριους δρόμους
και αντί τα πλούτη όλα του θεού ας είχα μιά αγάπη.
 

[anemona]

Καβάφης
Πρόσθεσις-Κρυμμένα


Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.


(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

[PDE ads]

[Truth]

Όταν ήμουν 16 χρονών, στη

[anemona]

Από τη βροχερή Θεσσαλονίκη

Έφυγε πια το ζεστό καλοκαιράκι
και το φθινόπωρο με τις βροχές φάνηκε με καμάρι.
Ποτάμια τρέχουν τα νερά σαν κρήνες στολισμένες.
Τα δένδρα τώρα βάρυναν με τα κλαδιά στο χώμα,
Πόση ομορφιά απλώνεται τριγύρω μου στη φύση,
πόσο αρμονικά τα χρώματα δένουν με τη ψυχή μου.
Το γκρίζο του ουρανού να διασπά εκείνο το γαλάζιο
που σαν μαζί του δένεται γεννά γλυκιές ελπίδες.
Ελπίδες πως σε αυτήν την εποχή μπορεί και να ελπίσω....

[kleos02]

Μπορεί και να ελπίσεις...

Πάντα μετά από κάθε δύση μια νέα ανατολή προβάλλει...

Δε μπορεί .. κάποτε θα ανατείλει και ο ήλιος στην εκπαίδευση...

[anemona]

Κατερίνα Γώγου

Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...

[anemona]

Πρέβεζα - Κώστας Καρυωτάκης

Ο Κώστας Καρυωτάκης τον Ιούνιο του 1928 αποσπάται στην Πρέβεζα. Ήδη είναι αηδιασμένος από τη γραφειοκρατία και τη ζωή του δημόσιου υπάλληλου. Η αηδία γίνεται απόγνωση σε γράμματα που στέλνει σε συγγενείς και φίλους του. Την 1η Ιουλίου στέλνει σε ένα ξαδερφό του το ομώνυμο ποίημα.

ΠΡΕ

[kleos02]

Λυπητερά ποιήματα...

Σήμερα πάντως η μέρα είναι ηλιόλουστη...
Κελαηδούν τα βουνά!!!!!!!!

Καλημέρα :-)

[anemona]

Λυπητερά ποιήματα...

Σήμερα πάντως η μέρα είναι ηλιόλουστη...
Κελαηδούν τα βουνά!!!!!!!!

Καλημέρα :-)

Λατρεύω τα λυπητερά ποιήματα. Αλλά δεν είμαι πια λυπημένη.Όχι από σήμερα.

[anemona]

Είμαι αυτή που έκανε τα πάντα,
και που δεν θα κάνει πια τίποτα.
Θα γυρίσω για πρώτη φορά να δω
όσα αρνήθηκα μα δε μ αρνήθηκαν
διότι η ευτυχία δεν είναι για δειλούς.
Και ο καθείς  είναι άξιος της μοίρας του.

[kleos02]

Η ποίηση θέλει ισορροπία... Και είναι λυτρωτική  πολλές φορες...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[ioudas]

Υπουργείο, ευθύνες και δουλειά,
άγχος,συνάφειες και μεταπτυχιακά
στους διαδρόμους συνωστισμός
και ασταμάτητα το κινητό χτυπά.

Να βγάλεις εγκύκλιο το πρωί,
να τη μαζέψεις αυθωρεί,
να διορθώσεις, να υπογράψεις και φτου κι απ'την αρχή

Μετά να εκδοθεί το ΦΕΚ ,γαμώ την Ειδική και τα ΕΕΕΕΚ
έρχονται και οι εκλογές, give me a break!

Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη
είναι ένα κουτάκι που με κυνηγάει
να βρώ δουλειά μακριά απ'το σπίτι.

Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά,
του αναπληρωτή τα τρελά τα λεφτά.
Θέλω στην Δευτεροβάθμια ν'ανάψω φωτιά,
θα μας βρεί ο χειμώνας στην ουρά.

Θέλω να επιμορφωθώ και να μείνω έτσι πάντα,
με τον κύριο Κουρμπέτη να χορέψω labanda.


Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα.
Πάμε Χαβάη μ΄ένα τικ.

Πήρα πτυχίο για στρώμα, δυο τρία χαρτιά ακόμα,
Braille και νοηματική μ’ ωραίο χρώμα.
Άμα θες έχω και προυπηρεσία ακόμα,
με 30 δείκτη προστασίας απ'τα δυσπρόσιτα για το σώμα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει
να πάρω αφού έμεινα μ’ άδεια τσέπη.

Μπαλτά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά μας στείλουν στη Χαβάη
πάρε κι εσύ λεφτά απ’ το σπίτι.